ในตอนที่แกะผ้าพันแผลได้ถึงครึ่งนั้น ฉินโม่หานก็ยื่นมืออีกข้างจับมือของซูสือเยว่เอาไว้ “ช่างเถอะ”
“ไป๋ลั่วทายาให้ฉันได้”
“แผลธรรมดาเฉยๆ ไม่มีอะไรน่าดูหรอก”
ระหว่างพูด เขากำลังจะดึงมือตัวเองกลับ
แต่ซูสือเยว่เร็วกว่าเลยจับมือเขาเอาไว้ได้ก่อน
หญิงสาวกัดริมฝีปาก สายตาเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “ฉันก็อยากดูเฉยๆ”
สายตาของเธอทั้งใสซื่อและมุ่งมั่น
ฉินโม่หานที่มองเธอ หัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “ต้องดูให้ได้เลย?”
ซูสือเยว่พยักหน้า แล้วหลุบตามองต่ำ ก่อนจะแกะผ้าพันแผลออกจากมือของเขาทีละชั้น
แผลบนมือของชายหนุ่มที่มีผ้าพันแผลพันไว้ เริ่มค่อยๆปรากฏต่อหน้าของเขา
แผลนั้นลึกมาก และยาวมาก ราวกับจะแยกฝ่ามือออกเป็นสองท่อน
แม้ซูสือเยว่จะบอกว่าตัวเองจิตใจแข็งแกร่งขนาดไหน แต่พอตอนที่เธอเห็นแผลของเขานั้น ก็อดไม่ได้ที่จะตกใจจนร่างกระตุก
ฉินโม่หานหยักริมฝีปากยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เขาจับผ้าพันแผลแล้วปิดแผลเอาไว้ “ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องดู”
“ยัยบ๊องอย่างเธอจะกล้าดูของแบบนี้ได้ยังไง”
พูดจบ เขาก็ชักมือกลับ และกำลังจะพันผ้าพันแผลเข้าที่เดิม
แต่ซูสือเยว่กลับกัดปากตัวเอง แล้วจับแขนเขาไว้อีกครั้ง ก่อนจะจับฝ่ามือของเขามาไว้บนมือของตัวเอง “แผลลึกขนาดนี้ คุณยื่นมือไปรับมีดมาหรอ?”
ฉินโม่หานชะงัก แล้วพยักหน้า
“ทำไมโง่ขนาดนี้”
เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะก้มลงหายาจากกล่องยา “ปกติที่ไป๋ลั่วทายาให้คุณ ใช้ยาตัวไหน?”
ฉินโม่หานชี้ไปยังขวดยาที่หลบอยู่ในมุมกล่องอย่างนิ่งๆ
ซูสือเยว่หยิบขวดยาขึ้นมา แล้วเทยาให้เขาอย่างระมัดระวัง และเหลือบมองแผลของเขาอย่างรู้สึกสงสารปนตำหนิ “ทำไมถึงโง่ใช้มือไปรับมีดคนอื่นเนี่ย?”
ชายหนุ่มมองเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง “ตอนนั้นมีคนจะใช้มีดทำร้ายคุณ สถานการณ์คับขันมาก ก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก”
ร่างซูสือเยว่กระตุกอย่างรุนแรง
เพราะสถานการณ์คับขันไม่ได้คิดอะไรมาก เลยยื่นมือไปรับมีดแทน เพื่อปกป้องเธอ……
ชายคนนี้ชอบเธอในอดีตขนาดไหนกัน?
พอคิดได้เท่านี้ หัวใจของเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกๆ
ไม่รู้ว่าควรดีใจที่ตัวเองเป็นผู้หญิงที่ถูกรักคนนั้นดี หรือเสียใจที่ตัวเองจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้เลย
ระหว่างคิด เธอก็เทยาให้เขาเสร็จ
จากนั้นเธอค่อยๆเริ่มทาอย่างระมัดระวัง “ฉินโม่หาน”
“หืม”
“เจ็บมากแน่เลยใช่ไหม?”
เธอกัดปากล่างของตัวเอง ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วถามขึ้นว่า
“เมื่อกี้ฉันโดนเศษแก้วบาดนิ้ว แผลอันนิดเดียว ฉันยังเจ็บมากๆเลย”
“คุณ……ต้องเจ็บมากแน่เลยใช่ไหม?”
