ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นล้วนตกตะลึงมองเซี่ยงเส้าหลง ไม่อยากจะเชื่อ
“ฝีมือเด็ดดวงมาก!”
บนใบหน้าสวีซินหยาวเต็มไปด้วยความระทึกใจ แววตาที่มองเซี่ยงเส้าหลงแวบความหวัง
ที่ว่าคนในดูออก คนนอกดูยี่เกนั้น สวีซินหยาวที่เกิดในครอบครัวบู้ลิ้มเลื่องชื่อ เดิมก็มีฝีมือพอตัว และในสายตาของเธอ ด้วยลูกเตะของเซี่ยงเส้าหลง ในสำนักที่พอเทียบเคียงกับเขาได้ก็คงมีแค่ไม่กี่คนเท่านั้น!
เมื่อนึกถึงตัวเองตอนอยู่ในธนาคารที่ยังคิดจะลงมือกับเขาแล้ว ใบหน้าก็แดงเป็นปื้นขึ้นมาทันที
“แค่กๆ!”
ชายตาเดียวไอหนักสองที กระอักเลือดสดออกมา จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก ใบหน้าหวาดผวา
เขารู้ว่าตัวเองโดนของจริงเข้าให้แล้ว คนที่อยู่ตรงหน้าฝีมือร้ายกาจ ตนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลย
“ไอ้น้อง ถึงมึงชกต่อยเก่งแล้วจะยังไง กูมีปืน! แค่เหนี่ยวไกไปเบาๆ ก็ทำให้มึงไปหายมบาลได้แล้ว!”
ชายตาเดียวดุดัน ล้วงปืนบนตัวออกมาแล้วเล็งไปที่เซี่ยงเส้าหลง ทำหน้าเหี้ยม
“เหรอครับ? มีปืน? ตายแล้วๆ ผมกลัวจังเลย…”
เมื่อเห็นปืนในมือชายตาเดียว ถึงปากจะบอกว่ากลัว แต่ใบหน้ากลับไม่สะทกสะท้านสักนิด ทั้งยังยิ้มเย็นแล้วก้าวขึ้นหน้าไปอีก
“ไอ้น้อง ในเมื่อมึงรนหาที่ตาย กูก็จะสงเคราะห์ให้!”
ชายตาเดียวแวบประกายความเหี้ยม ทันใดนั้นก็ขึ้นลำปืน กระสุนทะลุอากาศพุ่งไปทางเซี่ยงเส้าหลง
“ว้าย! ระวัง!”
เมื่อเห็นชายตาเดียวลานไกจริง หน้าสวยของสวีซินหยาวก็เต็มไปด้วยความตระหนก ร้องตะโกนออกมา
ในใจสวีซินหยาวมีความกังวลขึ้นมาทันที เพราะถึงอย่างไรเซี่ยงเส้าหลงก็มาเพื่อช่วยตน แต่หากอีกฝ่ายเกิดเรื่อง เธอต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่
ฟืบ!
เซี่ยงเส้าหลงเบี่ยงซ้ายราวกับภาพติดตาไปทันที แพล็บเดียวก็หลบกระสุนพ้น
“อะไรกัน! หลบกระสุนได้งั้นเหรอ?!”
ชายตาเดียวตะลึงงัน ไม่อยากจะเชื่อ
นี่ยังเป็นคนอยู่ไหม? หลบกระสุนได้ด้วย?!
วินาทีนี้ทุกคนราวกับรูปปั้น เบิกตาโพลงจ้องเซี่ยงเส้าหลง
คนอื่นนิ่งงัน แต่เขากลับไม่ เมื่อร่างกายขยับก็เกิดเป็นลมหมุน อยู่ตรงหน้าชายตาเดียวชั่วพริบตา
ชายตาเดียวดึงสติกลับทันที ยกปืนในมือคิดจะยิงออกไปตามสัญชาตญาณ แต่เซี่ยงเส้าหลงที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมจะเปิดโอกาสให้เขาได้อย่างไร ยื่นมือขวาออกไปชิงปืนไว้ในมือไวดุจสายลม จากนั้นก็ออกแรงบิดจนกลายเป็นกองเศษเหล็ก
อัก!
