เงาร่างที่สูงใหญ่ได้ชนเข้าด้วยกันทันที!
เซี่ยงเส้าหลงที่รู้ฝีมือของผีดำดี เขาไม่ได้ไม่ปรานีเลย ร่างกายที่ว่องไว กลายเป็นเงาร่างพุ่งเข้าไปหาผีดำ
ผีดำตะโกนออกมาเขาที่พุ่งไปด้วยความเร็วก็ได้หยุดชงัด ขาซ้ายของเขาล็อกอยู่กับที่ และใช้เป็นจุดนี้ ขาขวาที่หันมา ถีบไปที่คอของเซี่ยงเส้าหลงอย่างแรง
ไม่ว่าจะเป็นมุมหรือความแรง ทุกอย่างอยู่ที่การควบคุมของตัวเอง เซี่ยงเส้าหลงที่ถูกโจมตียังแอบบ่นในใจอยู่เลย!
ตัวเซี่ยงเส้าหลงที่กำลังพุ่งออกก็ได้หยุดชะงัก สองแขนไขว่มาข้างหน้าและสกัด!
เขาตั้งรับอย่างเดียว!
ปั้ง!
เซี่ยงเส้าหลงถูกโจมตีเข้าเต็มๆ ถูกถีบจนลอยออกไปด้วยความรุนแรง และต่อมาผีดำที่โจมตีไปแล้วก็ได้ถือโอกาสนี้โจมตีเซี่ยงเส้าหลงต่อ เซี่ยงเส้าหลงที่ลอยอยู่นั้นเป็นเหมือนรูปร่างที่ลึกลับ และบังคับพลิกตัว เผชิญหน้ากับผีดำ ใช้หมัดชกไปที่เขาอย่างรุนแรง!
“อะไรนะ?”
ผีดำตกใจมาก ยกขาขึ้นมาเปลี่ยนทิศแล้วใช้ขาเสียบเข้ากับพื้นอย่างแรง บังคับให้ร่างกายของตัวเองทรงตัว แขนขวาของเขากลายเป็นกับดักที่มองไม่เห็นแล้วพุ่งไปหาหมัดนั้น
“ปั้ง!”
ฝ่ามือและหมัดก็พุ่งเข้าชนกัน ผีดำมองตาค้าง กำลังคิดที่จะกำหมัด ตอนนี้เซี่ยงเส้าหลงยังลอยอยู่อากาศ ไม่มีแรงโน้มถ่วงถ้าเขาใช้แรงนิดเดียว ก็สามารถที่จะเหวี่ยงเขาออกไปได้แล้ว!
ถึงตอนนั้น เสียการทรงตัวแล้ว ก็จะถูกเล่นงานง่ายมากสินะ?
ยังไม่ทันเป็นไปตามที่เขาคิด เซี่ยงเส้าหลงได้รับหมัดของผีดำของไว้กะทันหัน และเสี้ยววินาทีต่อมาก็ล็อกฝ่ามือของผีดำไว้แน่น
“อะไรนะ?!”
ผีดำตกใจมากและเอามือกลับไปไม่ทัน ได้ยินเเสียงกระดูกที่หัก แขนขวาของผีดำถูกหักจนบิดเบี้ยวไปหมดและถือโอกาสที่ผีดำบาดเจ็บและเซี่ยงเส้าหลงก็ไม่ปล่อยโอกาสที่ดีแบบนี้หลุดไป เขาใช้ขาถีบไปที่สองขาของผีดำด้วยความรวดเร็ว ขณะเดียวกันแขนซ้ายก็ไปล็อกแขนขวาของผีดำไว้!
แคก!
ห้านิ้วของเขาเหมือนเล็บเหยี่ยวเจาะเข้าเนื้อ และบีบกระดูกจนแตกละเอียด
ยังไม่ทันรอให้ผีดำร้องออกมา เขาก็ได้ล็อกไหล่และแขนของผีดำไว้แล้วกดลงไปอย่างรุนแรง ขาขวาก็ได้ถีบขึ้นไปอย่างสุดแรง
การกระทำทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วมาก ใช้เวลาแค่พริบตาเดียว!