“ทำไมคุณโง่ขนาดนี้เนี่ย?”
พอชายหนุ่มเห็นสีหน้าของเธอที่กำลังตั้งใจทายาให้เขาอยู่นั้น ก็หัวเราะออกมา “แค่ได้ปกป้องคุณ โง่นิดหน่อย มันก็คุ้ม”
คำพูดที่พูดขึ้นอย่างกะทันหันของเขา ทำให้ซูสือเยว่หน้าแดงขึ้นมาทันที
เธอได้แต่เม้มปาก ไม่กล้าที่จะเงยหน้ามองเขา แล้วทายาให้เขาอย่างตั้งใจ “จริงๆแล้ว……”
“ฉันไม่รู้ว่าเมื่อก่อนที่ฉันอยู่กับคุณฉันเป็นคนยังไง”
“แต่ฉันมีทักษะศิลปะป้องกันตัว ส่วนใหญ่แล้ว ฉันก็พอจะปกป้องตัวเองได้”
พูดจบ เธอก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาที่แวววาวมองมาที่เขา “ต่อจากนี้ ฉันปกป้องคุณเอง คุณจะได้ไม่ต้องบาดเจ็บเพราะฉันแบบนี้”
ท่าทางที่มุ่งมั่นของเธอ ทำให้ฉินโม่หานเกี่ยวยิ้มขึ้นอย่างอดไม่ได้
เขายื่นมือข้างที่ไม่มีแผลออกมา แล้วลูบหัวของเธอเบาๆ “โอเค ต่อจากนี้ปกป้องผมนะ”
ราวกับว่ามือของชายหนุ่มนั้นมีเวทมนตร์
ที่ที่เขาสัมผัสโดน ร้อนขึ้นมาทันที ความรู้สึกราวกับว่าโดนไฟช็อต
จนซูสือเยว่ต้องก้มหัวลง แล้วหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม
ใช้เวลานานพอสมควร กว่าเธอจะทายาให้เขาเสร็จ แล้วพันแผลให้เขา
และแล้ว เธอก็เก็บกล่องยา ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกโล่ง “คราวหลังไม่ต้องรบกวนไป๋ลั่วแล้ว”
“ให้ฉันเป็นคนช่วยคุณ เวลาทายาก็แล้วกัน”
ชายหนุ่มที่มองใบหน้าที่เล็กเท่าฝ่ามือของเธอ ยกยิ้มขึ้น “โอเค”
ซูสือเยว่ที่โดนเขามองหน้าแดงจนแดงไปถึงหู
เธอรีบเก็บกล่องยาเข้าในมุม ก่อนจะรับหันตัวแล้วเดินจากไป
ฉินโม่หานที่นั่งอยู่บนโซฟา มองแผ่นหลังของหญิงสาวที่เริ่มไกลออกไป แล้วก้มลงมองผ้าพันแผลบนมือของเขา ก่อนจะยิ้มออกมา
……
หลังจากที่ซูสือเยว่หนีออกมาจากห้องอ่านหนังสือมาอยู่ตรงทางเดิน ก็หายใจเข้าอย่างลึก
เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ทำไมฉินโม่หานโดนตัวนิดหน่อย เธอก็เริ่มรู้สึกมึน หน้าร้อนผ่าว หัวใจเต้นเร็วขึ้นด้วย
เมื่อก่อนเธอก็เคยมีแฟนมาก่อนหนิ
ตอนยังคบกับเฉิงเซวียน หัวใจของเธอสงบจนเหมือนไม่คลื่นมาโดยตลอด
แต่ทำไมพอเจอกับฉินโม่หาน……
“หม่ามี๊”
น้ำเสียงนิ่งๆของเด็กดังขึ้น
ซูสือเยว่ที่เพิ่งดึงสติตัวเองกลับมา มองหาเขา ก็พบว่าเป็นซิงหยุนในชุดขาวทั้งตัวพร้อมยืนกอดอกหลังพิงผนังตรงทางเดินแล้วมองมาทางเธอ
เธอใช้มีตีหน้าที่ร้อนผ่าวเบาๆ หลังจากที่เริ่มหายร้อน เธอก็ค่อยๆเดินเข้าไปหาเด็กชาย “ว่าไงครับ?”
