บทที่ 18 ฉันเลี้ยงคุณได้
จูบของชายหนุ่มทำให้ซูสือเยว่ไม่มีวิธีปฏิเสธได้อย่างสมบูรณ์
เธอผู้ซึ่งเป็นฝ่ายถูกกระทำนั้นยอมรับการจูบของเขา จนกระทั่ง——
“โอ๊ย——!”
ขณะที่มือใหม่ของฉินโม่หานจับเข้าที่ไหล่ของเธอ ซูสือเยว่ก็ทนไม่ไหวจนสูดหายใจเย็นๆเข้าไป
บรรยากาศคลุมเครือหายไปในทันที ฉินโม่หานลุกขึ้น ขมวดคิ้วมองเธอ “เป็นอะไรไปเหรอ?”
ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้จะมีไม่ได้ตั้งใจอยู่บ้าง แต่ฉินโม่หานไม่ได้เข้าใกล้ไปโดนข้อมือที่บาดเจ็บของเธอเลย
เพียงกดไปที่ไหล่ ทำไมถึงเจ็บถึงขนาดนี้?
“ไม่เป็นไร”
ซูสือเยว่เจ็บถึงขนาดถึงจากเตียงไม่ไหว
มือของฉินโม่หาน โดนเข้ากับแผลที่ไหล่ของเธอเข้าพอดี!
สังเกตเห็นความผิดปกติ ฉินโม่หานยื่นมือออกมา ฉีกเสื้อของเธอออก
ผ้าพันแผลพันรอบไหล่ของหญิงสาว เลือดสีแดงถูกซึมรั่วไหลออกมาเรียบร้อย
สายตาของฉินโม่หานหยุดกะทันหัน!
“แซ่หวางคนนั้นทำเหรอ?”
“ไม่ใช่”
“ไม่ระวังตอนทำงานเลยบาดเจ็บ”
ไหล่ด้านซ้ายเปิดเผยให้เห็นกลางอากาศ ซูสือเยว่มีความไม่สบายใจอยู่บ้าง เธออยากจะลุกขึ้น แต่กลับถูกฉินโม่หาน ดันกลับไป
ชายหนุ่มเปิดผ้าพันแผลของเธออย่างระมัดระวัง
รอยบาดแผลด้านในนั้นถึงแม้ว่าจะไม่รุนแรง แต่ว่าเนื้อผิวด้านนอกที่ขาวนุ่ม ทำให้แววตาของเขาบีบแน่น
หายาออกมาจากกระเป๋าของซูสือเยว่ เขาทายาให้เธอไป ทำหน้างอ “ลาออกเถอะ”
ชายหนุ่มใช้นิ้วเรียวยาวของมือใหญ่ค่อยๆทายาไปที่บาดแผลของเธอ “ผมไม่ใช่เฉิงเซวียนนะ”
“ไม่จำเป็นที่คุณจะต้องทำงานหาเงินลำบากขนาดนี้”
“หลังจากลาออก คุณก็สามารถอยู่บ้านดูแลซิงหยุนและซิงเฉินได้อย่างสบายใจ พวกเด็กๆเองก็คงดีใจ คุณเองก็ไม่ต้องบาดเจ็บ”
ทายาเรียบร้อย เขาเปิดกล่องยาอย่างเฉยเมย “ฉันเลี้ยงคุณได้”
ซูสือเยว่รีบส่ายหน้า “ฉันทำงานแบบนี้ มีความสุขมาก”
ฉินโม่หานหรี่ตา เหน็บแนมออกมาจากปาก “เจ็บถึงขนาดนี้ มีความสุขมาก?”