แคก!
“อ้า!!!”
เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น และมีเลือกพุ่งออกมาและในมือของเซี่ยงเส้าหลงถือแขนเล็กอยู่แขนหนึ่ง ครึ่งหนึ่งของร่างกายถูกย้อมด้วยเลือด เซี่ยงเส้าหลงในตอนนี้ เหมือนดั่งชูร่าที่มาจากนรกที่น่ากลัว!
การต่อสู้ระหว่างคนฝีมือเก่ง ตัดสิ้นแพ้ชนะในเสี้ยววินาที!
“ผีดำ!ตามหาฉันเพื่อนล้างแค้น แต่มีฝีมือแค่นี้?”
“ฮ่าฮ่า…….”
ผีดำเงยหน้าขึ้นฟ้าและหัวเราะ เหมือนเขาที่แขนขาดไปข้างหนึ่งแล้ว เขาไม่เป็นตัวเขาอีกต่อไป
“เซี่ยงเส้าหลง!”
“ชีวิตนี้ของฉันควรตายไปแต่สามปีก่อนแล้ว ถ้าวันนี้ฉันต้องตายในมือนาย ฉันจะไม่รู้สึกเสียดายเลย!”
“มีลูกและภรรยาของนายตายไปพร้อมกัน ฉันว่ามันคุ้มค่าแล้วนะ!”
ขณะเดียวกันก็มีเสียงร้องที่ดังลอยออกมาจากบ้านไม้หลังนั่น “เยนเอ๋อ!”
สีหน้าของเซี่ยงเส้าหลงเปลี้ยไปอย่างสิ้นเชิง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาต วินาทีนี้เซี่ยงเส้าหลงไม่สนใจผีดำแล้ว และออกจากที่นี้ทันที แต่ผีดำที่เหลือเพียงแขนเดียวนั้นก็จับแขนของเซี่ยงเส้าหลงไว้ เหมือนตะโกนออกมา “เซี่ยงเส้าหลง! ฆ่าฉันเลย!ฆ่าฉันและให้ฉันตายไปพร้อมลูกและภรรยาของนาย ฮ่าฮ่า…..”
“นายหาที่ตายหรือ?”
“เซี่ยงเส้าหลงคิดถึงลูกมาก เขาไม่ได้ลังเลอะไร ฝ่ามือแขนขวาของเขาวาดรูปร่างที่สวยงามออกมา ฝ่ามือที่แหลมคมนี้ไปพุ่งเข้าไปหาคอของผีดำด้วยความเร็วและแรง ความเร็วที่รุนแรงทำให้หัวใจของคนชัก ในผืนป่าแห่งนี้มีได้ยินเสียงที่ฝ่ามือนั้นทะลุแล้วเกิดเสียงที่แสบหูขึ้นมา!
ผลุด!
แคก!
ผีดำส่งเสียงร้องออก เซี่ยงเส้าหลงกระแทกกระดูกคอของผีดำจนแตก และกระดูกสันหลังก็หัก!
คนที่เคยโด่งดังไปทั่วโลกได้ตายไปเป็นที่เรียบร้อย
แต่เซี่ยงเส้าหลงที่คิดถึงลูกไม่ได้สังเกตเห็นริมฝีปากของผีดำเขายิ้มมุมปาก เหมือนพึงพอใจกับความตายของตัวเองเหมือนดั่งการปลดปล่อยสุดท้ายของความตาย
“เยนเอ๋อ!”
เซี่ยงเส้าหลงไม่สนใจอะไรแล้ว เขาถีบไปที่ประตูของบ้านไม้อย่างรุนแรง ถึงพบว่าในบ้านไม้ไม่มีคนเลย มีแต่อวิ๋นเสว่เหยนอุ้มเยนเอ๋อที่สลบอยู่แลดกำลังร้องไห้อยู่!
