บทที่5 จื่อเซี่ย
ยุ่นหลิงมองไปที่เธอและรู้สึกแปลกๆ เขาไม่รู้จริงๆว่าต้องทำอะไรหรือโต้ตอบอะไรกับเธอ เขาสงสัยสั้นๆ ว่าคนอื่นจะรู้สึกแบบเดียวกับเขาไหมเมื่อเห็นหน้าลูกเป็นครั้งแรก
‘แม้แต่ตอนที่ข้าคิดถึงเรื่องนี้ข้ายังไม่รู้จักชื่อของเธอด้วยซ้ำ’ ยุ่นหลิงคิดกับตัวเอง เขาน่าจะถามพ่อก่อนออกมา นั่นค่อนข้างเป็นขาดความรับผิดชอบสำหรับเขา นี่คือลูกสาวของเขา แต่เขาไม่รู้จักชื่อของเธอด้วยซ้ำ
“เจ้าชื่ออะไร?” ยุ่นหลิงค่อยๆก้มลงไปที่ระดับของเธอขณะที่เขาถามเด็กหญิงตัวเล็กๆ ผู้ดูแลก็เขยิบไปด้านข้างโดยไม่ให้เด็กผู้หญิงที่ซ่อนตัวอยู่รู้ตัว
“ข้า … ข้าชื่อจื่อเซี่ย” สาวน้อยตอบอย่างลังเล แม้ว่าทั้งคู่จะเป็นพ่อลูกกัน แต่ก็ไม่ได้รู้จักกัน โดยพื้นฐานแล้วพวกเขาเป็นคนแปลกหน้าที่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดเท่านั้น
“อ้อ จื่อเซี่ยสินะ? ข้าชื่อ ยุ่นหลิงและข้าคิดว่าข้านี่แหละเป็นพ่อของเจ้า” ยุ่นหลิงแนะนำตัวเองอย่างช้าๆ
“ไอ้หยา! พวกเขาดูน่ารักทีเดียวเลยล่ะ! ดูสิแม่! พวกเขาดูไม่เหมือนกันจริงๆ!” หลี่จิ้งร้องเสียงแหลมขณะที่มองดูพวกเขาสองคนอย่างตื่นเต้น
“จริงของท่าน ถ้าไม่ใช่เพราะรูปหน้าของพวกเขาแตกต่างกันเล็กน้อยพวกเขาก็จะดูเหมือนกันทุกประการ เจ้าหนุ่มหลิงรู้สึกว่าตอนนี้หน้าเขาเล็กลง แต่นั่นก็เป็นเพราะเขาเป็นเด็กผู้ชาย ฮ่าๆ การมองไปที่จื่อเซี่ย ทำให้นึกถึงหลายครั้งที่ข้าแต่งตัวเจ้าหลิงให้เหมือนเด็กผู้หญิง” เย่อหลินถอนหายใจ ขณะที่เธอระลึกถึงวันเก่าๆ
เส้นเลือดในร่างกายของ ยุ่นหลินค่อยๆปูดขึ้น “ท่านยายท่านช่วยอย่าพูดต่อไปได้ไหม มันเป็นเรื่องเมื่อนานมาแล้ว!”
เย่อหลิน ยิ้มเยาะและกำลังจะโต้กลับเมื่อ หลี่จิ้งเข้ามาแทรกแซง “เอาล่ะท่านแม่พอได้แล้ว ข้ารู้ว่าท่านชอบแกล้งเจ้าหลิงมาก แต่ขอปล่อยทั้งสองคนไว้สักครู่ ตงเหม่ย เจ้าก็มากับเราด้วย”
หยุนหลิงมองพวกเขาจากไปพร้อมกับคนดูแลและถอนหายใจอย่างโล่งอก ยังไงเสียเขาก็รักยายของเขาแม้เธออาจเป็นคนน่ารำคาญในบางครั้ง
เขาหันไปทางลูกสาวเพียงเพื่อดูเธอจ้องมองเขาอย่างตั้งใจ เขาจ้องมองกลับพลางคิดอะไรบางอย่าง มีสิ่งหนึ่งที่เขาสงสัยตลอดเวลานอกเหนือจากลูกสาวของเขานั่นก็คือแม่ของเด็กหญิงคนนี้
ทำไมแม่ของเจ้าถึงส่งเจ้ามาที่นี่ในตอนนี้ล่ะ? จุดประสงค์ของเจ้าคืออะไร? เจ้าเป็นใครกันแน่? จริงๆแล้วเจ้าคือตัวอะไรกัน? เจ้ามาเพื่อหวังสมบัติงั้นหรือ? หรือเป็นอย่างอื่น?
