“ในปีที่ฉันอายุสิบสี่ปีนั้น ครอบครัวพบกับเรื่องโชคร้าย คุณย่าป่วยหนัก ไม่มีเงินรักษา ฉันจึงทำได้เพียงแค่ไปขโมยเงินเจ้าสัวคนหนึ่ง จึงช่วยชีวิตคุณย่าของฉันเอาไว้ได้ทันเวลา เรื่องนี้เป็นความผิดของฉันจริงๆ ทั้งยังจ่ายค่าตอบแทนให้กับเรื่องนี้ไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้เสียใจในภายหลัง ถ้าหากว่าให้ฉันเลือกใหม่อีกครั้งหนึ่ง ฉันก็ยังคงจะขโมยเงินเจ้าสัวคนนั้นมาช่วยรักษาคุณย่าของฉันอยู่ดี สิ่งที่ฉันสามารถตอบได้ก็มีเท่านี้ค่ะ”
เอ่ยจบแล้ว เธอก็หมุนตัวเดินออกจากงานแถลงข่าวไปด้วยท่าทางหยิ่งผยอง
การยอมรับอดีตที่ผ่านมาของตัวเองด้วยความเยือกเย็นจะไม่ทำให้ผู้คนประทับใจได้อย่างไรกัน?
นี่คือเรื่องที่ลูกเป็ดขี้เหร่กลายเป็นหงส์ขาวในความเป็นจริง
ภรรยาประธานแกรนด์อิมพีเรียลกรุ๊ปผู้ลึกลับ แม้ว่าจะไม่ได้รับการศึกษาระดับสูง แต่กลับมีความฉลาดหลักแหลม และความตั้งใจแน่วแน่เหนือผู้อื่น เธอยืนหยัดไม่ย่อท้อที่จะไล่ตามงานศิลปะ อายุยังน้อยก็เป็นจิตรกรคนหนึ่งแล้ว
เธอไม่เพียงแต่มีความฉลาดเหนือผู้อื่น แต่ยังเป็นเด็กสาวที่มีความกล้าหาญและกตัญญูคนหนึ่งด้วย เธอยอมรับและเผชิญหน้ากับอดีตที่ย่ำแย่ แม้ว่าจะมีความรับผิดชอบ แต่ก็เป็นคนใจกว้าง มีจิตวิญญาณที่สูงส่งคนหนึ่งจริงๆ
สรุปได้ว่า สื่อมวลชนที่คิดจะประจบแกรนด์อิมพีเรียลกรุ๊ป ข้อมูลเช่นนี้มากพอที่จะให้พวกเขาเอ่ยชื่นชมได้มากมายจนคนภายนอกที่มองเข้ามารู้สึกว่าเยอะเกินไป
บอดี้การ์ดของธราเทพอาศัยโอกาสนี้นำตัวภัทรินออกไป เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เธอเอ่ย “คำพูดที่น่าสะพรึง” ต่อไป
หลังจากกลับไปถึงห้องรับรอง ณัฐณิชาก็ยกเท้าสะบัดรองเท้าส้นสูงที่ทำให้รู้สึกเจ็บปวดทิ้งไป ขึงตามองธราเทพ “ฉันเคยถูกตัดสินให้ต้องจำคุกจริงๆ ดังนั้นคุณตั้งใจจะหย่ากับฉันเมื่อไร”
เอ่ยจบแล้ว เธอก็หยิบเช็คหนึ่งล้านใบนั้นออกมาจากกระเป๋าแล้วฉีกทิ้งต่อหน้าธราเทพ
“ไม่ต้องการเงินก้อนนี้แล้วหรือ”
“ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้ฉันถูกวินิจฉัยผิดว่าเป็นมะเร็งสมอง ไม่มีเงินรักษา ดังนั้นถึงได้ยืมคุณ ตอนนี้ฉันแข็งแรงมาก แน่นอนว่าไม่ต้องการเงินของคุณแล้ว”
ในอดีตเธอยากจนมาก และเคยขโมยของ แต่ว่าเธอก็มีความภูมิใจในตัวเอง ไม่อยากถูกมองว่าเป็นคนโลภมากไม่รู้จักพอ
“ดังนั้นจี้หยกอันนั้น คุณขโมยมาหรือ”
ณัฐณิชาหัวเราะออกมาทันที ตอนนี้ถือว่าเธอตระหนักได้ถึงความเย่อหยิ่งและอคติภายในสังคมชนชั้นสูงแล้ว
“ใช่แล้วอย่างไร ไม่ใช่แล้วอย่างไร” ดวงตาเธอแดงระเรื่อเล็กน้อย เอ่ยอย่างแค้นใจว่า “ถึงอย่างไรคุณก็เชื่อแล้วว่าฉันเป็นขโมยจริงๆ ฉันพูดอะไรแล้วจะมีความแตกต่างด้วยหรือ”
