เป็นผู้เฒ่าสวมเสื้อคอจีนสีดำคนหนึ่ง ถึงจะผมขาวโพลน แต่กลับมีกำลังวังชา แม้ไม่มีคนพยุง แต่เมื่อยืนอยู่ตรงนั้นแล้วกลับมีความน่าเกรงขามแผ่ซ่านไปทั่ว
“กะ…แกไม่ได้อัมพาตแล้วเหรอ?!”
เมื่อเห็นท่าทางของผู้เฒ่าแล้ว ใบหน้าเสิ่นเสว่เหลียนก็ตกใจราวกับเห็นผี
ผู้เฒ่าท่านนี้หาใช่ใครอื่น เขาก็คือเซี่ยงติ่ง ผู้นำตระกูลเซี่ยง ปู่ของเซี่ยงเส้าหลงนั่นเอง!
ผู้เฒ่าในเวลานี้ ไม่เหมือนคนป่วยสักกะนิด ทั้งดวงตาของเขายังเป็นประกายราวกับจิ้งจอก เมื่อเห็นเสิ่นเสว่เหลียนแล้วก็พ่นลมด้วยความเย็นชา “ถ้าฉันไม่แกล้งเป็นอัมพาต แล้วเหยื่ออย่างแกจะติดกับโดยดีได้ยังไง?”
เสิ่นเสว่เหลียนหน้าซีด ถอยหลังไปสามก้าว “หมะ…หมายความว่ายังไง?!”
กริ๊ง…
จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เสิ่นเสว่เหลียนรับสาย ปลายทางเป็นเสียงตะคอกของเสิ่นปินดังมา “เสิ่นเสว่เหลียน! แกมันไอ้กินบนเรือนขี้รดบนหลังคาจริงๆ!”
“แกอย่าลืมนะ ว่าเลือดที่อยู่ในตัวเองเป็นเลือดตระกูลเสิ่น!”
“ในเมื่อแกทำเรื่องอย่างนี้ได้ งั้นก็อย่าหาว่าตระกูลเสิ่นของพวกเราใจดำก็แล้วกัน!”
“ตั้งแต่นี้ต่อไปคนรุ่นก่อน รุ่นหลัง พี่น้องแก จะต้องเป็นนักโทษสถุลต่ำตม! สายเลือดทางแกจะต้องชดใช้การตัดสินใจโง่ๆ ของแกอย่างสาสม!!”
“ตั้งแต่วันนี้ ตระกูลเสิ่นไม่อยู่ร่วมโลกกับแกอีก!”
เมื่อวางสายแล้ว โทรศัพท์มือถือก็หล่นลงพื้นตุบ ดวงตาเสิ่นเสว่เหลียนไร้แวว ไม่มีความเป็นนักวางแผนเหมือนเมื่อก่อนอีก “นี่…นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
“ฉัน…ฉันทำอะไรผิดไป?”
เซี่ยงติ่งมองความอับจนของเธอ เปิดปากพูดช้าๆ “ถ้าไม่ใช่เพราะรู้ถึงแผนการที่แท้จริงของแกแต่แรก แกคิดว่าฉันจะให้แกเข้าตระกูลเซี่ยงง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ?”
“แกคิดว่ายาพิษออกฤทธิ์ช้าที่ใส่ลงอาหารฉันทุกวัน ฉันจะกินเหรอ?”
“แล้วที่แกแอบซื้อตัวคนในตระกูล ยึดอำนาจหลัก ฉันไม่รู้เลยสักนิด?”
“เฮอะ! หารู้ไม่ว่าตัวเองจ้องเล่นงานคนอื่น คนอื่นก็จ้องเล่นงานตัวเองเหมือนกัน! ตอนที่แกหลอกใช้ฉันรวบอำนาจในตระกูลเซี่ยง แล้วทำไมฉันจะไม่หลอกใช้แกแอบแทรกซึมเข้าตระกูลเสิ่นด้วยล่ะ!”
“จะว่าไปก็ต้องขอบใจแกนั่นแหละ ถ้าไม่ได้แกช่วย ฉันจะเข้าถึงใจกลางตระกูลเสิ่นง่ายๆ อย่างนี้ได้ยังไง!”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดวงตาเซี่ยงติ่งก็พุ่งลำแสงจ้าออกมา “การที่ตระกูลเซี่ยงค่อยๆ เสื่อมถอยในตระกูลลึกลับ คิดว่าฉันไม่รู้เหรอ?”
“แต่การปรากฏตัวของแกกลับทำให้ฉันเห็นโอกาสการเปลี่ยนแปลง!”
“แกวางแผนเอาผลประโยชน์จากตระกูลเซี่ยง ได้! ฉันให้โอกาสแก เป็นอัมพาตนับสิบปี ปล่อยให้แกทำตามใจชอบ บีบบังคับตระกูลหลัก เข่นฆ่าเครือญาติ! ช่วงเวลาสิบปี ตระกูลเสิ่นเชื่อเธอสนิทใจ และเธอก็คิดว่าทุกอย่างก็เป็นไปตามแผน แต่หารู้ไม่ ว่าตอนนี้แหละ ที่เป็นเวลาเผด็จศึกของฉัน!”