เซี่ยงเส้าหลงรีบวิ่งไปหาเยนเอ๋อ พบว่าเธอหลับตาสนิท และริมฝีปากกลายเป็นสีม่วงไปแล้ว
“เซี่ยง…….เซี่ยงเส้าหลง”
อวิ๋นเสว่เหยนพูดอย่างสะอึกสะอื้น และดูอย่างไม่เป็นระเบียบว่า “เมื่อกี้……เมื่อกี้เยนเอ๋อยังดีๆ อยู่เลย แต่ลูกก็สลบไปกะทันหัน เรียกอย่างก็ไม่ตื่น ลูกของฉัน……ลูกของฉันเป็นอะไรไป!”
เซี่ยงเส้าหลงหายใจเข้าลึกๆ ถึงตอนนี้ใจของเขาจะวุ่นวายแค่ไหนแต่ก็ต้องบังคับให้เขาเองนั้นสงบลงให้ได้
เขารีบไปจับชีพจรให้เยนเอ๋อ ได้ผลว่าถึงจะยังมีชีพจรอยู่ แต่ชีพจรเต้นผิดจังหวะ ต่อมาก็ได้หยิบเข็มเงินที่พกติดตัวมา ถอดเสื้อของอวิ๋นเยนเอ๋อออก แล้วทิ่มเข็มลงไปหลายจุด เวลาค่อยๆ ผ่านไปทีละนิดๆ ตอนนี้หน้าผากของเขา เต็มไปด้วยเหงื่อ ตอนนี้ริมฝีปากของเยนเอ๋อค่อยๆ กลับสู่สภาพปกติ และหายใจที่เบาในตอนแรกก็ค่อยๆ กลับสู้สภาวะปกติ แต่ก็ยังไม่มีวี่แววที่จะฟื้นขึ้นมาเลย
สุดท้ายของหยิบเข็มเงินออกมา แต่ไม่ได้จะทิ่มลงไปจุดไหน คนที่หนักแน่นเหมือนเขา ตอนนี้มือยังสั่นเลย
“เซี่ยงเส้าหลง! นายฝังเข็มลงไปสิ! จะรออะไรอีก!”
อวิ๋นเสว่เหยนเขย่าตัวของเซี่ยงเส้าหลงแล้วร้องไห้ตะโกนออกมา
มือของเซี่ยงเส้าหลงชู้ขึ้นมาแล้วสุดท้ายก็ห้อยลงมาแล้วพูดอย่างไม่สบายใจว่า “ฉัน…….ฉันทำเต็มที่แล้ว ปราบผีเก้าเข็มฉันเรียนแค่สามเข็มแรกทำได้แค่เพียงรักษาชีวิตของเยนเอ๋อไว้ แต่ฉันทำให้เธอฟื้นขึ้นมาไม่ได้!”
ตอนนี้เขารู้แล้วว่ารอยยิ้มสุดท้ายของผีดำก่อนตายหมายความว่าอะไร!
เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว คิดจะตายไปทั้งนั้น!
พิษในตัวของเยนเอ๋อ ผีดำต้องเป็นคนวางยาแน่นอน และ เพียงคนที่วางยาถึงจะรู้วิธีถอนพิษ ยาพิษที่เยนเอ๋อได้รับกลายเป็นยาพิษที่ไม่มียาถอนพิษ เพราะคนหนึ่งเดียวที่มียาถอนพิษก็ได้ถูกตัวเขาฆ่าไปกับมือ พูดง่ายๆ ก็คือถ้าเยนเอ๋อเป็นอะไรไป คนที่เป็นฆาตกรก็คือเขา!
ผีดำ!นายมันชั่วมากจริงๆ !
เขาใช้ชีวิตของเขาในหารทำให้ตัวเขารู้สึกผิดไปตลาดชีวิต นี่ก็คือการล้างแค้นที่ใหญ่ที่สุดของเขา!
“ทำ……ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”
อวิ๋นเสว่เหยนนั่งอยู่ที่พื้นอย่างเหม่อลอย ดวงตาไม่มีสติเลย
“เหยนเหยน!เหยนเหยนเธอสบายใจได้เลยนะ!”
