บทที่ 716 ต่อกรกับเขา? ช่างน่าขันนัก!
เจ้าก้อนหินเต็มไปด้วยรอยแผล ดูย่ำแย่ไปเสียทั่วร่าง เพียงแค่การพยากรณ์ก็เกือบจะเอาชีวิตมันแล้ว หากไม่ใช่เพราะความช่วยเหลือจากกระโถน เกรงว่าแค่การพยากรณ์มันก็คงไม่อาจทำได้!
ทว่าถึงแม้จะเป็นเช่นไร มันก็ต้องช่วยต้นหลิวให้ได้!
เจ้าก้อนหินกู่ร้องออกมา จากนั้นก็พุ่งเข้าไปในความว่างเปล่าทันที ก่อนจะพยายามสร้างเส้นทางเชื่อมไปยังสถานที่แห่งนั้น!
แต่สถานที่แห่งนั้นไม่ธรรมดา ไฉนมันจะเชื่อมเส้นทางได้ง่ายปานนั้น?
มันพยายามอย่างสุดความสามารถ อีกทั้งถึงแม้จะมีพลังจากกระโถนช่วย ก็ยังไม่อาจสร้างเส้นทางเชื่อมไปสถานที่แห่งนั้นได้
“เกิดเรื่องกับพี่หลิว! เหล่าพี่น้องมาช่วยเหลือกันเถิด!”
กระโถนคำรามออกมา มันใกล้จะทนรับไม่ไหวแล้ว กระโถนทั้งใบสั่นสะท้าน สถานที่แห่งนั้นคือที่ใดกันแน่? มันรู้สึกเหนื่อยล้า ไม่เห็นความหวังในการสร้างเส้นทางสำเร็จแม้แต่น้อย!
มันหันกลับไปมองภายในลาน ร้องเรียกเหล่าสมบัติอื่น ๆ!
ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!
แสงสว่างวาบแผ่ออกมา ก่อนที่เหล่าสมบัติภายในลานจะปรากฏ!
ครั้งนี้เหล่าสมบัติในลานทั้งหมดล้วนปรากฏออกมาแล้วจริง ๆ!
“หมดแรงหรือ? วางใจได้ พวกเราจะช่วยฟื้นฟูพลังให้เอง!”
กระถางต้นไม้เปล่งประกาย ละอองตกลงมายังร่างของเจ้าก้อนหินและกระโถน ช่วยฟื้นฟูให้กับเจ้าก้อนหินและกระโถน
เพียงพริบตาเดียว เจ้าก้อนหินและกระโถนก็ฟื้นฟูกลับสู่สภาพเดิม ไม่รู้สึกอ่อนกำลังอีกต่อไป
“ไอ้สารเลวที่ไหนกล้าบังอาจมาคิดร้ายกับพี่หลิว?!”
“ข้าไม่ยอมให้เกิดเรื่องอันใดขึ้นกับพี่ต้นหลิว!”
เหล่าสมบัติต่างอดโกรธขึ้นมาไม่ได้ ทั้งหมดระเบิดพลังออกมาเต็มที่เพื่อช่วยเจ้าก้อนหินสร้างเส้นทางขึ้นมา!
เหล่าสมบัติในลานบ้านที่มี ‘จิตวิญญาณ’ ล้วนมายังสถานที่แห่งนี้ พลังที่ร่วมกันสำแดงนั้นยิ่งใหญ่เป็นอย่างมาก เหนือยิ่งกว่าการต่อสู้ในอาณาจักรอวี้ซวีอย่างเทียบไม่ติด!