“ถึงตระกูลเสิ่นจะหยุดความเสียหายไว้ได้ทัน แต่ตอนนี้สมบัติกว่าครึ่งก็ตกเป็นของตระกูลเซี่ยง!”
“มีเงินทองจำนวนนี้ การที่ตระกูลเซี่ยงจะยิ่งใหญ่อีกครั้งก็อีกไม่นาน”
ตึง!
เสิ่นเสว่เหลียนจั้มบ๊ะลงพื้นทันที สิ้นสภาพหญิงแกร่งในอดีต
ท้ายที่สุด ดวงตาของเธอก็ล่องลอย มุมปากเผยความขมขื่น ลำบากมานับสิบปี จากบ้านจากเมือง เสียสละช่วงชีวิตที่สดใสของตัวเอง พยายามทุกอย่างเพื่อตระกูล แต่สุดท้าย…ทุกอย่างกลับว่างเปล่า!
“ฮ่าๆ…ฮ่าๆ…”
ทันใดนั้น เสิ่นเสว่เหลียนก็ลุกขึ้นมา ผมเผ้าหลุดลุ่ย หัวเราะเสียงดังไม่หยุด
เซี่ยงเวิ่นไห่ที่อยู่ด้านข้างเข้าพยุง “ท่านแม่! ท่านเป็นอะไรไป?! อย่าทำให้ตกใจสิ!”
เสิ่นเสว่เหลียนผลักเขา พูดตวาดใส่ “ฉันเป็นตระกูลหลักของตระกูลเสิ่น! ต่อไปก็จะเป็นผู้นำตระกูลเสิ่น! แกเป็นใคร? ยังไม่รีบคุกเข่าคำนับฉันอีก?!”
บ้าไปแล้ว…
การกระทบกระเทือนทางจิตใจอย่างหนัก จิตใจเสิ่นเสว่เหลียนจึงสติแตก บ้าไปทันที
เมื่อทุกคนเห็นท่าทางฟั่นเฟือนของเธอแล้ว ก็อดถอดถอนใจเป็นไม่ได้ จะว่าไปเธอก็เป็นผู้หญิงน่าสังเวชคนหนึ่ง ทำเพื่อตระกูลมาตลอดชีวิต สุดท้ายกลับต้องมาลงเอยอเนจอนาถอย่างนี้ ไม่พูดไม่ได้เลยว่าน่าเศร้า…แต่ไม่น่าสงสาร
“เด็กๆ! ขับไล่เชื้อสายของเสิ่นเสว่เหลียนทั้งหมดออกเมืองอ๋องเซี่ยงไป! แล้วชาตินี้ก็ห้ามก้าวเข้ามาอีกแม้แต่ก้าวเดียว!”
พวกเซี่ยงเวิ่นไห่หน้าถอดสีไปทันที ตอนนี้ตระกูลเซี่ยงเห็นพวกเขาเป็นศัตรูคู่อาฆาต ทันทีที่ออกจากเมืองอ๋องเซี่ยง ไม่มีการคุ้มครองจากตระกูล พวกเขาก็มีแต่ต้องตายสถานเดียว!
ไม่ว่าพวกเขาจะขอร้องอ้อนวอนอย่างไร เซี่ยงติ่งก็ไม่หวั่นไหว มองพวกเขาถูกขับออกจากบ้านไปอย่างเย็นชา จากนั้นดวงตาก็ผ่อนลงเล็กน้อย มองไปทางเซี่ยงเส้าหลงที่ยืนอยู่ไม่ไกลด้วยสายตาปลาบปลื้มอย่างหนัก
เวลานี้ฝนก็หยุดตกแล้ว เซี่ยงติ่งสาวเท้าไปถึงตำแหน่งที่ห่างเซี่ยงเส้าหลงเพียงสามก้าว ยิ้มกว้าง พยักหน้าแรง “ดีมาก! ดีมาก!”
“สมกับที่เป็นหลานของฉันเซี่ยงติ่ง!”
“สร้างความสำเร็จ ความยิ่งใหญ่ขนาดนี้ด้วยตัวคนเดียว คบหากลุ่มอิทธิพลที่แม้แต่ฉันยังทำได้ยาก อันว่าร้อยปีตระกูลลึกลับต้องเกิดยอดคน เส้าหลง แกคือผู้นำความรุ่งเรืองมาสู่ตระกูลเซี่ยงคนนั้น!”
ดวงตาทุกคนในตระกูลเป็นประกายทันที มองไปทางเซี่ยงเส้าหลงอย่างไม่ได้นัดหมาย โค้งตัวเล็กน้อยให้เขา
พวกเขาไม่ได้โง่ จากคำพูดนี้ของเซี่ยงติ่งก็รู้ได้เลย ว่าเซี่ยงเส้าหลงก็คือผู้สืบทอดคนต่อไปของตระกูลเซี่ยง
แต่ใครจะรู้ เซี่ยงเส้าหลงกลับไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงเย็นชา “อย่างนั้น การตายของท่านย่า การที่ท่านพ่อท่านแม่ถูกบีบจนหายสาบสูญ รวมถึงที่พี่ใหญ่ต้องรับกับความเวทนาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ท่านปู่ก็ทราบดี?”
