ตอนที่ 45 คราว โซราส
ในวันนี้เมืองอิชกะก็มีอากาศที่แจ่มใส่ ท้องฟ้าไร้ซึ่งเมฆตั้งแต่เช้า
ผมตื่นนอนก่อนที่ดวงอาทิตย์จะขึ้นมาจากทางทิศตะวันออก จากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยวิธีการพิเศษที่จะไม่ปลุกชีลที่กำลังนอนอยู่บนเตียง ก่อนที่ผมจะกลั้นหาวและเดินออกมาจากบ้าน
จุดหมายของผมก็คือประตูเมืองทางทิศเหนือ
มันเป็นเส้นทางที่ตรงไปยังป่าทีทิส แต่รอบนี้จุดหมายของผมเป็นคอกที่ติดอยู่กับกำแพงเมืองของทางนั้น
ผมเอาอาหารเช้ามาให้เจ้าไวเวิร์นคราม
วันก่อนไวเวิร์นครามเพิ่งจะได้รับการลงทะเบียให้เป็นอสูรรับใช้อย่างเป็นทางการของเมืองอิชกะ ซึ่งจากนี้ไปมันก็จะสามารถเข้าออกเมืองได้
แต่ถึงจะได้สิทธิ์แล้วผมก็ยังให้มันพักอยู่ที่คอกนอกกำแพงเมืองอยู่ดี
ส่วนเหตุผลก็ไม่มีอะไรมาก
ถึงไวเวิร์นจะกลายเป็นอสูรรับใช้ไปแล้ว แต่เนื้อแท้มันก็ยังเป็นไวเวิร์น
ข้อกำหนดในการดูแลมันก็คือหากจะอาศัยในเมืองก็จำเป็นต้องมีเจ้าของอย่างผมไปด้วยตลอด
นอกจากนั้นมันยังจำเป็นต้องสวมปลอกคออสูรรับใช้ ไอเทมที่จะสามารถระเบิดหัวของอสูรรับใช้ได้ตามประสงค์ของเมือง
เรื่องนี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับแค่ไวเวิร์นผมหรอก พวกอสูรรับใช้ในเมืองตัวอื่นก็โดนเหมือนกัน
เอาเถอะในด้านความปลอดภัยแล้วก็สมเหตุสมผลดี
หากอสูรรับใช้เกิดอาละวาดขึ้นมา ทั้งพวกทหารยามกับประชาชนคงเดือดร้อนกันไปหมด หากจะมีมาตรการรองรับเรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
แต่ถึงจะพูดแบบนั้น จากมุมผมแล้วผมยอมรับไม่ได้เลยแฮะที่พวกเขาสามารถควบคุมหนึ่งในไพ่ตายของผมอย่างไวเวิร์นได้
คงไม่ลืมกันหรอกนะว่าตอนนี้ผมมีปัญหากับทางกิลด์นักผจญภัยอยู่ แถมพวกนั้นก็เป็นผู้บริหารระดับสูงของเมืองอิชกะด้วย พวกนั้นเลือกจะเล่นตุกติกอะไรกับผมจนทำให้ผมเสียเปรียบก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้
คงขำไม่ออกแน่ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้นแล้วไวเวิร์นผมโดนจับเป็นตัวประกัน
ด้วยเหตุนี้ ผมก็เลยเลือกที่จะปฏิเสธการสวมปลอกคอให้ไวเวิร์นแล้วให้มันอาศัยอยู่นอกเมืองแทน
ต้องขอบคุณทางสหภาพที่ช่วยเหลือผมในการสร้างที่อยู่ขนาดใหญ่สำหรับไวเวิร์น แต่ก็มีเรื่องวุ่นวายนิดหน่อยตรงที่มีคนแห่กันเข้ามาดูไวเวิร์นของผมอ่ะนะ