ความคิดมากมายผ่านเข้ามาในหัวของ ยุ่นหลิงเขาต้องการหาสาเหตุว่าทำไมแม่ของลูกสาวของเขาถึงส่งเธอมาที่นี่ในตอนนี้? ทำไมเธอไม่ส่งมาก่อน ทำไมต้องเป็นตอนนี้? มันไม่สายเกินไปหรือ?
ยุ่นหลิงหรี่ตาขณะที่เขาถามลูกสาวของเขา “แม่ของเจ้าคือใคร”
จื่อเซี่ยสะดุ้งเล็กน้อยกับคำถามที่พ่อถามกับเธอ เธอก้าวถอยหลังแววตาของเธอเผยให้เห็นถึงความกลัว
ยุ่นหลิง รู้สึกประหลาดใจ ตอนแรกเขาไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเธอถึงกลัวเขา แต่แล้วเขาก็รู้ว่าเขาอาจดูน่ากลัวเมื่อเขาถามคำถามนั้นกับเธอ การแสดงออกของเขาต้องทำให้เธอกลัวแน่ๆ ยุ่นหลิงรู้สึกว่าเขาทำไม่ถูกต้อง เขาไม่ได้ตั้งใจทำ
“ข้าขอโทษนะถ้าข้าทำให้เจ้ากลัวเจ้าช่วยบอกข้าหน่อยได้ไหมว่าแม่ของเจ้าคือใคร” ครั้งนี้เขาถามเธอเบาๆ
“ท่านแม่?”
“ใช่ๆแม่ของเจ้าน่ะ ป๊าอยากรู้ว่าแม่คือใคร” ยุ่นหลิงรู้สึกแปลกที่พูดแบบนี้ แต่คิดว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะใช้เมื่อคุยกับเด็ก
จื่อเซี่ยส่ายหัว “แม่บอกข้าว่าอย่าบอกใคร แม้ว่าจะเป็นพ่อก็ตาม”
“งั้นเหรอ…”
จากนั้นยุ่นหลิงก็ถามคำถามของเธอเช่นที่อยู่งานของแม่สภาพแวดล้อมที่บ้านของเธอ ฯลฯ แต่เด็กหญิงตัวเล็กๆ ก็ตอบเป็นอย่างเดียวกัน
“ท่านแม่บอกว่าอย่าบอกใครแม้ว่าจะเป็นพ่อก็ตาม”
ยุ่นหลิงไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา แต่เขารู้สึกหงุดหงิดอยู่ภข้างใน แม่ของเด็กผู้หญิงคนนี้ระวังตัวแค่ไหน? ทุกคำถามที่เขาถามถึงเธอกับเด็กหญิงตัวเล็กๆ มีเพียงคำตอบเดียวกัน เหมือนกับว่าแม่ของเธอคาดเดาได้แล้วว่าพวกเขาจะถามคำถามแบบไหนและบอกให้เธอพูด
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครในโลกนี้กัน? ทำไมเธอไม่ต้องการให้เปิดเผยตัวตนของเธอ? เธอกำลังซ่อนอะไรอยู่?
หากยุ่นหลิง ต้องการรู้จักตัวตนของเธอจากลูกสาวของเขาเขาก็มีทางเลือกเดียว นั่นคือการบุกรุกเข้าไปในจิตใจของเธอและอ่านความทรงจำของเธอ แม้ว่ามันจะยาก แต่เขาก็ทำได้อย่างแน่นอน อย่างไรก็ตามไม่มีทางที่เขาจะใช้วิธีนั้น การทำเช่นนั้นกับลูกสาวของเขามันรู้สึกผิดมาก ไม่ต้องพูดถึงผลข้างเคียงที่อันตรายแม้ว่าจะเป็นยังไงเขาก็จะไม่ทำ พวกเขาอาจเป็นคนแปลกหน้า แต่นั่นคือลูกสาวของเขาเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเองไม่มีทางที่เขาจะทำอะไรกับเธอได้
และนอกจากนี้แม่ของเธอเป็นคนที่ระวังตัวมากเธออาจปิดกั้นไม่ให้ใครเข้าไปในจิตใจของเด็กหญิงคนนี้แล้ว
‘เอาล่ะถ้าสาวน้อยคนนี้ไม่บอกข้า ข้าจะถามผู้ดูแลเธอทีหลังเอง’ ยุ่นหลิงคิดในใจ
“ท่านพ่อ?” จื่อเซี่ย ร้องออกมา ยุ่นหลิงเงียบไปหลายนาทีแล้วและมันทำให้เธออึดอัดใจ
ยุ่นหลิงถูกลูกสาวของเขาทำลายความคิดด้วยรอยยิ้ม ถ้ามีคนอื่นมาขัดจังหวะเขาเขาคงจะรำคาญทันที เป็นครั้งที่สองแล้วที่ลูกสาวของเขาขัดจังหวะเขา แต่น่าแปลกที่เขาไม่รู้สึกรำคาญเลยแม้แต่น้อย
‘นี่คือความหมายของการเป็นพ่อคนงั้นเหรอ?’
