ตอนนี้เจี่ยนอี๋นั่วรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ เธออยากเจอเหลิ่งเซ่าถิงและถามว่าเหลิ่งเซ่าถิงว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่เธอไม่มีโอกาสได้เจอเหลิ่งเซ่าถิง
แม้ว่าคนเหล่านี้ที่ปกป้องเจี่ยนอี๋นั่ว จะรู้ว่าตอนนี้เหลิ่งเซ่าถิงอยู่ที่ไหน แต่เจี่ยนอี๋นั่วก็รู้ว่าเธอไม่มีทางถามอะไรจากคนเหล่านี้ได้ และพวกเขาก็คงไม่พูดถึงเหลิ่งเซ่าถิงต่อหน้าเธอ
เจี่ยนอี๋นั่วอดไม่ได้ที่จะโทรออกไปที่โทรศัพท์ของเหลิ่งเซ่าถิง มีเพียงเสียงของหญิงสาวที่เย็นชาอยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์บอกว่าหมายเลขที่เธอโทรมานั้นเป็นเพียงหมายเลขที่ว่างเปล่า
เจี่ยนอี๋นั่ว ยิ้มอย่างขมขื่นวางโทรศัพท์ ล้มลงบนเตียงและหลับตา หลายคนบอกว่าเจี่ยนอี๋นั่วฉลาด เจี่ยนอี๋นั่วเองก็เคยคิดว่าตัวเองไม่ได้โง่ แต่ตอนนี้เจี่ยนอี๋นั่วคิดอะไรไม่ออก ทางตันไปหมด เจี่ยนอี๋นั่ว ไม่สามารถโน้มน้าวตัวเองให้เป็นคนฉลาดได้จริงๆ
ถึงเวลาที่เจี่ยนซวงกำลังจะเลิกเรียน เจี่ยนอี๋นั่วก็เก็บของและไปรับเจี่ยนซวง เมื่อเดินไปที่ประตูโรงเรียนและรับเจี่ยนซวง เจี่ยนซวงก็รีบกระโดดไปหาเจี่ยนอี๋นั่วและพูดด้วยรอยยิ้ม: “ตอนนี้ไม่มีคนอื่นอยู่กับเราแล้ว รู้สึกดีจริงๆ”
เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มและพูดว่า:”แต่ก็ไม่มีรถส่งเรากลับบ้านแล้วนะ”
เจี่ยนซวงยิ้มทันทีและพูดว่า: “หนูไปชอบนั่งรถ ชอบใช้สองขาเดินมากกว่า เดินกลับบ้านกัน!”
เมื่อเจี่ยนซวงพูดถึงตอนนี้ ยิ้มและยืนพิงเจี่ยนอี๋นั่ว หัวเราะเบาๆ: “แม่ พรุ่งนี้วันเสาร์ วันหยุดของหนู เราจะไปเที่ยวที่ไหน?”
เจี่ยนอี๋นั่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มและพูดว่า: “ลูกอยากไปคฤหาสน์บนภูเขาไม่ใช่หรอ?”
ดวงตาของเจี่ยนซวงเบิกกว้าง: “จริงหรอ? หนูไปได้จริงๆหรอ?”
เจี่ยนอี๋นั่วพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม: “ใช่ พวกเขาชวนแม่ไปกับลูกไป อืม งั้นเราไปช้อปปิ้งกับเถอะ ไปซื้อเสื้อผ้าสวยๆให้หนูดีไหม?”
เจี่ยนซวงรีบกระโดดขึ้นทันทีและพูดว่า: “เยี่ยมไปเลย! แม่รู้ไหมวันนี้มีคนพูดถึงคฤหาสน์นั้นด้วย บางคนแอบไปดูที่นั่นแต่ไม่เห็นอะไรก็เลยกลับไป พวกเขาบอกว่าคนที่นั่นดุมาก หนูบอกว่าแม่ไปมาแล้ว แต่พวกเขาก็ไม่เชื่อ หึหึ พรุ่งนี้หนูต้องดูให้ดี ดูว่าคฤหาสน์หรูหน้าตาเป็นยังไง จะได้ไปโม้ให้พวกเขาฟัง”
เจี่ยนอี๋นั่วมองไปที่เจี่ยนซวงที่มีชีวิตชีวาและหัวเราะ อาการอึดอัดที่หายใจไม่ออกก็รู้สึกโล่งขึ้น
เจี่ยนอี๋นั่วพาเจี่ยนซวงไปซื้อเสื้อผ้า จากนั้นก็ทานอาหารเย็นข้างนอก เมื่อเขากลับมาถึงบ้าน เจี่ยนซวงยังคงพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องของวันพรุ่งนี้อย่างตื่นเต้น ก่อนนอนเจี่ยนซวงยังคงถามเจี่ยนอี๋นั่ว: “คฤหาสน์หลังนั้นใหญ่มากใช่ไหม? มีคนอาศัยอยู่กี่คน?”
