บทที่ 62 อดีตที่เลวทรามของยุ่นหลิง
หลังจากยุ่นหลิงและคนอื่นๆ รับประทานอาหารเช้าแล้ว ยุ่นหลิงก็พายุ่นเซี่ย หยื่อตงเหม่ย จิ้งจอกเขี้ยวหิมะ และ ลูกราชสีห์ราชาไปข้างนอก
ยุ่นเซี่ยกำลังนั่งอยู่บนไหล่ของยุ่นหลิงขณะที่ลูกราชสีห์ราชา กำลังนั่งอยู่บนหลังจิ้งจอกเขี้ยวหิมะ หยื่อตงเหม่ย อยู่ข้างๆ ยุ่นหลิงและยุ่นเซี่ยแล้วเดินตามพวกเขาอย่างตั้งใจขณะที่พวกเขามุ่งหน้าไปยังจุดแวะแรก
เราจะแวะที่นี่เป็นที่แรกหรือ?
นี่คือหนึ่งในร้านขายของเล่นที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงยุ่นหลิงเปิดประตูร้านและเข้าไปข้างในอย่างมั่นใจพร้อมกับเพื่อนๆ ของเขาที่ตามมาทันที ระหว่างทางที่เขาเดิน ดูเหมือนเขาจะทำตัวเป็นเจ้าของที่แห่งนี้แม้จะไม่ได้ตั้งใจทำแบบนี้ก็ตาม
หูของเจ้าของร้านวัยกลางคนกระดิกเมื่อเขาได้ยินเสียงกระดิ่งที่ประตู ดูเหมือนว่ามีคนเพิ่งเข้ามาในร้าน
เขามองไปทางทางเข้าและทักทายอย่างเป็นมิตร “อรุณสวัสดิ์ครับ! มีอะไรให้ข้าช่วยได้บ้าง—เฮ้ย เจ้า!”
เจ้าของร้านรีบออกมาจากที่ๆเขานั่งอยู่ด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นใครเข้ามาในร้านของเขา ในบรรดาผู้คนทั้งหมดที่เขาจินตนาการว่าจะเข้ามาในสถานที่แบบนี้ ยุ่นหลิงเป็นคนสุดท้ายที่เขาจะคิด อันที่จริงเขาไม่น่าจะมาที่นี่ด้วยซ้ำ! ไม่น่าเป็นไปได้ที่คนอย่างยุ่นหลิงจะเข้ามาที่นี่!
“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?!” เจ้าของร้านถามด้วยความเกลียดชังขณะที่เตรียมจะหยิบอาวุธออกจากแหวนเก็บของ
“ท่านพ่อรู้จักเขาด้วยเหรอ”? ยุ่นเซี่ยมองลงมาที่พ่อของเธอและถามด้วยความสงสัย
“ไม่นะ พ่อไม่คิดว่าจะเป็นแบบนั้นนะ…” ยุ่นหลิงตอบอย่างไม่แน่ใจ เช่นเดียวกับลูกสาวของเขา เขาก็อยากรู้ว่าคนๆนี้เป็นใคร
เจ้าของร้านรู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นลมเมื่อได้ยินสิ่งที่ยุ่นหลิงพูด นายน้อยผู้นี้ไม่รู้จักเขาหลังจากสิ่งที่เขาทำไปได้อย่างไร! ยุ่นหลิงน่าจะโกหก! เขาต้องโกหกแน่นอน!
“เจ้าโกหกแบบนั้นได้อย่างไร! ลืมไปแล้วเหรอว่าเจ้าพรากคนที่ข้ารักไปแล้วยังทำร้ายลูกชายของข้าด้วย!?” เจ้าของร้านโกรธมากเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อสองสามปีก่อน
…
หญิงงามหัวเราะคิกคักเมื่อยุ่นหลิงกระซิบบางอย่างที่หูของเธอ พวกเขากำลังเดินไปตามถนนขณะที่พวกเขากำลังมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่คู่รักส่วนใหญ่ใช้เวลาทั้งคืนเพื่อสนุกสนาน แม้ว่าจะยังไม่ถึงเวลากลางคืน แต่ทั้งสองคนก็ไม่สนใจ เธอส่งท่าทางเย้ายวนให้เขาซึ่งยุ่นหลิงก็ต้อนรับมันด้วยอ้อมแขนที่เปิดกว้าง
ยุ่นหลิงกระซิบคำหวานในหูที่บอบบางของเธอ ทำให้เธอเสียววาบขณะที่ใบหน้าที่สวยงามของเธอแดงก่ำ วิธีที่ยุ่นหลิงกระซิบและอุ้มร่างกายของเธอขึ้นทำให้เธอรู้สึกอ่อนแอ เธอต้องการเขาทันทีและเดี๋ยวนั้น
“พาข้าไปเถอะ” ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความปรารถนาขณะที่เธอพูดอย่างเย้ายวน เธอรอไม่ไหวแล้ว
ยุ่นหลิงยิ้ม
“ใจร้อนเหรอเจ้าน่ะ”? เขาพูดอย่างแหบแห้งขณะที่เขากอดเธอแน่น “ก็ข้าต้องการมัน”
ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกเหมือนเธอจะละลายในอ้อมแขนของยุ่นหลิง ทำไมเขาถึงสามารถทำให้เกิดความรู้สึกดังกล่าวจากเธอในเมื่อไม่มีใครทำได้?
