ความอาฆาตบนตัวเซี่ยงเส้าหลงมากขึ้นเรื่อยๆ ส่วนเลี่ยหลงที่อยู่ข้างหลังเขา เอามือจับเอว จากนั้นก็มีแสงแหลมคมออกมา ตามมาด้วยเสียงร้องอันน่าเวทนา เสิ่นฉงหลินถูกเลี่ยหลงเตะจนล้มลงบนพื้น มีดสั้นแหลมคมอยู่บนคอของเขา!
“เซี่ยงเส้าหลง! นายจะทำอะไร!”
เสิ่นเสว่เหลียนพูดอย่างตกใจ ถ้าเสิ่นฉงหลินเป็นอะไรไปที่เมืองอ๋องเซี่ยง เธอคงหนีความผิดไม่พ้นแน่!
“เขาเป็นคุณชายของตระกูลเสิ่นนะ ถ้านายทำอะไรเขา นายต้องเจอกับความเคียดแค้นของตระกูลเสิ่นทั้งตระกูล นายรับไหวหรือไง!”
สีหน้าของเซี่ยงเส้าหลงยังปกติ เขาหัวเราะหึหึ พร้อมแววตาเย็นชา “บนโลกใบนี้ ไม่มีอะไรที่คนอย่างเซี่ยงเส้าหลงรับไม่ไหว!”
ถึงน้ำเสียงของเขาจะราบเรียบ แต่มันเต็มไปด้วยความน่าเกรงขามของนายพลน้อย!
มีดของเลี่ยหลงกดลงไปเบาๆ บนคอของเสิ่นฉงหลิน จนเกิดรอยเลือด สีหน้าของเลี่ยหลงเย็นชาและไร้อารมณ์ แค่เซี่ยงเส้าหลงสั่ง เขาไม่สนว่าคนนี้คือใคร ถึงจะเป็นเทพเจ้าสูงส่ง เขาก็จะตัดหัวลงมาอย่างไม่ลังเล!
ตอนนี้เสิ่นฉงหลินหวาดกลัวเป็นอย่างมาก!
เขาไม่เห็นความหวาดกลัวจากใบหน้าของเซี่ยงเส้าหลง เขาเห็นเพียงความเย็นชาเท่านั้น!
เขาเป็นคุณชายสูงส่งแห่งตระกูลเสิ่น เสวยสุขมาโดยตลอด คนรวยมักกลัวตาย เขาก็ไม่ต่างกัน!
“เลี่ยหลง! นายรออะไรอยู่ล่ะ ฉันคันขาหมดแล้วเนี่ย!”
“อย่า! อย่านะ!”
เมื่อเป็นเรื่องเกี่ยวกับชีวิตของตัวเอง เสิ่นฉงหลินทิ้งความยโสจนหมดสิ้น เขากัดฟันพูดออกมา ท่ามกลางสายตาของผู้คน “นาย……นายพลน้อยเซี่ยง ผมผิดไปแล้ว ไว้……ไว้ชีวิตผมไปสักครั้งเถอะ”
เขาพูดประโยคนี้ด้วยความอับอาย เขารู้สึกถึงสายตาที่มองมา เต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและดูถูก คุณชายเสิ่นที่เคยสูงส่ง กลายมาเป็นคนกระจอกต่ำต้อย ทั้งหมดก็เพราะเซี่ยงเส้าหลง!
“เหอะๆ……คุณชายเสิ่น พูดแบบนี้ตั้งแต่แรก คงไม่อยู่ในสภาพแบบนี้หรอก!”
“รู้ไว้ซะว่าฉันเป็นคนจิตใจดี……”
เซี่ยงเส้าหลงโบกมือไปมา เลี่ยหลงปล่อยเสิ่นฉงหลิน เซี่ยงเส้าหลงเดินมาตรงหน้าเขา และตบไปที่หน้าของเขาเบาๆ ท่ามกลางสายตาของทุกคน “รู้ว่าผิดและแก้ไขเป็นสิ่งที่ดี คุณชายเสิ่น ฉันขอพูดด้วยความหวังดี ครั้งต่อไป ถ้าทำไม่ได้ก็อย่าพูดอวดดี ไม่งั้นตัวเองจะอับอายเปล่าๆ!”
เสิ่นฉงหลินมองพวกเขาเดินออกไป เขาตัวสั่นไปหมด เกิดมายี่สิบกว่าปี ไม่เคยโดนดูถูกเลย วันนี้เซี่ยงเส้าหลงดูถูกเขา!
