เสียงตะโกนที่ดังสนั่นราวกับจะทำให้แผ่นดินสั่นสะเทือน เสียงก้องดังอยู่ในแก้วหู ทำให้ทุกคนมองเซี่ยงเส้าหลงด้วยความตกใจ!
สายตาที่ร้อนแรงนั้น ไม่มีใครสงสัยเลยสักคน เพียงแค่เซี่ยงเส้าหลงออกคำสั่งให้พวกเขาฆ่าตัวตาย วินาทีถัดไปก็จะมีศพอีกห้าพันศพนอนราบอยู่บนพื้น และรับรองไม่มีใครกล้าลังเลใจแน่นอน!
บางคนมองไปที่ชายหนุ่มข้างหน้าด้วยแววตาที่สับสน เซี่ยงเส้าหลงแกมีความสามารถขนาดไหนเชียวที่สามารถทำให้วีรบุรุษมากมายมาภักดีต่อแก!
เซี่ยงติ่งก็หน้านิ่งไปเล็กน้อย เขารู้ว่าเซี่ยงเส้าหลงนั้นเก่งมาก แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าเก่งถึงขั้นควบคุมได้ทั้งหมดแบบนี้!
ตอนนี้ เขาก็ทำหน้าเย็นชา พร้อมกับพลางมองไปที่เซี่ยงเส้าหลง “เซี่ยงเส้าหลง แกหมายความว่าอย่างไรกันแน่?”
“ไม่ได้หมายความว่าอะไร!”
เซี่ยงเส้าหลงพูดออกมาเบาๆ “ผมมาที่ตระกูลเซี่ยง ก็เพื่อพี่ใหญ่ของผมเท่านั้น ตอนนี้พี่ใหญ่ของผมไปแล้ว และที่นี่ก็ไม่มีอะไรที่ควรให้ผมต้องอาลัยอาวรณ์อีก!”
พูดจบ เขาก็หันหลังกลับ และโบกมือให้กับพวกจางจุน “เซี่ยงเส้าหลงขอ ขอบคุณทุกท่านที่ช่วยเหลือ บุญคุณในครั้งนี้ ได้จดจำเอาไว้ในใจแล้ว!”
“พวกเราไปกันเถอะ!”
“หยุดก่อน!”
เสียงของเซี่ยงติ่งแฝงไปด้วยความโกรธ “เซี่ยงเส้าหลง! ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ในตัวแกก็มีเลือดสายหลักของตระกูลเซี่ยงของเราไหลเวียนอยู่ แกจะปัดความรับผิดชอบการฟื้นฟูตระกูลเซี่ยงไม่ได้!”
“นี่คือชะตากรรมที่แกต้องเผชิญตั้งแต่เกิด แกไม่มีวันหนีมันได้พ้น!”
เซี่ยงเส้าหลงทำดวงตาเย็นชา แล้วค่อยๆ หันหน้ามา พร้อมจิกสายตามองเขาไป “ผมออกจากบ้านตั้งแต่ยังเด็ก ตอนที่เร่ร่อนอดอยากไม่มีอะไรจะกินอยู่ข้างนอก ตระกูลเซี่ยงอยู่ไหนล่ะ?”
“ตอนที่ผมต่อสู้ในสนามรบเกือบตายไปตั้งหลายครั้ง ตระกูลเซี่ยงล่ะอยู่ที่ไหน?”
“โชคชะตา! โชคชะตาบ้าอะไรล่ะ!”
“ผมเซี่ยงเส้าหลง ไม่เชื่อฟ้าดินอะไรทั้งนั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลอะไรนี่หรอก?!”
“กลับ!”
ครั้งนี้ เซี่ยงติ่งไม่ได้พูดให้เขาหยุด จนกระทั่งเขาเห็นแผ่นหลังเซี่ยงเส้าหลงที่เดินลับประตูของตระกูลเซี่ยงไป มีร่างของคนคนหนึ่งพุ่งมาที่ด้านข้างของเซี่ยงติ่ง และถามด้วยเสียงต่ำๆ ว่า “เจ้าตระกูล จะปล่อยเขาไปแบบนี้เลยงั้นหรือ?”
