สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา – บทที่ 261อยู่เหนือการควบคุมของเธอโดยสิ้นเชิง

เมื่อกู้ฉางฉิงกลับไป ในร้านกาแฟเขตเมืองร้านหนึ่ง เฟิงจิ้งหยวนและมู่เฉาเกอนั่งเผชิญหน้ากัน

“คุณได้ยินมาแล้วใช่ไหม? นังชั่วกู้ฉางซินนั่นทะเลากับจิ่งเหยาแล้วหนีออกไปเมื่อคืนนี้”

เมื่อเห็นเฟิงจิ้งหยวนกำลังคนกาแฟอย่างอารมณ์ดีมาก

คำพูดของเธอจบลง มู่เฉาเกอก็ประหลาดใจ

“จริงหรอ?”

เธอไม่เชื่อเล็กน้อย มองมาที่เฟิงจิ้งหยวน

เฟิงจิ้งหยวนหันกลับมามองเธอ เลิกคิ้วพูดว่า : “ทำไม? คุณไม่เชื่อหรอ?”

มู่เฉาเกอเห็นเช่นนี้ ในที่สุดก็เชื่อ

เฟิงจิ้งหยวนพูดต่อว่า : “พูดจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นสามารถเสแสร้งแกล้งทำจริงๆ เพียงแต่เช่นนี้ก็ดี รอให้เธอเสแสร้งจนพอ ไม่ช้าก็เร็วจิ่งเหยาก็จะเบื่อเธอเข้าสักวัน”

เธอพูดจบ มองไปทางมู่เฉาเกอ

มู่เฉาเกอเพียงแค่ยิ้ม ไม่ได้ตอบกลับ

เฟิงจิ้งหยวนเบ้ปาก เร่งเร้าพูดว่า ทุกๆวันนี้คุณกับครอบครัวจิ่งเหยาของพวกเราอยู่ด้วยกันทั้งเช้าทั้งเย็น ก็ควรหาโอกาสใกล้ชิดให้มากๆ มิเช่นนั้นคุณอยากเข้าประตูตระกูลเฟิงของพวกเรา ก็ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน”

มู่เฉาเกอได้ฟังประเด็นนี้ ก็ประหลาดใจเล็กน้อย

อย่างไรก็ตามทัศนคติของเฟิงจิ้งหยวนที่มีต่อเธอไม่ได้เป็นเช่นนี้มาก่อน

เธอหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาจิบหนึ่งทีอย่างใจเย็น จึงตอบกลับว่า : “ขอบคุณคุณเฟิงอย่างมากที่เตือน ฉันจะหาโอกาสให้มากๆ”

เฟิงจิ้งหยวนเห็นท่าทางที่ไม่รีบไม่ร้อนของเธอ รู้สึกว่าเธอไม่ได้ฟังคำพูดของตนเองเข้าไปเลย

หลังจากที่เธอนั่งอยู่สักพัก ก็เสนอตัวขอออกไป

รอเธอไปแล้ว มู่เฉาเกอก็ไม่ได้อยู่นาน ลุกขึ้นกลับไปที่เฟิงซื่อกรุ๊ป

เวลาบ่าย มู่เฉาเกอมองไปที่เฟิงจิ่งเหยาที่ตั้งใจทำงานอยู่ ในหัวก็อดคิดถึงคำพูดของเฟิงจิ้งหยวนที่นัดเธอออกไปเมื่อตอนเที่ยง

“จิ่งเหยา ตอนเย็นไปทานข้าวด้วยกันไหม พอดีจะได้พูดคุยเกี่ยวกับรายละเอียดของโครงการด้วย”

เธอยิ้มอย่างเชิญชวน แต่ทว่าเฟิงจิ่งเหยาจ้องมองคอมพิวเตอร์ไม่มีการตอบกลับใดๆ

มู่เฉาเกอคิดว่าเฟิงจิ่งเหยาหมกมุ่นกับการทำงานมากเกินไป เลยไม่ได้ฟัง

แต่ไม่รู้ ที่เฟิงจิ่งเหยาจ้องมองคอมพิวเตอร์ไม่ใช่ทำงานอยู่ แต่เป็นการเหม่อลอย

เห็นหน้าโฮมเพจคอมพิวเตอร์ของเขาแสดงเวปเพจของกู้ฉางฉิงที่ฟอร์รัมการออกแบบต่างประเทศอย่างน่าประทับใจ

และข่าวล่าสุดด้านบนคือการออกแบบใหม่ที่ส่งออกมาเมื่อไม่นานมานี้

การออกแบบนั้นเป็นชุดเสื้อผ้าบุรุษ ด้านบนมีองค์ประกอบจำนวนมาก มันดูมหัศจรรย์กว่าเสื้อผ้าสตรีที่กู้ฉางฉิงออกแบบก่อนหน้านี้เสียอีก

เหมือนสั่งทำขึ้นมาเป็นพิเศษสำหรับใคร

และภายใต้การออกแบบนี้ เป็นข่าวซุบซิบที่ได้รับการชื่นชม

“longกำลังมีความรักใช่ไหม? จู่ๆทำไมจึงเริ่มออกแบบเสื้อผ้าบุรุษล่ะ?”