“เสิ่นฉงหลิน! นายอย่าผลีผลาม อารับรองว่าถ้าได้ตระกูลเซี่ยงมาอยู่ในมือ อาจะให้สองพี่น้องนั่น ไถ่โทษให้นาย!”
สายตาเย็นชามองมาที่เธอ เสิ่นฉงหลินไม่นอบน้อมเหมือนก่อนหน้าอีกแล้ว เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “เสิ่นเสว่เหลียน! ฉันให้เวลาเธอสามเดือนเท่านั้น!”
“ยึดอำนาจในตระกูลเซี่ยง ภายในเวลาสามเดือน ไม่งั้น สายเลือดทางอ้อมที่ต่ำต้อยอย่างเธอ จะถูกกำจัดชื่อออกจากตระกูลเสิ่น!”
เสิ่นเสว่เหลียนมองแผ่นหลังของเขา ที่เดินออกไปพร้อมความโกรธ เธอแสยะยิ้มอย่างทุกข์ระทม หรือนี่คือธาตุแท้ของเสิ่นฉงหลินที่มีต่อเธอ!
ในสายตาของพวกสายเลือดทางตรง ถึงเธอจะพยายามอีกสักแค่ไหน ก็ยังเป็นเพียงสายเลือดทางอ้อมที่ต่ำต้อยเท่านั้น แต่เมื่ออยู่ในตระกูลใหญ่ จะมีสักกี่เรื่องที่เธอสามารถทำได้
เช้าวันต่อมา คนในตระกูลเซี่ยงรวมตัวกัน เซี่ยงเวิ่นเหอพูดอย่างกระวนกระวาย “แม่! เราจะทำยังไงดี! ตอนนี้คนในตระกูลเริ่มถกเถียงกันแล้ว และพูดชมเชยเซี่ยงเส้าหลงด้วย ถ้าขืนเป็นอย่างนี้ต่อไป เส้นสายที่เราสะสมอย่างยากลำบากมาหลายปี ต้องโดนพวกมันแย่งไปแน่นอน!”
เซี่ยงเวิ่นไห่ก็สีหน้าไม่สู้ดีเช่นกัน “แม่ เซี่ยงเส้าจุนไปที่ดินตรงเหมืองทองคำตั้งแต่เช้า คนงานและเครื่องจักรที่เราเตรียมเอาไว้ ก็ถึงที่นั่นหมดแล้ว ถ้าเปิดเหมืองทองคำ แล้วคนตระกูลเซี่ยงเห็นผลประโยชน์ ต้องพากันเอนเอียงไปทางสองพี่น้องนั่นแน่!”
“แม่! ฉินห้าวกำลังมาที่เมืองอ๋องเซี่ยง ถ้าร่วมมือกับอำนาจของตระกูลฉิน หนูไม่เชื่อว่าเซี่ยงเส้าหลงจะรับมือได้!”
เซี่ยงเว่นหานสีหน้าร้ายกาจ ฉินห้าวที่เธอพูดถึง คือสามีของเธอ คุณชายห้าของตระกูลฉิน!
เสิ่นเสว่เหลียนโบกมือไปมาเบา แววตาของเธอเป็นประกาย “อย่าเพิ่งรีบร้อน!”
“มันมีอำนาจในการบุกเบิกเหมืองแล้วยังไง อย่าลืมสิ ที่นี่คือเมืองอ๋องเซี่ยง การเปิดเหมืองทองคำ ไม่ง่ายอย่างที่พวกมันคิดหรอก!”
อีกด้านหนึ่ง เซี่ยงเส้าหลงตื่นนอน เขาเห็นอวิ๋นเสว่เหยนทำหน้าที่ภรรยาและแม่ที่ดี โดยการเอาอาหารเช้าเดินเข้ามาให้เขา “ตื่นแล้วเหรอ!”
“มาทานอาหารเช้าสิ กำลังร้อนอยู่เลย!”
เมื่อเห็นท่าทีอ่อนโยนและเอาใจใส่ เซี่ยงเส้าหลงยิ้มออกมา “เหยนเหยน ดีจังที่มีคุณอยู่ข้างๆ!”
อวิ๋นเสว่เหยนหน้าแดง เธอกลอกตามองบนใส่เขา “พูดไปเรื่อย!”
“เหอะๆ……”
เขายิ้มบางๆ และลงจากเตียง เมื่อมองร่างบางของเธอ จู่ๆ เขาทอดถอนใจและพูดว่า “เหยนเหยน ถ้าจัดการเรื่องตระกูลเซี่ยงเสร็จเรียบร้อย เราจัดงานแต่งกันดีไหม”
เขาไม่เคยลืมว่ายังติดหนี้อวิ๋นเสว่เหยน นั่นก็คืองานแต่งในชีวิตของเธอ!