เนื่องจากการมีอยู่ของภาคีอัศวินมังกรของอาณาจักรคานาเรีย ไวเวิร์นก็เลยไม่ถูกนับเป็นสัตว์อสูรแต่เป็นสัตว์ที่มีประโยชน์แก่เหล่ามนุษย์ที่พร้อมจะต่อสู้ไปด้วยกัน
เอาง่ายๆ ก็ถ้าไวเวิร์นไปไม่ทำร้ายคนอื่นก่อนพวกเขาก็จะไม่ทำอะไรกับมัน แถมมันก็ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะเห็นได้ง่ายๆ ด้วยสิ
เพราะแบบนี้ ไวเวิร์นก็เลยกลายเป็นที่นิยมกันในหมู่ผู้คนของเมืองอิชกะ
พักนี้ก็เริ่มมีข่าวลืออย่าง หากใครสัมผัสกับเกล็ดของไวเวิร์นแล้วจะโชคดี กระจายอยู่ทั่วเมือง
ทหารยามที่ผู้รับผิดชอบกล่าวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ว่าไม่มีร่องรอยของคนที่ปีนข้ามรั้วเพื่อเข้าไป ในคอก ตอนผมไปถึง
ทั้งที่ควรจะเป็นแบบนั้น แต่ผมก็ต้องขมวดคิ้วขึ้นพอเห็นบางอย่างในคอก
..ในคอกที่มีแสงแดดยามเช้ากำลังส่องผ่าน ผมเห็นมือของผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเอื้อมมือไปแตะที่เกล็ดของไวเวิร์น
เหตุผลนอกจากการที่เธอเป็นผู้แอบลักลอบเข้ามาหาไวเวิร์นก็ไม่มีอีกแล้ว
แต่แปลก…สิ่งที่ผมเห็นตอนนี้มันทำให้ผมประหลาดใจ
ไวเวิร์นครามที่ปกติเป็นสัตว์ที่ดุร้ายไม่ยอมปล่อยให้ใครเข้าใกล้ง่ายๆ ขนาดชีลเองกว่าจะเอาอาหารมาป้อนให้มันได้ก็ใช้เวลานานพอสมควรเลย
แต่มันกลับยอมปล่อยให้หญิงสาวแปลกหน้าสัมผัสมันโดยไม่ต่อต้านเลยเนี่ยนะ
มันไม่ได้แสดงอาการใดๆ ออกมาเลยขณะที่เธอยืนอยู่ใกล้มัน
พอเจ้าไวเวิร์นเห็นว่าผมมาหามันแล้วมันก็ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความร่าเริงและฟาดหางของมันกระแทกพื้นไปมา
จากนั้นหญิงสาวก็มองมาที่ผม
วินาทีนั้น สติของผมแทบจะหลุดไปครู่หนึ่ง คนอะไรจะสวยได้ขนาดนี้
ดูจากลักษณะเธอน่าจะอายุมากกว่าผม ถ้าให้เดาก็น่าจะประมาณ 20 ได้
เส้นผมสีบลอนด์อันสว่างไสวของเธอชวนให้นึกถึงสายเลือดของชนชั้นสูงที่มาพร้อมกับดวงตาสีอเมทิสต์ ผิวสีขาวราวกับหิมะ จมูกก็โค้งได้รูป ริมฝีปากก็อิ่มอวบสมบูรณ์แบบ
นี่มันเจ้าหญิงที่หลุดออกมาจากเทพนิยายเล่มไหนกัน
แต่เธอก็หาได้เป็นเพียงหญิงสาวชนชั้นสูงทั่วไป
เพราะผมเห็นดาบที่อยู่ตรงเอวเธอนั่นไง จากลักษณะการยืน ท่าทางที่แสดงออกมาก็ทำให้รู้ว่ามันไม่ใช่ของประดับไว้เฉยๆ
พอผมมองเข้าไปที่ดวงตาของเธอคำว่า “แข็งแกร่ง” คือคำแรกที่ผุดขึ้นมาในใจผม
