ผู้หญิงที่แต่งตัวดีตะโกนอย่างหยิ่งผยอง ขณะที่เถาเชี่ยนเชี่ยนยืนอยู่ข้างเธอ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความคับข้องใจ แก้มขวาของเธอบวมแดงเล็กน้อย!
“นังสารเลว! เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ จะรีบไปไหน!”
“ฉัน…ฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษคุณไปแล้ว แต่คุณมาตบฉันได้ยังไง!”
เถาเชี่ยนเชี่ยนเม้มริมฝีปาก ดวงตาแดงระเรื่อ
“ไม่ได้ตั้งใจเหรอ? ฉันว่าเธอจงใจมากกว่า! น่าโมโหชะมัด นึกไม่ออกจริงๆ ว่าครอบครัวสอนเธอมาแบบไหน ดูท่าทางพ่อแม่ของเธอก็ไม่ใช่คนดี!”
“คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง!”
เถาเชี่ยนเชี่ยนมองเธออย่างโกรธเคือง “ฉันชนคุณ ขอโทษคุณไปแล้ว คุณก็ตบฉันไปแล้ว ยังไม่พอใจอีกเหรอ? มีสิทธิ์อะไรมาดูหมิ่นครอบครัวของฉัน?!”
“นังสารเลวยังจะกล้ามาต่อปากต่อคำ?!”
“ดูเสื้อผ้าที่เธอใส่สิ เป็นคนงานชนชั้นล่างชัดๆ ด่าเธอถือว่าเห็นแก่หน้าเธอแล้ว ตบเธอก็ถือว่าเป็นเกียรติของเธอ!”
“คุณ! คุณหยาบคายเกินไปแล้ว!”
“โอ๊ย ยังจะกล้ามาต่อปากต่อคำ หาเรื่องเจ็บตัว!”
ผู้หญิงคนนั้นยกมือขึ้น ขณะที่กำลังจะฟาดลงไป ข้อมือของเธอก็ขยับไม่ได้ ยังไม่ทันจะมองเห็นได้ชัดเจน เธอก็ได้ยินเสียงตบ ใบหน้าด้านขวาของเธอเจ็บ เหมือนจะเห็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยอยู่ตรงหน้าอย่างไม่น่าเชื่อ “แก…แกกล้าตบฉันเหรอ?”
เซี่ยงเส้าหลงดึงเถาเชี่ยนเชี่ยนมาไว้ข้างหลัง แล้วมองดูเธออย่างเย็นชา “คุณตบคนอื่นได้ แล้วทำไมผมจะตบคุณไม่ได้?!”
“กรี๊ด!!!”
เสียงกรีดร้องดังลั่นจนหลังคาแทบเปิด ไม่ไกลนัก มีชายคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับขมวดคิ้ว เขาค่อยๆ เดินเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้น แล้วกระซิบถามว่า “ที่รัก เกิดอะไรขึ้น?”
“ไอ้สารเลวสองคนนี้ พวกมันตบฉัน!”
ชายคนนั้นอายุประมาณสามสิบปี เสื้อผ้าหรูหราที่เขาสวมใส่พิสูจน์ได้ว่าเขามีฐานะไม่ธรรมดา คำพูดและพฤติกรรมของเขามีเกียรติและสง่างาม เป็นตระกูลผู้ดีอย่างแท้จริง
เขามองดูใบหน้าบวมแดงของหญิงสาว ใช้สายตาดูถูกเหยียดหยาม ราวกับจักรพรรดิกำลังตัดสินสรรพสัตว์ เอ่ยปากพูดเบาๆ ว่า “พวกคุณทั้งสอง คุกเข่าลงขอโทษผู้หญิงของผมเดี๋ยวนี้!”
เซี่ยงเส้าหลงเหลือบมองเขาอย่างเฉยเมย พอเห็นเขามีท่าทางหลงตัวเองอย่างมาก เซี่ยงเส้าหลงก็ไม่ให้ค่าเขา
“ไป พวกเรากลับไปกินข้าวกันเถอะ”
พรึ่บ!
