บทที่ 718 ความจองหองพองขนมีราคาที่ต้องจ่าย!
สีขาวอันเป็นตัวแทนความตาย!
นั่นมันอะไรกันแน่
ทั้งที่ห่างไกลสุดขอบฟ้า แต่กลับแฝงไว้ด้วยความน่าสะพรึงเหลือล้น!
ต้นหลิวและก้อนหินอึดอัดใจแทบทนไม่ไหว พวกมันก็รู้สึกได้ถึงอันตรายถึงชีวิตเช่นกัน!
เป็นไปได้อย่างไรกัน?!
พวกมันเชื่อไม่ลง และรู้สึกเหลือเชื่อเป็นอย่างยิ่ง ภาพฉายคุณชายอยู่เพียงเบื้องหน้าพวกมัน พวกมันอยู่ในการคุ้มครองจากร่างภาพฉายของคุณชาย เหตุใดสีขาวอันเป็นตัวแทนความตายนั้นยังสร้างความรู้สึกอันตรายถึงชีวิตแก่พวกมันได้?!
พวกมันสัมผัสความอันตรายถึงชีวิตได้อย่างชัดเจน ความเฉียดตายนั้นราวกับกำลังจะสิ้นลมสนิทในลมหายใจถัดไป!
เรื่องนี้สร้างความตกตะลึงแก่พวกมันอย่างมาก ก่อนหน้านี้ไม่เคยเกิดเรื่องเช่นนี้มาก่อนเลย!
ฟึ่บ!
เวลานั้นเอง ภาพฉายหลี่จิ่วเต้ากระทืบเท้าเบา ๆ คลื่นแสงสูงส่งแผ่ขยาย ทลายภยันตรายถึงชีวิตอันเกิดจากสีขาวแทนความตายนั่นได้ในพริบตา!
ต้นหลิวและก้อนหินไม่รู้สึกอึดอัดอีกต่อไป
สีขาวอันเป็นตัวแทนแห่งความตายพุ่งเข้ามา น่าเกรงกลัวยิ่งนัก ก่อนหน้านี้ยังอยู่ห่างสุดขอบฟ้า ลมหายใจต่อมาก็มาถึงที่นี่
เริ่มแรก สิ่งมีชีวิตในทุ่งร้างหมอกทึบยังมองไม่ชัดนักว่าสีขาวอันเป็นตัวแทนแห่งความตายนี้เป็นสิ่งใด ทว่า หลังสีขาวอันเป็นตัวแทนแห่งความตายเข้ามาใกล้ พวกเขาก็เห็นอย่างชัดเจน!
นั่นคือกระโปรงสีขาวที่สตรีสวมใส่!
รูปทรงกระโปรงนั้นเก่าแก่มาก แฝงไว้ด้วยกลิ่นอายแห่งกาลเวลา ราวกับก้าวข้ามปริภูมิเวลาเข้ามาจากโบราณกาล บัดนี้ลอยคว้างอยู่กลางอากาศ
บนกระโปรงสีขาวยังมีสีสันอื่นปนอยู่ด้วย นั่นคือรอยเปื้อนโลหิตต่าง ๆ ทั้งโลหิตสีดำ โลหิตสีทอง โลหิตสีแดงฉาน โลหิตสีเขียวขจี และสีอื่น ๆ!
ไม่ว่าโลหิตชนิดใด ต่างสร้างความรู้สึกสะพรึงกลัวให้พวกเขาเป็นอย่างมาก พวกเขาไม่นึกเคลือบแคลงเลยว่าหากรอยเปื้อนโลหิตนี้ร่วงหล่นลงมา พวกเขาต้องตายกันทั้งหมด ไม่มีทางยกเว้น!
ต้นหลิวและก้อนหินเคร่งเครียดลงในบัดดล พวกมันคิดไม่ถึงเลยว่า สิ่งที่น่าประหวั่นพรั่นพรึงจนสร้างภยันตรายถึงชีวิตเช่นนี้ได้เป็นเพียงกระโปรงสตรี!
ก่อนหน้านี้พวกมันคิดว่าเป็นสิ่งมีชีวิตตนหนึ่ง…
กระโปรงสีขาวตัวนี้มาจากแห่งหนใดกัน?!
