ตอนที่ 715 ข้อมือถูกตัดได้ยังไง?
บนขอบหน้าผาของภูเขาลูกใหญ่มีแท่นหินยักษ์ที่ยื่นออกไปจากขอบหน้าผา ชายที่แต่งตัวดูดีหมดจดยืนอยู่บนขอบหินที่ยื่นออกไป ท่าทางหลังยืดตรง มือไขว้หลังอย่างสง่าผ่าเผย ให้ความรู้สึกราวกับคนที่เกิดมาเพื่อเป็นราชาโดยกําเนิด
เขาหันหน้าออกไปมองทิวทัศน์สุดลูกหูลูกตา ถ้ามองจากด้านหลังคงไม่สามารถคาดเดาอายุและหน้าตาของบุคคลคนนี้ได้ มีเพียงแค่ผมสั้นๆที่มีสีฟ้าที่ผิดปกติจากคนทั่วไปจนเด่นชัด
ห่างออกไปทางด้านหลังจากบนแท่นหินขนาดใหญ่ มีเฮลิคอปเตอร์ลําที่ดีที่สุดในโลกาวินาศจอดรออยู่ นักบินซึ่งนั่งอยู่ในห้องบังคับมีท่าทีกระวนกระวาย ใบพัดค่อยๆกําลังหมุนช้าลง
ห่างออกไปสามเมตรจากด้านหลังชายผมสีฟ้า มีร่างของเหยู่จือโปอยู่ที่พื้น เข่าคุกลงกับพื้นส่วนหน้าผากก็แตะกับพื้นสนิท ตัวสั่นเทิ้มอย่างน่าเวทนา
บรรยากาศเงียบสงบคนละเรื่องกับเหยู่จือโปที่ตัวสั่นด้วยความกลัวอย่างสิ้นเชิง ชายผมสีฟ้าที่ยืนดูทิวทัศน์ระยะไกลไม่ได้ขยับตัวไปไหนเลยตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ เขาเอาแต่มองออกไปที่วิวภูเขาทั้งหลายที่อยู่ไกลออกไป
ขณะเดียวกัน ใบพัดของเฮลิคอปเตอร์ที่อยู่ห่างออกไปก็ได้หยุดลงอย่างสนิท ไม่มีการหมุนวนอีกต่อไป
ชายผมสีฟ้าที่หันหลังให้เหยู่จือโปค่อยๆเปิดปากขึ้น น้ําเสียงดูหนุ่มอย่างไม่น่าเชื่อ และไม่มีอารมณ์ใดๆในน้ําเสียงเลย “ฉันบอกให้คุณฆ่าชูฮัน แต่ตอนนี้มันกลับสบายดี คุณช่วยให้คําอธิบายที่เหมาะสมเกี่ยวกับรายชื่อบนอันดับของระยะ 4 ที่สิ?”
“นายท่านโปรดให้อภัย!” เหยู่จือโปกระแทกหน้าผากตัวเองลงกับพื้นจนแตกและเลือดออกนัยน์ตาดําหดตัวด้วยความกลัวและวิตกอย่างรุนแรง
ชายผมสีฟ้าแสยะยิ้ม ยังคงไม่หมุนตัวกลับมา ขณะที่ความกลัวในใจของเหยู่จือโปได้พุ่งถึงระดับสูงสุด”ทําการลอบสังหารซูฮันต่อไป เพิ่มความรุนแรงขึ้น ฉันจะให้ทุนคุณเพิ่มเป็นสองเท่าแต่นี่คือโอกาสครั้งสุดท้ายสําหรับคุณ”
ทันทีที่พูดออกไป เหยู่จือโปก็ประหลาดใจมาก เขารีบสาบานตัว ” ขอบคุณครับนายท่านขอบคุณครับ!”
“เรื่องที่สอง” ชายผมสีฟ้าชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยต่อ “เนื่องจากคนของตระกูลเกาได้เปิดเผยใบหน้าของตัวเองที่ค่ายซางจิงแล้ว ดังนั้นเราไม่จําเป็นต้องกลัวชื่อเสียงเกาม่านโชวอีก กระจายข่าวไปให้ทั่วว่าเธอเป็นโสเภณี”
เหยู่จือโปตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน หลังจากกัดปากเพื่อเตือนสติตัวเอง เขาก็เอ่ยถามอีกฝ่ายอย่างลังเล “นายท่านครับ ทําลายชื่อเสียงของตระกูลเกาแบบนี้ มันจะไม่เป็นอะไรเหรอครับ?”
