บทที่ 61 รู้สึกผิด
ยุ่นหลิงและ ยุ่นหยี่ คุยกันอีกประมาณสองสามนาทีในที่สุดยุ่นหยี่ก็กล่าวว่า “ข้ายังมีบางอย่างที่ต้องทำ ข้าขอตัวก่อนนะนายน้อย”
ยุ่นหลิงพยักหน้า ส่งสัญญาณว่าไปทำหน้าที่ขอตัวเองต่อได้เลย
ยุ่นหยี่ออกมาจากสถานที่ทันที เขารู้สึกว่ามีคนกำลังมาและเขาต้องการหลีกเลี่ยงบุคคลนั้นให้มากที่สุด เขาเพิ่งบอกองค์ชายที่สี่ว่าคนๆ นั้นเป็นจุดอ่อนของยุ่นหลิง เขารู้สึกผิดที่ใช้เธอเป็นส่วนหนึ่งในแผนกรทั้งที่เธอยังเป็นแค่เด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่ยังไม่รู้เรื่องราวใดๆ ในโลกนี้เลย
ทันใดนั้น เด็กหญิงตัวเล็กๆ ก็วิ่งออกมาจากอ่างอาบน้ำแล้ววิ่งตรงไปยังที่ที่ยุ่นหลิงอยู่
“ท่านพ่อ! ยุ่นเซี่ยอาบน้ำเสร็จแล้ว!” ยุ่นเซี่ยพูดอย่างร่าเริงกับพ่อของเธอเมื่อเธอพบเขา
“นายหญิงน้อย! ผมของท่านยังเปียกอยู่!” หยื่ ตงเหม่ยดุขณะที่เธอวิ่งตามประสาเด็กหญิงตัวเล็กๆ เธอเอาผ้าขนหนูเช็ดศีรษะทันทีเมื่อจับตัวเธอทัน ยุ่นเซี่ยกำลังวิ่งไปๆมาๆอยู่ทุกที่ มีหยดน้ำหยดตามทางของเด็กหญิงตัวเล็กๆ ขณะที่เธอวิ่งไปหาพ่อของเธอ
ยุ่นหลิงละสายตาจากม้วนกระดาษขณะที่เขามองไปที่ ยุ่นเซี่ยและหยื่อตงเหม่ยเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “เซี่ยเซี่ย อย่าดื้อกับ หยื่อ ตงเหม่ยสิ”
“ค่ะท่านพ่อ!” ยุ่นเซี่ยพูดแล้วปล่อยให้ตัวเองได้รับการดูแลจากผู้ดูแลของเธออย่างเชื่อฟัง
หยื่อ ตงเหม่ยถอนหายใจในขณะที่เธอเช็ดผมของเด็กผู้หญิงคนนี้ด้วยความอดทน ยุ่นเซี่ยยังคงตัวเปียกอยู่ เสื้อผ้าของเธอที่เธอเพิ่งสวมก็ยังชื้นเพราะเธอไม่ได้ทำให้ผมแห้งสนิท
“นายหญิงน้อย ท่านต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วล่ะ”
ยุ่นเซี่ยทำหน้าบึ้งและกำลังจะงอแง แต่การมองมาจากพ่อของเธอทำให้เธอยอมทำตาม
“ก็ได้” เธอพูดแล้วเดินตามหยื่อ ตงเหม่ย ไปที่ห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
ยุ่นหลิงยิ้มให้เธอ “ลูกเราเป็นเด็กดีแฮะ”
คำพูดเหล่านั้นทำให้เด็กหญิงตัวน้อยมีความสุขมาก
หยื่อตงเหม่ย ส่ายหัวให้กับเด็กหญิงตัวเล็กๆคนนี้ แต่เธอก็มีความสุขกับเด็กคนนี้ในเวลาเดียวกัน เธอเข้าใจได้ว่าทำไมยุ่นเซี่ยถึงต้องการความรักจากยุ่นหลิง เป็นเพราะเธอโหยหาพ่อมาโดยตลอด กลับมาที่บ้านของพวกเขา ยุ่นเซี่ย เป็นเด็กที่ค่อนข้างโดดเดี่ยว เธอไม่มีใครเล่นด้วย แม่ของเธอก็ยุ่งอยู่เสมอ ปู่ของเธอเย็นชาเกินไปสำหรับคนอื่นๆ แม้แต่กับเธอและกับแม่ของเธอ มีคนไม่กี่คนที่รู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของแม่เพราะการที่เธอเกิดมาเป็นความลับที่เก็บไว้อย่างดีในบ้านของพวกเขา บ้านของพวกเขาเป็นสถานที่ที่ไม่น่าอาศัยอยู่สำหรับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอ เธอไม่สามารถแม้แต่จะออกไปเที่ยวกับแม่ของเธออย่างเปิดเผย มีอย่างเดียวที่เธอชอบทำเวลาอยู่คนเดียวในทุกๆช่วงเย็นนั้นคือหนังสือภาพที่เธอมีเกี่ยวกับอสูรร้ายหลายชนิดที่แม่ของเธอมอบให้เธอ
เธอเหลือบมองยุ่นหลิงด้วยหางตาขณะที่พวกเขาเดินไปที่ห้องของเด็กหญิงตัวเล็กๆ