ขณะที่เธอกำลังจะพูดอะไรกับเขา ยุ่นหลิงก็จับริมฝีปากของเธอจูบด้วยความนุ่มนวลอย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้คิดไปไกลเพราะพวกเขายังอยู่ในที่สาธารณะ ของดีมันหลังจากนี้ต่างหาก
“เจ้า!” เสียงโกรธจัดังมาจากข้างหลังพวกเขา รบกวนทั้งสองคนในขณะที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม
ยุ่นหลิงและหญิงสาวมองไปข้างหลังและเห็นชายหนุ่มที่ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธอย่างสุดขีดขณะที่เขามองไปที่คู่รักทั้งสองอย่างเกลียดชัง นอกจากความโกรธแล้ว ยังมีร่องรอยของการหักหลังอยู่บนใบหน้าของเขาด้วย
ยุ่นหลิงเข้าใจทันทีว่าทำไมคนๆนี้ถึงโกรธ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดอะไรแบบนี้ขึ้นกับเขา ชายคนนี้คงไม่ใช่คนแปลกหน้า
“นี่คือใครน่ะ? แฟนของเจ้าหรือ?” เขาถามพลางมองไปที่หญิงสาว
ผู้หญิงคนนั้นส่ายหัวอย่างรวดเร็วและปฏิเสธว่า “เราเลิกกันแล้วเมื่อสองสัปดาห์ก่อน”
“เจ้า! เจ้าเลิกกับข้าเพราะคนแปลกๆแบบนี้เหรอ!” ชายหนุ่มตะโกนเรียกความสนใจจากฝูงชน
เส้นเลือดที่ปูดออกมาบนขมับของยุ่นหลิงเมื่อเขาได้ยินชายหนุ่มเรียกเขาว่าแปลก ใครให้คนโง่คนนี้กล้าพูดมากถึงขนาดนี้?
“เจ้าก็รู้ว่ามันไม่จริง! ข้าพอแล้วกับการกระทำโง่ๆของเจ้า! ข้าทนอยู่กับเจ้ามาหลายปี แต่เจ้าก็ไม่เคยทำอะไรเปลี่ยนให้ดีขึ้นเลย
“ก็เลยทิ้งข้าไปกับไอ้ผู้หญิงนี่หรือไง! ไอ้บ้ากาม!”
คำพูดที่ทำร้ายจิตใจของชายหนุ่มส่งผลกระทบต่อผู้หญิงคนนั้นมากจนทำให้เธอร้องไห้ น้ำตาไหลอาบแก้มขณะที่เธอทรุดลงและสะอื้นไห้เหมือนเด็ก
“เจ้าใจร้ายได้ขนาดนี้เลยเหรอ? เมื่อก่อนเจ้าไม่เป็นแบบนี้ เจ้าเปลี่ยนไปตั้งแต่ที่พ่อของเจ้าได้รับตำแหน่งอย่างเป็นทางการจากฝ่าบาท” ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ขณะที่เธอกอดยุ่นหลิงแน่น แล้วได้รับการปลอบโยนในอ้อมแขนของเขา
ชายหนุ่มไม่ฟังคำพูดของเธอในขณะที่เขาสนใจการแสดงความรักของทั้งสองคนมากขึ้น เขาเหลืออดเต็มทีแล้ว เขาหยิบดาบออกมาและพุ่งเข้าใส่ยุ่นหลิงโดยตั้งใจจะฟันสองคนนี้ให้ตาย
หลังจากนั้นทุกอย่างก็เบลอไปหมด ชายหนุ่มกระแทกเข้ากับพื้นก่อนโดยที่เท้าของยุ่นหลิงวางอยู่ด้านบนหัวของเขา
“ได้โปรดอย่าทำร้ายเขาอีกเลย” หญิงสาวอ้อนวอนต่อยุ่นหลิง แม้หลังจากทุกสิ่งที่ชายหนุ่มทำกับเธอแล้ว แต่พวกเขาก็เคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันหลายปี เธอทนไม่ได้ที่เห็นเขาบาดเจ็บมากขนาดนี้
ยุ่นหลิงมองชายหนุ่มอย่างเย็นชา เขาอยากจะทุบตีให้มากกว่านี้หรือทำสิ่งที่แย่กว่านั้น แต่เพราะผู้หญิงคนนั้น เขาจึงปล่อยชายคนนี้ไป แทนที่จะทุบตีเขา เขากลับบอกชายคนนี้ก่อนที่พวกเขาทั้งสองจะจากไป “คราวหน้าถ้าเจ้าจะยุ่งกับพวกเราอีก มันจะไม่จบแค่นี้หรอก”
ชายหนุ่มเลิกขัดขืนขณะที่เขานอนอยู่บนพื้นอย่างช่วยไม่ได้
