กู้ฉางชิงกลับมาที่ห้องด้วยความเหนื่อยล้า หลังจากอาบน้ำก็เอนตัวลงนอนเตียงและพักผ่อน
ไม่รู้ว่าเธอหลับไปนานแค่ไหน พ่อบ้านมาเคาะประตูให้กินข้าว เธอก็ตกใจตื่นจากฝัน
เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปที่ห้องอาหาร แต่เธอไม่อยากอาหาร
เธอกินไปสองสามคำ ก็ให้พ่อบ้านมาเก็บไป
และเธอเองก็ไปเดินในสวนโดยตั้งใจที่จะพักผ่อน
ไม่อย่างนั้นถ้าเธอเป็นเช่นนี้ เฟิงจิ่งเหยากลับมาตอนเย็นจะต้องสังเกตเห็นอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นเกรงว่าจะกระตุ้นความสงสัยของเขาอีกครั้ง
เธอคิดอย่างนี้แล้ว ก็นึกถึงที่กู้หงเซินพูดกับเธอในตอนบ่ายว่ามีคนกำลังสืบเรื่องของเธออยู่
และก็ไม่รู้ว่าคนคนนี้คือใคร สืบเรื่องของเธอคิดจะทำอะไร
ดวงตาของเธอลึกล้ำในขณะที่คิด แล้วคิดถึงทุกคนที่เป็นไปได้ แต่เดาไม่ออกว่าคนคนนี้เป็นใคร แต่กลับคิดว่าทุกคนก็มีความเป็นไปได้
ถึงอย่างไรคุณนายเฟิงพวกเขาก็ไม่ชอบเธอ แน่นอนว่าอยากที่จะหาความผิดของเธอเพื่อไล่เธอไป
ส่วนเฟิงจิ่งเหยา เธออยู่ต่อหน้าเขาทำความผิดพลาดก็หลายครั้ง ด้วยความเฉลียวฉลาดของผู้ชายคนนี้ เป็นธรรมดาที่จะไม่หลงกลคำพูดโกหกของเธอ
เธอกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และเธอไม่ได้สังเกตว่ามีเสียงฝีเท้าที่ค่อยๆใกล้เข้ามาข้างหลังเธอ
คนนั้นเดินมาถึงข้างหลังกู้ฉางชิง แล้วกอดเธอโดยที่เธอไม่ทันได้รู้ตัว
“ฉางซิน ฉันคิดถึงเธอจัง”
ฉินเป่ยหานกอดกู้ฉางชิง ใบหน้าเต็มไปด้วยความรักและทะนุถนอม
กู้ฉางชิงตกใจกับการกระทำที่กะทันหันของเขา
เธอขัดขืนและถอยหลังไปหนึ่งก้าวทันที ก็พบว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอคือฉินเป่ยหาน เธอทั้งตกใจและทั้งโกรธ
“คุณฉิน ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่？”
เธอขมวดคิ้วถาม เพราะที่นี่คือสวนดอกไม้หลังบ้านของตระกูลเฟิง ไม่ใช่สวนสาธารณะด้านนอก
ผู้ชายคนนี้ปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบๆหลายครั้ง น่าสงสัยจริงๆ
ฉินเป่ยหานเห็นท่าทีที่ขัดขืนของเธอ ความเจ็บปวดบนใบหน้า เขาตอบเธอด้วยความมีชีวิตชีวาว่า：“ฉันได้ยินว่าเธอเข้าโรงพยาบาล ฉันไม่สบายใจ ดังนั้นจึงมาเยี่ยมคุณ ฉันเอายาบำรุงมาให้เธอเยอะเลย อย่าลืมกินให้หมดนะ”
กู้ฉางชิงมองไปที่ยาบำรุงในมือเขาด้วยแววตาที่ดูซับซ้อน
เธอเห็นยาบำรุงเหล่านั้น ซื้อมาตามอาการป่วยของเธอ ก็ดูออกว่าผู้ชายคนนี้พยายามอีกรอบ
ด้วยเหตุนี้เอง ทำให้เธอรู้สึกไร้เรี่ยวแรง
เธอไม่รู้แน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างกู้ฉางซินกับฉินเป่ยหาน แต่ความเป็นห่วงของผู้ชายคนนี้ ทำให้เธอทนไม่ได้จริงๆ