สิ่งมีชีวิตในทุ่งร้างหมอกทึบไม่เคยพบเห็นกระโปรงสีขาวตัวนี้มาก่อน กระโปรงสีขาวตัวนี้อยู่ในทุ่งร้างหมอกทึบมาตลอดหรือ
เวลานั้น กระโปรงสีขาวพลิ้วไสว คลื่นพลังที่ซัดสาดออกมานั้นยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่ รอยเปื้อนโลหิตบนนั้นราวกับกลับมามีชีวิต โลดแล่นขึ้นมาอย่างรุนแรง!
สิ่งมีชีวิตในทุ่งร้างหมอกทึบชาไปทั้งหนังศีรษะ ความรู้สึกอันตรายถึงชีวิตนั้นยิ่งรุนแรง พวกเขาไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วจริง ๆ นึกอยากหนีจากที่นี่
แต่พวกเขาไม่กล้าขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย พวกเขารู้สึกว่า ผู้ใดที่ไหวติงจะต้องตายลงอย่างแน่นอน!
อย่างที่คิด สิ่งมีชีวิตบางตนที่อดทนต่อแรงกดดันพิฆาตเช่นนี้ไม่ไหว เผ่นหนีไปอย่างรวดเร็วเพื่อออกจากที่นี่ สุดท้าย ทันทีที่ขยับตัวก็ระเบิดแหลกลาญ อันตรธานไปจากใต้หล้านี้ ตายลงตรงนั้น!
ตายไปจริง ๆ!
ไม่เหลือร่องรอยสักนิด!
สิ่งมีชีวิตทุกตนในทุ่งร้างหมอกทึบต่างสูดปาก สิ่งมีชีวิตตนนั้นหาใช่พวกปลายแถว มันมีพลังแกร่งกล้ามาก ถึงมิได้ไร้เทียมทานในทุ่งร้างหมอกทึบ แต่ก็ใกล้เคียงมากแล้ว
ทว่าสิ่งมีชีวิตทรงพลังระดับนี้ กลับถูกปลิดชีพทันทีที่ขยับตัว ถูกลบล้างร่องรอยทั้งหมด จะมิให้พวกเขาตกตะลึงได้อย่างไร?!
ไม่ต้องเอ่ยถึงสิ่งมีชีวิตทรงพลังผู้นี้ ต่อให้เป็นพวกเขาก็จะไม่ตายไปอย่างง่ายดาย คิดจะปลิดชีพพวกเขาอย่างสมบูรณ์นั้นต้องใช้เวลาอีกนานถึงจะสำเร็จ
และสิ่งมีชีวิตทรงพลังระดับนี้รั้งแต่จะยิ่งทวีความน่าสะพรึง แทบจะไม่แตกไม่ดับ ต่อให้กาลเวลาเหือดแห้งไปแล้ว พวกเขาก็จะไม่ตาย และได้ทิ้งร่องรอยไว้ในกาลเวลาแล้ว ต่อให้ตายไปในยุคสมัยนี้ ก็สามารถคืนชีพด้วยร่องรอยในกาลเวลาที่ผ่านมา!
ทว่าพวกเขาก็ยังตายไป ตายสนิท ร่องรอยในกาลเวลาถูกลบล้างไปทั้งหมด ไม่มีโอกาสคืนชีพได้อีก!
ตอนนี้ มิมีสิ่งมีชีวิตตนใดกล้าบุ่มบ่ามทำอันใดอีก ทั้งหมดต่างหมอบอยู่กับพื้น ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง!
กระโปรงสีขาวพลิ้วไหวต่อไป รอยเปื้อนโลหิตบนนั้นโลดแล่นรุนแรงยิ่งขึ้น รอยเปื้อนโลหิตบางแห่งร่วงหล่นลงมา นั่นคือรอยเปื้อนโลหิตสีดำ!
โฮก!
รอยเปื้อนโลหิตสีดำร่วงหล่นลงมา กลายเป็นอสูรยักษ์สีดำในพริบตา มันส่งเสียงคำราม ทุ่งร้างหมอกทึบพลันระเบิดครั้งใหญ่ ทุกหนแห่งล้วนกลายเป็นซากปรักหักพัง ขุนเขาทลาย สายน้ำขาดสะบั้น สิ่งมีชีวิตที่ค่อนข้างอ่อนกำลังแหลกลาญกลายเป็นหมอกเลือดในบัดดล!
“นั่นมัน…อะไรกัน!?”
“ความมืดจุติลงมาแล้วหรือ?!”