ในเมืองอิชกะ คนที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่ผมรู้จักก็จะเป็น กิลด์มาสเตอร์เอลการ์ด นักผจญภัยระดับ 1 เลเวล 35
ผู้หญิงคนนี้มันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าเธออยู่ในระดับเดียวกันกับเอลการ์ด ไม่ก็แข็งแกร่งกว่านั้น
ความแข็งแกร่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าอันสงบนิ่งของเธอมันส่งมาถึงผม
ส่วนคำต่อมาที่ผุดขึ้นมาก็คือ “ตัวใหญ่ชะมัด”
เธอสวมรองเท้าบู้ทสีเงินที่ออกแบบมาเพื่อใช้ในการต่อสู้ และมันไม่ได้ถูกเสริมส้นหรือแผ่นรองเพื่อเพิ่มความสูงของเธอเลย
ตัวเธอสูงกว่าผมเสียอีก
ถึงผมจะไม่ได้วัดส่วนสูงตัวเองมานานแล้ว ผมก็คิดว่าน่าจะราวๆ 175 เซนได้นะ แต่กับผู้หญิงคนนี้ผมเดาว่าน่าจะสัก 180 เซน
แขนและขาของเธอมีกล้ามเนื้อเหมือนกับพวกนักดาบ ไม่มีความรู้สึกว่าเป็นผู้หญิงที่ บอบบางหรืออ่อนแอ ออกมาจากตัวเธอเลย
กลับกันความรู้สึกอย่าง ดุดัน สมบุกสมบัน ก็ไม่ได้ออกมาจากตัวเธอเช่นกัน เรียกว่าร่างกายของเธอมีความสมดุลเป็นอย่างมาก
เธอคือคนที่มีพรสวรรค์มาตั้งแต่เกิด แต่ก็ไม่เคยละความพยายามในการฝึกฝนเลย ผู้หญิงตรงหน้าผมเธอเป็นคนแบบนั้นแหละ
นอกจากนั้นเห็นได้ชัดว่าเธอมาจากครอบครัวที่ดีมีฐานะ
เสื้อผ้าที่เธอสวมก็ทำมาจากผ้าไหม ชุดเกราะของเธอก็เป็นเกราะคุณภาพสูง ทับทรวงกับรองเท้าบู๊ตสีเงินก็ล้วนเป็นของชั้นหนึ่ง
ดังนั้นเธอก็ไม่น่าจะใช่นักผจญภัยหรือทหารทั่วไป ให้ผมเดาเธอน่าจะเป็นอัศวินและต้องเป็นอัศวินระดับสูงด้วย ถ้ามีคนบอกผมว่าเธอคือหัวหน้าภาคีอัศวินส่วนพระองค์ผมก็เชื่อนะ
แล้วทำไมคนระดับเธอถึงได้มาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ตะวันยังไม่ขึ้นกันล่ะ นึกยังไงผมก็ไม่เข้าใจ
จากนั้นหญิงสาวที่ผมจ้องมองมาสักพักก็เริ่มเปิดปากของเธอขึ้น
「……ขะ」
「…ขะ? 」
「ขอโทษนะ!」
ทันใดนั้นเธอก็ก้มหัวให้กับผมอย่างรวดเร็ว
เส้นผมสีบลอนด์ของเธอพริ้วไหวไปในอากาศขณะก้มหัว จนทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อย
จากนั้นผมเอาแต่จ้องไปยังแผ่นหลังของหญิงสาวที่กำลังก้มหัวให้ผมด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
เอาจริงๆ นะถ้ามีคนพูดขึ้นมาว่า “กำลังจ้องบ้าอะไรอยู่” ผมก็จะไม่แปลกใจเลย
แต่เธอก็ยังคงก้มหัวขอโทษผมโดยที่ไม่รู้ถึงสายตาของผมที่มองเลย
「ฉันแค่อยากจะมาดูไวเวิร์นในข่าวลือน่ะ แต่ไม่มีใครอยู่รอบๆ นี้เลย…ก็เลย….คิดว่าไหนๆ มันก็ยังเช้าอยู่ เลยกะจะเข้าไปแอบดูสักหน่อย」