“ซิงเฉินให้ผมถามมี๊ว่า หลังจากที่มี๊ความจำเสื่อม มี๊ยังจำวิธีทำอาหารได้หรือเปล่าครับ?”
“น้องอยากกินแพนเค้กมันฝรั่งของมี๊แล้ว”
แพนเค้กมันฝรั่ง?
ซูสือเยว่ชะงัก เธอรู้สึกเหมือนว่าเธอเคยทำสิ่งนี้……
“พวกลูกอยากกินแพนเค้กมันฝรั่งหรอครับ?”
“ครับ”
ซิงหยุนพยักหน้า “ซิงเฉินอยากกินแพนเค้กมันฝรั่งมานานมากแล้วครับ”
“แล้วก็ไข่ต้มทรงกระต่ายครับ”
“เมื่อก่อนมี๊ทำให้พวกผมกินบ่อยๆ”
ซูสือเยว่เงียบไปสักพัก
“งั้นมี๊ไปทำให้ตอนนี้เลย!”
พูดจบ หญิงสาวก็รีบลงเดินบันได แล้วเดินตรงดิ่งเข้าไปในห้องครัว
“พี่ นายอยากกินเอง ใส่ร้ายผมอีกแล้ว!”
หลังจากที่ซูสือเยว่เดินจากไป ซิงเฉินก็วิ่งออกมาจากห้องอย่างหงุดหงิด แล้วจ้องซิงหยุนอย่างโมโห “นายอยากกินเองแท้ๆ!”
ซิงหยุนเหลือบมองเขานิ่ง “งั้นเดี๋ยวถ้าหม่ามี๊ทำเสร็จ ฉันกับซิงกวางกินกันสองคน ส่วนนายก็ดูอยู่ข้างๆก็แล้วกัน”
ซิงเฉิน：“……”
“มีสิทธิอะไร?”
“ก็สิทธิที่นายไม่ยอมเสียสละแม้แต่ชื่อของนายไง”
ซิงกวางที่เดินไปยืนอยู่ข้างๆ เกาะอยู่ตรงราวบันได แล้วมองใครบางคนที่ยุ่งอยู่ในครัวชั้นล่าง “พี่ดูสิ หนูเป็นน้องสาว พวกพี่ต้องดูแลหนู เรื่องที่ขอหม่ามี๊ทำอาหารให้กิน ก็ต้องเป็นพวกพี่เป็นคนจัดการสิ”
“พี่ใหญ่เป็นคนเปิดปากขอหม่ามี๊ก่อน ถือว่าทำอะไรเพื่อหนูแล้ว”
“พี่ใหญ่แค่บอกว่าพี่อยากกินเฉยๆ พี่ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย พี่ก็ไม่ยอมละ”
“ถ้าอย่างนั้นพี่ก็ไม่ต้องกิน!”
ซิงเฉินขมวดคิ้ว “ได้ได้ได้ งั้นถือว่าฉันอยากกินก็แล้วกัน!”
พอพูดจบ เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ
“แต่พี่ใหญ่เป็นคนอยากกินเอง ทำไมต้องบอกว่าฉันอยากกิน?”
“พวกเราเป็นแฝดสาม ใครอยากกินก็เหมือนกันนั่นแหละ!”
ซิงกวางใช้มือแนบลงบนแก้มทั้งสองข้างของเธอพร้อมกับดูหญิงสาวที่อยู่ห้องครัวชั้นล่าง “พี่ใหญ่ พี่บอกว่าหม่ามี๊ทำแพนเค้กมันฝรั่งอร่อยมากๆ คือเรื่องจริงหรือเปล่า?”
ซิงหยุนพยักหน้า “แพนเค้กมันฝรั่งที่หม่ามี๊ทำ เคยชนะใจพี่รองของน้องมาก่อน หลังจากที่พี่รองของน้องกินแล้ว ถึงได้ยอมให้มี๊เป็นหม่ามี๊ของพวกเรา”
ซิงเฉินพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ “ฝีมือทำอาหารของหม่ามี๊ดีมาก”
เพิ่งจะพูดจบ กลิ่นอาหารไหม้ก็ลอยมาจากชั้นล่างทันที
น้ำเสียงตกใจของฟู๋เชียนเชียนดังขึ้น “สือเยว่แกทำอะไรไหม้!?”
