“โอ้ นี่ไม่ใช่พี่สะใภ้ของฉันหรอ? ทำไมมาตัวคนเดียวล่ะ?”
ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ณัฐณิชาแทบไม่ต้องหันกลับไปก็รู้ว่าเป็นนภสรณ์แน่นอน เธอไม่รู้ว่าทั้งหมดนภสรณ์บงการอยู่ลับหลัง แค่ไม่ชอบที่นภสรณ์มาถกเถียงกับตัวเองทุกครั้ง อย่างกับว่าตัวเองติดหนี้เธอไว้มากมายอย่างไรอย่างนั้น
พอเห็นณัฐณิชาไม่สนใจตัวเอง นภสรณ์ก็ทนไม่ได้ เหอะออกมาทีหนึ่ง “เมื่อวานเธอไม่ได้ถูกจับไปงั้นหรอ? ทำไมมันถึงปล่อยเธอมาล่ะ? ณัฐณิชา เธอคงจะไม่…”
เธอพูดได้ครึ่งหนึ่ง ก็เห็นณัฐณิชาหันมาอย่างกะทันหัน นภสรณ์ริมฝีปากเหยียดรอยยิ้มเยาะเย้ย มองณัฐณิชาอย่างละเอียดรอบหนึ่ง “เธอคงไม่ได้ถูกเสียมารยาทไปแล้วหรอกนะ?”
“คุณรู้อะไร?!” ณัฐณิชาถาม
มือที่อยู่ข้างลำตัวกำเป็นหมัด เธอไม่เคยสงสัยเลยว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับนภสรณ์ แต่ว่าเธอรู้ได้ยังไง?
“ฉันรู้แน่นอนสิ ฉันเห็นคุณขึ้นรถตู้คันหนึ่ง เมื่อตอนเลิกงาน” นภสรณ์ยิ้มบางๆ
“คุณเป็นคนทำ?”
“ณัฐณิชาอย่ามาใส่ร้ายป้ายสีกันนะ!” นภสรณ์หน้าซีดขาว “ฉันเหมือนเป็นคนโง่ขนาดนั้นหรือไง? ถ้าหากฉันเป็นคนทำจริงๆ ฉันจะต้องทำให้เธอไม่ได้กลับมาอีก ถึงอย่างไร…พี่ ธราเทพก็เป็นของฉัน” ในตอนนี้เองลิฟต์ก็มาถึงแล้ว นภสรณ์เดินเข้าไปในลิฟต์ ณัฐณิชาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เดินตามเข้าไป
เนื่องจากเป็นช่วงชั่วโมงเร่งด่วน ด้านหลังเลยมีพนักงานสองสามคนเข้ามาอีก ทั้งสองคนต่างก็ไม่มีใครพูดคุยกันต่อ
เพียงแค่ ความสงสัยในใจของณัฐณิชาถูกฝังลงไป
เข้าบริษัทแล้ว ณัฐณิชาก็โถมเข้าสู่การจัดตารางงานอย่างตึงเครียดทันที——เอ่อ ถึงจะบอกว่าเป็นการจัดตารางงานที่ตึงเครียด แต่จริงๆก็เป็นเพียงแค่ช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆเท่านั้น ล้วนเป็นงานง่ายๆทั้งหมด เช่นช่วยปริ้นเอกสาร หรือเช็คข้อมูลบางอย่าง บางทีก็ช่วยสั่งอาหารกลางวันให้ทุกคน ซื้อกาแฟและงานรับใช้อื่นๆ
แม้ว่ากฐินจะบอกว่าเธอไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ แต่ว่าณัฐณิชาไม่อยากที่จะทิ้งโอกาสในการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนร่วมงานใดๆไป
คนเหล่านี้ ล้วนเข้ามาด้วยความสามารถของตัวเอง เธอคุ้มค่าที่จะทำแบบนี้
กลับเป็นนภสรณ์แค่เข้าไปในห้องทำงานก็โกรธจนโยนบัตรพนักงานลงบนโต๊ะ ไปที่ห้องกาแฟอย่างก้าวร้าว
ณัฐณิชาถูกจัดให้ไปทำงานที่ฝ่ายออกแบบ แต่เธอกลับถูกจัดให้ทำงานในฝ่ายโฆษณา
ฝ่ายโฆษณาจำเป็นต้องดูแลนางแบบหรือดาราที่มาถ่ายโฆษณาเป็นบางครั้ง พวกเธอแต่ละคนล้วนหยิ่งยโสกันทั้งนั้น เอาใจยากเป็นพิเศษ ดังนั้นสองวันนี้นภสรณ์จึงผ่านไปอย่างไม่ได้ดั่งใจ
“ฮัลโหล? จัดการเรื่องไปถึงไหนแล้ว? ทำไมวันนี้ณัฐณิชายังคงกลับมาทำงานได้เหมือนเดิมไร้รอยขีดข่วน!?”
ทันทีที่เธอเข้าไปในห้องกาแฟ นภสรณ์ก็อดไม่ได้ที่จะโทรศัพท์ คำพูดเต็มไปด้วยความโมโห
เธอพยายามพาปณิดาออกมาจากคุก ไม่ใช่เพราะทำความดีหรอกนะ
“คุณนภสรณ์…ภัทรินบอกว่าติดต่อรเณศพวกเขาสองคนไม่ได้เลย อีกอย่าง…”
ได้ยินเสียงตะกุกตะกักของปณิดา นภสรณ์ก็โกรธขึ้นมา “ติดต่อไม่ได้หมายความว่ายังไง หรือว่าพวกเขาจะหายตัวไปจากอากาศ? พวกเขาสองคนถ้าทำงานไม่สำเร็จ พวกเธอก็อย่าได้คิดว่าจะได้เงินแม้แต่นิดเดียว!”
“คุณนภสรณ์…” ทางด้านนั้นจู่ๆเสียงของปณิดาก็เปลี่ยนเป็นเสียงของภัทริน ภัทรินจ้องไปที่ปณิดาทีหนึ่ง เมื่อก่อนเธอไม่เคยสังเกตเลยว่าปณิดาจะไม่มีความทะเยอทะยานขนาดนี้ ทำไมตอนนี้ดูไม่เอาไหนได้ขนาดนี้
ภัทรินพูดกับนภสรณ์ตรงๆว่า “พวกเขาหายตัวไป แต่ฉันได้รับข้อความข้อความหนึ่ง บอกให้เราอยู่อย่างสงบหน่อย ผู้ส่ง…ผู้ส่งคือภานรินทร์”