มือของยุ่นหลิงค่อยๆเอื้อมมาหาเธอทำให้เด็กหญิงตัวเล็กตกใจในตอนแรก จากนั้นเธอก็รู้สึกว่ามือของเขาลูบหัวเธอเบา ๆ
ยุ่นหลิง ถอนหายใจอย่างมีความสุข นี่คือลูกสาวของเขา แต่เธอก็กลัวเขามาก มันทำให้เขารู้สึกแย่และเจ็บใจนิดหน่อย
“พ่อขอโทษนะ” ยุ่นหลิงพูด
“ท่านพ่อ?”
“ข้าเป็นพ่อของเจ้า แต่จนถึงตอนนี้ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้ามีตัวตนอยู่จริง ข้าไม่รู้ว่าเจ้าชอบแบบไหนข้าไม่รู้ว่าเจ้าไม่ชอบอะไรข้าไม่รู้งานอดิเรกของเจ้า แล้วข้าไม่รู้แม้กระทั่งชื่อวันเกิดของเจ้าหรืออะไร เจ้าดูเหมือนจนถึงตอนนี้ ข้าเป็นพ่อของเจ้า แต่มีอะไรมากมายที่ข้าไม่รู้เกี่ยวกับเจ้าเจ้าเองก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับข้าด้วย ข้าขอโทษนะ” ยุ่นหลิงยิ้มอย่างเศร้า ๆ
จื่อเซี่ยมองเขาด้วยสายตาและยิ้ม เธอเอามือของยุ่นหลิงออกจากหัวของเธอและจับมันด้วยมือของเธอในขณะที่เธอพูดอย่างอบอุ่น “ท่านพ่อไม่จำเป็นต้องขอโทษ แม่บอกจื่อเซี่ยแล้วว่าไม่ใช่ความผิดของท่านพ่อเลย ที่ท่านพ่อไม่รู้จัก จื่อเซี่ยเพราะ ท่านแม่ไม่ได้บอกท่านพ่อต่างหาก”
“แม่ของเจ้าพูดอย่างนั้นเหรอ” ยุ่นหลิงผงะ เขาไม่ได้คาดหวังสิ่งนั้นเลย โดยปกติผู้หญิงคนอื่น ๆ จะพูดในสิ่งที่ไม่ดีหรือทำให้ลูกๆ ไม่ชอบพ่อโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าพ่อคนนั้นไม่ได้อยู่ในตลอดชีวิตของลูกๆ ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะแตกต่างออกไปและมีจิตใจที่ดี
จื่อเซี่ยพยักหน้าจากนั้นกล่าวอย่างน่ารัก “แต่ท่านพ่อโปรดอย่าโทษท่านแม่เลยนะ ท่านแม่ ฉลาดมากดังนั้นข้าแน่ใจว่า ท่านแม่ต้องมีเหตุผลบางอย่างที่ ท่านแม่ไม่บอกท่านพ่อแน่ๆ”
ยุ่นหลิงหัวเราะเบาๆ ที่ลูกสาวของเขา “ฮ่าฮ่าข้าไม่รู้นะว่าแม่ของเจ้าคือใคร แต่เมื่อมองไปที่เจ้าข้าแน่ใจว่าแม่ของเจ้าเป็นคนที่น่าทึ่ง เธอเลี้ยงดูเจ้ามาเป็นอย่างดีเลยล่ะ”
“ใช่! ท่านแม่น่ะวิเศษมาก!” จื่อเซี่ยกล่าวอย่างภาคภูมิใจทำให้ยุ่นหลิงยิ้มออกมา