“ปราบผีเก้าเข็มเป็นนายแพทย์ผู้ยิ่งใหญ่เถาเส่อเป็นคนคิดค้น ฉันเซี่ยงเส้าหลงขอสาบาน ถึงจะพลิกแผนฟ้าพลิกแผ่นดิน ฉันก็จะตามหาเถาเส่อให้เจอ ถ้ามีเขาแล้ว เยนเอ๋อต้องฟื้นขึ้นมาได้แน่นอน!”
เพี๊ยะ!”
ทันใดนั้นมีเพียงตบที่ดังขึ้นมา
อวิ๋นเสว่เหยนมองเซี่ยงเส้าหลงด้วยความแค้น “เซี่ยงเส้าหลง!เพราะนายคนเดียว! ก็เพราะนายเยนเอ๋อถึงเป็นแบบนี้!”
“ห้าปีแล้ว! ห้าปีผ่านไปแล้วทำไมนายยังจะตามรังควาน ฉันกับเยนเอ๋ออีก?”
“นายกลับมาเพื่ออะไร? เพื่ออะไร?”
“ฉันแค้นนาย! แค้นนานมาก!”
“น้ำตาไหลออกมาเต็มหมด เซี่ยงเส้าหลงก็แค่ก้มหน้าอยู่เงียบๆ และปล่อยให้หมัดของอวิ๋นเสว่เหยนมากระทบที่ตัวของตัวเอง และเงียบอยู่อย่างนั้น”
“ถ้าเกิดเยนเอ๋อเป็นอะไรขึ้นมา ชาตินี้ฉันจะไม่มีวันให้อภัยนายเด็ดขาด!”
อวิ๋นเสว่เหยนพูดประโยคนี้ด้วยอารมณ์ที่โกรธแค้น แล้วดิ้นรนแล้วไปอุ้มเยนเอ๋อขึ้นมา ทันใดนั้นเธอหน้ามืดแล้วตัวเซเกือบจะล้มเซี่ยงเส้าหลงที่ตาและมือไว เขามือหนึ่งจับไปที่เยนเอ๋อและอีกมือหนึ่งอุ้มอวิ๋นเสว่เหยนไว้ ทันใดนั้นประตูถูกถีบออก พวกเส้าหลงเทียนโก่วได้พุ่งเข้ามาพร้อมกัน “นายพลน้อย!นายพลน้อย!ท่านไม่เป็นไรใช่มั้ย?”
เซี่ยงเส้าหลงมองเธอด้วยแววตาที่โหด “กระต่ายภูติ!ยังไม่มาช่วยอีก?!”
เป็นผู้หญิงหนึ่งเดียวในห้าองครักษ์เสื้อเลือดกระต่ายภูติรีบมาประคองอวิ๋นเสว่เหยนไว้ และส่งอวิ๋นเสว่เหยนไปให้เส้าหลง ทันใดนั้นแววตาของเธอกลายเป็นแววตาที่เย็นชา แล้วค่อยๆ หันไปกินเงาร่างที่ตัวกำลังสั่นและนั่งอยู่ที่มุมของบ้าน
ไม่ใช่ใครที่ไหนเขาคือเหอเทียนหลงคุณชายเหอเขาได้แต่หลับตาอธิษฐานให้ทุกคนไม่เห็นเขา ทันใดนั้นเขารู้สึกเย็นชาไปทั้งตัวเขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา และเขาตกใจจนตัวสั่นไปหมด!
เซี่ยงเส้าหลงค่อยๆ เดินมาหาเขาและเซี่ยงเส้าหลงในตอนนี้เต็มไปด้วยความอาฆาต
“อ้า!”