ทว่าถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น แต่เส้นทางก็เกือบจะมุ่งตรงไปไม่ถึง เหล่าสมบัติต่างได้รับความกดดันอย่างมหาศาล ยากแก่การจะคงเส้นทางเอาไว้
ยังดีที่มีกระถางต้นไม้จำนวนมาก จึงมีละอองแสงคอยโปรยปรายลงมาเป็นครั้งคราวเพื่อสนับสนุนเหล่าสมบัติ ไม่เช่นนั้นคงไม่อาจรักษาและคงสภาพเส้นทางเอาไว้ได้อย่างแน่นอน
ความน่ากลัวของสถานที่แห่งนั้น สามารถเห็นได้อย่างชัดเจนจากสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
“ขอบคุณเหล่าพี่น้อง! เมื่อข้ากับต้นหลิวกลับมาได้ จะต้องขอบคุณเหล่าพี่น้องอย่างแน่นอน!”
เจ้าก้อนหินเอ่ยออกมาอย่างจริงจัง จากนั้นก็ทะยานเข้าไปในเส้นทาง ตรงไปยังสถานที่แห่งนั้นอย่างรวดเร็ว!
ใช้เวลาเพียงไม่นาน มันก็มาถึงสถานที่อันเต็มไปด้วยหมอกหนาทึบ ความน่าหวาดหวั่นกระจายอยู่ทุกหนแห่ง วิญญาณของมันถึงกับสั่นสะท้าน ทว่ามันก็ยังคงมุ่งตรงเข้าไปในหมอกยังส่วนลึกที่สุด
ระหว่างทางมันต้องเผชิญหน้ากับโจมตีแทบทุกรูปแบบ สิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้จักปรากฏขึ้นในม่านหมอกพุ่งเข้าโจมตี ยังดีที่มันตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว สามารถรับมือกับการโจมตีเหล่านั้นได้จนที่สุดก็เข้ามาถึงด้านในส่วนลึกสุด
ประเด็นสำคัญคือ ดูเหมือนว่าสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้จักเหล่านี้จะเกรงกลัวส่วนลึกเป็นอย่างมาก พวกมันไม่ได้ไล่ตามเจ้าก้อนหิน ไม่เช่นนั้นเจ้าก้อนหินคงไม่อาจเข้าไปยังส่วนลึกได้
“ต้นหลิว ข้ามาช่วยเจ้าแล้ว!”
เจ้าก้อนหินส่งเสียงดังสนั่น มันพุ่งลงมาจากฟ้า พยายามช่วยต้นหลิวที่ถูกถาโถมใส่จนจมอยู่ในคลื่นสิ่งมีชีวิตน่าเกลียด
แต่ทันทีที่มันพุ่งเข้าไปก็เห็นว่าแสงสว่างบนต้นหลิวนั้นจางหายไปหมด ทั้งยังถูกสิ่งมีชีวิตน่าเกลียดเหล่านั้นรุมฉีกเป็นชิ้น ๆ
“ต้นหลิว เจ้าตายอย่างน่าสังเวชนัก! ท้ายที่สุดข้าก็มาช้าไปก้าวหนึ่ง ไม่สามารถช่วยเจ้าเอาไว้ได้! เจ้าวางใจเถิด ข้าจะต้องล้างแค้นให้อย่างแน่นอน สิ่งมีชีวิตน่าเกลียดทั้งหมดจะต้องถูกสังหาร!”
เจ้าก้อนหินร้องไห้พลางกล่าวออกมา
“พูดจาผายลมอันใดกัน! ต่อให้เจ้าตาย ข้าก็ยังไม่ตายหรอก!”
ต้นหลิวตะคอก แสงสีเขียวพุ่งสูงเสียดฟ้า มันสร้างร่างขึ้นมาใหม่และอยู่ในร่างมนุษย์ มันจะถูกสังหารลงอย่างง่ายดายได้อย่างไร
“เจ้าต้นหลิวตัวเหม็น! ข้าอุตส่าห์ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อมาช่วยเจ้า แต่เจ้ากลับแสดงท่าทีเช่นนี้กับข้า?”
