“เส้าหลงไปไหนแล้ว ทำไมยังไม่กลับมาอีก?”
ณ.บ้านตระกูลหู อวิ๋นเสว่เหยนมองเลี่ยหลงด้วยสีหน้าที่กังวล
เลี่ยหลงเกาศีรษะ “นายพลน้อยไม่ได้บอกว่าเขาไปที่ไหน แค่ให้ผมบอกคุณนายว่าเขาจะกลับมาในไม่ช้า!”
สัมผัสแห่งความมืดมิดแวบวาบอยู่ในดวงตาของอวิ๋นเสว่เหยน เธอเพิ่งประสบกับความทรมานที่เธอไม่เคยได้พบเจอมาก่อน อาการบาดเจ็บของเธอยังไม่หายดี ขณะนี้ เธอต้องการให้คนอยู่เพื่อนมากที่สุด และคนที่เธออยากอยู่ด้วยมากที่สุดนั้นไม่อยู่ข้างกายเธอ
เมื่อเห็นอาการซึมเศร้าของเธอ หูเม่ยเอ๋อลูบไหล่ของเธอและปลอบโยนว่า “บางทีเขาอาจมีเรื่องที่สำคัญจริง ๆ อย่าคิดมาก ฉันดูออกว่าเซี่ยงเส้าหลงเป็นห่วงคุณมาก!”
อวิ๋นเสว่เหยนฝืนยิ้มที่มุมปาก “อาจจะใช่…..”
“ว่าแต่ เยนเอ๋ออยู่ที่ไหน”
“หลับไปแล้ว ตอนนี้คุณยังบาดเจ็บอยู่ ดังนั้นรีบไปพักผ่อนก่อนเถอะ!”
“โอเค! ฉัน……”
“เฮ้ พวกคุณเป็นใคร?”
“หยุด!”
ปัง!
เสียงดังสนั่น จากนั้นประตูไม้เนื้อแข็งของตระกูลหูก็พังทลาย ฝุ่นควันฟุ้งกระจายไปทั่ว แล้วเสียงที่จองหองก็ดังขึ้นมา “ในเมื่อคุณต้องการพักผ่อน งั้นเปลี่ยนสถานที่ดีไหม?”
“ปกป้องคุ้มครองคุณนาย!”
เลี่ยหลงคำรามอย่างดุดัน สิบสององครักษ์เสื้อเลือดได้ล้อมอวิ๋นเสว่เหยนไว้ทันที ดวงตาหลายสิบคู่จ้องไปข้างหน้า
หลังจากฝุ่นควันหายไป มีคนมากว่าสิบคนพร้อมกับกระบี่ยาวมากกว่าสิบเล่มปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน!
คนที่เป็นผู้นำอายุประมาณสามสิบปี มีสีหน้าที่หยิ่งยโส ไม่เห็นเลี่ยหลงและคนอื่น ๆ อยู่ในสายตา และกล่าวอย่างราบเรียบว่า “คุณหนูอวิ๋น เชิญ!”
“ทุกคน!”
ขณะนี้ เสียงที่เยือกเย็นของหูเม่ยเอ๋อดังขึ้น “บุกรุกเข้ามาในบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของบ้าน พวกคุณไม่เห็นตระกูลหูอยู่ในสายตาเลยใช่ไหม?”
“ฮ่า ๆ……”
คนที่เป็นผู้นำหัวเราะเยาะเย้ย “ตระกูลหู? เป็นแค่ตระกูลที่ร่ำรวยขึ้นมากะทันหัน มีคุณสมบัติอะไรที่จะทำให้ผมสนใจ?”
“คุณว่าอะไรน่ะ?”
ความเยือกเย็นประกายอยู่ในดวงตาของหูเม่ยเอ๋อ “ความเย่อหยิ่งและความจองหอง จะต้องแลกด้วยความสูญเสีย!”
หลังจากนั้น บอดี้การ์ดของตระกูลหูพุ่งเข้ามาอย่างดุดัน คนที่ผู้นำแสดงท่าทางดูถูกเหยียดหยามที่มุมปาก “กลุ่มคนธรรมดาก็เหมือนกับมด!”