นั่นคือเหตุผลที่ ยุ่นเซี่ย ผูกพันธ์กับพ่อของเธออย่างมาก แม้ว่ายุ่นหลิงจะห่างไกลจากพ่อในอุดมคติ แต่เขาก็ยังดีกว่าปู่ของเธอและคนอื่นๆ ในบ้านของพวกเขา เธอโหยหาความรักจากพ่อมาตลอด ยุ่นเซ่ย อาจพยายามเก็บมันไว้ในใจ แต่ หยื่อตงเหม่ยและแม่ของเธอรู้ได้ว่าเด็กคนนี้ มักจะอิจฉาที่ได้เห็นลูกๆอยู่กับพ่อของพวกเขา แม่ของยุ่นเซี่ยจะเสียใจทุกครั้งที่เห็นเด็กหญิงตัวเล็กๆคนนี้ เป็นแบบนั้น
ขณะที่หยื่อตงเหม่ยแอบมองยุ่นหลิง ยุ่นหลิงก็แอบมองเธอในขณะที่เขาขมวดคิ้ว เขาสงสัยเล็กน้อยว่าทำไมเธอถึงมองเขาแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้คิดมากในขณะที่เขากลับไปเขียนกระบวนท่าเคลื่อนไหวเทพสายฟ้าเหินบนม้วนกระดาษต่อ
“นายท่าน”
เขาถูกรบกวนจากการทำงานอีกครั้งเมื่อจิ้งจอกเขี้ยวหิมะเดินมาหาเขาพร้อมกับลูกของราชสีห์ราชาที่ตามมาข้างๆ
“เจ้าเขี้ยวหิมะ” ยุ่นหลิงกล่าว จิ้งจอกได้พิสูจน์แล้วว่ามันเป็นพันธมิตรที่มีค่าสำหรับเขา มันจะปฏิบัติต่อเขาเป็นอย่างดี “เจ้าอยู่ที่นี่เป็นอย่างไรบ้าง”
“มันก็ดีนะ ดีกว่าในภูเขามาก” จิ้งจอกเขี้ยวหิมะกล่าวส่งกระแสจิตขณะที่มันมองไปรอบๆ ตัวของมัน
“โฮกกก!” ลูกราชสีห์ราชาร้องอย่างมีความสุขข้างๆมัน ราวกับพยายามจะตอบเขา ทำให้ยุ่นหลิงหัวเราะคิกคัก ดูเหมือนว่ามันจะเริ่มเข้าใจภาษาของพวกเราได้นิดหน่อยแล้ว
“ข้ากับลูกสาวกำลังจะออกไปข้างนอกอีกประมาณครู่หนึ่ง จะไปกับพวกเราไหม?
“มันจะอันตรายหรือไม่”? จิ้งจอกถาม
“ไม่อย่างแน่นอนเพราะเราจะไปเมืองหลวง” ยุ่นหลิงพึมพำ ใครจะกล้าหาเรื่องเขาในเมืองหลวง? หลังจากที่เขาทำให้เห็นตัวอย่างของผู้ที่ต่อต้านเขาเมื่อหลายปีก่อน ก็ไม่มีใครกล้ายุ่งกับเขาอีกต่อไป
จู่ๆเขาก็นึกถึงใครบางคน คนๆนั้นพยายามจะมีเรื่องกับเขา แต่เขาสงสัยว่าทำไมคนๆนั้นถึงต้องพุ่งเป้ามาที่เราอย่างเปิดเผย
เมื่อได้ยินสิ่งที่ยุ่นหลิงพูด จิ้งจอกก็พงกหัว ในเมื่อพวกมันออกไปแล้วไม่มีอันตรายมันจึงสบายใจได้
“ข้าควรพักผ่อนให้มากกว่านี้เพราะข้ากินผลไม้อายุยืนเร็วกว่าที่ตั้งใจไว้ ข้าต้องการที่จะรักษาขอบเขตการฝึกตนของข้าให้เสถียรและปรับปรุงให้ดีขึ้นหากทำได้” จิ้งจอกสื่อสารทางจิต มันต้องการใช้เวลานี้ฝึกฝน
ยุ่นหลิงเข้าใจเหตุผลของจิ้งจอก ปกติแล้วเขาจะปล่อยให้จิ้งจอกฝึกฝนเพราะพวกมันอยู่ในเมืองหลวงอยู่แล้ว แต่หลังจากคิดทบทวนแล้วเขาก็เปลี่ยนใจและพูดว่า “แต่คิดดูดีๆแล้วพวกเจ้าควรมากับข้านะ เพราะถึงจะปลอดภัยแต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะมีคนเล่นงานข้าหรือไม่ แล้วถ้ามีจริงๆ ถึงตอนนั้นให้ไปปกป้องลูกสาวของข้า แล้วลืมข้าไปก่อน”
แม้ว่าเขาจะไม่คิดว่าองค์ชายที่สี่จะเล่นงานพวกเขาในเวลากลางวันแสกๆ แต่ยุ่นหลิงไม่ประมาท มันอาจจะแก้ไขอะไรไม่ได้หากมีอะไรไม่คาดฝันเกิดขึ้น
จิ้งจอกเขี้ยวหิมะทำเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองเขา
“เข้าใจแล้ว”
“ท่านพ่อ ข้าเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว!” ยุ่นเซี่ยกระโดดกลับไปที่ที่ยุ่นหลิงนั่งอยู่ หยื่อ ตงเหม่ยเดินตามเธอไปอยู่ไม่ห่าง
ยุ่นหลิงเพียงแค่หัวเราะเยาะลูกสาวของเขาขณะที่เขาเก็บม้วนกระดาษและเก็บไว้ในแหวนเก็บของของเขา เขายังทำงานไม่เสร็จ แต่เขาจะเขียนต่อหลังจากเดินทางไปกับยุ่นเซี่ยในเมืองหลวงแล้ว
“เอาล่ะถ้าอย่างนั้น ไปกินข้าวเช้ากันก่อนดีกว่า” ยุ่นหลิงพูดพลางมองดูลูกสาวของเขา หยื่อตงเหม่ย จิ้งจอกเขี้ยวหิมะ และลูกราชสีห์ราชา
