กู้ฉางฉิงมองสายเรียกเข้าของเฟิงจิ่งเหยา ไม่ได้นอกเหนือความคาดหมาย
เนื่องจากเธอไม่ได้รับโทรศัพท์มั่วหลี ผู้หญิงคนนั้นจะต้องติดต่อเฟิงจิ่งเหยาไปในทันทีแน่ๆ
เธอรับโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง อมยิ้มพูดออกไปว่า “จิ่งเหยา”
“ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน”
เฟิงจิ่งเหยาขมวดคิ้วน้อยๆถามออกไป
“ฉันอยู่บ้านตระกูลกู้ เมื่อสักครู่พ่อฉันให้คนมารับน่ะ”
กู้ฉางฉิงโกหกออกไปอย่างเจตนาดี สายตาพลันมองไปที่มารดา สีหน้ายุ่งเหยิง
เฟิงจิ่งเหยาได้ยินดังนั้นก็รู้สึกแปลกใจ
“มั่วหลีติดต่อเธอไป ทำไมเธอไม่รับล่ะ?”
เขาถามออกไปอีกครั้งเสียงเข้ม
กู้ฉางฉิงไม่ได้แปลกใจอะไร หลุบตาลงยิ้มแล้วพูดว่า “เมื่อกี้ฉันคุยธุระกับพ่ออยู่ กำลังจะโทรกลับหาเธอ สายคุณก็เข้ามาพอดีเลย”
เฟิงจิ่งเหยาได้ยินแบบนี้ ถึงแม้จะรู้สึกว่าบังเอิญไปหน่อยแต่กลับไม่ได้ถามอะไรออกไป ทำได้เพียงถามออกไปอย่างจำยอมว่า “งั้นฉันให้เขาไปดูแลเธอ”
กู้ฉางฉิงไม่สามารถให้มั่วหลีมาตอนนี้ได้ พูดปฏิเสธอ้อมๆ “ไม่ต้องหรอก อยู่กับพ่อฉันไม่เป็นไรน่า ถ้ามั่วหลีมาแล้วบอกว่ามาเพื่อดูแลฉัน ฉันกลัวว่าพ่อจะคิดไปต่างๆนานน่ะ ไม่ต้องห่วงนะฉันจะรีบกลับ”
เฟิงจิ่งเหยาคิดว่ากู้ฉางฉิงคงจะไม่อยากให้กู้หงเซินเป็นห่วง คิดอีกว่ากู้หงเซินนั้นรักลูกสาวมาก ก็ควรจะจัดการให้เหมาะสม จึงไม่ได้บังคับ
“ได้ รีบกลับมาล่ะ ระหว่างทางก็ระวังด้วย”
เขาเตือนกู้ฉางฉิงอีกครั้ง แล้ววางสายไป
หลังจากเขาวางสายไป กู้ฉางฉิงพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ รู้สึกแปลกๆในใจไม่น้อย
ด้านนึงเพราะตัวเธอเองโกหกเฟิงจิ่งเหยาไป ด้านนึงรู้สึกเหน็ดเหนื่อยกับวันแบบนี้เหลือเกิน
หวังให้เวลาผ่านไปเร็วๆ ไม่เธอต้องทรมาณแบบนี้อีก
กู้ฉางฉิงอยู่โรงพยาบาลได้ครู่หนึ่งก็ออกไป
เธอกลับถึงบ้านตระกูลเฟิง เมื่อเข้าไปข้างในก็เห็นมั่วหลียืนหน้าดำหน้าแดงอยู่ในห้องรับแขก
ชัดว่าผู้หญิงคนนี้โกรธเธอเพราะเรื่องก่อนหน้านี้
และเธอก็ไม่อยากเข้าไปสัมผัสความหัวร้อนของเขา แสร้งทำเป็นไม่เห็นแล้วขึ้นข้างบนไป
มั่วหลีมองกู้ฉางฉิงที่เดินผ่านหน้าตัวเองไป ราวกับไม่เห็นเขาอย่างไรอย่างงั้น ก็กักเก็บไฟโทสะไม่ได้อีกต่อไป
“กู้ฉางซิน!”