สิ่งมีชีวิตผู้อยู่ด้านหลังทุ่งร้างหมอกทึบตะลึง ความผวาคืบคลานเข้ามาในจิตใจพวกเขา แม้กระทั่งผู้บงการสูงส่งยังรู้สึกคร่ำเครียด ตัวสั่นอย่างอดมิได้
ยุคสมัยแห่งความมืดมนกำลังจะมาถึงแล้วหรือ?!
ผู้เป็นนิรันดร์บางตนตื่นจากห้วงนิทรา พวกเขาจ้องมองกระโปรงสีขาวตัวนั้นและภาพฉายของหลี่จิ่วเต้าโดยไม่พูดจา ไม่รู้คิดอันใดในใจ
อสูรยักษ์สีดำคำราม ดวงตากลมโตยิ่งกว่าดาวดวงไหน ๆ มันมีหางอยู่ทั้งหมดสิบหาง ดูไม่ออกว่าเป็นหางของสิ่งมีชีวิตชนิดใด เหมือนเป็นเคียวดำที่ตีขึ้นด้วยโลหะบางอย่าง บุกไปหาร่างภาพฉายของหลี่จิ่วเต้า!
ตู้ม!
ภาพฉายของหลี่จิ่วเต้าเหวี่ยงกำปั้นทั้งสองออกไป ดุดันประดุจดวงอาทิตย์ระเบิด แสงนับล้านพวยพุ่ง ส่องสว่างไปทั่วทุกแดนดิน!
อสูรยักษ์สีดำกระเด็น ร่างกายโซซัดโซเซ ต้นหลิวและก้อนหินเห็นแล้วอึ้งงัน ผู้ใดกันที่สามารถต้านทานหมัดของคุณชายได้?
แม้แต่ร่างภาพฉายของคุณชาย ก็มิเคยมีผู้ใดหยุดยั้งได้มาก่อน!
อสูรยักษ์สีดำตัวนี้กลับหยุดยั้งไว้ได้ แม้จะกระเด็นออกไป กระนั้นก็มิได้บาดเจ็บสาหัสอย่างเห็นได้ชัด!
ต้นหลิวและก้อนหินตะลึงกันหมด อสูรยักษ์สีดำตัวนี้เป็นมาอย่างไรกันแน่?
แล้วกระโปรงอันมีสีขาวแห่งความตายเป็นมาอย่างไร?!
การต่อสู้นี้เป็นศึกที่น่ากลัวที่สุดที่พวกมันเคยพบ!
“ข้านำภัยร้ายมาสู่คุณชายหรือ”
ต้นหลิวพึมพำเสียงเบา นึกโทษตัวเอง คล้ายว่ามันทำให้คุณชายต้องตกอยู่ในอันตรายใหญ่หลวงเสียแล้ว!
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้ล้วนเกินกว่าขอบเขตความเข้าใจของมัน!
“ความมืดมิด…จุติ…มิมีผู้ใด…หยุดยั้งได้! เจ้า…ต้องตาย!”
อสูรยักษ์สีดำคำรามจนกลายเป็นเสียงถ้อยคำบางอย่าง นี่มันเรื่องอะไรกัน? มันแปลงกายจากรอยเปื้อนโลหิตมิใช่หรือ เหตุใดถึงมี ‘ญาณ’ อยู่ด้วย!
มันมาจากฝ่ายความมืดมิดจริง ๆ!
ท่ามกลางอาณาจักรด้านหลังทุ่งร้างหมอกทึบ ผู้เป็นนิรันดร์มากมายร่างสะท้าน คำทำนายเก่าแก่จำนวนหนึ่งกำลังจะเป็นจริงแล้วหรือ
ความมืดมิดกำลังจะกลายเป็นสีสันเดียวในใต้หล้านี้แล้วหรือ?!
“ไม่ว่า…สิ่งใด…บังอาจขวางทาง…ต้องฆ่า!”
อสูรยักษ์สีดำบุกเข้ามาอีกครั้ง ส่งเสียงจองหองพองขนอย่างที่สุด
มันกระโจนตัวขึ้นสูง โฉบตัวลงมา ฟาดกรงเล็บใส่ศีรษะของภาพฉายหลี่จิ่วเต้า หมายจะตบศีรษะหลี่จิ่วเต้าให้เละ!