「 ….งั้นก็น่าจะจบแค่ที่แอบดูสิ แล้วไหงถึงมาจบที่สัมผัสมันกันล่ะ」
「ฉันต้องขอโทษจริงๆค่ะ! เอ่อ…ที่จริงก็ตั้งใจจะกลับหลังจากแอบดูเสร็จแต่ใครจะไปคิดว่านั่นเป็นไวเวิร์นครามจริง….คือ ฉันได้ยินข่าวลือเรื่องไวเวิร์นมาก็จริง แต่กับไวเวิร์นครามที่ขึ้นชื่อเรื่องความดุร้ายแล้วมนุษย์ไม่น่าจะทำให้เชื่องได้ ก็เลยอยากมายืนยันกับตาตัวเองว่าข่าวลือนั้นจริงไหม…」
และพอเธอมาถึง ก็พบว่าข่าวลือเป็นจริง
นั่นจึงทำให้เธอหยุดความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองไม่ไหวและแอบเข้ามาในคอก
พอผมเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดแล้ว ผมก็ขอให้เธอเงยหน้าขึ้น
「อันที่จริงคุณไม่ต้องขอโทษฉันขนาดนั้นก็ได้ ถ้าไวเวิร์นมันยอมให้คุณสัมผัสมันก็แปลว่ามันชอบคุณเหมือนกัน」
สุขภาพจิตของผมรู้สึกปั่นป่วนขึ้นมาเลยแฮะพอเห็นคนระดับสูงกว่าผมเอามากๆ มาก้มหัวให้แบบนี้
จากนั้นหญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นด้วยความโล่งใจ
「ขอบคุณสำหรับคำพูดที่แสนดี และก็ต้องขอโทษที่ใช้ประโยชน์จากความใจดีของคุณอีกสักหน่อย แต่ฉันอยากจะถามอะไรสักหน่อยได้ไหมคะ? 」
「ได้สิ อะไรล่ะ? 」
「คุณเป็นเจ้านายของไวเวิร์นตัวนี้สินะคะ? 」
「ตามนั้น」
พอผมพยักหน้าให้ ดวงตาของเธอก็คมกริบขึ้นราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง
แต่สิ่งที่ผมเห็นนั้นมันเกิดเพียงแค่พริบตาเดียว จากนั้นเธอก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว และสายตาของเธอก็มองไปยังของในตะกร้าในมือผม
ว่าแล้วผมก็หยิบเอาของในตะกร้าให้เธอดู
「อ๋อ นี่คือผลแอปริคอตน่ะ เอาไว้เป็นอาหารเช้าให้ไวเวิร์น」
「แอปริคอตให้ไวเวิร์น… ไม่ใช่ว่าผลแอปริคอตมันมีรสเปรี้ยวจนทานได้ยากเหรอคะ แถมไวเวิร์นทานผลไม้แทนที่จะเป็นเนื้อนี่มันก็…」
「ปกติมันก็กินเนื้อแหละ…แต่เพราะมันไปเจอของแข็งบางอย่างในอดีตมาน่ะ ก็เลยกลายเป็นว่าชอบใจกับของรสเปรี้ยวแทน」
พอผมวางผลแอปริคอตขนาดเท่ากำปั้นลงไป ไวเวิร์นก็แสดงคำตอบให้หญิงสาวได้ทราบ ด้วยการส่งเสียง -พุกิ้วววว- ออกมาอย่างมีความสุข
ถึงเม็ดของแอปริคอตมันจะแข็ง แต่ระดับฟันของไวเวิร์นนั้นย่อมไม่ใช่ปัญหา จากนั้นมันก็เคี้ยวผลแอปริคอตดังกรุบกรับด้วยความพอใจ