เจี่ยนอี๋นั่วครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็พูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ : “น่าจะประมาณ5-6คน”
ดวงตาของเจี่ยนซวงเบิกกว้าง: “มันวิเศษมาก พวกเขาอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่แบบนี้ พวกเขามีคนรับใช้เหมือนในทีวีไหม บ้านใหญ่ขนาดนั้น ต้องเจอหน้ากันยากมากสินะ?”
เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มและคลุมผ้าห่มให้เจี่ยนซวง ถามด้วยรอยยิ้ม: “ลูกชอบบ้านใหญ่ๆแบบนั้นไหม?”
เจี่ยนซวงขมวดคิ้วพยักหน้า จากนั้นส่ายหัวและในที่สุดก็พิงเจี่ยนอี๋นั่วและกระซิบ: “ถ้าหนูพูดแล้ว แม่อย่าโกรธนะ”
เจี่ยนอี๋นั่วลูบหัวของเจี่ยนซวง ยิ้มและพูดว่า: “พูดมาสิ แม่ไม่โกรธหรอก”
เจี่ยนซวงกระตุกจมูกของเธอและพูดเบาๆว่า: “จริงๆที่หนูอยากไปที่คฤหาสน์นั้นเพราะหนูอยากรู้ว่า คฤหาสน์ที่พ่ออยู่กับเจ้าของคฤหาสน์นี้ใครรวยกว่ากัน ดูเหมือนพ่อจะรวยมาก ถ้างั้นพ่อก็ต้องอยู่ในคฤหาสน์เหมือนกัน หนูอยากไปเห็นคฤหาสน์จริงๆ จะได้คิดออกว่าพ่ออาศัยอยู่บ้านแบบไหน ถ้าเกิด……ถ้าเกิดวันหนึ่ง พ่อมารับเราไป หนูจะได้รู้ว่าบ้านเป็นยังไง กินข้าวที่ไหน นอนตรงไหน หนูกลัวอายเขาถ้าทำอะไรผิด กลัวพ่อจะไม่รักเราอีก……”
เจี่ยนอี๋นั่วกอดเจี่ยนซวงทันที หายใจไม่ออกและพูดว่า: ” ซวงซวงไม่ต้องกลัว ไม่ว่าลูกจะเป็นยังไงพ่อก็รักหนู”
เจี่ยนซวงลดจมูกของเธอ ร้องไห้และกระซิบ: “แม่ หนูทำให้แม่รู้สึกไม่สบายใจอีกแล้วใช่ไหม? แม่อย่ารู้สึกไม่ดีเลยนะ ตอนนี้หนูโอเคมาก จริงๆ หนูชอบบ้านเล็กๆที่อบอุ่นแบบนี้ แต่ก็เสียดายคฤหาสน์นิดหน่อย”
เจี่ยนอี๋นั่วพยักหน้าและพูดว่า: “แม่รู้ พรุ่งนี้แม่จะตื่นเช้าๆ แม่จะรีบพาหนูไป”
เจี่ยนซวงพิงหน้าอกของเจี่ยนอี๋นั่ว กระตุกจมูกของเธอและพูดด้วยรอยยิ้ม: “งั้นพรุ่งนี้หนูก็จะตื่นเช้าๆเหมือนกัน”
เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มและพยักหน้า ดูเจี่ยนซวงนอนหลับพิงแขนของเธอ เจี่ยนอี๋นั่วยกมือขึ้นตบเจี่ยนซวงเบาๆและถอนหายใจเบา เจี่ยนอี๋นั่วหลับไปชั่วขณะและตื่นขึ้นมาหลังจากรุ่งสาง เจี่ยนอี๋นั่วเพิ่งตื่น เจี่ยนซวง ลืมตาขึ้นทันทีและพูดด้วยรอยยิ้ม: “แม่ ไวมากแปปเดียวก็วันเสาร์แล้ว! เราจะไปคฤหาสน์กันใช่ไหม”
เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มและพยักหน้า: “แต่ไปถึงแล้วต้องมีมารยาท ที่คฤหาสน์มีลุงแก่คนหนึ่ง เรียกเขาว่า ‘คุณปู่’ ยังมีคุณชายอีกคน สุขภาพเขาไม่ค่อยแข็งแรงต้องสวมหน้ากากตลอด ถ้าหนูเห็นเขาให้เรียกว่า ‘คุณชาย’ เข้าใจไหม?”
