ใช่ เซี่ยงเส้าหลงจำเป็นต้องไป!
แม้ว่าเขาจะเป็นนายพลน้อยที่คนหลายพันคนชื่นชม แต่เขายังคงเป็นทหารที่ปกป้องครอบครัวและประเทศชาติ!
เวลาที่เจอปัญหา ถ้าเขาไม่ไปแล้วใครจะไป? !
เมื่อมองไปที่เสื้อของเซี่ยงเส้าหลงที่เต็มไปด้วยเลือด หัวหน้าหน่วยดับเพลิงก็ตกใจและพูดตะกุกตะกัก “คุณ…คุณเป็นทหาร?”
เซี่ยงเส้าหลงมีความลังเลฉายผ่านแววตาเล็กน้อย จากนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็วและเขาก็หยิบสมุดโน้ตสีเขียวขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋าส่วนตัวของเขา “คุณดูนี่สิ!”
เจ้าหน้าที่ดับเพลิงเปิดออก สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน “คุณ……คุณคือ……”
“อย่ามาพูดมาก! เอาชุดป้องกันมาให้ฉัน!”
หัวหน้าหน่วยดับเพลิงไม่ลังเลอีกต่อไปแล้วโบกมือ “เอาชุดป้องกันให้เขา เร็วเข้า!”
หลังจากได้รับชุดป้องกันแล้วเอาสวมกับตัว เซี่ยงเส้าหลง สูบลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็วิ่งเข้าไปในที่เกิดเหตุไฟไหม้อย่างรวดเร็ว มองไปที่ด้านหลังของเขาที่หายตัวไป ทุกคนที่อยู่ในสถานการณ์ก็ตกตะลึง!
เมื่อเห็นการจ้องมองที่ทุกคนชื่นชม สายตาที่เป็นกังวลของอวิ๋นเสว่เหยนก็เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจเช่นกัน!
พวกที่เคยหัวเราะเยาะเย้ยเขา เห็นรึยัง?
ผู้ชายของตัวเอง ไม่ใช่ไอ้ขยะที่ไร้ประโยชน์เลย เขาเป็นทหาร เป็นวีรบุรุษ และเป็นอาชีพเดียวเท่านั้น ที่มีเกียรติสูงสุด ในแผ่นดินผืนนี้!
ในขณะนี้เซี่ยงเส้าหลงรีบวิ่งเข้าไปในกองไฟ ตามคำแนะนำของพ่อคนนั้นได้มาถึงบริเวณที่น่าจะมีเด็กอย่างรวดเร็ว!
ไฟในขณะนี้ เลวร้ายกว่าเมื่อกี้ ดวงตาของเซี่ยงเส้าหลงราวกับคบไฟ และเขาค้นหาอย่างรวดเร็ว และในที่สุดก็ได้ยินเสียงร้องเบาๆ ที่ใต้เคาน์เตอร์!
ยกเอาเคาน์เตอร์ที่หนักๆออก มีเด็กชายตัวเล็กๆ หน้าเต็มไปด้วยคราบสิ่งสกปรกสีดำ และร้องไห้จนตัวงอ เซี่ยงเส้าหลงอุ้มเธอขึ้นและปลอบ “ลูก ไม่ร้องนะ อามาที่นี่เพื่อช่วยหนูนะ!”
เมื่อเห็นคนเดินเข้ามา ความคับข้องใจทั้งหมดของเด็กน้อยก็โพล่งออกมาในทันที และเขาก็นอนลงบนตัวเซี่ยงเส้าหลงและร้องไห้ออกมา ภัยพิบัตินี้ มาโดยไม่ทันตั้งตัว สำหรับเด็กอายุสี่ขวบแล้ว ผลกระทบนั้นยิ่งใหญ่เกินไป !
บูม!
มีเสียงที่ถล่มขนาดใหญ่อีกเสียง สีหน้าของเซี่ยงเส้าหลงเปลี่ยนไป และมีทะเลเพลิงอยู่ทุกที่ที่เขามองไป มันเป็นไปไม่ได้ที่จะออกไปตามทางเดิมที่เขาเข้ามา!
ภายใต้สถานการณ์พิเศษแบบนี้ คุณภาพทางจิตใจที่ยอดเยี่ยมของเขาสะท้อนออกมา สงบลง และฉีกม่านทั้งหมดที่ยังไม่ถูกเผา และเอามัดติดไว้กับตัวเขาเอง
ในเวลานี้ กระจกบนชั้นห้า อยู่ภายใต้ผลกระทบอันใหญ่ของเปลวไฟได้ระเบิดทีละบาน!