“เซี่ยงเส้าหลงคนนี้ ไม่ธรรมดา ถ้าเขาทำเพื่อตระกูลเซี่ยงเราอย่างจริงใจล่ะก็ ตระกูลเซี่ยงของเราก็คงสามารถฟื้นฟูให้รุ่งโรจน์เหมือนในอดีตได้แล้ว……”
นัยน์ตาของเซี่ยงติ่งก็เผยความหวังที่ยิ่งใหญ่ออกมา มุมปากของเขาโค้งลงเล็กน้อย “ฉันเคยบอกแล้วว่าเรื่องของตระกูลเซี่ยงนี้ เป็นชะตากรรมที่เขาไม่สามารถหนีได้พ้น!”
“และอีกไม่นาน เขาจะกลับมาเองโดยสมัครใจ……”
ที่บริเวณตีนเขา เซี่ยงเส้าหลงก็อำลากันไปทีละคน ตอนที่เขาเห็นจางจุนและเถาเชี่ยนเชี่ยนจับมือกันนั้น ใบหน้าก็เผยรอยยิ้มแปลกๆ ออกมา แล้วก็มองจางจุน พร้อมพูดว่า” ไอ้หนุ่ม ไม่เบาเลยนะเรา ครู่เดียวก็พาสาวสวยมาด้วยแล้ว?”
“ฉันเดินทางตั้งไกล เพื่อเป็นการมาหาเมียให้นายเนี่ยนะ!”
ใบหน้าของเถาเชี่ยนเชี่ยนแดงขึ้นมาทันที พลางกลอกตามองบนใส่เขา “พี่เซี่ยง พี่พูดอะไรน่ะ น่าเกลียด!”
พอเห็นท่าทางที่เหมือนสาวน้อยของเธอนั้น เซี่ยงเส้าหลงก็หัวเราะเบาๆ “ไอหย๋า ยัยหนูนี่รู้จักอายเป็นกับเขาด้วย ฮ่าฮ่า……”
จากนั้นเขาก็ดึงหน้าเคร่งขรึมมองไปที่จางจุน “ฉันก็ยกเชี่ยนเชี่ยนให้นายเลยแล้วกัน ถ้านายกล้ารังแกเธอ ฉันจะไม่ปล่อยนายไว้แน่นอน!”
จางจุนก็ยิ้มแหย “ผมกล้ารังแกเธอได้ไง ขอแค่เธอไม่รังแกผม ผมก็ขอบคุณฟ้าดินแล้ว!”
พอได้ยินอย่างนี้ ดวงตาสวยๆ ของเถาเชี่ยนเชี่ยนก็จ้องเขม็ง “ดูพูดเข้าสิ ทำอย่างกับโดนรังแกไปได้……”
จางจุนก็รีบยกมือยอมแพ้ทันที “ไม่กล้าหรอกๆ !”
พอเห็นความขี้เล่นของทั้งสอง เซี่ยงเส้าหลงก็เปลี่ยนจากทุกข์เป็นสุข คนหนึ่งเป็นพี่น้องที่ดีของเขา และอีกคนคือเถาเชี่ยนเชี่ยนที่เขามองว่าเป็นน้องสาว หากทั้งสองสามารถอยู่ด้วยกันได้ เซี่ยงเส้าหลงก็จะขออวยพรให้ด้วย!
“คุณเซี่ยง!”
ในตอนนี้ หูหยุนหลงก็เดินเข้ามาแล้วพูดว่า “ไม่ทราบว่าเรื่องของคุณเซี่ยง จะเสร็จตอนไหนครับ?”
เซี่ยงเส้าหลงหยีตาลง “ให้สัญญากับเขาไป แล้วก็ต้องทำให้ได้ พระคุณที่คุณท่านหูเคยช่วยเหลือไว้ยามลำบาก เซี่ยงเส้าหลงจดจำได้ตลอด เมื่อเสร็จงาน เดี๋ยวผมพร้อมไปตระกูลหูได้ตลอดเวลา เพียงแต่ว่า ผมยังสับสนนิดหน่อย คุณท่านหูมีเรื่องสำคัญอะไรกันแน่ ถึงได้ดูรีบร้อนแบบนี้?”
หูหยุนหลงหัวเราะอย่างขมขื่น “คือว่า……รอถึงบ้านตระกูลหูก่อน เดี๋ยวให้ปู่บอกคุณเองแล้วกัน!”
พอได้ยินหูหยุนหลงพูดออกมาแบบนี้ เซี่ยงเส้าหลงก็ได้แต่พยักหน้าไป และระงับความสงสัยในใจลง ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ตอนนั้นที่หูฉี่หรงช่วยเขาไว้มากมาย เซี่ยงเส้าหลงเป็นคนรู้จักตอบแทนบุญคุณ ดังนั้นจึงจำเป็นต้องไปบ้านตระกูลหู!