ชายตาเดียวรู้สึกว่าลำคอถูกรัดแน่น วินาทีต่อมาก็เห็นเซี่ยงเส้าหลงเกี่ยวมุมยิ้มราวกับพญายม
“ปะ…ปล่อยฉัน…”
เมื่อรู้สึกว่าหายใจลำบากมากขึ้นๆ ดวงตาเขาก็มีแววร้องขอชีวิต
ถึงเขาจะบอกว่าไม่กลัวตาย แต่เมื่อความตายอยู่ตรงหน้าแล้ว ถึงได้รู้ว่าความตายน่ากลัวขนาดไหน
“ปล่อย?”
เซี่ยงเส้าหลงยิ้มเล็กน้อย “ถ้าผมปล่อย งั้นชีวิตบริสุทธิ์ที่เคยถูกคุณฆ่าล่ะ คุณเคยปล่อยพวกเขาไหม?”
“ฉะ…ฉันยินดีจะไปมอบตัว หย่ะ…อย่าฆ่าฉัน…”
เซี่ยงเส้าหลงส่ายหน้าเบาๆ “การพิจารณาตัดสินคดีเป็นเรื่องของกฎหมาย แต่ที่ผมทำน่ะ เป็นการดำรงธรรมแทนฟ้าดินต่างหาก!”
“หนี้เลือด ก็ต้องชดใช้ด้วยเลือด!”
“จำไว้ ชาติหน้าก็เป็นคนดีเสียล่ะ!”
แกรก!
เซี่ยงเส้าหลงบีบลำคอชายตาเดียว นัยน์ตาแวบความเย็นชา แค่บีบไปเบาๆ ก็จบชีวิตบาปของเขาแล้ว
ดวงตาของชายตาเดียวเต็มไปด้วยความเจ็บแค้น เขาต้องไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมาตายอย่างอัปยศอดสูอย่างนี้แน่
“พี่ใหญ่ตายแล้ว! มันฆ่าพี่ใหญ่! กูจะล้างแค้นให้พี่ใหญ่!”
การตายของชายตาเดียวทำให้โจรที่เหลือทั้งสามเดือดดาลทันที ควักปืนออกมากราดยิงใส่เซี่ยงเส้าหลง
พวกเขาว่องไวมาก แต่ความเร็วของเซี่ยงเส้าหลงนั้นกลับเหนือกว่า!
ร่างกายราวกับผีสาง แพล็บเดียวก็ไปอยู่ตรงหน้าคนทั้งสามแล้ว ห้าดัชนีดั่งเคียวขอ ประหนึ่งยมทูตจากนรกภูมิที่มากับเงามายาที่ดวงตาไม่อาจแยกแยะ
ปังๆๆ!
โจรสองคนกุมคอตัวเอง ล้มอยู่กับพื้น เลือดสดพุ่งออกมาจากจุดนั้น ไหลนองไปทั่ว สิ้นลมหายใจ
สามตายสอง เหลือแต่ชายหน้าบากเพียงคนเดียว เขาตัวสั่นสะท้าน ถึงจะถือปืนอยู่ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเซี่ยงเส้าหลงก็กลับนิ่งงันไม่กล้าเหนี่ยวไก
ปีศาจ…มันเป็นปีศาจ!
“หยุด…หยุดนะ! ถ้ามึงกล้าเข้ามากูจะจุดระเบิด พวกเราก็ตายไปพร้อมกันนี่แหละ!”