ธราเทพเดินมาถึงด้านหน้าเธอ จ้องมองนัยน์ตาเธอ พลางเอ่ยว่า “ถ้าหากว่าคุณขโมยมา ผมจะยึดของกลางแล้วคืนให้กับเจ้าของเดิม แต่ถ้าหากว่าคุณไม่ได้ขโมย ผมจะตรวจสอบให้ชัดเจนว่า ทำไมคุณถึงได้สวมสิ่งที่อาจารย์ผู้มีพระคุณของผมหวงแหนมากที่สุด ไม่ว่าจี้หยกนี้จะถูกขโมยมาหรือไม่ แต่ในตอนนี้คุณเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมายของผมแล้ว เรื่องนี้จะไม่มีการเปลี่ยนแปลงชั่วคราว”
ณัฐณิชาที่ได้ยินคำว่า “คืนของให้กับเจ้าของ” กับ “สิ่งที่อาจารย์ผู้มีพระคุณของผมหวงแหนมากที่สุด” ก็ตาโตขึ้นมาทันที
“ฉันสาบานกับสวรรค์เลยว่า จี้อันนี้ ฉันไม่ได้ขโมยมา”
“ถ้าอย่างนั้นได้มาได้อย่างไร”
ณัฐณิชากัดริมฝีปากด้วยความวิตกกังวล “คุณบอกฉันก่อนว่าอาจารย์ผู้มีพระคุณของคุณอยู่ที่ไหน เป็นชายหรือว่าหญิง ฉันสามารถพบกับอาจารย์ผู้มีพระคุณของคุณได้หรือไม่”
เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามที่รัวออกมาเป็นปืนกลของเธอแล้ว ธราเทพก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ต้องดูความประพฤติของคุณ”
ณัฐณิชาไร้ซึ่งอารมณ์เมื่อครู่ในทันที ดึงธราเทพพลางเอ่ยขอร้องว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณบอกฉันว่า คาดหวังว่าจะให้ฉันทำอย่างไร”
ต้องรู้ว่า นั่นอาจจะเป็นคุณพ่อหรือคุณแม่ผู้ให้กำเนิดเธอเลยนะ!
แม้ว่ามะเร็งสมองของเธอจะเกิดจากการวินิจฉัยผิดพลาด แต่ก็ไม่ได้ล้มเลิกความคิดในการตามหาคุณพ่อคุณแม่ผู้ให้กำเนิดไป
เธออยากรู้ว่าเลือดที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายตัวเองเป็นของใคร อยากรู้ว่าเธอเป็นคริสตัลแห่งความรักของคุณพ่อคุณแม่หรือไม่ อยากรู้ว่าทำไมพวกเขาให้กำเนิดเธอออกมาแล้วถึงได้ทิ้งเธออย่างไร้เยื่อใย
นับตามอายุของเธอแล้ว ขอเพียงแค่ไม่เกิดเหตุไม่คาดฝัน คุณพ่อคุณแม่ของเธอจะต้องมีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน
เธอไม่อยากรอจนถึงคุณพ่อคุณแม่ล้วนเสียชีวิตแล้วค่อยเริ่มต้นตามหา ถึงตอนนั้น เธอก็ไร้ซึ่งหนทางที่จะค้นพบคำตอบของคำถามเหล่านี้แล้ว
ธราเทพมองท่าทางว่านอนสอนง่ายของเธอแล้ว มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย ก้นบึ้งนัยน์ตาเผยประกายขบขันออกมา
“คืนพรุ่งนี้กลับบ้านไปพบกับคนในครอบครัวพร้อมผม ถ้าหากว่าคุณแสดงได้ดี ผมก็จะพิจารณาเรื่องที่จะให้คุณพบกับอาจารย์ผู้มีพระคุณของผม”
ณัฐณิชาพยักหน้าติดกัน “ได้! ล้วนฟังคุณ!”
เธอเป็นคนจริงจัง รู้ว่าเมื่อไรควรจะมีศีลธรรมจรรยา เมื่อไรไม่ควรเถียงข้างๆคูๆ
ตอนนี้เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับความเป็นมาในชีวิตของเธอ นี่เป็นช่วงที่ไม่ควรจะมีศีลธรรม และไม่ควรเถียงข้างๆคูๆ!