หลังจากกล่าวจบ มีคนสองคนปรากฏขึ้นข้างหลังเขาทันที จากนั้นมีกระบี่ยาวสองเล่มสะบัดอยู่กลางอากาศ เสียงกรีกร้องดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เพียงแค่ชั่วพริบตา บอดี้การ์ดทุกคนของตระกูลหูไม่สามารถยืนขึ้นอีก ข้อเท้าขวาของทุกคนมีเลือดไหลออกมา การฟันด้วยกระบี่เดียวทำให้เส้นเอ็นที่ขาของพวกเขาขาด!
รูม่านตาของเลี่ยหลงและคนอื่น ๆ หดลงทันที “เป็นกระบวนท่าที่ว่องไวมาก! เป็นกระบี่ที่ไวจริง ๆ!”
เมื่อเห็นการแสดงออกที่ตกตะลึงของพวกเขา คนที่ผู้นำก็หัวเราะเยาะเย้ย “ถูกต้อง มันควรจะเป็นการแสดงออกเช่นนี้!”
“ตอนนี้ ยังมีอะไรจะพูดอีกไหม?”
“คุณ……คุณ……”
หูเม่ยเอ๋อกัดริมฝีปากและมองเขาอย่างดื้อรั้น
คนที่เป็นผู้นำหันไปมองมองอวิ๋นเสว่เหยน “คุณหนูอวิ๋น ผมไม่ชอบหยาบคายกับผู้หญิง ดังนั้นโปรดให้ความร่วมมือไปกับเราพวกเราเถอะ!”
“พวกคุณเป็นใครกันแน่?”
เลี่ยหลงกำหมัดไว้แน่นและจ้องเขม็งไปที่เขา!
พวกเขาจะไม่ยอมให้อวิ๋นเสว่เหยนได้รับบาดเจ็บอีก!
แม้ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิต!
“คุณไม่คู่ควรที่จะรู้ชื่อของผม!”
น้ำเสียงของคนที่เป็นผู้นำค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชา “ออกไปให้พ้นทาง หรือตาย!”
“ถ้าจะพาตัวคุณนายไป ผ่านด่านผมให้ได้ก่อน!”
“ไม่ว่าจะที่ไหน ก็มีมดที่ไม่เจียมตัว!”
คนที่เป็นผู้นำส่ายศีรษะเบา ๆ และกล่าวอย่างราบเรียบว่า “เจ้าเก้า จัดการมัน!”
“ฮ่า ๆ……น้อมรับคำสั่ง!”
ชายชุดขาวเดินออกมาพร้อมกับกระบี่ เลี่ยหลงส่งเสียงคำราม แล้วทั้งสองฝ่ายก็ต่อสู้กันทันที!
มีแสงสีขาวประกายผ่าน นัยน์ตาของเลี่ยหลงเต็มไปด้วยเงากระบี่ ร่างของเขาหยุดทันใด จากนั้นก็เลี้ยวอย่างรวดเร็ว คมกระบี่ก็แทงไปหน้าอกของเขาและทิ้งรอยเลือดที่ลึกเอาไว้!
“นึกไม่ถึงว่าคุณจะสามารถหลบเลี่ยงได้?”
มีความเกลียดชังประกายอยู่ในดวงตาของเจ้าเก้า เลี่ยหลงสามารถหลบการโจมตีครั้งแรกของเขาได้ ทำให้เขารู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก จากนั้นเขาพลิกข้อมือ ปลายกระบี่พุ่งไปที่มุมประหลาด แล้วก็พุ่งไปที่หัวใจของเลี่ยหลง!
“ไปตายเสียเถอะ!”
“เลี่ยหลง รีบหลบเร็ว!”
เร็ว! เร็วเกินไป!
เร็วจนผิวหนังของเลี่ยหลงรู้สึกถึงความคมของกระบี่ และเร็วจนเขาไม่มีเวลาตอบสนอง!
“ผมกำลังจะตายแล้วหรือ?”
มีประกายความเสียใจอยู่ในดวงตาของเลี่ยหลง!