ต้นหล้วและก้อนหินเห็นแล้วพิโรธเหลือแสน อสูรยักษ์สีดำอะไรนั่นบังอาจดูหมิ่นคุณชายถึงปานนี้เชียวหรือ พวกมันโกรธแค้นในความอ่อนพลังของตน ไม่เช่นนั้น พวกมันจักต้องอัดอสูรยักษ์สีดำตัวนี้ให้แหลกลาญแน่!
ปัง!
เวลานั้นเอง ภาพฉายของหลี่จิ่วเต้าเหวี่ยงฝ่ามือใส่อสูรยักษ์สีดำ อสูรยักษ์สีดำผู้จองหองพองขนร่างระเบิดในบัดดล กลายเป็นโลหิตโสมมกองหนึ่งตามเดิม!
เสียงคำรามกราดเกรี้ยวดังมาจากในนั้น โลหิตโสมมทั้งกองเดือดพล่านรุนแรง ราวกับกำลังหลอมร่างอสูรยักษ์ขึ้นมาใหม่!
เสียงดังฟึ่บ ภาพฉายหลี่จิ่วเต้ายื่นนิ้วออกมาหนึ่งนิ้วและชี้ไปทางนั้น โลหิตสีดำโสมมทั้งกองลุกไหม้ทันที กลายเป็นเปลวเพลิงลุกโชน!
“ไม่!”
เสียงคำรามด้วยความเจ็บปวดดังออกมาจากกองโลหิตสีดำโสมม มันกำลังถูกแผดเผา กำลังระเหย ค่อย ๆ หายไปทีละนิด!
“โอหังนักนะ! คุณชายหาใช่ผู้ที่เจ้าเหยียดหยามได้ตามอำเภอใจ!?”
ก้อนหินตะโกนด้วยความสะใจ อย่าให้เอ่ยเลยว่าเปรมปรีดิ์ปานใด
โลหิตสีดำโสมมบ้าบออะไรนั่น คิดว่าก่อนหน้านี้ต้านทานหมัดของภาพฉายคุณชายได้โดยไม่เป็นอันใดก็จะเก่งกาจได้ตลอดหรือ ริอ่านล้อเลียนคุณชาย รนหาที่ตายชัด ๆ!
บรรดาผู้เป็นนิรันดร์ในอาณาจักรด้านหลังทุ่งร้างหมอกทึบต่างเพ่งสายตาไปที่ร่างภาพฉายของหลี่จิ่วเต้า พวกเขานึกประหลาดใจ รู้สึกเหมือนเคยเห็นภาพร่างนี้ที่ไหนมาก่อน!
อนิจจา ร่างภาพฉายของหลี่จิ่วเต้าเลือนรางทั้งตัว มองไม่เห็นโฉมหน้าที่แท้จริง พวกเขาจึงไม่อาจรำลึกความให้แน่ใจ หากพวกเขาได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริง พวกเขาอาจรำลึกความจนแน่ใจได้กระมัง
อีกด้าน กระโปรงสีขาวแห่งความตายพลิ้วไหวอีกครั้ง รอยเปื้อนโลหิตร่วงหล่นลงมาสองกอง แบ่งเป็นโลหิตสีทองและสีเขียว!
พวกมันบุกเข้ามาในเสี้ยวลมหายใจ ราวกับต้องการช่วยโลหิตสีดำโสมมกองนั้น!
หนึ่งทองหนึ่งเขียว กองหนึ่งกลายเป็นยักษ์สีทอง กองหนึ่งกลายเป็นสัตว์ประหลาดสีเขียว ดุดันล้นนภา บุกสังหารตรงไปข้างหน้า!
ยักษ์สีทองคล้ายว่าเกิดจากโลหะบางอย่าง ความเป็นโลหะนั้นชัดเจนมาก มันฟาดฝ่ามือลงมา รุนแรงประหนึ่งดาบสวรรค์ รุนแรงแกร่งกล้าไร้เทียมทาน!
แสงสีทองนับหมื่นพวยพุ่ง มิทันได้ผ่าลงมา ควันหลงพลังก็สะเทือนทุ่งร้างหมอกทึบจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ!
สัตว์ประหลาดสีเขียวยิ่งดุร้ายเข้าไปใหญ่ มันมีหนามแหลมงอกอยู่ทั่วกาย เสมือนเม่นตัวหนึ่ง ทว่ายังมีจุดที่แตกต่าง มีดวงตาอยู่บนหนามแหลมเหล่านั้น ซ้ำยังกะพริบเปิดปิด ชวนผวาเป็นหนักหนา!