ภายใต้สถานการณ์ฉุกเฉิน หัวใจของทุกคนตื่นเต้นจนแทบจะกระเด็นออกมา จ้องมองไปที่ชั้นห้าอย่างไม่ละสายตา เพราะพวกเขาต่างก็รู้ว่า เด็กและเซี่ยงเส้าหลงก็อยู่ที่นั่นเลย
ไม่รู้ว่าเซี่ยงเส้าหลงจะกลับมาพร้อมกับเด็กอย่างฮีโร่หรือตายในเปลวเพลิง ทุกคนก็สวดภาวนาในใจอย่างเงียบๆ!
มือทั้งสองข้างของอวิ๋นเสว่เหยนพันกันมากขึ้น ใบหน้าของเธอซีด เซี่ยงเส้าหลง คุณต้องมีชีวิตกลับมาด้วยนะ!
เรื่องที่คุณสัญญากับฉัน จะต้องไม่ทำลายศรัทธานะ!
บูม!
ด้วยเสียงระเบิดครั้งใหญ่ กระจกบนชั้นห้าแตกออกทั้งหมด และลิ้นไฟที่นับไม่ถ้วนดูเหมือนหนีออกมาจากกรง โหมกระหน่ำจากหน้าต่าง กระจายไปในสายลมสูงกว่าสองเมตร สมองของทุกคนก็ส่งเสียงบูมพร้อมกัน แย่แล้ว！
และแม่ของเสี่ยวหลิงก็คร่ำครวญยิ่งขึ้นและเป็นลมล้มลงกับพื้น!
โว้ว!
ในขณะนี้ มีร่างหนึ่งกระโดดลงมาจากชั้นห้า ราวกับพาราโบลาที่สมบูรณ์แบบ!
อะไร? !
ทุกคนตกใจแทบตาย กระโดดจากชั้นสามก็เกือบตายแล้ว นี่จากระยะชั้นห้านั้นไม่ใช่ตายแน่นอนหรอกเหรอ?
ขนาดที่ทุกคนกำลังกังวลใจอยู่ มีคนตาแหลมก็ชี้ทันที “พวกเธอดูนั่นสิ!”
ทุกคนจ้องมองไปที่มัน ที่แท้ด้านหลังของเซี่ยงเส้าหลง มีเชือกที่ผูกขึ้นด้วยผ้าม่านที่นับไม่ถ้วน มันตกลงมาถึงชั้นสอง ทันใดนั้นเชือกก็คลายออก แต่เซี่ยงเส้าหลงไม่รู้สึกประหม่า พึ่งความแข็งแกร่งของมือทั้งสองข้าง ที่ขาปล่อยแรงกะทันหัน จากนั้นก็ล้มลงกับพื้นแล้วกลิ้งไปสองสามรอบถึงจะหยุดได้!
เขาปล่อยแขนและมองดูเด็กในอ้อมแขนหยุดร้องไห้แล้ว มองดูเขาด้วยความชื่นชมและพูดด้วยเสียงที่ไร้เดียงสา “คุณอา คุณคือซุปเปอร์แมนเหรอ？”
“ลูก! ลูกของฉัน!”
พ่อของเสี่ยวหลิงรีบวิ่งไปอย่างบ้าคลั่ง รับเด็กมา แล้วมองดูรอบๆ ว่าไม่มีอันตรายใดๆ จากนั้นแล้วคุกเข่าลงกับพื้น “ผู้มีพระคุณ! ขอบคุณ! ขอบคุณที่มาช่วยลูกของผม! ช่วยทั้งครอบครัวของผม!”
เซี่ยงเส้าหลงรีบพยุงเขาขึ้น ในเวลานี้ เสียงคำรามยาวดังขึ้นในหู!
“ทุกท่านพร้อม!”
“แสดงความเคารพ! แสดงความเคารพให้แก่วีรบุรุษ!”
เสียงทำความเคารพ!
ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหน้าที่ดับเพลิงหรือตำรวจ พวกเขาทั้งหมดล้วนยืนตัวตรง แล้วมองไปที่เซี่ยงเส้าหลงอย่างเคร่งขรึม ถอดหมวกและแสดงความเคารพ!
เสียงปรบมือ
ไม่รู้ว่าใครเป็นคนนำ ทุกคนในที่เกิดเหตุปรบมือพร้อมกัน!
ประเทศของเราไม่เคยขาดฮีโร่ เมื่อไหร่ที่ประชาชนเดือดร้อน ก็มีคนธรรมดาอีกนับไม่ถ้วนที่จะพร้อมลุยไปข้าง
หน้า คนคนนี้ ก็คือเธอ คือฉัน และคือทุกๆคน!
