หนี้รัก วิวาห์จำเป็น – บทที่ 9 เราหย่ากัน

เจี่ยนอี๋นั่วหันไปมองสุยเฉิงจิ้ง หัวเราะเบาๆ ขึ้นมา “ได้ยินอาสะใภ้รองพูดแบบนี้ สถานการณ์ของฉันในตอนนี้อันตรายมากจริงๆ เลยนะคะ แต่ไม่ว่าฉันจะเผชิญกับผลลัพธ์อะไร ตอนนี้ฉันก็ยังเป็นภรรยาของเหลิ่งเซ่าถิง ฉันเชื่อว่าคุณนายเหลิ่งจะจัดเตรียมสิ่งที่น่าพอใจให้กับฉัน”

สุยเฉิงจิ้งเม้มปากยิ้มขึ้นมา “เธอกำลังคาดหวังว่าคุณนายเหลิ่งที่เห็นหลานชายกลายเป็นผัก ใช้เงินจ้างผู้หญิงคนอื่นเพื่อคลอดลูกให้หลานชายเธอ เพื่อรักษามรดกตระกูลเหลิ่งของพวกเขาเอาไว้ จะจัดเตรียมสิ่งที่น่าพอใจให้กับเธอเหรอ? เธอคิดเรียบง่ายจริงๆ นะ คุณเจี่ยน ทำไมคุณไม่ร่วมมือกับฉัน บางทีฉันอาจจะช่วยคุณได้”

เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มแข็งทื่อทันที แต่จากนั้นก็ยิ้มขึ้นมา “อาสะใภ้รอง คุณเป็นห่วงตัวเองให้มากๆ เถอะค่ะ อย่างมากที่สุดฉันก็ไม่สามารถขอความช่วยเหลือจากตระกูลเหลิ่งได้ แต่อาสะใภ้รองคุณ……”

เจี่ยนอี๋นั่วพูดถึงตรงนี้ ก็ไม่ได้พูดต่อ แค่ส่ายหน้าเบาๆ เหลิ่งเซ่าถิงฟื้นขึ้นมาแล้ว ทายาทตระกูลเหลิ่งก็คือเหลิ่งเซ่าถิง ไม่ว่าสุยเฉิงจิ้งจะเคยทำแผนการอะไร ตอนนี้มันก็ไร้ประโยชน์ และจากท่าทีของคุณนายเหลิ่ง จากนี้ไปคุณนายเหลิ่งไม่มีทางปล่อยให้เหลิ่งเฉิงอวี่ที่เกือบทำให้ตระกูลเหลิ่งตกต่ำใช้ชีวิตดีได้

ถึงแม้สุยเฉิงจิ้งจะเป็นคุณนายรองของตระกูลเหลิ่ง แต่พวกเขาไม่มีอำนาจอะไรเลยสักนิดในตระกูลเหลิ่ง ในเมื่อเจี่ยนอี๋นั่วตัดสินใจว่าจะยืนข้างคุณนายเหลิ่งแล้ว ก็ไม่หวั่นกับการเปลี่ยนแปลงอย่างแน่นอน

นอกจากนี้เหลิ่งเซ่าถิงฟื้นขึ้นมาแล้ว คุณนายเหลิ่งให้เธอไปจัดการอาหารของเหลิ่งเซ่าถิง หมายความว่าคุณนายเหลิ่งยังอยากให้เธออยู่เคียงข้างเหลิ่งเซ่าถิงต่อ เจี่ยนอี๋นั่วเชื่อมั่นในวิจารณญาณของตัวเอง

สุยเฉิงจิ้งจ้องมองเจี่ยนอี๋นั่ว เปลี่ยนเป็นยิ้มเยาะ “เป็นคนที่ยายแก่เลือกจริงๆ ไม่รู้จักยืดหยุ่นเหมือนกัน”