“ขอบคุณคุณฉินสำหรับความหวังดี ฉันดีขึ้นมากแล้ว คุณฉินถ้าไม่มีเรื่อง……”
เดิมทีเธอต้องการบอกให้ฉินเป่ยหานรีบจากไป ไม่อย่างนั้นถ้าเฟิงจิ่งเหยากลับมาแล้วเห็นเขา เธอไม่รู้ว่าจะพูดกับเขายังไง
เสียดายที่เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกฉินเป่ยหานขัดจังหวะ
“ฉางซิน ถึงตอนนี้เธอยังจะช่วยเฟิงจิ่งเหยาปิดบังอีกหรอ？”
กู้ฉางชิงงงกับสิ่งที่เขาพูด
“ฉันปิดบังอะไรหรอ？”
เธอถามโดยไม่รู้ตัว
ฉินเป่ยหานได้ยินอย่างนั้น ก็มองเธอด้วยความเจ็บปวดใจ：“ตั้งแต่เธอแต่งงานกับเขา คุณไม่เคยมีชีวิตที่สงบสุข ต้องเข้าโรงพยาบาลมาแล้วไม่รู้กี่ครั้ง เขาไม่ดูแลเธอให้ดี”
กู้ฉางชิงขมวดคิ้ว
จริงๆเธอเข้าโรงพยาบาลมากครั้งน้อยครั้งเกี่ยวอะไรกับเฟิงจิ่งเหยา แต่……
“คุณฉิน นี่เป็นเรื่องของเราสามีภรรยา คุณไม่รู้สึกว่าคุณยุ่งมากเกินไปหน่อยหรอ？”
เธอโต้แย้งด้วยน้ำเสียงเย็นชา แล้วก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ป่วย
ถึงแม้ว่าเขาจะมีน้ำจิตน้ำใจกับกู้ฉางซิน แต่เธอก็ไม่หยุดที่จะปรับท่าทีของเธอ เคยบอกเขาว่าพวกเขาทำไม่ได้
แต่ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะไม่เข้าใจที่พูด ก่อกวนซ้ำแล้วซ้ำอีก
ฉินเป่ยหานไม่รู้ว่าความอดทนในหัวใจของเธอมาถึงจุดสูงสุดแล้ว ได้ยินน้ำเสียงที่เยือกเย็นและคำพูดที่ทิ่มแทงของเธอ ปวดใจจนเกินที่จะอดทนไว้
เขารู้ว่าถ้าพูดออกไปอีก ก็จะยิ่งได้ยินคำพูดที่ทำร้ายจิตใจ
ดังนั้นเขาจึงไม่คิดที่จะพูดต่อ แต่ส่งยาบำรุงในมือให้เธออีกครั้ง
“ เอาล่ะ ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องสามีภรรยาของพวกคุณ แต่นี่ยาบำรุง คุณรับไว้เถอะจะได้บำรุงตัวเองให้ดีดี ดูเธอสิสีหน้าไม่ดีเหมือนก่อนหน้านี้เลย”
กู้ฉางชิงฟังการล่าถอยของเขา แล้วก็ไม่ลังเลใจ
เพราะเธอรู้ว่าเมื่อเธอได้รับสิ่งเหล่านี้ไว้ มันก็จะดำเนินต่อไปไม่รู้จบ และจะทำให้ผู้ชายคนนี้เข้าใจผิด
“ของพวกนี้คุณเอากลับไปให้คุณแม่คุณใช้เถอะ ฉันอยู่ที่บ้านตระกูลเฟิงไม่ขาดเหลืออะไร”
เธอพูดจบก็เสนอขึ้นมาอีกครั้ง：“คุณฉิน สายมากแล้วคุณควรกลับไปได้แล้ว พอดีฉันยังมีธุระ ไม่ไปส่งนะ เดินดีดีล่ะ”
ฉินเป่ยหานฟังเธอมาสามครั้งสี่ครั้งว่าต้องการให้เขาจากไป หน้าตาท่าทางที่ดูต่อต้าน ก็อดไม่ได้ที่จะกลัดกลุ้ม
“กู้ฉางซิน คุณรังเกียจฉันจริงๆหรอ？”
กู้ฉางชิงขมวดคิ้ว
แล้วก็ไม่รอให้เธอตอบกลับ ฉินเป่ยหานก็ถามต่อว่า：“เฟิงจิ่งเหยาดีขนาดนั้นจริงหรอ？”
ในเวลาเดียวกัน เฟิงจิ่งเหยาก็กลับมาจากบริษัท
เขากลับไปที่ห้องแล้วพบว่ากู้ฉางชิงไม่อยู่ เรียกพ่อบ้านมาถามจึงรู้ว่าอยู่ที่สวนดอกไม้ และเดินไป