เพราะในสายเลือดของสัญชาติผู้ไม่ยอมแพ้ของเราที่ไหลอยู่ คือเลือดของวีรบุรุษ!
เซี่ยงเส้าหลงถอดหน้ากากออก กำลังจะพูด แต่ความเจ็บปวดรุนแรงขึ้นมา เหลือบตาขึ้นทั้งคู่ ก็เป็นลมไป
เมื่อเขาตื่นขึ้นอีกครั้ง เขาอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและเห็นอวิ๋นเสว่เหยนนอนหลับลึกอยู่ข้างๆ เขา
มองดูแก้มที่ซีดเผือดและผมที่ยุ่งๆนี้ เซี่ยงเส้าหลงรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาทันที ช่วงนี้เธอคงไม่ได้พักผ่อนดีๆใช่ไหม?
ราวกับว่ามีความรับรู้ถึงในใจของเธอ อวิ๋นเสว่เหยนค่อยๆลืมตาขึ้น พบว่าเซี่ยงเส้าหลงกำลังมองดูตัวเองและตื่นขึ้นทันที “คุณตื่นแล้วเหรอ? ทำไมคุณถึงลุกขึ้นนั่ง? อาการบาดเจ็บของคุณยังไม่หาย นอนลงเร็ว!”
เมื่อเห็นการจ้องมองที่น่าเป็นห่วงของอวิ๋นเสว่เหยน หัวใจของเซี่ยงเส้าหลงก็อบอุ่นและเขาก็พูดว่า “ผมสบายดี ให้คุณกังวลใจละ”
อวิ๋นเสว่เหยนเหลือบมองเขาอย่างว่างเปล่า “นี่มันเวลาไหนแล้วยังจะมาอวดเก่งอีก แต่โชคดีที่หมอบอกว่าคุณแค่ได้รับบาดเจ็บที่ผิวหนัง ถ้าคุณกลายเป็นคนพิการ ฉันจะไม่ดูแลคุณไปตลอดชีวิตนะ !”
เมื่อมองดูท่าทางที่เหมือนสาวตัวน้อยของเธอ เซี่ยงเส้าหลงก็ตกตะลึง และแสดงท่าทางขี้เล่นว่า “คุณเป็นภรรยาของผม ตลอดชีวิตที่เหลือถ้าคุณไม่ดูแลผมแล้วใครจะดูแลผม ?”
“ใครเป็นภรรยาของคุณ อยากแต่งงานกับฉันโดยไม่มีงานแต่งเหรอ?”
อวิ๋นเสว่เหยนโพล่งออกมา ทันใดนั้นตระหนักว่าคำเหล่านี้คลุมเครือเกินไป เธอหน้าแดงและยืนขึ้น “ฉันจะออกไปเทน้ำให้คุณ!”
เมื่อเห็นเธอหนีไป เซี่ยงเส้าหลงยิ้มและแตะคางของเขา งานแต่งงาน? ใช่แล้วได้เวลามอบฐานะที่เหมาะสมให้กับเธอแล้ว!
กำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ ทันใดนั้นก็มีเสียงที่แผ่วเบาอยู่ข้างนอก “คุณนี่เอง?!
จากนั้นประตูห้องผู้ป่วยก็ถูกผลักเปิด อวิ๋นเสว่เหยนก้าวหันกลับเข้าไป จากนั้นชายหลายคนก็บุกเข้ามา เมื่อเห็นการปรากฏตัวของผู้นำ ดวงตาของเซี่ยงเส้าหลงก็เบิกกว้าง!
โลกนี้มันเล็กจริงๆ!
คนนี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นชายหนุ่มที่ขัดแย้งกันตั้งแต่วันแรกที่เขามาถึงเมืองหลวง ซึ่งเป็นที่รู้จักในนามคุณชายสิบสามแห่งไห่ติ้ง เหลียงจงขุย!
“โอ๊ย! มาดูซิว่านี่คือใคร! ทำไมถึงเป็นรูปร่างแบบนี้!”
เหลียงจงขุยมีมุกตลกแวบๆ แวบหนึ่ง เมื่อมองไปที่เซี่ยงเส้าหลง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสุข “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?ไม่ใช่ว่าไปทำเรื่องเลวร้ายอะไรมาแล้วถึงเป็นแบบนี้?”
“คุณพูดบ้าอะไรเนี่ย!”