เจี่ยนซวงตอบทันที: “อืม หนูเข้าใจแล้ว หนูจะไม่ทำเอาอะไรผิดพลาด”
เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มและยกมือขึ้นแตะหัวของเจี่ยนซวง พูดด้วยรอยยิ้ม: “อืม ลูกสาวแม่เป็นเด็กดีที่สุด”
หลังจากที่เจี่ยนอี๋นั่วพูดจบ เธอก็ถักเปียให้เจี่ยนซวง และเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที หลังทานอาหารเช้า ทั้งสองไปที่แปลงผักเพื่อเก็บผัก จากนั้นก็เดินไปที่คฤหาสน์ เจี่ยนซวงเดินไปที่ประตูคฤหาสน์ เงยคอขึ้นมองไปที่ประตูสีดำและอดไม่ได้ที่จะตะโกน: “ว้าว……ประตูสูงมาก…… ”
เนื่องจากประตูสูงเกินไปและเจี่ยนซวงก็ตัวเล็ก เมื่อเจี่ยนซวงมองขึ้นไปที่ประตู เธอเกือบจะล้มลง เจี่ยนอี๋นั่วรีบยกมือขึ้นพยุงเจี่ยนซวง พูดด้วยรอยยิ้ม: “ระวังหน่อย เดี๋ยวล้มนะ”
เจี่ยนซวงยิ้มและพยักหน้า กระโดดพร้อมพูดว่า: “แม่ หนูขอกดกริ่งประตูได้ไหม?”
เจี่ยนอี๋นั่วพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม: “ได้สิ”
เจี่ยนซวงวิ่งไปที่กริ่งทันที กระโดดขึ้นและกด ทันทีที่เสียงกริ่งประตูดังขึ้นประตูก็เปิดออก ชายแก่เดินออกจากคฤหาสน์มองไปที่เจี่ยนอี๋นั่ว ยิ้มและพูดว่า: “มาแล้วหรอ”
เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มอย่างเขินอายและพูดว่า: “ขอโทษนะที่เมื่อวานมันเสียมารยาทเกินไป ฉันไม่มีอะไรจะให้ นอกจากผัดสดๆจากสวน หวังว่าคุณชายจะไม่รังเกียจ”
ชายแก่ยิ้มและส่ายหัว: “จะรังเกียจได้ยังไง? แค่เธอมาเราก็ดีใจแล้ว เอ้ะ นี่ลูกสาวเธอใช่ไหม?”
ชายแก่ยิ้มและมองไปที่เจี่ยนซวง เจี่ยนซวงโค้งคำนับชายแก่ทันที ด้วยท่าทางที่เรียบร้อยและพูดด้วยรอยยิ้มที่ดี: “สวัสดีค่ะคุณปู่ หนูชื่อเหยียนเหยียน”
“เป็นเด็กดีจังเลย” ชายแก่พูดด้วยรอยยิ้ม: “ถ้าอย่างนั้นรีบเข้าก่อน ฉันก็ไม่รู้ว่าพวกเธอชอบกินอะไร นึกถึงเด็กๆทุกคนชอบกินขนมและบาบีคิว ก็เลยเตรียมขนม เตรียมเตาอบเอาไว้ย่างเนื้อในบ้าน…… ”
“ว้าว ดีเลย” เจี่ยนซวงพูดด้วยรอยยิ้มทันที
เจี่ยนอี๋นั่วขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้และพูดอย่างรวดเร็ว: “นี่……นี่ไม่รบกวนพวกคุณมากไปใช่ไหม?”
ชายแก่ยิ้มและส่ายหัวอย่างรวดเร็ว: “ไม่รบกวนหรอก พวกเธอมาก็ดีแล้ว ฉันยังกลัวจะมาไม่ได้ แต่ว่า……”
ชายแก่หันศีรษะ ยิ้มและมองไปที่เจี่ยนซวง: “แต่ต้องตกปลาเองนะ”
เจี่ยนซวง ลืมตาขึ้นทันที ยิ้มและถามว่า: “ตกปลาได้ด้วยหรอ?”