เขาเสียใจที่ไม่ได้สามารถทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายจากนายพลน้อยได้สำเร็จ เขาเสียใจที่เขาไม่ได้ตายในสนามรบอย่างสมศักดิ์ศรี เขาเสียใจที่จะไม่มีโอกาสได้ติดตามนายพลน้อย เพื่อสัมผัสกับความยิ่งใหญ่ของสนามรบ!
นายพลน้อย ลาก่อน ผมเลี่ยหลงจะขอเป็นทหารของคุณในชาติหน้า!
เปรี้ยง!
ในช่วงเวลาวิกฤตที่เป็นอันตรายอย่างยิ่ง ทันใดนั้นก็มีเสียงกระสุนปืนดังขึ้น ลูกกระสุนพุ่งไปที่ปลายกระบี่ที่กำลังจะแทงทะลุหัวใจของเลี่ยหลงก็หยุดลงทันที แล้วเขาถอยกลับทันที มีฝุ่นควันสีขาวจาง ๆ กระจายอยู่บริเวณรูกระสุนที่เขายืนอยู่เมื่อสักครู่
“คิดไม่ถึงว่าคุณจะสามารถหลบกระสุนได้ คุณเยี่ยมมาก!”
เสียงฝีเท้าเดินมาเบา ๆ จากนั้นร่างของชายหนุ่มเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ!
“เส้าหลง คุณกลับมาแล้วหรือ?!”
“นายพลน้อย!”
เลี่ยหลงก้มศีรษะลง “ผมมันไร้ความสามารถ!”
เซี่ยงเส้าหลงตบไหล่ของเขา “เรื่องนี้ไม่โทษคุณ ในสนามรบคุณคือราชาทหารที่สามารถชนะทุกอย่าง เป็นเรื่องปกติที่คุณไม่สามารถเอาชนะกลุ่มคนไร้ยางอายพวกนี้ได้!”
ใบหน้าของคนที่เป็นผู้นำกลายเป็นเคร่งขรึม มองตรงไปที่เขา “ผมรู้จักคุณ เซี่ยงเส้าหลง!”
“เดิมทีคราวนี้ ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรคุณ แต่เนื่องจากคุณมาหาถึงที่เอง งั้นผมก็ไม่รังเกียจที่จะเอาชีวิตคุณ!”
“หึ ๆ คนในตระกูลฝึกยุทธ์เก่าแก่นั้นจองหองและไร้สมองขนาดนี้เชียวหรือ?”
“ขอเตือนคุณประโยคหนึ่ง ตอนนี้มันศตวรรษที่ 21 แล้ว เอะอะก็จะฆ่าคน คุณคิดว่ากฎหมายเป็นสิ่งที่ตั้งไว้โชว์หรือ?”
“กฎหมาย ฮ่า ๆ…..”
“นั่นเป็นเพียงเครื่องมือในการยับยั้งผู้อ่อนแอ สำหรับพวกเราแล้ว การฆ่าคนนั้นง่ายเหมือนเหยียบมดตายตัวหนึ่งเท่านั้น!”
“คุณคิดว่า ผมคือคนที่คุณอยากจะฆ่าก็สามารถฆ่าได้หรือ?”
“แล้วคุณคิดว่าไง?”
คนที่เป็นผู้นำมองมาที่เขาด้วยความหยิ่งยโส “อาศัยสถานะของคุณ? นายพลน้อยแห่งชายแดนเหนือ? เก่งในการต่อสู้? แต่ในสายตาของผมแล้ว คุณไม่ใช่ตัวอะไรเลย!”
“หรืออาศัยปืนในมือของคุณ? คุณเชื่อหรือไม่ว่ากระสุนของคุณไม่เร็วไปกว่ากระบี่ของผมแน่นอน!”
เซี่ยงเส้าหลงหัวเราะ และทันใดนั้นเขาก็ขว้างปืนในมือออกไป “ผมเชื่อแน่นอนว่าตระกูลฝึกยุทธ์เก่าแก่ที่สืบทอดมานับพันปี แล้วจะไม่สลับซับซ้อนได้อย่างไร?”
“แค่ผมคาดไม่ถึงว่า คราวนี้ตระกูลฟางจะลงทุนมากเช่นนี้ เทียนหยู่สิบเก้าจอมกระบี่ ฟังแล้วดูเหมือนจะเป็นการข่มขู่คน……..
