ณัฐณิชาอดรู้สึกขยะแขยงไม่ได้เมื่อเห็นธิปติพัศกวักมือเรียกตน
ผู้ชายคนนี้นี่ นอกจากดูดีแล้วก็ไม่มีอะไรดีสักอย่าง！
แม้แต่พี่สะใภ้อย่างตนก็ยังมาหาเรื่องเมื่อไหร่ก็ได้อีก？！
“ได้สิ นายจะเล่นยังไงล่ะ？” อย่างไรก็ตาม ณัฐณิชานั้นไม่ใช่คนประเภทกลัวอะไรอยู่แล้ว เธอก้าวเท้าก้าวใหญ่เดินเข้าไปพร้อมกับแสร้งมองไปที่ธิปติพัศอย่างไม่เข้าใจอะไร
เมื่อธิปติพัศเห็นณัฐณิชาตอบรับ เขาก็ดีใจเป็นอย่างมาก
ธราเทพขมวดคิ้วอย่างระงับอารมณ์ไว้ ซึ่งณัฐณิชาเองก็ไม่พลาดรายละเอียดเล็กๆน้อยๆนี้ เธอเดินเข้าไปใกล้ธราเทพและพูดน้ำเสียงที่ได้ยินเพียงสองคน “ธราเทพ ฉันเชื่อนายหรอกนะถึงได้ออกมา นายไม่น่าจะแพ้หรอกใช่ไหม？”
“…..”
ธราเทพแสดงท่าทีที่ไม่ต้องการพูดอะไร
เดิมทีณัฐณิชาก็ไม่ได้คิดว่าธราเทพนั้นจะให้ปฏิกิริยาตอบกลับอะไรเธออยู่แล้ว กล่าวโดยย่อก็คือธราเทพเป็นผู้ชาย‘ประหลาด’แบบนี้ ไม่ยอมเสียหน้าเป็นอันขาดหรือจะกล่าวได้ว่าไม่ว่าจะทำอะไรเขาก็จะชนะตลอดนั่นเอง
“งั้นน้องชายคนเล็กอยากจะแข่งยังไงกันล่ะ？” ณัฐณิชาพูดด้วยรอยยิ้ม
นภสรณ์เองก็เข้ามาเช่นเดียวกัน เมื่อเห็นณัฐณิชาที่ปฏิเสธหล่อนด้วยหน้าตาถมึงทึง หล่อนจึงตามขึ้นมาและอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งลับๆในใจ
เป็นคนที่ต่ำตมจริงๆ
เจอผู้ชายหน่อยเป็นไม่ได้เลยนะ！
“โดยปกติก็จะเป็นวิธีแบบดั้งเดิม ตาของผมกับพี่จะถูกปิดเอาไว้ ส่วนเธอกับนภสรณ์ก็จะเป็นคนบอกทางให้และดูว่าใครจะเป็นคนที่เข้าถึงเส้นชัยได้ก่อนกัน หากมีโชคล่ะก็…ให้พี่สะใภ้จูบผมสักหนึ่งทีเป็นยังไงล่ะ？”
ขณะที่ธิปติพัศพูด ดวงตาของเขาก็ทอประกายแสง
ใบหน้าของณัฐณิชามีรอยยิ้มที่แข็งทื่ออยู่ อีกนิดเธอก็คงจะเกือบถ่มน้ำลายใส่หน้าของธิปติพัศแล้ว！
อย่างไรก็ตามเธอไม่พูดอะไร แม้ว่าเธอจะไม่ได้เป็นผู้หญิงของธราเทพจริงๆก็ตาม แต่ก็ถือว่าอยู่ในนามนะ！
การที่ธิปติพัศกล้ามาลวนลามตนขนาดนี้ ณัฐณิชานั้นมั่นใจเลยว่าธราเทพจะไม่ละเว้นเขาอย่างแน่นอน
“พี่ชาย พี่คงไม่ได้กลัวจนไม่กล้าสู้กับผมหรอกใช่ไหม？” ธิปติพัศหันมามองธราเทพ เขาสูบบุหรี่หมดมวนแล้วจากนั้นก็โยนก้นบุหรี่ไว้ข้างหลังตามอำเภอใจพร้อมกับกวักมือเรียกนภสรณ์ นภสรณ์เองก็ส่ายหัวอย่างแรง ตกใจจนขาอ่อนแรงไปหมด “พวกนายก็เล่นของพวกนายไปสิ จะเอาฉันไปด้วยทำไม？ฉันไม่ได้ ฉัน ฉันเมารถ！”
นภสรณ์พูดจาสะเปะสะปะไปหมด
ณัฐณิชาพ่นลมหายใจพร้อมกับหัวเราะออกมา “นภสรณ์ หล่อนคงไม่ได้กลัวหรอกใช่ไหม？หล่อนไม่เชื่อใจทักษะการขับรถของพี่ชายเหรอ？”
ความสงสัยและการเยาะเย้ยของณัฐณิชานั้นทำให้สีหน้าของนภสรณ์เปลี่ยนไป เมื่อเห็นนภสรณ์ที่อยู่ด้านหลังพร้อมจะโกยเพ่นไปได้ตลอด ธิปติพัศจึงได้เอื้อมมือออกไปจับหล่อนไว้！ไม่พูดพร่ำทำเพลงและยัดหล่อนเข้าไปในรถทันที ด้วยกระจกที่กั้นเอาไว้ทำให้ณัฐณิชานั้นยังสามารถได้ยินเสียงของนภสรณ์ที่เคาะประตู
แค่มองก็ตกใจกลัวแล้ว
“ฮ่าฮ่าฮ่า…” ณัฐณิชาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเสียงดัง เมื่อเห็นว่าสองพี่น้องกำลังจะสู้กัน ปฏิกิริยาแรกไม่ใช่ไปไกล่เกลี่ยให้เลิกทะเลาะกันแต่กลับมาหาตน ณัฐณิชาเองก็ไม่กล้ารับประกันว่านภสรณ์นั้นคิดอะไรอยู่
“หัวเราะพอหรือยัง？”
ลมความกดอากาศที่พัดผ่านหัวของณัฐณิชาไปทำให้สติของเธอกลับมา เธอเก็บมุมปาก “เมื่อกี้ฉันตัดสินใจไปโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาต นายคงไม่ได้ไม่พอใจหรอกใช่ไหม？”
“ณัฐณิชา เธอนี่เย่อหยิ่งซะเหลือเกินนะ”
อยู่ดีๆ ธราเทพก็พูดออกมาประโยคหนึ่งซึ่งนั่นทำให้ณัฐณิชารู้สึกงงเล็กน้อย หลังจากนั้นก็มีปฏิกิริยาตอบรับ ตนที่ไม่รู้เรื่องอะไรแต่ดันไปตอบรับการท้าทายของธิปติพัศ ดูเหมือนว่ามันจะไม่ค่อยเหมาะสมจริงๆนั่นแหละ
ธราเทพคงจะไม่ได้โกรธหรอกนะ？