“ใช่ ฉันก็รู้สึกประหลาดใจมาก”

“ฉันรู้สึกว่าคนด้านบนพูดถูกอย่างมาก โดยส่วนมากนักออกแบบหญิงจะเริ่มวาดรูปผู้ชาย ส่วนใหญ่คือกำลังมีความรัก”

“ฉันไม่สนใจว่าท้ายที่สุดlongกำลังมีความรักหรือเปล่า ฉันอยากทราบว่ารูปแบบนี้longได้อนุญาตให้เอาออกไปไหม?”

“เห็นด้วยกับด้านบน ถ้าlongไม่อนุญาตให้เอาออกไป บริษัทของเรายินดีจะคุยกับคุณเกี่ยวกับลิขสิทธ์นี้”

เฟิงจิ่งเหยาอ่านข้อความลงมาเรื่อยๆ จู่ๆอารมณ์ภายในใจก็อธิบายไม่ได้ ทำให้เขาพูดไม่ออกว่ารู้สึกอะไร

มู่เฉาเกอไม่รู้สิ่งเหล่านี้ เธอเห็นเฟิงจิ่งเหยาไม่ได้ตอบกลับ ลุกขึ้นเดินไปที่ด้านหน้าโต๊ะทำงานของเฟิงจิ่งเหยา

เธอเคาะโต๊ะ แล้วพูดอีกครั้ง : “จิ่งเหยา ตอนเย็นไปทานข้าวด้วยกันไหม?”

เฟิงจิ่งเหยาจึงได้สติกลับมา เงยหน้ามองมู่เฉาเกอ ในแววตามีความไม่เข้าใจ

“ทำไมหรอ?”

มู่เฉาเกอได้ยิน ก็ตกตะลึงเล็กน้อย เพียงแต่ยังคงพูดอีกครั้ง

“ตอนเย็นเราไปทานข้าวด้วยหกันเถอะ ถือโอกาสพูดคุยเกี่ยวกับรายละเอียดของโครงการด้วย”

เฟิงจิ่งเหยาคิ้วขมวด ไม่รู้ทำไมสายตาจึงกวาดไปมองการออกแบบบนคอมพิวเตอร์ เม้มปากพูดว่า : “เย็นนี้ไม่ได้ ตอนเย็นฉันมีธุระนิดหน่อย จำเป็นต้องกลับไป”

มู่เฉาเกอเห็นเช่นนี้ ในแววตาก็ประกายความผิดหวัง แต่เธอก็ปกปิดมันไว้อย่างรวดเร็ว

“โอเค งั้นพวกเราค่อยนัดกันครั้งต่อไป”

เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้า

……

เลิกงานตอนเย็น เฟิงจิ่งเหยาเก็บของเล็กน้อย ก็ขับรถกลับตระกูลเฟิง

ขณะเดินทาง เขานึกถึงตลอดว่ากู้ฉางฉิงกลับมาแล้วหรือยัง

พอถึงบ้านใหม่ เขาก็ไม่ได้รีบขึ้นชั้นบน เรียกพ่อบ้านมากล่าวถาม

“คุณนายรองกลับมาแล้วหรือยัง?”

พ่อบ้านตอบกลับว่า: “คุณนายรองกลับมาแล้วครับ”

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินคำพูดนี้ ในใจก็โล่งใจทันที

เขาโบกมือให้พ่อบ้านออกไป และขึ้นไปชั้นบนเองคนเดียว

ใครจะรู้ว่า พอเขาเดินมาถึงห้อง ก็พบว่ากู้ฉางฉิงเก็บสัมภาระอยู่ด้านใน

“คุณกำลังทำอะไร?”

เขากวาดสายตามองกระเป๋าเดินทางที่ข้างเท้ากู้ฉางฉิง สีหน้าเศร้าลงไปเล็กน้อย

กู้ฉางฉิงได้ยินเสียงนี้ ก็ตกใจเล็กน้อย

เธอเอียงหน้าไปมองเฟิงจิ่งเหยาทีไม่รู้ว่ามาปรากฎตัวที่หน้าประตูเมื่อไร จิตใจสงบอย่างมาก

“คุณกลับมาแล้ว”

เธอทักทายอย่างเย็นชา ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความห่างเหิน

เฟิงจิ่งเหยาฟังแล้ว ขมวดคิ้วแน่น กล่าวถามอีกครั้ง: “คุณเก็บข้าวของทำไม?”