แขนข้างหนึ่งขวางหน้าพวกเขาไว้
“พวกคุณไม่ได้ยินที่ผมพูดเหรอไง?”
แม้ว่าน้ำเสียงของชายผู้นี้จะราบเรียบ แต่เมื่อเปรียบเทียบกับเมื่อครู่ ก็มีความโมโหเจือปนอยู่มากขึ้น
“คุณก็พูดของคุณไป ผมก็กินของผมไป มีปัญหาอะไรไหม?”
“ฮ่าฮ่า…น่าสนใจ…”
ชายคนนั้นยิ้มอย่างสนุกสนาน เป็นครั้งแรกที่เขามองพิจารณาเซี่ยงเส้าหลง แต่เซี่ยงเส้าหลงก็ยังไม่กลัว เขายืนตรงสบสายตากับชายคนนั้น
“คุณสวมใส่สินค้าท้องถิ่นที่ถูกที่สุด ทั้งตัวมีราคารวมกันไม่เกินสองร้อยหยวน ผมสงสัยว่าอะไรที่ทำให้คุณมีเงินเข้าออกที่นี่?”
“คุณเป็นเจ้าของที่นี่เหรอ?”
เซี่ยงเส้าหลงย้อนถาม
“ถ้าผมต้องการ ผมจะมาเมื่อไรก็ได้!”
“ถ้าอย่างนั้นก็รอคุณได้เป็นเจ้าของก่อน ค่อยมาตั้งคำถามนี้กับผม!”
“ตอนนี้ ผมอยากกินข้าว รบกวนคุณหลีกทางด้วย!”
“แต่ว่า ผมรู้สึกสนุกมากขึ้นเรื่อยๆ!”
ความสนอกสนใจฉายผ่านดวงตาของชายผู้นั้น เขาดีดนิ้ว บริกรคนหนึ่งก็เข้ามาพร้อมกับไวน์แดงชั้นเยี่ยมหนึ่งแก้ว ชายคนนั้นเขย่าแก้วเบาๆ มองเขาด้วยความสนใจ “ผู้หญิงของคุณเดินชนผู้หญิงของผม ทำให้เธอดูแย่มากในชุดที่สวยงาม ดังนั้นพวกคุณต้องชดใช้!”
“ฉัน…”
เถาเชี่ยนเชี่ยนกำลังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ถูกเซี่ยงเส้าหลงตัดบท พยักหน้าให้กับชายคนนั้นเบาๆ “สมเหตุสมผล”
“เสื้อผ้าชุดนี้เป็นแบบล่าสุดจากฝีมือมาสเตอร์แฟชั่นชื่อดังระดับโลก แคตี้แลน ชอนร์ตี้ มูลค่าหนึ่งล้านหยวน อย่างไรก็ตาม ทุกชุดที่แคตี้แลน ชอนร์ตี้ทำมือ มีเพียงชุดเดียวในโลก ดังนั้นมูลค่าของเสื้อผ้าชุดนี้จึงวัดไม่ได้ด้วยเงินเพียงอย่างเดียว”
“ดังนั้น คุณจึงต้องการให้พวกเราชดใช้ให้คุณหนึ่งล้านใช่ไหม?”
เซี่ยงเส้าหลงยังมีรอยยิ้มอยู่ตรงหว่างคิ้ว
“ไม่ๆๆ! เงินมีไม่สิ้นสุด แต่มีสิ่งของที่สวยงาม มีเพียงชิ้นเดียว!”
“ดังนั้น คุณต้องการให้ผมชดใช้ให้คุณด้วยชุดที่เหมือนกันทุกประการ!”
เซี่ยงเส้าหลงถอนหายใจเล็กน้อย แล้วใช้มือขวาขยี้หว่างคิ้ว “เรื่องนี้เป็นเรื่องยากจริงๆ…”
ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ ดูเหมือนได้เจอแกนนำสำคัญ ใบหน้าที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยความอาฆาต โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอมองไปที่เถาเชี่ยนเชี่ยน ในคำพูดของเธอ ก็ยิ่งเลวร้ายเป็นร้อยเท่า “ถ้าพวกคุณชดใช้ไม่ได้ ก็ให้นังสารเลวนี่ถอดเสื้อผ้าที่ใส่อยู่ออกมา แล้วไสหัวออกไปจากที่นี่!”