เจ้าก้อนหินกล่าวออกมาอย่างขุ่นเคือง ก่อนจะพุ่งออกไปด้านหน้า ต่อสู้ร่วมกับต้นหลิวจัดการสิ่งมีชีวิตน่าเกลียดเหล่านี้
“ได้ เห็นแก่ที่เจ้ามาช่วยข้า หลังจากนี้ข้าจะไม่หวดเจ้าแล้ว” ต้นหลิวตอบ
“เดิมทีเจ้าก็ไม่ควรหวดข้าอยู่แล้ว เช่นนี้นับว่าเป็นคำขอบคุณได้หรือ? ย่อมต้องไม่ได้!”
เจ้าก้อนหินไม่ยอมรับการขอบคุณเช่นนี้จากต้นหลิว “อย่างน้อยเจ้าก็ลองเรียก ‘พี่ก้อนหิน’ ให้ข้าฟังเสียหน่อย!”
“น้องก้อนหินอย่าได้ฝันเฟื่องไปเลย ทั้งชีวิตที่เหลือของเจ้าจะไม่มีทางได้ยินคำนี้แน่นอน”
ต้นหลิวระเบิดพลัง สองกำปั้นเคลื่อนไหว มีก้อนหินมาร่วมด้วยเช่นนี้ ความกดดันที่มันได้รับก็น้อยลงไปมาก สิ่งมีชีวิตน่าเกลียดจำนวนมากถูกมันฟาดจนระเบิด เศษเลือดเศษเนื้อปลิวว่อน
“เจ้าฝึกฝนอย่างไรกันแน่!”
เจ้าก้อนหินดูฉงนเล็กน้อย มันพัฒนาขึ้นมาจากการเดินทางครั้งนี้ เดิมทียังคิดว่าระยะห่างของมันกับต้นหลิวจะลดลงเสียอีก
ทว่าเมื่อดูจากตอนนี้แล้ว ระยะห่างไม่ได้มีการย่นระยะลงแม้แต่น้อย ต้นหลิวยังคงเหนือกว่ามันมากเหมือนเดิม!
มันไม่อยากจะเชื่อ ต้นหลิวนี่ผิดปกติเกินไป พวกมันเริ่มฝึกฝนพร้อมกัน ทว่าต้นหลิวกลับเหนือกว่ามันอย่างเทียบไม่ติด!
“ข้าเป็นพืช เดิมทีก็มี ‘จิตวิญญาณ’ อยู่แล้ว ทว่าเจ้าเป็นเพียงหินก้อนหนึ่ง ไม่มี ”จิตวิญญาณ’ ตั้งแต่ต้น เช่นนั้นแล้วจะนำมาเปรียบเทียบกันได้อย่างไร? เป็นเรื่องปกติที่จะมีช่องว่างอย่างมาก”
ต้นหลิวเอ่ยออกมาสบาย ๆ
ทว่าถึงแม้มันจะพูดออกมาเช่นนี้ แต่ภายในใจก็มีความสงสัยอย่างมากเช่นเดียวกัน หากตามปกติแล้ว ความแข็งแกร่งของมันไม่ควรจะแตกต่างจากเจ้าก้อนหินมากนัก แม้ว่าจะมีความแตกต่างของการกำเนิดมาพร้อม ‘วิญญาณ’ และ ‘วิญญาณ’ กำเนิดขึ้นมาภายหลัง แต่ก็ไม่น่าจะใช่สาเหตุให้เกิดความแตกต่างใหญ่โตถึงเพียงนี้
บางทีมันอาจไม่ได้เป็นเพียงต้นหลิวธรรมดา แต่อาจมีต้นกำเนิดลึกล้ำ เมื่อนึกย้อนถึงเสียงที่ดังขึ้นมาภายในใจแล้ว การคาดเดานี้ก็ดูใกล้เคียงกับความจริง
“ฆ่า!”