“นี่เป็นอุบัติเหตุนะ”
ซูสือเยว่ยิ้มอย่างเก้อเขิน “ฉันปกติแล้วไม่ได้บาดเจ็บถึงขนาดนี้”
เธอเงยหน้าขึ้น มองมาที่ฉินโม่หานอย่างจริงจัง “ดูแลซิงหยุนและซิงเฉิน กับฉันออกไปทำงานจะไม่กระทบกัน”
ในดวงตาที่กระจ่างใสคู่นั้นของเธอนั้นเป็นประกายดาวระยิบระยับ “ฉันชอบงานตอนนี้ของฉัน และชอบความรู้สึกที่ได้ต่อสู้ดิ้นรนเพื่ออนาคตของตัวเอง ”
ฉินโม่หานมองไปที่เธออย่างไม่สนใจ ไม่ได้พูดอะไร
เมื่อก่อนผู้หญิงพวกนั้นที่อยากจะแต่งกับเขานั้น แต่ละคน ก็พุ่งมาที่เงินของเขากันทั้งนั้น แต่ละคน คาดหวังว่าจะใช้ชีวิตแบบไม่ต้องทำงาน มีชีวิตเป็นคุณนายหรูหราที่ไม่ต้องดิ้นรนต่อสู้ แต่ซูสือเยว่ ไม่เหมือนพวกเธอ
“นอนเถอะ!”
เห็นเขาไม่พูด ซูสือเยว่หายใจเข้าลึกๆ กอดหมอนและผ้าห่มลงจากเตียง
เธอย่อตัวลง เพิ่งปูผ้าห่มเรียบร้อย แขนถูกจับเอาไว้แน่น
ฉินโม่หานดึงเธอมาที่เตียง
ซูสือเยว่เม้มปาก “ฉันนอนที่พื้นดีกว่า……”
“คุณบาดเจ็บอยู่”
ฉินโม่หานเสียงทุ้มต่ำ “ถ้าคุณแค่ไม่อยากจะนอนเตียงร่วมกับผม”
เขาก้าวขาออกไปที่พื้น “ผมนอนพื้นก็ได้นะ”
“ไม่ไม่ไม่!”
ซูสือเยว่รีบดึงมือเขา “คุณนอนบนพื้นไม่ได้”
เขาเป็นเจ้าของที่นี่ นี่เป็นบ้านของเขา
เธอต่างหากที่เป็นเพียงคนนอกของบ้านหลังนี้
จะมีเหตุที่ไหนให้เธอนอนเตียง แล้วเขานอนบนพื้น?
ลังเลอยู่สักพัก เธอก็เม้มปาก “งั้นก็ได้”
เขากับเธอเป็นสามีภรรยากัน นอนเตียงเดียวกัน ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้
เพียงแต่……
นึกถึงท่าทางของเขาที่จูบเธอก่อนหน้านี้ แล้วยังมีคืนนั้นอีก หน้าของเธอก็ทนไม่ไหวเริ่มไข้สูงขึ้น
ฉินโม่หานกลับเข้ามาเอนกายบนเตียง
ปิดไฟ
เตียงในห้องนอนกว้างขวางใหญ่โต ซูสือเยว่นอนอยู่ที่ปลายเตียงใหญ่ ฉินโม่หานนั้นอยู่ปลายเตียงอีกฝั่ง ระยะห่างระหว่างสองคนนั้นจะสามารถคนเข้าไปได้อีกสองคนเลยทีเดียว
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ตอนดึกสงัดเงียบสงบ ซูสือเยว่ยังสามารถรับรู้ได้ถึงเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของฉินโม่หาน
อุณหภูมิร่างกายค่อยๆร้อนขึ้น การเต้นของหัวใจนั้นเริ่มถี่เร็วขึ้น
เธอกำผ้าห่มแน่น เขินจนหน้าแดงจนหัวใจเต้นรัว ในกรณีทั้งหมดนี้ทำให้นอนไม่หลับ
พอใกล้ฟ้าสาง ซูสือเยว่ที่ง่วงจนครึ่งหลับครึ่งตื่นถึงจะหาวแล้วสลบไสลไปในที่สุด
*
เจ็ดโมงเช้า นาฬิกาปลุกดังขึ้น
ซูสือเยว่หาว ปีนออกจากเตียง ลงมาทำอาหารให้เด็กทั้งสองคน
ตอนที่เธอเตรียมอาหารเสร็จ ฉินโม่หานก็ลงมาพอดีเตรียมตัวที่จะออกไปข้างนอก
หญิงสาวรีบทักทายอย่างกระตือรือร้นเรียกให้เขามากินข้าวด้วยกัน
“คุณทำเอง?”