เขาตกใจมากจนตะโกนออกมา แล้ววิ่งหนีสุดชีวิต แต่เซี่ยงเส้าหลงจะให้เขาหนีไปได้ง่ายได้หรือ เซี่ยงเส้าหลงถีบออกไป เขาถูกถีบลอยออกไปไกล
เหอเทียนหลงรู้สึกหวานในปาก เลือดไหลออกมาจากมุมปากของเขา เขานอนกลิ้งอยู่กับพื้น เมื่อกี้ที่ถูกเซี่ยงเส้าหลงถีบเขารู้สึกท้องไส้ของเขาเคลื่อนไปหมดแล้ว
ตอนนี้ได้มีเสียงที่เย็นชาสุดขีดได้ดังขึ้นข้างๆ หู “คุณชายเหอ พวกเราเจอกันอีกแล้วนะ!”
“นายบอกฉันได้มั้ยว่าในเรื่องนี้นายกำลังแสดงบอะไรอยู่?”
เมื่อถูกถามโดยยมทูต เหอเทียนหลงไม่กล้าที่จะปิดบังแน่นอน เขาก็เล่าทุกเรื่องออกมาทั้งหมด
เล่าจบแล้วเขาไม่สนใจความเจ็บปวดบนร่างกายตัวเองแล้วไปกอดขาของเซี่ยงเส้าหลงไว้ร้องไห้ขี้มูกโป่ง “คุณเซี่ยง!ผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จริงๆ !”
“พวกเราแค่จะมาเอาโฉนดของริมน้ำทองกลับมาเฉยๆ แต่พวกเราไม่รู้เลยว่าผีดำมีความแค้นกับคุณ!”
“ถ้าผมรู้อย่างไงผมก็ไม่มีทางพาเขามาเจอคุณแน่นอน!”
ทันใดนั้นริมฝีปากของเซี่ยงเส้าหลงปรากฏความกระหายเลือด “ก็หมายความว่าภรรยาและลูกของฉัน นายเป็นคนพาผีดำมาหาพวกเธอใช่มั้ย?”
ทันใดนั้นเหอเทียนหลงก็อึ้งไปเลย แต่เมื่อเห็นความอาฆาตบนใบหน้าของเซี่ยงเส้าหลงยิ่งชัดเจนขึ้น เขาก็รีบขอร้อง “ไม่!ไม่ใช่!ปู่ของฉันเอง!ปู่ของฉันเป็นคนเจอ! ผมก็แค่รับคำสั่งของปู่แล้วมาปฏิบัติเฉยๆ !”
ต่อหน้าความตาย ความรักในครอบครัวก็ไม่มีอยู่จริง เพื่อที่ตัวเองจะรอดเขาได้หักหลังปู่ของเขา!
“เมืองอ้าวตระกูลเหอ ราชาพนันเหอเหยียนยง ถ้าพวกคุณอยากตายก็โทษคนอื่นไม่ได้นะ!”
ต่อมาเขาก็ได้ก้มลงไปมองเซี่ยงเส้าหลงที่กำลังร้องขออยู่พร้อมแรงอาฆาต “นายเป็นคนในตระกูลเหอ ก็คิดดอกจากตระกูลเหอจากนายก็แล้วกัน!”
เหอเทียนหลงคิดวิธีออก เขาเห็นเซี่ยงเส้าหลงค่อยๆ ยกแขนขวาขึ้นมาเขาตะโกนออกทันที “ไม่! ไม่นะ! คุณเหอ!ท่านไว้ชีวิตผมนะ!”
“ผมยังมีประโยชน์! ผมยังมีประโยชน์ต่อคุณ!”
“ผม……ผมรู้เบาะแสของเถาเส่อ!”
มือของเซี่ยงเส้าหลงหยุดอยู่กลางอากาศแล้วใช้สาวตาที่เยือกเย็นมองไปที่เขา “นายพูดว่าอะไรนะ?”
แววตาของเหอเทียนหลงปรากฏ ความหวัง “ผมรู้เบาะแสของเถาเส่อ!ถ้าคุณปล่อยผมไป ผมจะบอกเบาะแสของเถาเส่อให้คุณ!”
“นายรู้ผลที่จะเกิดขึ้นจากการโกหกฉันมั้ย?”
เหอเทียนหลงพยักหน้าอย่างบ้าระห่ำ “ใครจะกล้าที่จะโกหกท่าน!”