สุยเฉิงจิ้งพูดจบ ก็เดินผ่านตัวเจี่ยนอี๋นั่วไปทันที

เจี่ยนอี๋นั่วขมวดคิ้ว แล้วเดินลงมาข้างล่าง หลังจากเจี่ยนอี๋นั่วบอกสาวใช้ให้ต้มโจ๊กแล้ว คุณนายเหลิ่งก็ส่งคนมาเรียกเธอขึ้นไป เดินมาถึงหน้าห้องเหลิ่งเซ่าถิง เจี่ยนอี๋นั่วก็หายใจเข้าลึกๆ แล้วเคาะประตูห้องเหลิ่งเซ่าถิงเบาๆ

ได้ยินเสียงตอบด้านใน “เข้ามาสิ!”

เจี่ยนอี๋นั่วผลักประตูห้อง เดินเข้าไปในห้อง ประตูเปิดออก เจี่ยนอี๋นั่วก็เห็นเหลิ่งเซ่าถิงก่อน เหลิ่งเซ่าถิงสวมเสื้อกันหนาวสีดำตัวบาง ร่างกายเปล่งออร่าความเย็น ดวงตาเรียวฟินิกซ์ค่อยๆ เงยขึ้น ใช้สายตานั้นกวาดมองเจี่ยนอี๋นั่ว สายตานั้นเย็นชาและเหยียดหยาม ดูเหมือนเหลิ่งเซ่าถิงจะรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว

เจี่ยนอี๋นั่วหันหน้าเล็กน้อยมองไปที่คุณนายเหลิ่ง พูดขึ้นเสียงเบา “คุณตามหาฉันเหรอคะ? ”

ตอนนี้คุณนายเหลิ่งก็ลุกขึ้น ถอนหายใจอีกครั้งแล้วมองไปที่เจี่ยนอี๋นั่ว “เธอปิดประตูซะ”

หลังจากเจี่ยนอี๋นั่วหันไปปิดประตูห้อง คุณนายเหลิ่งก็มองเจี่ยนอี๋นั่ว แล้วถามขึ้นเสียงทุ้ม “เธอยังอยากเป็นคุณหญิงของตระกูลเหลิ่งของพวกเราไหม? ”

เจี่ยนอี๋นั่วกำมือแน่น ก้มหน้ามองท้องน้อยของตัวเอง เทียบกับการที่ตระกูลเจี่ยนจะดำเนินต่อไปได้ไหมต้องได้รับการช่วยเหลือจากตระกูลเหลิ่ง ตอนนี้เจี่ยนอี๋นั่วเป็นห่วงเด็กในท้องมากกว่า ตระกูลเจี่ยนไม่ได้รับการช่วยเหลือ นั่นเพราะเธอโชคร้าย เธอยอมรับโชคชะตา! แต่เด็กคนนี้น่าสงสารจริงๆ มีอยู่เพราะผลประโยชน์ ตอนนี้ต้องตายเพราะพ่อของเขาฟื้นขึ้นมาเหรอ?

เจี่ยนอี๋นั่วไม่ได้ตอบคำถามคุณนายเหลิ่งโดยตรง แค่พูดเสียงทุ้ม “ตอนนี้ฉันเป็นแม่คนแล้ว ถ้าฉันไม่เป็นภรรยาของเหลิ่งเซ่าถิง เด็กคนนี้ก็ต้องเอาออกเหรอคะ? ฉันเก็บเขาไว้ได้ไหม? ”

เหลิ่งเซ่าถิงใช้น้ำเสียงเย็นชาตอบกลับ “เธอมีลูกเพื่อเงินได้ ก็เอาเด็กออกเพื่อเงินได้เหมือนกัน และไม่มีเด็กคนนี้ เธอก็จะลำบากน้อยลงไม่ใช่เหรอ? ฉันก็ไม่อยากให้ผู้หญิงอย่างเธอมาเป็นภรรยาฉัน มาเป็นแม่ของลูกฉันเหมือนกัน ฉันจะจัดเตรียมเวลาผ่าตัดเธอให้เร็วที่สุด ให้เธอเอาเด็กออก จากนั้นก็จัดเตรียมเวลาให้เราหย่ากัน ฉันหวังว่าเธอจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ห้ามพูดเรื่องเธอกับตระกูลเหลิ่งออกไป”

