ตอนแรกณัฐณิชานอนอยู่บนโซฟา ตอนนี้กลับลุกขึ้นมานั่งแทน
เธอไม่รู้ว่าระหว่างภัทรินกับรเณศเกิดอะไรขึ้น แต่ว่า เรื่องของพวกเขากลายเป็นอดีตไปแล้ว!
“ณัฐณิชา ฉัน……”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันวางก่อนนะ” ณัฐณิชากัดฟันพูด ข้อเสียอย่างเดียวของเธอก็คือเป็นคนใจอ่อน โดยเฉพาะกับคนที่เคยรักมาก่อน
เธอกับรเณศรู้จักกันผ่านภัทริน ภัทรินกับรเณศเป็นเพื่อนในมหาวิทยาลัยเดียวกัน ตอนนั้นณัฐณิชากำลังทำงานหาเงิน เขาก็ไปกินข้าวกับภัทรินเป็นบางครั้ง ไปๆมาๆก็เจอรเณศบ่อยๆ รเณศก็เริ่มตามจีบณัฐณิชาทันที
ณัฐณิชาเลิกคิดเรื่องอดีต แล้วคิดจะวางสาย แต่ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเขาพูดว่า “ณัฐณิชา ฉันไม่มีทางยอมแพ้แน่นอน!”
ณัฐณิชากดวางสายไปแล้ว
นี่เป็นเรื่องในอดีตที่ผ่านไปนานมากแล้ว
“ใครโทรมาเหรอ?”
ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นทำเอาณัฐณิชาตกใจ เธอตกใจจนแทบโยนโทรศัพท์ทิ้งไป ก็ถึงเห็นว่าธราเทพมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เธอตอบไปว่า “แค่เพื่อนน่ะ”
“เพื่อนธรรมดาเหรอ?” ธราเทพเดินไปนั่งบนเตียงแล้วมองณัฐณิชา เขากระตุกมุมปากแล้วพูดว่า “หรือว่าแฟนเก่ากันแน่?”
ณัฐณิชาก้มหน้าลง ไม่ได้พูดอะไร
เธอกำมือแน่นขึ้นเล็กน้อย
เธอไม่ได้เศร้าเพราะรเณศ แต่ว่า……ทำไมธราเทพถึงพูดกับด้วยตัวเองด้วยน้ำเสียงที่ซักไซ้แบบนี้ล่ะ? เขาคิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรกัน? กำลังจับชู้งั้นเหรอ?
“ณัฐณิชา เธออย่าลืมตำแหน่งของตัวเองล่ะ”
น้ำเสียงที่แข็งทื่อและเย็นชา เหมือนกับผู้ชายที่กำลังจับได้ว่าภรรยากำลังมีชู้เลย
ทำให้ณัฐณิชารู้สึกไม่พอใจอย่างมาก!
“ถึงแม้จะเป็นแฟนเก่าฉันโทรมา? ถึงแม้ถ่านไฟเก่าของเราจะร้อนขึ้น แล้วมันยังไง? ท่านประธานธราเทพ คุณยุ่งเรื่องของฉันเยอะไปหรือเปล่าคะ?” ณัฐณิชากัดริมฝีปากตัวเองแน่น เธอเงยหน้าขึ้นมองธราเทพอย่างไม่พอใจและดื้อรั้น
ตอนนี้เธอสวมแค่ชุดนอนธรรมดา เผยให้เห็นถึงขาอ่อนและกระดูกไหปลาร้าของเธอ มองจากมุมของธราเทพแล้วก็รู้เลยว่าเธอไม่ได้สวมอะไรไว้ข้างใน……
แถมเธอยังเงยหน้าสบตากับตัวเองอีก
ทันใดนั้นลูกกระเดือกของเขาก็ขยับขึ้นลง
แววตาของธราเทพมืดมนลงเรื่อยๆ ณัฐณิชาเงยหน้ามองเขาอย่างไม่พอใจ ก็แค่สูงกว่าตัวเองนิดเดียว คิดว่าตัวเองสูงส่งกว่าคนอื่นงั้นเหรอ? เธอพยุงโต๊ะข้างเตียง แล้วลุกขึ้นยืนบนเตียงด้วยเท้าเปล่า “ธราเทพ ฉันจะบอกนายให้นะ พวกเราแค่ร่วมงานกันเท่านั้น ร่วมงานน่ะเข้าใจไหม? การร่วมงานก็ต้องได้ผลประโยชน์ร่วมกัน พวกเราเท่าเทียมกัน อยู่ด้านนอกฉันไว้หน้านายมากพอในฐานะสามี แต่เรื่องความรักและชีวิตส่วนตัวของฉัน นายไม่ต้องเข้ามายุ่งมากหรอกนะ?”
วันนี้ตอนเที่ยงธราเทพทิ้งตัวเองไว้กลางห้าง ณัฐณิชาโกรธมาทั้งวันแล้ว
เขาไม่กลัวว่าการร่วมมือของพวกเขาจะแพร่ออกไปเลยเหรอ? ทำไมถึงทิ้งเธอไว้ในห้างแบบนั้นล่ะ?
แน่นอนณัฐณิชาไม่รู้ว่าห้างนั้นธราเทพเป็นหุ้นส่วนอยู่ เรื่องในห้างที่เกิดขึ้นไม่มีทางเผยแพร่ออกไปแน่นอน
“ชีวิตส่วนตัวเหรอ?”
“ใช่ โทรศัพท์คุยกับใครหรือไปหาใครก็เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน” นายไม่ต้องมายุ่งหรอกนะ
ทันใดนั้นธราเทพก็ขยับเข้าไปใกล้เธอ ขาเรียวยาวของเขาคุกเข่าลงบนเตียง จากนั้นก็กระชากตัวณัฐณิชาลงมา! เขาคร่อมอยู่บนตัวเธอ พูดด้วยรอยยิ้มโดยไม่สนใจการขัดขืนของเธอ “พูดแบบนี้ แสดงว่าเธอจะไปเจอแฟนเก่าอะไรนั่นน่ะเหรอ?”
“ฉัน……ใช่ ใช่แล้ว” แม้เธอไม่ได้คิดจะไปหารเณศ แต่ตอนนี้ณัฐณิชาคิดจะต่อต้านเขาให้ถึงที่สุด!
แต่ท่าในตอนนี้คือณัฐณิชานอนอยู่บนเตียง เธอใช้ศอกพยุงร่างกายเอาไว้ ขาสองข้างถูกธราเทพแยกออก เขาคร่อมบนตัวเธอแล้วถามเธอ……