นั่งลงบนโต๊ะอาหาร คิ้วของชายหมวดขมวดเล็กน้อย ถามเสียงเย็นชา
ซูสือเยว่พยักหน้า “อืม”
ดวงตาที่นุ่มลึกของชายหนุ่มมองอย่างลังเลมาที่ใบหน้าของเธอ
“มือไม่เจ็บแล้ว?”
“ไหล่ไม่เจ็บแล้ว?”
ซูสือเยว่ถูกเขามองจนค่อนข้างอึดอัด “ไม่เจ็บแล้ว”
ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาไม่พอใจ หันไปมองเด็กทั้งสองคนที่กำลังกินข้าวอยู่บนโต๊ะ “อาหารที่แม่บ้านที่บ้านกินไม่ได้หรือไง?”
ซิงหยุนและซิงเฉินตะลึงตกใจ หันมองหน้ากันไปมา
“แด๊ดดี้”
ดวงตาดวงใหญ่ที่เต็มไปด้วยน้ำของซิงเฉิน “นี่แด๊ดดี้คงจะ……สงสารหม่ามี๊?”
คำพูดของเด็กน้อย ทำให้ร่างกายของฉินโม่หานชะงักไปเล็กน้อย
ชั่วครู่หลังจากนั้น เขาก็หมุนตัวจะออกไป
“รอก่อน”
ร่างด้านหลัง ซิงหยุนวางชามตะเกียบ “หม่ามี๊บาดเจ็บอยู่”
“ไปส่งเธอทำงานหน่อย”
ฉินโม่หานขมวดคิ้วเล็กน้อย
ซิงหยุนนั้นร้องขอกับเขาน้อยมาก แน่นอนว่าเขาไม่สามารถปฏิเสธได้
ชายหนุ่มหันหัวไปมองซูสือเยว่ “ไปกันเถอะ”
“ไม่ต้องลำบากหรอก”
ซูสือเยว่รีบโบกมือ “ไม่ใช่ทางผ่าน ฉันไปนั่งรถสาธารณะเองก็ได้”
ซิงหยุนประคองนมขึ้นมาดื่มหนึ่งคำ พูดด้วยเสียงเบาๆ “หม่ามี๊ ไม่ใช่ว่าแม่รังเกียจแด๊ดดี้ของพวกเราหรอกนะ?”
ซูสือเยว่รีบส่ายหน้า “ไม่ใช่ แม่เพียงแค่……ไม่อยากให้ดูโอ้อวดเกินไป”
“แบบนี้ละ”
ซิงเฉินหันไปมองพ่อบ้านที่อยู่ไกลๆ “คุณปู่พ่อบ้าน ไปที่ในโรงรถ หารถที่ถูกที่สุด รถที่แย่ที่สุด ให้แด๊ดดี้ขับไปส่งหม่ามี๊ทำงาน!”
ซูสือเยว่: “……”
ฉินโม่หาน: “……”
สิบนาทีต่อมา
ซูสือเยว่มองไปที่รถBMWที่จอดอยู่หน้าประตูบ้านเดี่ยว ตกใจ
พ่อบ้านเช็ดเหงื่อบนหัว “คุณผู้ชาย คุณนาย นี่เป็นรถในบ้านของเราที่แย่ที่สุดแล้วจริงๆครับ”
ฉินโม่หานนั้นไม่มีความเห็นใดๆ ตรงไปดึงเปิดประตูรถ ขึ้นรถ
ซูสือเยว่ไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงตามขึ้นรถไป
บรรยากาศภายในรถค่อนข้างอึมครึม
ชายผู้สูงศักดิ์อวดดีจับพวงมาลัย มองออกไปด้านนอกอย่างเย็นชา “อยากเป็นนักแสดงซูสือเยว่?”