เจี่ยนอี๋นั่วไม่แปลกใจที่เหลิ่งเซ่าถิงดูถูกเธอ ผู้หญิงที่มีลูกให้ผู้ชายเพื่อเงิน ใครจะไม่ดูถูกบ้าง? บางครั้งเธอก็ดูถูกตัวเองเหมือนกัน เจี่ยนอี๋นั่วก็รู้ว่าถ้าไม่มีเด็กคนนี้ เธอจะใช้ชีวิตง่ายขึ้น แต่การเอาเด็กออก มันทำให้เจี่ยนอี๋นั่วรู้สึกตัวเองน่าขยะแขยง ถ้าเธอทำแบบนั้น ยังเป็นคนได้อีกไหม? มีลูกเพื่อเงิน? แล้วเอาเด็กออกเพื่อเงินอีก?

คุณนายเหลิ่งหันไปมองเหลิ่งเซ่าถิง ขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น “เซ่าถิง อี๋นั่วเธอยากลำบาก ในเมื่อฉันเป็นคนให้เธอแต่งเข้ามา ฉันก็ไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ หรอก เธอปรากฏตัวขึ้นตอนที่เรายากลำบากมากที่สุด ยอมมีลูกเพื่อหลาน และเธอเพิ่งอยู่ห้องเดียวกับหลาน ก็ทำให้หลานฟื้นขึ้นมา เธอเป็นดาวนำโชคของหลานนะ!”

“ดาวนำโชคอะไร? คุณย่า ทั้งหมดเป็นแค่เรื่องบังเอิญ ถึงเธอจะไม่ได้มาอยู่ข้างผม ผมก็จะฟื้นอยู่ดี” เหลิ่งเซ่าถิงขมวดคิ้วพูดขึ้น

เหลิ่งเซ่าถิงพูดถึงตรงนี้ ก็เงยหน้ามองเจี่ยนอี๋นั่วด้วยความรังเกียจ ถูกเหลิ่งเซ่าถิงผู้ชายหล่อเหลาแบบนี้ ใช้สายตามองอย่างรังเกียจ ไม่ใช่ประสบการณ์ที่น่ายินดีกับผู้หญิงคนไหนเลย

คุณนายเหลิ่งเพิ่มระดับเสียง ตะโกนเสียงดังใส่เหลิ่งเซ่าถิง “บังเอิญเหรอ? แต่ฉันรอมาหนึ่งปีเต็ม หลานไม่ฟื้นขึ้นมาหนึ่งปี! คนพวกนั้นในตระกูลเหลิ่งขอให้ฉันเอาทรัพย์สินให้อารองของหลาน ฉันยื้อมาโดยตลอด ฉันกำลังรอให้หลานฟื้นขึ้นมา แต่หลานก็หลับอยู่ตลอด ตอนนั้นทำไมไม่บังเอิญล่ะ? ฉันไม่มีทางเลือก เลยให้เธอมีลูกให้กับหลาน อี๋นั่วเธอเพิ่งนอนในห้องหลาน หลานก็ฟื้นเลย ถ้าเธอไม่ใช่ดาวนำโชคของหลานแล้วเธอคืออะไร? ก่อนหน้านี้ฉันไม่เชื่อเรื่องผีหรือเทพเจ้ามมาก่อน แต่เพื่อหลาน ผีและเทพเจ้าฉันก็บูชาหมด! ไม่มีอะไรที่ฉันไม่เชื่อ แค่หลานปลอดภัย ฉันยอมคุกเข่าให้เทพเจ้าและพระพุทธเจ้า! ถ้ามีพรหมลิขิตในนั้น เธอก็เป็นคนที่นำโชคมาให้หลาน พวกเธอห้ามหย่ากัน!”