หรือว่าเพราะคำพูดของเขาเมื่อวาน ผู้หญิงคนนี้จึงจะหนีออกจากบ้านไปด้วยความโกรธ

เขาคิดถึงตรงนี้ สีหน้าก็วิตก

กู้ฉางฉิงไม่รู้ความคิดภายในใจของเขา แต่ก็สังเกตเห็นได้ว่าเขาไม่สบายใจสักเท่าไร

“มีการประชุมแลกเปลี่ยนของนักออกแบบที่ต่างประเทศ มู่จิ่นบอกให้ฉันไปเข้าร่วม ฉันอยากไปดูสักหน่อย ไปศึกษาเพิ่มเติมด้วยตัวเองสักครั้งหนึ่ง”

ฉันตอบกลับเบาๆ สายตามองไปยังเฟิงจิงเหยาด้วยความสงบ: “นี่ก็ถือว่าเป็นโอกาสหนึ่ง ฉันอยากจะฉวยเอาไว้ คุณให้ฉันไปได้ไหม?”

เฟิงจิ่งเหยาเห็นเธอปรึกษากับตนเองด้วยใบหน้าที่สงบ ไม่รู้ทำไม คำพูดที่เดิมทีอยากปฏิเสธแต่กลับพูดไม่ออก

แต่การตอบรับแบบนี้ เขาก็รู้สึกว่าระหว่างคนทั้งสองมีอะไรที่ขาดหายไป

เมื่อเขาเงียบ กู้ฉางฉิงก็เข้าใจเจตนาอีกฝ่ายผิด

“ถ้าคุณไม่เห็นด้วย งั้นก็ช่างมันเถอะ”

เธอพูดพลาง ก็นำสัมภาระที่เก็บเรียบร้อยแล้วออกจากกระเป๋าเดินทาง สีหน้าเคร่งขรึม ชัดเจนว่าไม่มีความสุข

“ไม่ต้องหรอก ถ้าคุณอยากไปก็ไปเถอะ”

เฟิงจิ่งเหยาเห็นสีหน้าของเธอไม่มีความสุข ไม่รู้ทำไม คำพูดนี้ก็ออกมาจากปากโดยตรง

บางทีเขาอาจจะไม่อยากให้เธอไม่มีความสุข หรือบางทีอาจจะเพื่อชดเชยเรื่องราวเมื่อวาน

กู้ฉางฉิงได้ยินคำพูดนี้ ก็นิ่งอึ้งก่อน แล้วจึงตอบสนองกลับมา

เธองุนงงเล็กน้อย ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆผู้ชายคนนี้ถึงเปลี่ยนความคิด แต่ก็ยังกล่าวของคุณด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ขอบคุณ”

พูดจบ เธอก็เริ่มเก็บสัมภาระอีก

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินเธอขอบคุณด้วยความเย็นชาห่างเหิน แล้วเห็นภาพด้านหลังเธอที่เก็บของอีก ไม่รู้ทำไม ในใจมันเฟลอย่างมาก

เขาจ้องมองกู้ฉางฉิงด้วยสีหน้าเคร่งเครียด หวังว่าผู้หญิงคนนี้จะพูดอะไรอีกบ้าง

แต่กู้ฉางฉิงไม่ได้ใส่ใจการเปลี่ยนแปลงของเขาโดยสิ้นเชิง เก็บข้าวของของตนเองอย่างใจจดใจจ่อ

เฟิงจิ่งเหยาเห็น ก็ไม่สบายใจเล็กน้อย

เหมือนกับถูกคนที่ตนเองเอาใจใส่มองข้าม

เขาคิดถึงตรงนี้ ทันทีก็แข็งทื่อไปทั้งตัว

เขาคาดไม่ถึงว่าจะต้องการความสนใจของผู้หญิงคนนี้?

บ้าไปแล้ว!

เขาจ้องมองภาพด้านหลังกู้ฉางฉิงอย่างยากที่จะเชื่อ ในใจส่ายหัวปฏิเสธความคิดนี้ไม่หยุด

คาดว่านี่เป็นครั้งแรกที่ถูกคนปฏิบัติอย่างเย็นชา

เขาหาข้ออ้างให้กับตนเอง ถึงแม้ว่าในใจจะรับได้แล้วเล็กน้อย แต่ยังคงไม่สบายใจอยู่

เพราะความเย็นชาของกู้ฉางฉิง ทำให้เขาไม่ชอบความรู้สึกนี้อย่างมาก

รู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังเปลี่ยนแปลง ที่อยู่เหนือการควบคุมของเขา