ซูสือเยว่เกือบจะถือโทรศัพท์มือถือไว้ไม่อยู่
เธอหันไปมองเขาอย่างแปลกใจ “นักแสดงซูสือเยว่อะไร?”
“เป็นนักแสดงแทนที่ลำบากตรากตรำนี้ นั่นเป็นเพราะว่าไม่มีโอกาสได้เป็นนักแสดงตัวจริงใช่หรือเปล่า?”
ฉินโม่หานเอ่ยปากอย่างไม่ใส่ใจ “ผมสามารถทำให้คุณเป็นนักแสดงซูสือเยว่ ได้”
“อยากจะเป็นนักแสดง ผมสามารถสนับสนุนคุณจนดังได้”
อันที่จริงเธอไม่อยากจะลากออก นั่นเขาช่วยเธอขึ้นสู่ตำแหน่งสูงได้โดยไม่ต้องเปลืองแรง
นี่สำหรับเขาแล้ว ไม่ใช่เรื่องยากเลย
ซูสือเยว่ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก
สักพักใหญ่ เธอถึงจะดึงเสียงของตัวเองกลับคืนมาได้ “คุณคงจะ……เข้าใจผิดแล้ว”
“ฉันไม่ได้อยากเป็นนักแสดงนำ และก็ไม่เคยอยากเป็นนักแสดงอย่างเป็นทางการเลย”
“ฉันเป็นนักแสดงแทน ค่อนข้างมีความสุขมาก”
คิ้วสีหมึกของชายหนุ่มบิดขมวดแน่น “งานแบบนี้ มีความสุข?”
เขาเห็นแค่เพียงรอยแผลและความเจ็บปวดของเธอ
ซูสือเยว่ขมวดคิ้ว หัวเราะ “คุณไม่เข้าใจหรอก”
จริงๆแล้ว เธอเองก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดอยากจะเป็นนักแสดง อยากจะเป็นนักแสดงซูสือเยว่ที่สวยที่สุดในฉาก
แต่ หลายปีมานี้ที่มองดู เฉิงเซวียนและเซี่ยงหวั่นฉิงปีนขึ้นไปทีละก้าวแบบนั้น ทำให้เธอเองก็แอบกลัววงการบันเทิงอยู่เหมือนกัน
ครั้งหนึ่งเธอเป็นคุณแม่ที่ลูกตายในท้อง
ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม เพียงแค่มีคนเปิดเผยประวัติที่ดำมืดของเธอออกมา ก็สามารถทำให้เธอจมดิ่งลงไปในหุบเหวลึกได้
แทนที่จะต้องมาวิตกกังวล ทนยอมรับเจตนาร้ายที่ไม่ควรจะมีพวกนั้น เธอยอมเป็นนักแสดงแทนง่ายๆต่อไปจะดีกว่า
สามารถหาเงินได้ ไม่เดือดร้อน
ไม่นาน รถก็มาจอดหน้าประตูสตูดิโอ
ถึงแม้ซูสือเยว่จะระมัดระวังตัวแล้วก็ตาม ก็ยังถูกสายตาแหลมคมของเพื่อนร่วมงานติดตามร่องรอยของเธอ
“สือเยว่มีผู้ชายเลี้ยงเหรอ?”
เพื่อนร่วมงานแซวเธอ
“ไม่มี”
ซูสือเยว่เปลี่ยนเสื้อผ้าไป ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ไป “ก็แค่มีคนใจดีมาส่งฉันเท่านั้นเอง”
“ซูสือเยว่ผู้กำกับเรียกคุณ!”
เสื้อผ้าที่ใช้แสดงยังไม่ทันจะเปลี่ยนเสร็จ ก็มีเสียงผู้ช่วยกองถ่ายเรียกมาแต่ไกล
ซูสือเยว่ขมวดคิ้ว ตามผู้ช่วยกองถ่ายไปหาผู้กำกับ
“คุณไม่ต้องทำแล้ว”
ผู้กำกับเลิกคิ้วมองเธอ “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณไม่ต้องมาเป็นสตั้นหญิงแสดงแทนอีกหลังจากนี้”