ชายแก่ยิ้มและพยักหน้า: “อืม ถ้าตกปลาได้ เราก็จะได้ย่างปลากิน ที่บ่อปลามีเบ็ดตกปลาพร้อม วันนี้ยังไม่ได้ให้อาหารปลาเลย พวกมันต้องติดเบ็ดง่ายมากแน่ๆ”
เจี่ยนซวงยกมือขึ้นทันทีและพูดว่า: “แม่ หนูไปตกปลาก่อนได้ไหม?”
เจี่ยนอี๋นั่วส่ายหัว: “ไม่ได้ ยังไม่ได้ทักทายคุณชายเลย”
“อย่าไปบังคับเด็กมันเลย เธออยากทำอะไรปล่อยเธอทำเถอะ” ชายแก่ยิ้มและพูดว่า: “คุณชายยังไม่รู้ว่าเธอจะมาหรือไม่มา พวกเธอไม่ต้องเป็นห่วง กินเล่นตามสบายเลย เอ้อ ภรรยาและลูกฉันก็มาด้วย มากินด้วยกัน คนเยอะๆสนุกดี”
เจี่ยนอี๋นั่วเห็นเด็กผู้หญิงอายุเจ็ดแปดขวบเล่นอยู่ที่สนาม เมื่อเห็นเจี่ยนซวง เด็กคนนั้นก็กวักมือเรียกให้เจี่ยนซวงไปเล่นด้วยกัน
เจี่ยนซวงมองไปที่เจี่ยนอี๋นั่วอย่างกระตือรือร้น พูดเบาๆว่า: “แม่…… ”
เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ พยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม: “ก็ได้ ไปเล่นเถอะ”
เจี่ยนซวงวิ่งไปทันที เดิมทีเธออยากไปตกปลา แต่เมื่อเธอวิ่งไปที่สระว่ายน้ำ เธอถูกดึงดูดด้วยสไลเดอร์และเธอก็เล่นกับเด็กหญิงคนนั้น
เจี่ยนอี๋นั่วคิดว่ามีแค่เธอกับเจี่ยนซวงที่มาที่นี่ คิดไม่ถึงว่าจะมีคนมาเยอะขนาดนี้ เจี่ยนอี๋นั่วรู้สึกสบายใจขึ้นมาก เจี่ยนอี๋นั่วไม่รู้ว่าเป็นการจัดเตรียมของคุณชายหรือชายแก่ แต่ไม่ว่าจะเป็นใคร เธอก็ระวังตัวให้ดี ตะโกนบอกเจี่ยนซวงที่กำลังเดินไปไกล: “ระวัง อย่าตกลงไปในบ่อน้ำนะ”
เมื่อได้ยินคำตอบของเจี่ยนซวงจากระยะไกล เจี่ยนอี๋นั่วก็ยิ้มให้ชายแก่และพูดว่า: “ถ้าอย่างนั้นให้ฉันช่วยเถอะ”
ชายแก่ยิ้มและพูดว่า: “ไม่เป็นไร มีคนช่วยเยอะแล้ว เธออยู่ที่นี่ดูเด็กๆเถอะ ตอนนี้เธอเป็นแขก จะให้แขกมาช่วยได้ยังไง”
เจี่ยนอี๋นั่ว ยิ้มและพูดว่า: “ถ้าอย่างนั้นฉันก็ต้องไปทักทายเจ้าของบ้าน”
ชายแก่พยักหน้ายิ้มและพูดว่า: “อย่างงั้นก็ได้”
ชายแก่พูดและพาเจี่ยนอี๋นั่วไปที่ห้องครัว ในห้องครัวสมาชิกในครอบครัวของชายแก่กำลังเตรียมส่วนผสมสำหรับทำบาร์บีคิวและพวกเขาทั้งหมดดูเหมือนจะเป็นคนใจดีมาก เจี่ยนอี๋นั่วพูดทักทายพวกเขา จากนั้นก็เดินออกจากห้องครัว เดินไปที่บ่อน้ำ เห็นเจี่ยนซวงที่ยังเล่นอยู่บนสไลเดอร์ และไปหยิบเบ็ดตกปลา
“แม่ ที่นี่สนุกมาก หนูจะไปตกปลาตัวใหญ่ๆให้แม่” เจี่ยนซวงมองไปที่เจี่ยนอี๋นั่วและพูดอย่างมั่นใจ