“พ่อหนุ่มเซี่ยง!”
ในตอนนี้ ก็มีเสียงตะโกนดังเข้ามา เห็นสวีเจิ้นเป่ยเอามือเท้าเอวสองข้าง แล้วมองเขาด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตร และพูดด้วยความไม่พอใจว่า “ผู้บัญชาการชายแดนเหนืองั้นหรือ? ฟังดูค่อนข้างน่ากลัวดีนะ แต่ฉันไม่กลัวหรอก!”
“จะว่าไป ก็เป็นแค่ผู้นำทหารเท่านั้นแหละ!”
“น้ำหน้าอย่างเอ็งเนี่ยนะ ที่จะมาจีบน้องสาวฉัน? นี่มันคางคกคิดจะกินเนื้อห่านฟ้านี่หว่า เพ้อเจ้อสิ้นดี!”
แค่ประโยคเดียว ทำเอาเซี่ยงเส้าหลงงงไปเลย ฟ้าดินต่างก็รู้ ผมเป็นชายผู้ที่แต่งงานแล้ว ใครจะอยากจีบน้องสาวคุณ?
อีกอย่าง น้องสาวคุณอารมณ์ร้อนแบบนั้น ผมปลงไม่ตกขนาดไหนถึงจะไปตามจีบเธอ?
“สวีเจิ้นเป่ย!”
เสียงที่มีความกดดัน ดังขึ้นมาจากข้างหลังเขา สวีเจิ้นเป่ยตัวสั่นไปทั้งตัว พอหันไปมอง สวีซินหยาวก็หน้าขรึมเข้ามา ดวงตาของเธอก็ลุกเป็นไฟ ราวกับว่าเธอกำลังจะกลืนกินสวีเจิ้นเป่ยเข้าไป!
สวีเจิ้นเป่ยก็หัวเราะกลบเกลื่อนออกมา “เอ่อ…น้องพี่ เมื่อกี้พี่แค่เปรียบเทียบเฉยๆ ถ้าน้องชอบไอ้หมอนี่จริงๆ พี่ก็ไม่ใช่ว่าจะรับไม่ได้นะ……”
“ยังจะพูดอีก!”
สวีซินหยาวโกรธมาก ตัวก็ใหญ่ แต่ไม่มีสมองเลย!
เรื่องบางเรื่องก็จะป่าวประกาศไปได้หมดเลยหรือไงกัน?!
หมัดเท้าที่ซัดกระหน่ำลงมาปานพายุมรสุม ทำเอาสวีเจิ้นเป่ยเอามือกุมขมับไว้ไม่กล้าสู้ เห็นท่าไม่ดี เขาก็ทำหน้าตาน่าสงสารมองไปที่เซี่ยงเส้าหลง และรีบพูดว่า “ไอ้น้องเขยๆ ช่วยด้วย!”
เซี่ยงเส้าหลงรู้สึกสะใจ! สมน้ำหน้าจริงๆ !
ในตอนนี้ ใบหน้าของเขาดูมีความสุขและสะใจ “ไอหย๋าๆ ผมเป็นแค่คางคกที่จะกินเนื้อห่านฟ้าเท่านั้นแหละ ที่คุณเรียกผมว่าน้องเขย ผมรับไว้ไม่ได้หรอก!”
“พี่ผิดไปแล้ว! ทั้งหมดเป็นความผิดของพี่ชายเอง เอ็งเหมาะสม! เอ็งเหมาะสม!”
“บ๊ะ เห็นแก่ที่นายขอโทษอย่างจริงใจ งั้นผมจะฝืนรับไว้ก็แล้วกัน!”
“หนูหยาวหยาว หยุดตีเถอะ ไว้หน้าพี่ชายหน่อยนะ!”
พอสิ้นเสียงพูด ก็มีเสียงเย็นๆ มาจากด้านหลัง “เรียกกันอย่างสนิทสนมเลยนะ!”
“ฉันมาผิดเวลาหรือเปล่าเนี่ย…”
สีหน้าของเซี่ยงเส้าหลงแข็งทื่อ จากนั้นร่างกายของเขาก็เย็นลง หัวของเขาค่อยๆ หันกลับมา เมื่อเขาเห็นร่างที่คุ้นเคย ก็เพียงพอที่จะหยุดความคับข้องใจได้แล้ว เซี่ยงเส้าหลงอ้าปากพูดอย่างอึกอัก “เหยน……เหยนเหยน คุณมาได้ไงเนี่ย?”