ทั้งสองร่วมมือกันพยายามฝ่าวงล้อมออกไป สุดท้ายก็เกิดเส้นทางนองไปด้วยเลือด ใกล้จะหลุดออกจากวงล้อมไปได้แล้ว
แต่ในตอนนั้นเอง พลันมีเสียงตะคอกอย่างเย็นชาดังออกมาจากตำหนักกระดูก พลังอันไร้ขอบเขตจับตัวต้นหลิวและเจ้าก้อนหินเอาไว้ในทันที ทั้งสองต่างสัมผัสได้ถึงแรงกดดันมหาศาล แม้กระทั่งพลังในร่างกายก็ไม่อาจเคลื่อนได้อย่างราบรื่นเช่นเดิม
“ไม่ได้พบกันนาน จ้าวหลิว”
ร่าง ๆ หนึ่งเดินออกมาจากตำหนักกระดูก ลอยขึ้นไปบนอากาศ ก่อนก้มลงมามองต้นหลิวและเจ้าก้อนหิน
ร่างนี้เป็นชายชราผอมแห้งจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก ผมบนศีรษะบางเบา เสื้อคลุมขาดวิ่น เบ้าตาลึกยุบลงไป ใบหน้าชราเต็มไปด้วยรอยยับย่น
หลังจากที่เขาปรากฏ สิ่งมีชีวิตน่าเกลียดทั้งหมดต่างก็ล่าถอยออกไป
“เจ้ารู้จักข้า?”
ต้นหลิวขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าการคาดเดาของเขาจะไม่ผิดเพี้ยน เสียงที่ดังก้องภายในใจมีส่วนเกี่ยวข้องกับมันอย่างมากจริง ๆ
“จ้าวแห่งเผ่าหลิวสวรรค์ ผู้ใดจะไม่รู้จักกัน?” ชายชราร่างหนังหุ้มกระดูกกล่าว
“จ้าวแห่งเผ่าหลิวสวรรค์?”
เจ้าก้อนหินมองไปทางต้นหลิว ก่อนจะพูดด้วยความประหลาดใจ “เจ้าไปเป็นจ้าวตั้งแต่เมื่อใด? เหตุใดข้าจึงไม่รู้เลย?”
ต้นหลิวไม่ได้ตอบคำพูดของเจ้าก้อนหินแต่อย่างใด
อย่าว่าแต่เจ้าก้อนหินที่ไม่รู้เลย กระทั่งตัวมันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน!
เผ่าหลิวสวรรค์คืออันใด มันไม่เคยแม้แต่จะได้ยินเสียด้วยซ้ำ!
“ดูเหมือนว่าจะมีปัญหาใหญ่เกิดขึ้นกับเจ้า ไม่เช่นนั้นเจ้าคงไม่ปรากฏตัวขึ้นมาในทุ่งร้างหมอกทึบเช่นนี้”
ชายชราหนังหุ้มกระดูกกล่าว “แม้แต่จ้าวหลิวผู้ยิ่งใหญ่ยังต้องประสบเหตุไม่คาดฝัน ข้าอยากรู้เสียจริงว่าด้านในเกิดเรื่องอันใดขึ้น…”
ด้านในที่เขาพูดถึงคืออาณาจักรที่อยู่เบื้องหลังแดนทุ่งร้างหมอกทึบ สถานที่แห่งนี้เป็นเพียงแค่ขอบของอาณาจักรแห่งนั้นเพียงเท่านั้น
“จ้าวหลิว เจ้าร่วงหล่นไปภายนอกแล้ว ตอนนี้เจ้าอยากจะกลับบ้านหรือ?” เขาเอ่ยต่อ
ต้นหลิวไม่กล่าวสิ่งใด ถ้อยคำเหล่านี้ของชายชราหนังหุ้มกระดูก ทำให้มันพอจะเข้าใจเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้
‘สูงสุด…จ้าว…กลับมา…’
นั่นคือเสียงที่ดังภายในใจของมัน
ถ้าหากไม่มีเรื่องเกินความคาดหมาย คำพูดเหล่านี้คือการเรียกมันกลับไป!