เซี่ยงเส้าหลงเงยหน้าขึ้น มองไปที่รอยยิ้มขี้เล่นของชายคนนั้น เขาคลายหว่างคิ้วลง “รอสักครู่ ผมขอโทรศัพท์หน่อย!”
เนื้อหาในการโทรศัพท์นั้นเรียบง่ายมาก ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที หลังจากวางสายเซี่ยงเส้าหลงก็พูดกับพวกเขาว่า “ดูเหมือนว่าจะทำตามที่คุณต้องการไม่ได้!”
ชายคนนั้นเลิกคิ้วขึ้น ในเวลานี้ จู่ๆ โทรศัพท์ของผู้หญิงก็ดังขึ้น เธอรับสาย ไม่นานสีหน้าของหญิงสาวก็เปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่า!
หลังจากวางสายก็มองไปที่เซี่ยงเส้าหลงอย่างไม่เชื่อสายตา!
“ทำไมเหรอ?”
ชายคนนั้นเอ่ยถาม
“เมื่อกี้…เมื่อกี้ผู้ช่วยของฉันโทรมาบอกว่ามาสเตอร์แคตี้แลน ชอนร์ตี้โทรมาที่บริษัทด้วยตัวเอง เพื่อทำชุดนั้นให้ใหม่อีกครั้งโดยเฉพาะ อย่างช้าที่สุดคืนนี้จะส่งทางอากาศมาถึงมือฉัน ยิ่งไปกว่านั้น…ยิ่งไปกว่านั้น…”
พอพูดถึงตรงนี้ หญิงสาวก็พูดด้วยน้ำเสียงสะอื้นไห้ “มาสเตอร์แคตี้แลนยังบอกด้วยว่า นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะทำเสื้อผ้าให้ฉัน และสัญญาพรีเซ็นเตอร์ได้ถูกยกเลิกแล้ว คุณชายเหลียง ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?”
ในฐานะดาราชั้นสอง เธอต้องใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะไต่เต้ามาถึงจุดที่ยืนอยู่วันนี้ และในฐานะมาสเตอร์แฟชั่นระดับโลก ผลงานใหม่ในปีนี้ของแคตี้แลน จะทำให้เธอเดินเฉิดฉายในรันเวย์ ชื่อเสียงของเธอจะก้าวกระโดดอย่างไม่ต้องสงสัย ถึงขนาดจินตนาการได้ว่าหลังจากการเป็นพรีเซ็นเตอร์ครั้งนี้ เธอจะสามารถเบียดตัวเองให้ขึ้นเป็นดาราแถวหน้าได้อย่างไม่ต้องสงสัย แต่จู่ๆ ความฝันของเธอก็กลายเป็นความว่างเปล่าในทันใด!
“ไม่ต้องร้อนใจไป เซอร์ไพรส์ ยังมีต่อ!”
สิ้นเสียงเซี่ยงเส้าหลง โทรศัพท์ของหญิงสาวก็ดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้หลังจากฟังจบแล้ว เธอก็หน้าซีดทันที ร่างกายสั่นสะท้าน โทรศัพท์มือร่วงหล่นลงกับพื้น
ความประหลาดใจถูกเขียนขึ้นทั่วใบหน้าอันบอบบางของเธอ “เป็นไปได้อย่างไร? เป็นไปได้อย่างไร?!”
เมื่อครู่เธอได้รับข่าวว่าบริษัทไล่เธอออก ไม่เพียงเท่านั้น งานพรีเซ็นเตอร์ที่ตกลงกันไว้และบทละครทั้งหมด ก็ถูกยกเลิกด้วย เพียงชั่วพริบตา ทุกอย่างที่เธอมี กลับกลายเป็นความว่างเปล่า!