“ปีนี้ปู่ของผมอายุก้าวสิบก้าวปีแล้ว อีกไม่กี่วันก็จะอายุครบร้อยปี เขายังอยากจะดื่มด่ำกับชีวิตบนโลกนี้ ทุกปีเขาต้องใช้เงินมากมายมาต่ออายุของเขา ก่อนหน้านี้ไม่นาน เพื่อปู่ที่จะอยู่ถึงวันเกิดอายุครบร้อยปีอย่างสบายใจ เขาได้ให้/นายแพทย์ผู้ยิ่งใหญ่มารักษาให้กับเขาเป็นกรณีพิเศษ ตอนที่ผมออกจากเมืองอ้าว เขาพึ่งรักษาปู่ผมจนหายแล้วผมได้แอบได้ยินว่าเขายังไม่เคยมาที่เมืองอ้าว เขาต้องมาเยี่ยมชมเมืองอ้าวดีๆ สีกครั้ง ดังนั้นตอนนี้เขาต้องยังอยู่ในเมืองอ้าว!”
“คุณเซี่ยง!คุณต้องเชื่อฉันนะ!”
เซี่ยงเส้าหลงพยักหน้า “ฉันเชื่อนาย!”
เหอเทียนหลงปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา “จริงหรือ? งั้นผม……”
ยังไม่ทันพูดจบ เขารู้สึกแน่นที่คอ มีแขนคู่หนึ่งกำลังบีบคอของไว้และยกตัวเขาขึ้นมา
ตอนนี้เซี่ยงเส้าหลงหน้าแดงไปหมดแล้วและแววตาเต็มไปด้วยความอ่อนวอน ดิ้นรนและพูดว่า “เซี่ยง……คุณเซี่ยงท่าน…..ท่านบอกว่าจะปล่อยผมไปไม่ใช่หรือ?”
เซี่ยงเส้าหลงยิ้มมุมปาก “ฉันก็แค่อยากให้นายบอกเบาะแสของเถาเส่อ ฉันไม่ได้พูดว่าจะปล่อยนายไปนิ?”
“คนที่มาหาเรื่องฉัน มีทางเดียวที่จะให้อภัยได้ก็คือความตาย! ไม่มีใครถูกยกเว้น!”
“เมืองอ้าวตระกูลเหอ นายก็แค่จุดเริ่มต้นไม่ใช่จุดสิ้นสุด!”
พูดจบก็เฝได้ยินเสียงกระดูกหัก เขาหักคอของเหอเทียนหลงจนหัก!
หลังจากนั้นเขาค่อยๆ หันหลับไปดวงตาที่ดำใสเหมือนดั่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดาว “กระต่ายภูติฉิวหนิว พวกเธอสองคนรออยู่ที่เมืองเทียนไห่ ปกป้องความปลอดภัยของอวิ๋นเยนเอ๋ออวิ๋นเสว่เหยน ถ้าพวกเธอบาดเจ็บเล็กน้อย ก็เอาหัวของคนร้ายมาเจอฉัน!”
เมื่อสองคนได้ยินแบบนั้นแล้วก็คุกเข่าขาเดียว “รับทราบค่ะ!”
“เส้าหลงเทียนโก่ว!”
“กระผมอยู่ครัย!”
“บอก ราชายักษ์ราชาอาฆาตให้ ส่งกองกำลังไปทางทิศให้ และเข้าไปเฝ้าอยู่ทุกทางเข้าออกของเมืองเทียนไห่ ฉันต้องการให้เมืองเทียนไห่ตกอยู่ในมือของฉัน!”
“รับทราบครับ!”
“ให้ทหานม้าชายแดนเหนือหนึ่งร้อยคนออกเดินทางไปพร้อมฉัน!”
เขาค่อยๆ เงยหน้าไปมอง มองไปทางทิศของเมืองอ้าวแววตาแฝงไปด้วยความเยือกเย็น ราชาพนันครบร้อยปีหรือ ฉันจะไม่ส่งของขวัญไปให้คงไม่ได้สินะ?