“จ้าวหลิว เจ้าใจร้อนเกินไปแล้ว ยังไม่ฟื้นตัวกลับมาเต็มที่ก็คิดที่จะกลับบ้านแล้ว? หึหึ คิดว่าการฝ่าแดนทุ่งร้างหมอกทึบง่ายดายปานนั้นหรือ? จ้าวหลิว เจ้ากลับไม่ถึงบ้านแล้ว…”
ชายชราหนังหุ้มกระดูกกล่าว
“ไม่กลับก็ไม่กลับ! ลาก่อน!”
ต้นหลิวไม่ได้พูดอันใดมากมาย เตรียมจะจากที่นี่ไปพร้อมกับเจ้าก้อนหิน แม้ว่ามันต้องการจะทราบข้อมูลจากชายชราให้มากขึ้น แต่เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่ยามดี
ตอนนี้สิ่งที่สำคัญสุดคือการออกจากที่นี่ ส่วนเรื่องอื่นค่อยว่ากันภายหลัง
“ต้องการจากไป? จ้าวหลิว เจ้าไร้เดียงสาเกินไปแล้ว!”
ชายชราหนังหุ้มกระดูกเอ่ยออกมา จากนั้นก็กระทืบเท้าเบา ๆ พลันเกิดพลังที่มองไม่เห็นปิดกั้นต้นหลิวและเจ้าก้อนหินเอาไว้
“เจ้าอ่อนแอเกินไป ไม่ควรกลับมาจริง ๆ จ้าวหลิวอยู่ต่อที่นี่เสียเถิด พวกเรามาสนทนากันดี ๆ ข้าสนใจประสบการณ์ของเจ้าเป็นอย่างมาก” เขาพูดต่อ
หัวใจของต้นหลิวเย็นเยียบ ชายชราหนังหุ้มกระดูกผู้นี้อยู่ขอบเขตใดกัน? ถึงกับสามารถปิดกั้นมันและเจ้าก้อนหินเอาไว้ได้อย่างไม่มีความหวังใดที่จะสามารถทะลวงออกไปได้
“ตกลง พวกเจ้าคุยกันเถิด!”
เจ้าก้อนหินหันไปเอ่ยกับต้นหลิว “คุยดี ๆ เข้าใจหรือไม่? อย่าได้ทำตัวใจคอคับแคบแต่อย่างใด!”
หลังจากนั้นมันก็หัวเราะแห้ง ๆ เอ่ยกับชายชราหนังหุ้มกระดูกว่า “เรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับข้าแต่อย่างใด อีกทั้งข้ายังสั่งสอนต้นหลิวให้เจ้าแล้วด้วย เช่นนั้นเจ้าปล่อยข้าไปได้หรือไม่?”
ต้นหลิวจ้องเขม็งไปที่เจ้าก้อนหิน นี่มันอันใดกัน ขั้นนี้แล้วยังกล้ามาพูดว่าช่วยมันอย่างนั้นหรือ? การกระทำเช่นนี้เรียกว่าช่วยเหลือมันแล้ว?
“อย่ามองข้า! สิ่งที่ข้าพูดล้วนเป็นความจริง พวกเจ้าก็คุยเรื่องของพวกเจ้าไป ข้าไม่ได้เกี่ยวข้องอันใดด้วยทั้งนั้น!” เจ้าก้อนหินเอ่ย
“เจ้าต้องการจะกลับไปหากำลังเสริมอย่างนั้นหรือ?”
ชายชราหนังหุ้มกระดูกหันไปมองเจ้าก้อนหิน “อย่าได้คิดเลย เจ้าเองก็กลับไปไม่ได้!”