“คุณชายเหลียง ช่วยฉันด้วย! มีเพียงคุณเท่านั้นที่ช่วยฉันได้!”
ชายหนุ่มเพิกเฉยต่อคำขอร้องของหญิงสาว มองไปที่เซี่ยงเส้าหลง
“เป็นฝีมือของคุณใช่ไหม?”
“ทำเสื้อผ้าของเธอเสียหาย ผมก็ชดใช้ให้เธอในแบบเดียวกัน สมเหตุสมผล”
“เธอตบเพื่อนผม ผมก็ตบคืนเธอ สมเหตุสมผล”
“แต่เธอดูถูกเพื่อนของผมรวมถึงพ่อแม่ของเธอ ฮ่าฮ่า…พวกเราไม่ใช่สุนัขบ้า ด่าคนอื่นอย่างเหยียดหยาม ดังนั้นจึงปฏิบัติต่อเธอในลักษณะเดียวกัน ก็สมเหตุสมผล!”
“คุณชายเหลียง…”
หญิงสาวมองชายหนุ่มอย่างน่าสงสาร ในตอนนี้ เธอไม่กล้าต่อกรกับเซี่ยงเส้าหลง เธอไม่ได้โง่ สามารถโทรไปหามาสเตอร์แคตี้แลนที่ไม่เคยทำชุดที่สองมาก่อนให้ฝ่าฝืนกฎของตัวเอง ทำให้บริษัทตัดขาดกับดาราหญิงที่เป็นตัวทำเงินมหาศาลอย่างเด็ดขาด เซี่ยงเส้าหลง นั้นเป็นคนที่แตะต้องไม่ได้!
แววตาของชายหนุ่มค่อยๆ มืดลง แม้ว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างเขาเป็นเพียงของเล่นชิ้นหนึ่งของเขา แต่ก่อนที่เขาจะเบื่อเธอ อย่างไรเธอยังคงเป็นผู้หญิงของเขา
ชายหนุ่มเดินตรงเข้าไปหาเซี่ยงเส้าหลง เขามีรัศมีของตระกูลผู้สูงศักดิ์ ส่วนเซี่ยงเส้าหลงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม สวมใส่เสื้อผ้าราคาถูกที่สุด แต่กลับดูจะไม่ด้อยกว่าเลย
หลังจากสบตากันเป็นเวลานาน ชายผู้นั้นก็พูดขึ้นก่อนว่า “คุณมีสิทธิ์ที่จะรู้จักชื่อของผม เหลียงเหวยหยู่!”
เมื่อเห็นท่าทีที่ดื้อรั้นของเขา เซี่ยงเส้าหลงก็มองเขาเหมือนคนบ้า เขารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เอาแต่ใจตัวเองเกินไป!
“ชื่อของคุณ ผมไม่สนใจเลยสักนิด!”
เซี่ยงเส้าหลงส่ายหน้าเล็กน้อย กินข้าวอะไรถึงมีปัญหาขนาดนี้!
แววตาของเหลียงเหวยหยู่ดำดิ่งลงอย่างสมบูรณ์ ความโกรธผุดขึ้นในก้นบึ้งของหัวใจของเขา เขาลดสถานะตนเองลงเช่นนี้ แต่เซี่ยงเส้าหลงกลับไม่ให้เกียรติเขาเลย!
“คุณก็รู้ คนที่ดูถูกผม จะมีจุดจบเช่นไร?”
เซี่ยงเส้าหลงเผยรอยยิ้มขี้เล่นที่มุมปาก “ผมก็อยากรู้ ว่าจะมีจุดจบอย่างไร?!”
อย่างไรก็ตามในสายตาของเหลียงเหวยหยู่ ถือเป็นการยั่วยุมากกว่า!
“ฮ่าฮ่า…”
เหลียงเหวยหยู่ยิ้มอย่างหม่นหมอง “ดีมาก ผมหวังว่าต่อไป คุณจะยังหยิ่งผยองเหมือนในตอนนี้!”