พอพูดถึงของแข็งที่ผมบอกก็ไม่ใช่เรื่องอื่นนอกจากตอนที่มันโดนพิษของแมนติคอร์จนต้องเอาผลจากต้นจิไรอาโอคุสมาแก้พิษให้
ผมยังจำสภาพของมันที่ทนความเปรี้ยวไม่ไหวจนต้องกรีดร้องออกมาได้ แต่หลังจากที่พิษถูกถอนออกไปด้วยผลไม้ชนิดนี้ ชุดความคิดของมันก็เปลี่ยนไปเป็น เปรี้ยว=ดีต่อร่างกาย แล้วก็เรียกร้องขอของเปรี้ยวๆ จากผมอยู่บ่อยๆ
แต่มันคงจะงานหยาบแน่ถ้าผมต้องเข้าป่าทุกครั้งเพื่อไปเก็บผลจิไรอาโอคุสมาให้มัน ดังนั้นผมก็เลยแก้ปัญหาโดยการใช้แอปริคอตที่มีความเปรี้ยวไม่ต่างกันนักแทน
หญิงสาวก็เอาแต่มองภาพที่เห็นด้วยความประหลาดใจเพราะไวเวิร์นมันมีความสุขระหว่างกินผลไม้นี้จริง
「 ….หรือว่าผลไม้นี่เป็นของโปรดของพวกไวเวิร์นครามเหรอคะ..ไม่สิจากบันทึกที่ฉันอ่านมาก็ไม่เคยเห็นเรื่องนี้มาก่อนด้วย แถมเรื่องที่สายพันธุ์ในป่าชอบกินของเปรี้ยวก็ไม่เคยได้ยิน….」
นี่น่าจะเป็นนิสัยส่วนตัวของเธอเองมั้ง พอมีเรื่องอะไรที่ตัวเองสนใจก็มักจะกอดอกและพึมพัมออกมาคนเดียว
ผมก็ต้องขอขอบคุณสำหรับอาหารตาจริงๆ เพราะด้วยท่านี้ร่องอกของเธอมันดันออกมาให้เห็นชัดเลย แต่ผมก็จะเอาแต่จ้องตรงนั้นนานไม่ได้ซะด้วยเพราะไม่งั้นเธอได้รู้ตัวแน่ ก็เลยจำเป็นต้องเบนสายตาไปทางอื่นแทน
อันที่จริงผมก็คิดว่าเธอจะถามเรื่อง ของแข็ง ที่ผมพูดก่อนหน้านี้ แต่เธอก็เลือกที่จะไม่ถามลงลึกไปมากกว่านี้และเลือกถามเรื่องอื่นแทน
「จะว่าไป ฉันสังเกตว่าคุณเอาแต่เรียกมันว่าไวเวิร์นนี่คุณยังไม่ได้ตั้งชื่อให้มันอีกเหรอคะ? 」
「ก็มีคนบอกให้ฉันตั้งชื่อให้อยู่หรอก แต่ดูเหมือนมันจะไม่ชอบชื่อที่ฉันตั้งเลยนี่สิ พอให้ชื่ออะไรไปก็แสดงสีหน้าเศร้าๆ ออกมาตลอดเลย」
「อาจจะเป็นเพราะชื่อนั้นมันไม่ได้มีตัวตนของคุณอยู่ด้วยก็ได้นะคะ」
「หือ..ตัวตนของฉันเหรอ? 」
พอผมเอียงศีรษะด้วยความสงสัย หญิงสาวก็เงยหน้ามองไวเวิร์นที่กำลังกินผลแอปริคอตและยิ้มออกมา
「ไวเวิร์นเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต้องการใช้ชื่อเดียวกับเจ้านายของมันค่ะ ยิ่งฉลาดมากเท่าไหร่ความจริงจังในเรื่องนี้ก็จะสูงตามไปด้วย ยิ่งเข้าใจถึงสิ่งที่คนพูดแล้ว ฉันว่ามันน่าจะต้องการมีชื่อของคุณอยู่ในชื่อมันด้วยนะคะ」
「หืม เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเรื่องอะไรแบบนี้เลยนะ…ก็หมายความว่าฉันก็แค่ต้องใส่ชื่อของตัวเองลงไปในชื่อมันด้วยสินะ อย่าง โซราริ โซราระ โซรัน」