เขาชี้ไปบนอากาศ เส้นทางตรงนั้นพลันพังทลายลงทันที เขารู้ว่าเจ้าก้อนหินใช้เส้นทางนั้นมายังสถานที่แห่งนี้
นี่ทำให้เขาสนอกสนใจเป็นอย่างมาก ดูเหมือนว่าภายนอกจะไม่ได้เลวร้ายเท่าที่เขาคิด ยังคงมีผู้แข็งแกร่งอยู่ เพียงแค่หนึ่งความคิด เขาก็เข้าใจสถานการณ์ของเส้นทางที่เกิดขึ้น กลายเป็นว่ามีสมบัติเครื่องใช้มากมายที่รับหน้าที่คงสภาพเส้นทางเอาไว้ ทำให้เขาเกิดความใคร่รู้ขึ้นมาเล็กน้อยว่าผู้ใดเป็นเจ้าของเครื่องใช้เหล่านี้
ทว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนไม่สำคัญ เรื่องสำคัญคือเขาต้องการจะรู้ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับจ้าวหลิวผู้เลื่องชื่อ!
สำหรับเจ้าของเครื่องใช้เหล่านั้น สามารถค้นหาในภายหลังได้
“จ้าวหลิว ดูเหมือนเจ้าจะลืมเลือนเรื่องราวไปมากมาย ไม่เป็นไร ข้าจะช่วยเจ้าระลึกอดีตเอง!”
เขาชี้นิ้วออกมา แสงอันไม่อาจอธิบายได้พุ่งตกกระทบร่างของต้นหลิว เขาต้องการจะย้อนรอยอดีตของต้นหลิว แสดงทุกอย่างให้ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง
ทว่ากลับเกิดเรื่องนอกเหนือความคาดหมายของเขาขึ้นมา พลังที่ใช้สำหรับการย้อนอดีตถูกพลังบางอย่างขัดขวางเอาไว้ตั้งแต่ก่อนที่จะเริ่ม ทำให้ประสบกับความล้มเหลว
“ย้อนอดีตดูเจ้าที่อยู่ภายนอกไม่ได้หรือ?”
ชายชราหนังหุ้มกระดูกเหยียดยิ้ม “ข้าต้องการดูว่าเจ้าประสบพบสิ่งใดมาบ้างด้านนอก เจ้าได้พบกับผู้ใดมา!”
การย้อนอดีตล้มเหลวตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่ม แสดงให้เห็นว่าต้นหลิวได้พบกับผู้ยิ่งใหญ่ที่อยู่ภายนอก จึงถูกพลังปิดกั้นซ่อนเอาไว้
สถานการณ์เช่นนี้พบเห็นได้บ่อยเป็นอย่างยิ่ง สิ่งมีชีวิตยิ่งแข็งแกร่งยิ่งยากแก่การย้อนอดีตหรือพยากรณ์ถึง
ทว่าเขาหาได้ใส่ใจแต่อย่างใด
เขาสามารถต่อกรกับสิ่งมีชีวิตสูงสุดของแดนด้านในหลังทุ่งร้างหมอกทึบได้ เช่นนั้นจะเกิดความกลัวเกรงสิ่งมีชีวิตภายนอกได้อย่างไร?
เขาไม่จำเป็นต้องกลัวเกรงสิ่งใด ไม่ว่าสิ่งมีชีวิตภายนอกจะแข็งแกร่งเพียงใดก็มีข้อกำจัด ไม่สามารถเทียบเคียงเขาได้
“มาเสีย มาให้ข้าดูว่าเจ้าเป็นผู้ใดกันแน่!”
เขาเอ่ยออกมาด้วยความมั่นใจ เพิ่มพลังในการย้อนอดีต ลำแสงหลายสายตกลงบนร่างของต้นหลิว เขาต้องการจะย้อนอดีตตามหาสิ่งมีชีวิตภายนอกผู้นั้น!
จะต่อกรกับเขาหรือ?
ช่างเป็นเรื่องน่าขัน!
ไม่มีสิ่งมีชีวิตภายนอกตนใดสามารถหยุดยั้งเขาได้!
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")