ไม่คิดว่าเขาจะเดินมาถึงทางเข้า ก็ได้ยินคำพูดแบบนี้ สีหน้าก็นิ่งไปทันที
เขามองไปที่คนทั้งสองในสวนอย่างเยือกเย็น และในดวงตามีน้ำค้างแข็งเกาะอยู่
และทั้งสองคนที่อยู่ในสวนก็ไม่รู้
ฉินเป่ยหานยังตื้อให้กู้ฉางชิงให้คำตอบเขา
“ใช่ เขาดีมาก”
กู้ฉางชิงแววตาเด็ดเดี่ยวแน่วแน่แล้วมองไปที่ฉินเป่ยหาน และตั้งใจจะพูดอย่างจริงจังในครั้งนี้
ไม่อย่างนั้นผู้ชายคนนี้คงมาหาเธอทุกสองสามวัน เธอรู้สึกว่าเธอต้องเป็นบ้าแน่ๆ！
ฉินเป่ยหานไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ในใจ เมื่อเขาได้ยินคำตอบของกู้ฉางชิง ในตาของเขาก็เต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจ ราวกับว่าเขาไม่สามารถทนได้ โซซัดโซเซเดินถอยหลังไป
กู้ฉางชิงจ้องมอง แต่ก็ไม่ได้ก้าวไปข้างหน้าเพื่อประคอง เธอแสร้งทำเป็นไม่เห็นแล้วพูดต่อว่า：“คุณฉิน ก่อนหน้านี้ฉันเคยบอกไปแล้ว ระหว่างเราเป็นไปไม่ได้ หวังว่าคุณฉินจะระมัดระวังคำพูดและการกระทำของตนเอง ไม่ต้องมากวนใจอีก มิเช่นนั้นครั้งหน้ามิตรภาพของพวกเราก็คงต้องจบสิ้น ฉันพูดได้ทำได้”
หลังจากพูดจบแล้วเธอก็มองไปที่ฉินเป่ยหานด้วยสายตาที่แน่วแน่ จากนั้นก็หันหลังแล้วเดินจากไป
ไม่คิดว่าเดินมาถึงทางเข้าสวนดอกไม้ เธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นใบหน้าที่ซับซ้อนของเฟิงจิ่งเหยา
“เฟิงจิ่งเหยา……คุณมาอยู่ที่นี้ตั้งแต่เมื่อไหร่？”
เธอถามอย่างกังวลด้วยความสงสัยว่าผู้ชายคนนี้จะเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อตะกี้
อย่างไรก็ตามเฟิงจิ่งเหยาไม่ได้ตอบเธอ
แต่จากใบหน้าที่ไม่น่าดูของเฟิงจิ่งเหยาเห็นได้ชัดว่าเขาเห็นสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อตะกี้
เธอคิดอย่างนี้แล้วก็ลุกลี้ลุกลนรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่ออธิบาย
“เฟิงจิ่งเหยา คุณอย่าเข้าใจผิดนะ ฉันกับคุณฉิน……”
ไม่รอให้เธอพูดจบ เฟิงจิ่งเหยาก็ขัดจังหวะเธอ
“กินยาหรือยัง？”
กู้ฉางชิงรู้สึกตกใจกับสิ่งที่เขาพูด และไม่เข้าใจว่าผู้ชายคนนี้คิดยังไง
แต่เธอตอบอย่างตรงไปตรงมา：“ยังไม่ได้กิน”
“วันหลังอย่าลืมกินยาให้ตรงเวลา อย่าให้อาการกำเริบอีก”
เฟิงจิ่งเหยาพูดจบก็หันหลังแล้วเดินจากไป เหลือกู้ฉางชิงคนเดียวที่ยืนอยู่ด้วยความประหลาดใจ
นี่คือจบแล้วหรอ？
เธอคิดว่าผู้ชายคนนี้จะพูดเหน็บแนมเธอซะอีก
ไม่คิดเลยว่าเฟิงจิ่งเหยาตั้งแต่เริ่มแรกจะคิดทำอย่างนี้
อย่างไรก็ตามเขาได้ยินที่กู้ฉางชิงพูดเด็ดขาดขนาดนั้น ความขุ่นเคืองในใจก็เปลี่ยนเป็นความซับซ้อนและความขัดแย้งกัน ดังนั้นท้ายที่สุดคือไม่โกรธเป็นฝืนเป็นไฟ และไม่ถามคำถามที่ไม่อธิบายไม่ได้จากนั้นก็จากไป