พอผมพูดชื่อพวกนี้ออกไป เจ้าไวเวิร์นก็ไม่ได้ตอบสนองอะไรออกมา แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ได้จ้องผมอย่างไม่พอใจเหมือนตอนผมพยายามเรียกมันว่า ไดโกะ
「โซระมิจิ มิโซระ โซราโตะ โซราริส…อื้มมม ไม่มีชื่อเหมาะเลยหรือไงนะ? 」
「พุกิ้ พุกี้」
「เอาน่าอย่าเร่งกันสิ เดี๋ยวจะหาชื่อเหมาะให้งั้นก็…โซราสะ…โซระชิ…โซรารุ…โถ่เว้ย งั้นเอาเป็นไอ้นี่เลยละกัน โซระทาโร่」
「พิกิ้วววววi!!」
「โห้ย อย่ามาฟาดหางไปมาสิฟะ ฉันผิดเองๆ ขอโทษๆ จะพยายามคิดให้จริงจังขึ้นก็เลยแล้ว!!」
พอเห็นภาพเหมือนผมกำลังเล่นกับไวเวิร์นอยู่ หญิงสาวก็ตบมือขึ้นมาราวกับนึกอะไรได้
「งั้นคราว โซราสเป็นไงคะ? 」
「…คราว โซราส? 」
「ค่ะ มันหมายถึงดาบแห่งเพลิงในภาษาโบราณด้วย」
「โฮ่ ฟังดูเข้าท่าเลยแฮะ เหมาะกับไวเวิร์นที่ใช้ไฟได้ด้วย นายว่างะ- โอเคคงไม่ต้องถามแล้วสินะ」
「*กิ้ววว!*」
ดูว่ามันจะมีความสุขจนกระพือปีกออกมาเลยวุ้ย เดี๋ยวหยุดก่อนฝุ่นมันฟุ้งไปทั่วแล้วเห้ย
「งั้นก็เอาเป็นว่าตั้งแต่วันนี้ไป ชื่อของนายคือคราว โซราส」
「พุกี้!」
ไวเวิร์นยืดลำคอที่ยาวของมันให้ตรงและคำรามออกมาดังลั่นเมื่อผมเอ่ยนามของมัน
อาจเป็นเพียงจินตนาการของผมก็ได้ แต่ผมรู้สึกว่าท่าทางของมันดูสง่ามีราศีมากขึ้นกว่าเดิมแฮะ
จากนั้นผมก็เข้าไปตบไวเวิร์นเบาๆ ผมหมายถึงเจ้าคราว โซราสนี่แหละ จากนั้นผมก็หันไปหาผู้หญิงคนนั้น
「ขอบคุณสำหรับชื่อดีๆ นะ เอ่อ……」
「เรียกฉันว่าแอดทริดก็ได้ค่ะ ฉันก็ต้องขอบคุณ คุณเหมือนกันที่ได้ทำให้ฉันเห็นสิ่งที่น่าสนใจแบบนี้…เอ่อ…คุณโซระสินะคะ? 」
「ใช่แล้ว ฉันชื่อว่าโซระ」
「ค่ะ งั้นคุณโซระ ที่จริงฉันอยากจะคุยอะไรกับคุณอีกสักหน่อย แต่น่าเสียดายเพราะฉันมีการประชุมรออยู่ ขออภัยที่มารบกวนในครั้งนี้นะคะ ไว้เร็วๆ นี้เราค่อยมาเจอกันใหม่ก็แล้วกัน」
「ได้สิ ไว้เจอกันอีกสักวัน-หะ เร็วๆ นี้เหรอ…? 」
ผมต้องกะพริบตาไปมาพอได้ยินเธอบอกว่าจะได้เจอกันอีกในเร็วๆ นี้แน่ด้วยความมั่นใจ
จากนั้นหญิงสาวที่ชื่อแอดทริดก็ยิ้มให้กับผมก่อนจะใช้นิ้วชี้ไปที่ริมฝีปากของตน
「เรื่องที่เราเจอกันตอนนี้ ขอให้เก็บเป็นความลับระหว่างเราด้วยนะคะ ฉันขอตัวก่อน」
——–
Note 1 : ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ ผมแปะไว้ใต้เม้นของเพจนะครับ และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code