เซี่ยงติ่งตะลึง เมื่อเผชิญหน้ากับการไต่ถามของเซี่ยงเส้าหลง เขาก็พยักหน้าเล็กน้อย “ถูกต้อง! ย่าแกตอนนั้นป่วยยากจะรักษา ไม่นานก็ตาย จากนั้น ด้วยการเสี้ยมของตระกูลเสิ่น เสิ่นเสว่เหลียนก็เข้ามาตีสนิทฉัน ฉันก็เลยวางแผนซ้อนแผน แต่งเธอเข้ามา!”
“สำหรับเรื่องที่สองผัวเมียเวิ่นเทียนถูกบีบให้ออกจากตระกูลเซี่ยง หายไปอย่างไร้ร่องรอย เส้าจุนถูกกดขี่ข่มเหง ฉันก็รู้หมด แต่แค่…”
“แต่แค่ท่านปู่เลือดเย็น ลูกหลานแท้ๆ ถูกรังแกขนาดนี้ก็ไม่รู้สึกรู้สา?”
“บังอาจ!”
เซี่ยงติ่งตะคอก “คนทำงานใหญ่ จะคิดเรื่องหยุมหยิมเล็กน้อยอย่างนี้ได้ยังไง?”
“เพื่อรากฐานร้อยปีของตระกูลเซี่ยง อย่าว่าแต่ลูกหลานเลย ถึงต้องสละชีวิตฉันเองก็ยังได้!”
เมื่อเห็นท่าทางฮึกเหิมของเขาแล้ว เซี่ยงเส้าหลงก็ส่ายหน้าด้วยความผิดหวัง “ดูท่า ที่ตระกูลเซี่ยงมาถึงจุดนี้ได้ก็มีสาเหตุเหมือนกัน”
“แกว่าอะไรนะ?!”
เซี่ยงติ่งโมโหเบิกตาโพลงมองเขา “เซี่ยงเส้าหลง! นี่เป็นท่าทางที่แกพูดกับผู้ใหญ่เหรอ?!”
เซี่ยงเส้าหลงหัวเราะเยาะ “การที่ผู้ใหญ่ถูกยกย่องให้เป็นผู้ใหญ่ ก็เพราะว่าเขาได้รับการเคารพ”
“ส่วนท่านปู่ มีอะไรให้น่าเคารพเหรอ?”
“บังอาจ! ฉันเป็นปู่แกนะ!”
เซี่ยงเส้าหลงส่ายหน้า “ไม่คู่ควร”
แม้ว่าน้ำเสียงจะราบเรียบ แต่ทุกคนในที่นั้นต่างสะอึก!
ที่เซี่ยงเส้าหลงเผชิญอยู่ตอนนี้ เป็นถึงผู้นำที่ใช้อำนาจควบคุมทุกอย่างในตระกูลเซี่ยงมาหลายสิบปีเชียวนะ
“ฮ่าๆ…”
เซี่ยงติ่งหัวเราะขึ้นมาทันที เส้นผมขาวปลิว ดวงตาเผยความเย็นชาที่ไม่มีสิ้นสุด “ดูท่า การที่ออกบ้านไปหลายปี คงทำให้แกลืมแม้แต่ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำที่เป็นพื้นฐานไปหมดแล้ว!”
“แต่ไม่เป็นไร ไม่รู้ ก็เรียนใหม่ได้ ฉันมีเวลาเหลือเฟือที่จะสอนแกว่าอะไรคือการเชื่อฟัง!”
ว่าแล้วคนแปลกหน้ากลุ่มหนึ่งก็มาจากรอบทิศ รวมกลุ่มกันอยู่ด้านหลังเซี่ยงติ่ง แต่ละคนล้วนแผ่รังสีพิฆาตที่ไม่แพ้สิบสององครักษ์เสื้อเลือด
คนเหล่านี้นั่นแหละ ที่เป็นกำลังแท้จริงที่เซี่ยงติ่งเก็บซ่อนไว้
“เด็กๆ!”
เซี่ยงติ่งออกคำสั่งด้วยความเย็นชา “พาคุณชายน้อยไปสำนึกผิดในห้อง!”
ทันใดนั้นที่มุมปากของเซี่ยงเส้าหลงก็ยิ้มเย้ย พูดลอยๆ “คุณชายน้อย? ไม่ๆๆ ผมไม่เคยเป็นคุณชายน้อยอะไรของตระกูลเซี่ยง ฟังดูนะ พวกเขาเรียกผมว่าอะไร?”
ว่าแล้ว ยอดพลห้าพันนายก็ย่อเข่าลงข้างหนึ่ง หันหน้ามองความศรัทธาเพียงหนึ่งเดียวของพวกเขา ใช้กำลังสุดแรงเกิดเปลี่ยนเสียงให้เป็นมังกร ผงาดขึ้นฟ้า
“นายพลน้อย!”