หล่อนตะโกนเรียกกู้ฉางฉิงเอาไว้ด้วยความโกรธ สายตาคู่นั้นแผ่รังสีอำมหิตจ้องไปที่เธอ
กู้ฉางฉิงได้ยินรู้ได้ทันทีว่าถ้าเธอไม่ให้เหตุผล ผู้หญิงคนนี้จะต้องตื้อไม่เลิกแน่
“เรื่องบ่ายวันนี้ ฉันไม่ได้ตั้งใจ เรื่องมันบังเอิญพอเหมาะพอเจาะพอดี ฉันคิดว่าจิ่งเหยาคงจะอธิบายให้เธอฟังแล้วนะ”
เธอยิ้มอ่อนอธิบายออกไปเพื่อที่จะให้มั่วหลีที่คิดจะบ่นออกมากลืนคำพูดนั้นไป
เพราะเรื่องพวกนี้คุณชายก็บอกเธอแล้วด้วย
ทันใดนั้น ความเกลียดในใจของเธอก็คันยุบยิบ กำมือแน่นจนเส้นเลือดปูด
“เป็นอย่างที่คุณนายพูด คุณชายบอกฉันแล้วล่ะ”
เนื่องจากเธอไม่สามารถระบายออกมาอย่างไร้เหตุผลได้ ทำได้เพียงแค่กักเก็บความโกรธนั้นเอาไว้ แต่เธอจะจำเอาไว้ เธอไม่ยอมเด็ดขาด!
กู้ฉางฉิงสังเกตุออก เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย รอเธอพูดต่อ
และมั่วหลีก็ไม่ให้กู้ฉางฉิงรอนาน พูดเสียงเข้มออกไปว่า “ฉันหวังว่าครั้งหน้าถ้าคุณนายจะไปไหน บอกฉันสักคำก็ยังดี ด้านฉันถึงจะโดนคุณชายตำหนิก็ไม่เป็นไร แต่เกรงว่าจะทำให้คุณชายท่าเป็นกังวง ใช่ไหมคะคุณนายรอง!”
กู้ฉางฉิงได้ยินแบบนั้น ยกยิ้มมุมปาก “อืม เข้าใจแล้วล่ะ”
เธอพูดจบ หมุนตัวเดินเข้าห้อง
ท่าทางชิลๆของเธอ ยิ่งทำให้ไฟโทสะในใจของมั่วหลีปะทุขึ้นมาอีกครั้ง รู้สึกเหมือนตัวเองโดนดูถูก
เธอมองกู้ฉางฉิงอย่างเป็นเอาตาย ราวกับจะกลืนกินคนเข้าไป
กู้ฉางฉิงรับรู้ถึงสายตาแทบจะกินคนได้ของเขาแต่ก็ไม่ได้สนใจ
เธอเดินกลับเข้าห้อง หลังจากอาบน้ำเสร็จ จดจ่ออยู่กับการสร้างสรรค์ผลงาน
ใช้เวลาทั้งบ่าย จนกระทั่งพลบค่ำเฟิงจิ่งเหยาก็โทรมา
“คืนนี้ไม่ต้องรอฉัน มีงานเลี้ยงน่าจะกลับดึกหน่อย”
เฟิงจิ่งเหยาใช้น้ำเสียงสบายๆพูดโทรศัพท์
กู้ฉางฉิงตอบรับเบาๆ ในใจวูบโหวง แต่ยังพูดกำชับไปว่า “งั้นคุณอย่าดิ่มเยอะล่ะ ระวังความปลอดภัยด้วย”
เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้ารับ แล้วกดวางสายไป
กู้ฉางฉิงมองสายที่ถูกตัดไป คิดว่าทุกครั้งที่เฟิงจิ่งเหยามีงานเลี้ยงหรือไม่กลับบ้านก็มักจะโทรมารายงานเขาตลอด ความวูบโหวงในใจค่อยๆหายไป
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่กลับมาแต่ก็ทำสิ่งผู้ชายหลายๆคนไม่ทำอีกด้วย
คิดได้แบบนี้ ความอบอุ่นวาบผ่านใจเธอ
เมื่อหันไปมั่วหลีนอกห้องแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร
เมื่อเทียบกับความสบายใจของเธอตอนนี้แล้ว มั่วหลีก็คงเป็นเรื่องที่แย่ที่สุด
แต่กลับระบายออกไปไม่ได้ ทำได้เพียงใช้สายตาคมจ้องไปที่กู้ฉางฉิงเท่านั้น
กู้ฉางฉิงก็ยังไม่แคร์ กินข้าวแล้วไปทำงานต่อ
ประมาณสี่ทุ่ม เฟิงจิ่งเหยาเพิ่งเสร็จงานเลี้ยงกลับมา
แต่ทว่ากลับถูกชวี่ยี่พยุงกลับมา
ปรากฎใบหน้ามึนแดงไม่ปกติ ปล่อยตัวพิงชวี่ยี่
และแน่ว่าต่อให้เขาเป็นแบบนี้ แต่ก็อดสงสัยไม่ว่าท่าท่างของเขายังดูดี ทั้งยังยิ่งมีสเน่ห์ ทำเอายิ่งน่าลุ่มหลง
“คุณนายรอง ประธานดื่มหนักไปหน่อยน่ะครับ”
ชวี่ยี่เห็นกู้ฉางฉิง รายงานด้วยสีหน้าเหยเก รู้สึกผิดที่ไม่ได้ดูแลท่านประธานให้ดี
และไม่รอให้กู้ฉางฉิงตอบกลับมา มั่วหลีที่อยู่ข้างก้อดไม่ได้ที่จะตำหนิออกไป
“คุณนี่เป็นผู้ช่วยยังไง คุณชายคุณออกไปด้วยทำไมไม่รู้จักดื่มแทนคุณชายล่ะ?”