ชายหน้าบากหยิบไฟแช็กออกมาแล้วเปิดเสื้อขึ้น พูดขู่ด้วยใบหน้าที่หวาดกลัว
เมื่อเห็นระเบิดบนตัวชายหน้าบาก หน้างามของสวีซินหยาวก็เปลี่ยนทันที เพื่อจะย่ำยีเธอ พวกชายตาเดียวได้ทิ้งระเบิดบนตัวไปหมดแล้ว มีแต่ชายหน้าบากที่รับผิดชอบบันทึกภาพเท่านั้นที่ยังพกไว้ เวลานี้…กลับเป็นภัยฉกาจไปเสียได้!
เสียแต่…ถึงจะเผชิญหน้ากับการข่มขู่ของชายหน้าบาก แต่เซี่ยงเส้าหลงก็ยังหัวเราะเย็นชา ไม่แยแส
“ขู่ผมเหรอครับ?”
ชายหน้าบากตะลึงค้าง แต่เมื่อนึกถึงระเบิดบนตัวแล้วก็ได้ใจตะคอก “ไอ้น้อง กูยอมรับว่ามึงเก่ง แต่มึงดูดีๆ ตัวกูยังมีระเบิดที่พอให้ตึกนี้ระเบิดเป็นหน้ากลองมัดติดอยู่!”
“ตอนนี้ มึงถอยไปสามเมตร ใช้ปืนบนพื้นยิงขาตัวเองสองนัด ไม่งั้น…พวกเราสามคนก็ไปเจอยมบาลด้วยกันเถอะ!”
มุมปากเซี่ยงเส้าหลงโค้งขึ้นเล็กน้อย “ถ้าผมยิงขาตัวเองพิการไป ก็ไม่เป็นหารให้คุณเชือดผมง่ายๆ เหรอครับ?”
เมื่อเห็นเซี่ยงเส้าหลงไม่ทำการวู่วาม ชายหน้าบากจึงนึกว่าเขากลัว ความมั่นใจมากขึ้นอีก วางกล้ามพูด “ไอ้น้อง มึงไม่มีสิทธิ์เลือก!”
“แต่มึงวางใจเถอะ กูรู้ว่ามึงเก่ง เงินพวกนี้กูไม่เอาแล้ว เอาแต่ชีวิต ขอแค่มั่นใจว่าจะปลอดภัย กูก็จะหนีไปทันที จะไม่ลงมือกับพวกมึงเด็ดขาด!”
“เหอะๆ…”
เซี่ยงเส้าหลงหัวเราะเสียงเบา หากเขาไม่เห็นชายหน้าบากมองกระสอบเงินแล้วเกิดความโลภไปแบบไม่รู้ตัวชั่วขณะหนึ่งแล้ว บางทีเขาอาจเชื่อ แต่น่าเสียดาย…
เขาค่อยๆ เอามือล้วงกระเป๋า ทันใดนั้นชายหน้าบากก็ตื่นตระหนก รีบเอาไฟแช็กเข้าใกล้ชนวนระเบิด “มึง…มึงคิดจะทำอะไร! อย่าทำไปเรื่อยนะ! ไม่งั้น…กูจะจุดระเบิดเดี๋ยวนี้แหละ!”
“ไม่ต้องตื่นเต้นไปครับ ก็แค่บัตร ATM เฉยๆ”
ที่เซี่ยงเส้าหลงล้วงออกมาก็คือบัตร ATM ที่เมื่อครู่เขาใช้ถอนเงินนั่นเอง
“เฮ้อ…”
เมื่อเห็นว่าเป็นบัตร ATM จริง ความตื่นตระหนกของชายหน้าบากก็ค่อยๆ ผ่อนลง แต่แค่เผลอไปแพล็บเดียว นัยน์ตาเซี่ยงเส้าหลงก็เย็นยะเยือกขึ้นอีก
ฟิ่ว!
ด้วยความเร็วปานสายฟ้าแลบ บัตร ATM ในมือร่อนออกไปปักอยู่ที่กำแพงปูนด้านหลังเขา ด้วยแรงที่ใช้จึงปักลึกลงไปสามส่วน และอีกด้านหนึ่งของบัตร ATM นั้นก็มีรอยเลือดแดงติดอยู่ด้วย!