อวิ๋นเสว่เหยนตัวสั่นเบาๆ แววตาเธอสับสน งานแต่งคือความฝันที่ผู้หญิงทุกคนโหยหา อวิ๋นเสว่เหยนก็ไม่ต่างกัน
เมื่อเห็นรอยยิ้มอบอุ่นของชายตรงหน้า อวิ๋นเสว่เหยนขบริมฝีปากเบาๆ ขณะที่เธอจะตอบตกลง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นรัวๆ เธอรีบหันไปอย่างเคอะเขิน เซี่ยงเส้าหลงมีสีหน้าหมดคำจะพูด เขาพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “เข้ามา!”
เทียนโก่วสิบสององครักษ์เสื้อเลือดเดินเข้ามา “นายพลน้อยครับ เหมือนทางพี่เซี่ยงจะมีปัญหานิดหน่อยครับ!”
ดวงตาของเซี่ยงเส้าหลงแน่นิ่ง ปัญหาเหรอ
เสิ่นเสว่เหลียนนะเสิ่นเสว่เหลียน ในเมื่อยังเจ้าเล่ห์ไม่หยุด งั้นฉันจะจัดการให้เธอยอมจำนนเอง!
“เตรียมรถ!”
“ครับ!”
เซี่ยงเส้าหลงหยิบเสื้อและออกจากบ้าน เทียนโก่วเดินตามไปติดๆ จู่ๆ เซี่ยงเส้าหลงก็ชะงักฝีเท้า จนทำให้เทียนโก่วที่ตามหลังมาติดๆ เกือบล้ม ขณะที่เขากำลังมึนงง เซี่ยงเส้าหลงแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “นายไม่ต้องไปหรอก อีกเดี๋ยวนายไปยกเวท 50 กิโล เดินป่าสัก 100 กิโลเมตร นายจะได้จำไว้ว่าครั้งหน้า อย่ามาเคาะประตูในเวลาที่ไม่ควร!”
เทียนโก่ว “……”
พื้นที่ว่างพันเอเคอร์ชานเมืองอ๋องเซี่ยง รถขุดดินกว่าสิบคัน จอดขวางไซต์งาน คนงานสามสี่ห้าคนเกาะกลุ่มสูบบุหรี่และคุยกัน มีคนรวมกลุ่มกันเล่นไพ่ อย่างไม่สนใจ กลุ่มคนในชุดสูทมองพวกเขาอย่างไม่พอใจ โกรธแต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา
“ประธานเซี่ยงมาแล้ว!”
ไม่รู้ใครตะโกนออกมา กลุ่มคนพากันแหวกทางให้ เซี่ยงเส้าจุนเดินเข้ามาด้วยท่าทีเคร่งขรึม เขามองไปรอบๆ และถามว่า “เกิดอะไรขึ้น”
“ประธานเซี่ยง! คนพวกนี้ทำเกินไปแล้ว!”
ชายวัยกลางคนหนึ่งในนั้น เอ่ยขึ้นอย่างโมโห “คนงานกับเครื่องจักรของเรามาถึงที่นี่แล้ว แต่จู่ๆหัวหน้าคนงานที่รับผิดชอบการขุด ก็ขอให้หยุดโดยไม่ทราบสาเหตุ พวกเขาไม่เพียงแต่จะไม่บอกเหตุผล แถมยังทำท่าอันธพาลใส่เรา บอกให้เราอย่าเรื่องมาก คนงานของเราเข้าไปพูดกับเขา โดนพวกเขาทำร้ายจนบาดเจ็บ!”
แววตาของเซี่ยงเส้าจุนแน่นิ่ง เขาถามว่า “คนงานที่บาดเจ็บล่ะ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงใช่ไหม”
“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ พวกเขาถูกพาไปโรงพยาบาลแล้ว!”
“ใครรับผิดชอบดูแลที่นี่! ออกมาเดี๋ยวนี้!”
ขณะนั้น มีชายผิวเข้มเดินเข้ามาด้วยท่าทางนักเลง “ฉันเป็นหัวหน้าคนงานที่นี่ มีเรื่องอะไรไม่ทราบ”
“ผมเซี่ยงเส้าจุน เป็นผู้รับผิดชอบที่นี่ เราจ้างพวกคุณมาทำงานขุดที่นี่ แต่ทำไมคุณถึงเอารถขุดมาขวางไว้ ไม่ให้เริ่มงานล่ะ”