อวิ๋นเสว่เหยนก็ลุกขึ้นยืน “เส้าหลงคือไปช่วยคนที่ติดอยู่ในกองไฟถึงได้รับบาดเจ็บ!”
“อะไรนะ? ช่วยชีวิตคน? คุณนั้นเหรอ?!”
กลุ่มคนของเหลียงจงขุยก็หัวเราะเสียงดังทันที “อย่าตลกสิ รูปลักษณ์ที่ผอมบางไร้เรี่ยวแรงอย่างเขาก็สามารถช่วยเหลือคนได้งั้นเหรอ? ถูกคนอื่นเขาช่วยค่อยว่าไปอย่าง!”
“คุณ……”
ใบหน้าของอวิ๋นเสว่เหยนเต็มไปด้วยความหงุดหงิด “เชิญคุณออกไป ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ!”
“ออกไป? ฉันเกรงว่าไม่ใช่ฉันที่ออกไป แต่เป็นเธอออกไป!”
เหลียงจงขุยชี้ไปที่เซี่ยงเส้าหลง “ตอนนี้ที่ทรัพยากรทางการแพทย์แน่นมาก หอผู้ป่วยส่วนตัวแบบนี้เหมาะสำหรับคุณพักแล้วเหรอ?”
“พี่ใหญ่ของฉันยังบีบอยู่ในห้องเตียงคู่เลย แล้วคุณมีคุณสมบัติอะไรมาพักอยู่ที่นี่?”
“ออกไปให้ฉันเดี๋ยวนี้!”
“คุณพูดอะไร?!”
อวิ๋นเสว่เหยนยืนอยู่ข้างหน้าเขา “เขาก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสและต้องการพักผ่อนเพื่อการรักษาเหมือนกัน ทำไมเขาถึงต้องออกจากห้องผู้ป่วย?”
“จะรักษาก็ไส่หัวไปที่ห้องรวม และไม่ดูว่าที่นี่คือที่อะไร! คิดว่าตัวเองเป็นไอ้ฮีโร่จริงๆเหรอ!”
เหลียงจงขุยไม่เชื่อคำพูดของเซี่ยงเส้าหลงเลย วันนี้เขามาโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมพี่ใหญ่ของคุณชายสิบสามแห่งไห่ติ้งของเขา ห้างสรรพสินค้าซิงหลงระเบิด พี่ใหญ่ของเขาบังเอิญอยู่ที่นั่น แต่เขาได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยและถูกนำตัวเข้าห้องผู้ป่วยทั่วไป เขาเคยขุ่นเคืองกับเซี่ยงเส้าหลงอยู่แล้ว ถ้าเขาเอาห้องผู้ป่วยส่วนตัวให้พี่ใหญ่ได้ ไม่เพียงแต่จะสะใจแล้ว ยังสามารถทำให้พี่ใหญ่มองเข้าสายตามากขึ้น มันได้ข้อดีตั้งสองข้อเลยทีเดียว!
สำหรับการตอบสนองที่ปฏิเสธของเหลียงจงขุยแล้ว ใบหน้าของอวิ๋นเสว่เหยนก็แดงและโต้เถียงด้วยเหตุผล “ในห้างสรรพสินค้าซิงหลง เขาเสี่ยงตายเพื่อช่วยเด็กจากกองไฟ เขาเป็นวีรบุรุษจริงๆ!”
“เสียงตบลิ้น สาวน้อยคนนี้ดูสวยนะ แต่น่าเสียดายที่มันงี่เง่าไปหน่อย!”
“ถ้าเขาเป็นฮีโร่นักดับเพลิงจริงๆ ฉันก็คือพระเจ้า และฉันจะแสดงให้คุณเห็นทักษะในการบินจากที่นี่ไปสวรรค์ทันที!”
เมื่อเสียงคำพูดจบลง จู่ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก และมีคู่สามีภรรยาก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับเด็กคนหนึ่ง และหัวหน้าของพวกเขาก็ตื่นเต้น “ผู้มีพระคุณ! ผมหาคุณเจอแล้ว!”
“ถ้าไม่ได้คุณช่วยเสี่ยวหลิง เมื่อวานนี้เขาคงเสียชีวิตไปแล้ว!”
“เสี่ยวหลิง! คุกเข่าลง! ขอบคุณผู้มีพระคุณสำหรับพระคุณที่ช่วยชีวิตไว้!”
เมื่อเสียงคำพูดจบลง รอยยิ้มบนใบหน้าเหลี่ยงจงขุย หยุดนิ่งโดยตรง!
เขาเป็นฮีโร่นักดับเพลิงจริงๆเหรอ?