เธอพูดไปก็เดินตรงไปทางเฟิงจิ่งเหยา “ส่งคุณชายมาสิ ฉันจะพยุงคุณชายไปพักผ่อน”
ชวี่ยี่มองเธอแล้วนิ่งอึ้งไป พลันสายตาไปมองกู้ฉางฉิง ส่งสายตาถามความเห็น
กู้ฉางฉิงก็ตะลึงไป สายตาฉายแววเย็นชา สีหน้าเรียบนิ่ง
“ผู้ช่วยชวี่ ส่งจิ่งเหยามาให้ฉันเถอะ จะได้พาเขาไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตา”
พูดจบ ไม่รอให้ชวี่ยี่คลายมือ เดินตรงไปข้างกายเฟิงจิ่งเหยา
“คุณมั่ว นี่ก็ดึกแล้ว ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นลูกน้องจิ่งเหยาแต่มันก็เลยเวลางานแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ”
เธอพูดเตือนมั่วหลีเสียงเย็น ปล่อยให้มือทั้งสองข้างของมั่วหลีค้างเติ่งอยู่แบบนั้น
ผู้หญิงคนนี้ใช้สถานะของเธอมาออกคำสั่งเขา?
และเธอก็ไม่มีทางที่จะตอบโต้ได้ ทำได้เพียงแค่พูดเธอพยุงคุณชายขึ้นห้องไป
กู้ฉางฉิงไม่สนใจสายตาที่แทบจะกินหัวเธอข้างหลัง พยุงเฟิงจิ่งเหยากลับห้อง
เธอวางเฟิงจิ่งเหยาลงบนเสื่อทาทามิ ค่อยๆถอดถุงเท้าเขาอย่างใส่ใจ แล้วยกน้ำอุ่นมา เพื่อที่จะเช็ดหน้าเช็ดตัวให้เขา
และจากการดูแลที่อ่อนโยนของเธอ เฟิงจิ่งเหยาค่อยๆรู้สึกตัวขึ้นมาเล็กน้อย
เขาหรี่ตาเล็กน้อย มองไปที่โคมไฟ เห็นเงาที่กำลังจัดการร่างกายเขา เอวเรียวเล็ก สัมผัสนุ่มนวล บวกกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ ปลุกร่างกายเขาให้ตื่นขึ้น
ในขณะที่กู้ฉางฉิงกำลังจัดการทำความสะอาดให้เขา ตอนก้มตัวจะไปช่วยเขาถอดเสื้อ จู่ๆเอวเขาก็ถูกรั้งเอาไว้ รั้งเข้าไปในอ้อมกอดอบอุ่น
จมูกเธอได้กลิ่นฮอร์โมนเพศชายจากหน้าแดงๆนั่น บวกกับกลิ่นแอลกอฮอล์
ไม่ให้กู้ฉางฉิงมีปฏิกิริยาใดๆ ราวกับโลกหมุน ริมฝีปากบางถูกกดทับ
เธอไม่ทันได้คิดอะไร ถูกขโมยจูบอย่างลึกซึ้ง
และรสสัมผัสหวานหอมยิ่งกระตุ้นความต้องการไม่รู้จบของเฟิงจิ่งเหยา สองมือลูบไล้ไปทั่วทั้งร่างกายเธอ
ไม่นาน อุณหภูมิในห้องก็ค่อยๆสูงขึ้น เสียงหัวใจเต้นระรัวดังออกมาจนทำให้เธอหน้าแดงก่ำ