มันสะบัดหาง หนามแหลมบนหางพุ่งออกไปทั้งหมด ทิ่มแทงใส่ภาพฉายหลี่จิ่วเต้า!
เวลานี้ภาพอันน่าสะพรึงเกิดขึ้น!
ภาพร่างหลี่จิ่วเต้าเปี่ยมไปด้วยความแกร่งกล้าไร้เทียมทาน มันฟาดฝ่ามือใส่ยักษ์สีทอง กฎระเบียบโถมทับออกมา ถล่มยักษ์สีทองจนเละเป็นโคลนในบัดดล กลายเป็นกองเลือดสีทองโสมมอีกครั้ง!
ดวงตาของมันทอดมองสัตว์ประหลาดสีเขียว ลำแสงน่าพรั่นพรึงพวยพุ่งออกจากตาคู่นั้น หนามแหลมที่พุ่งเข้ามาทั้งหมดระเบิดแตกตัว ขณะเดียวกัน ลำแสงน่าพรั่นพรึงสองลำนั้นทะลวงผ่านตัวสัตว์ประหลาดสีเขียว บดขยี้ร่างของสัตว์ประหลาดสีเขียวจนกลายเป็นกองเลือดสีเขียวโสมมกองหนึ่ง!
จากนั้น ภาพฉายของหลี่จิ่วเต้าชี้นิ้วออกไป กองเลือดโสมมสีทองและสีเขียวลุกโชติทันที เสียงคำรามปวดร้าวถึงทรวงดังออกมาจากในนั้น!
“แข็งแกร่งเกินไปแล้ว!”
“ทั้งที่เป็นเพียงร่างภาพฉายร่างหนึ่งแท้ ๆ!”
สิ่งมีชีวิตในทุ่งร้างหมอกทึบตกอกตกใจกับภาพฉายหลี่จิ่วเต้ากันหมด อย่างไรก็เชื่อไม่ลงว่าแค่ร่างภาพฉายยังดุดันปานนี้ แล้วเจ้าของร่างที่แท้จริงจะน่ากลัวเพียงใด?!
บรรดาผู้เป็นนิรันดร์ในอาณาจักรด้านหลังสีหน้าเคร่งเครียดกันถ้วนหน้า ความคิดในใจเพิ่มพูนขึ้นเรื่อย ๆ
พวกเขานั้นแกร่งกล้าไร้เทียมทาน ดำรงอยู่เป็นนิรันดร์ ไม่แตกไม่ดับอย่างแท้จริง ทว่าบัดนี้ หลังพวกเขาได้เห็นร่างภาพฉายของหลี่จิ่วเต้าและกระโปรงสีขาวแห่งความตายตัวนั้น ก็อดตรึกตรองมิได้ว่าเรื่องบางเรื่อง แม้แต่พวกเขาเองยังมองไม่ออก ไม่ถึงขั้น!
อย่างเช่นเรื่องที่กระโปรงสีขาวแห่งความตายตัวนั้นมาจากที่ใดกันแน่ เกี่ยวข้องอย่างไรกับ ‘ยุคมืด’ ในคำทำนายเก่าแก่
ไหนจะร่างภาพฉายของหลี่จิ่วเต้า พวกเขารู้สึกคุ้นเคย คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยรู้จักกันมาก่อน คนผู้นี้เป็นใคร มาจากไหนกัน?!
เวลานั้นเอง กระโปรงสีขาวแห่งความตายเหมือนว่าถูกบางอย่างเข้าสิง กระโปรงสีขาวนั้นถูกดันเป็นทรง ซ้ำยังมีคลื่นพลังสยดสยองซัดสาดออกมาอีกด้วย ฟ้าดินพลันทะมึน ความมืดมิดจุติ แหล่งแสงทั้งหมดถูกลบล้าง โดนความมืดมิดกลืนกินเข้าไป!
แม้กระทั่งร่างภาพฉายของหลี่จิ่วเต้าก็เช่นกัน แสงแวววาวที่เคยรายล้อมถูกความมืดมิดกลืนกิน เปล่งแสงไม่ออกอีกแม้แต่น้อย!
“รอย…รอยร้าว!”
ก้อนหินอุทานเสียงหลงขึ้นมาฉับพลัน นี่มันเห็นรอยร้าวบนร่างภาพฉายของคุณชายหรือนี่!
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")