ข่าวว่าลูกชายของเขาถูกยุ่นหลิงทุบตีไปถึงหูของชายหนุ่ม เขารีบไปที่ตระกูลยุ่นเพื่อขอคำอธิบาย เขาค่อนข้างมั่นใจและได้นำคนใช้และทหารของจักรพรรดิมาโดยไม่ได้รับอนุญาต แสดงว่าจักรพรรดิกำลังหนุนหลังเขาอยู่ เขาคิดว่าตระกูลยุ่นจะต้องโดนลงโทษเป็นแน่ แต่ไม่เพียงแต่ตระกูลปฏิเสธที่จะพูดอะไรกับเขา เขายังถูกไล่ออกจากอาณาเขตของพวกเขาด้วย หลายวันต่อมา จักรพรรดิถูกลดจากตำแหน่งและถูกปลดอย่างน่าขายหน้า
อย่างไรก็ตาม ด้วยจำนวนความมั่งคั่งที่เขาสะสมจากวิธีการต่างๆ ในฐานะเจ้าหน้าที่ในราชสำนัก เขาก็สามารถก่อตั้งร้านนี้และประสบความสำเร็จได้ นั่นเป็นวิธีที่ชีวิตของเขาต้องเผชิญหลังจากชีวิตราชการของเขาพังทลายลงเพระาลูกชายของเขาดันไปมีเรื่องกับยุ่นหลิง
…
“โอ้” หยุนหลิงอ้าปากค้าง เขาจำได้เลือนลางถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้นในอดีต เขาไม่แน่ใจ เขาสร้างปัญหามากมายในช่วงวัยรุ่น ทำให้พ่อของเขาต้องทนกับการจัดการสะสางหลังจากที่เขาเกเร เป็นผลให้พ่อของเขาลงโทษเขาและส่งเขาออกจากเมืองหลวงเพื่อไตร่ตรองการกระทำของเขา
หลังจากที่ได้ยินเรื่องที่เจ้าของร้านเล่าแล้ว ยุ่นหลิงบอกได้เพียงว่าลูกชายของเขาโชคดีมากที่เขาไม่ได้ฆ่าทิ้งไป สิ่งที่ชายหนุ่มทำคือความพยายามที่ชัดเจนที่จะเอาชีวิตของเขา เขามีเหตุผลถ้าเขาจะต้องฆ่าชายหนุ่มคนนั้น
แก้มของ ยุ่นเซี่ย พองขึ้น ธอมองเจ้าของร้านอย่างโกรธจัด “คนเลว! ท่านโกหก! ท่านพ่อจะไม่ทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้! พ่อรักแม่ ดังนั้นท่านพ่อจะไม่แย่งผู้หญิงอื่นมาแน่! พ่อถูกใส่ร้ายข้าเกลียดท่าน!”
ยุ่นหลิงโพล่งออกมาด้วยเหงื่อเย็นเฉียบ เขาไม่รู้จักแม้แต่แม่ของหยุนเซี่ย ดังนั้นเขาจะรักเธอได้อย่างไร? เขารู้ว่ายุ่นเซี่ยรักเขา แต่เขาไม่เคยคิดว่าเธอคาดหวังในตัวเขาสูงขนาดนี้
‘เซี่ยๆ เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าไม่ได้พูดถึงคนอื่น? เพราะสิ่งที่ชายคนนี้พูดน่าเชื่อถือกว่าสิ่งที่เจ้าพูด’ นั่นคือสิ่งที่ยุ่นหลิงต้องการจะพูด แต่เขาไม่ได้พูดออกไป
ชายคนนั้นกำลังจะโต้กลับสิ่งที่ยุ่นเซี่ยพูดเมื่อเห็นยุ่นหลิงมองมาที่เขาอย่างกดดัน หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างฉับพลันในทันใด มีบางอย่างบอกเขาว่าถ้าเขาพูดอะไรต่อ เขาจะต้องพบกับอะไรที่เลวร้ายมากแน่ๆ
“นะ-แน่นอน ข้าแค่ล้อเล่น นายน้อยคนนี้ไม่เคยทำอะไรแบบนั้นเลย” ชายคนนั้นบังคับให้คำพูดเหล่านี้ออกจากปากของเขา เขาอยากจะร้องไห้แต่เขาทำไม่ได้
ยุ่นหลิงและคนอื่นๆ ก็เดินผ่านเขาไปขณะที่พวกเขาเดินไปหาของเล่น
เมื่อยุ่นหลิงเข้าใกล้เขา เขาได้ยินยุ่นหลิงพูดว่า “เจ้าฉลาดมาก”
หยื่อ ตงเหม่ยทำได้เพียงมองยุ่นหลิงอย่างอดทนในขณะที่เจ้าเขี้ยวหิมะและลูกราชสีห์ราชาไม่สนใจว่าเกิดอะไรขึ้น