ลมเย็นพัดผมของชายสีฟ้าปลิวไสวจู่ๆก็หยุดชะงัก เมฆที่ลอยอยู่เหนือท้องฟ้าพลันนิ่งอย่างแปลกประหลาด ใบไม้ที่ปลิวตามแรงลมและสั่นไหวเป็นครั้งคราวจู่ก็นิ่งสนิท ทั้งโลกดูเหมือนหยุดเวลาเอาไว้และกลายเป็นอยู่ในอีกมิติหนึ่ง ทันใดนั้นเหยู่จือโปก็มีอาการเหมือนหัวใจจะวายหัวใจทํางานหนัก หายใจเข้าออกรุนแรง
อากาศที่เปลี่ยนแปลงอย่างกระทันหัน ทําให้ชายผมสีฟ้าที่ไม่เคยหันหลังกลับมาจู่ๆก็หมุนตัวผมสีฟ้าราวกับอัญมณีส่องประกายสะท้อนกับแสง
ชายหนุ่มไม่มีอารมณ์ใดๆบนสีหน้าเขาเลย แม้แต่แววตาของเขาก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงเขาจ้องมาที่เหยู่จือโปที่อยู่ที่พื้นราวกับมองภาพว่างเปล่า
ในจังหวะที่ชายหนุ่มหมุนตัวกลับมา เหยู่จือโปก็หวาดกลัวาสุดขีดจนเหงื่อแตก หน้าซี ดเซียวจนขาวราวกับกระดาษหัวใจแทบหยุดเต้น
“มนุษย์โง่เง่า แกไม่มีสิทธิจะมาตั้งคําถามกับฉัน” ชายผมสีฟ้าเอ่ยออกด้วยน้ําเสียงนิ่งๆตามมาด้วย
พัวะ!
ไม่รู้ว่าพายุก่อตัวขึ้นจากไหน มันอัดแน่นราวกับใบมีด โดยไร้สัญญาณเตือนใดๆ มันก็พุ่งเข้าใส่มือข้างหนึ่งของเหยู่จือโป!
พัฟ!
เลือดสาดกระเซ็นลงพื้น ตัดขาดข้อมือออกจากแขนของเหยจือโป
“อื้อออ อก อีออออออ!” เหยือโปส่งเสียงร้องแปลกๆ สีหน้าทรมาน มันผสมไปด้วยความหวาดกลัวและความสิ้นหวัง
เหยู่จือโปไม่กล้าส่งเสียงดัง ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวหรือแสดงความไม่พอใจ ได้แต่ก้มลงมือแขนข้างซ้ายตัวเองอย่างสิ้นหวัง ข้อมือที่เหลือแต่ด้ามที่ยังคงมีเลือดไหลออกมาไม่หยุดไม่นานพื้นที่เพิ่งนองไปด้วยเลือดสีแดงสด
“ครับ ขอบคุณครับนายท่าน!” เหยู่จือโปรรีบตะกายตัวเองลุกขึ้น หยิบข้อมือที่ถูกตัดของตัวเองขึ้นมาจากพื้นและถอนหลังหนีออกไปด้วยท่าทางเคารพสุดขีด
จ่าวฮาวฮาวที่ยืนอยู่ข้างเฮลิคอปเตอร์ห่างออกไปเองก็กําลังวิตกกังวลในใจ เขาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด แต่ไม่ได้ยินว่าทั้งคู่พูดคุยอะไรกัน แล้วจู่ๆภายในพริบตาข้อมือของเหยู่จือโปก็ถูกตัดข่าวฮาวฮาวที่เห็นทุกอย่างนั้นหัวใจแทบหลุดจากอก เขามั่นใจว่าเขาไม่เห็นว่าชายผมสีฟ้าขยับตัวเลยสักนิดหรือเห็นใบมีดหรือดาบใดๆ
แล้วข้อมือของเหยู่จือโปถูกตัดได้ยังไง?
“เร็วเข้า” เหยู่จือโปรีบวิ่งหน้าตั้งมาที่เฮลิคอปเตอร์ เนื้อตัวคาวไปด้วยกลิ่นเลือด “เร็วเข้าไปจากที่นี้ก่อนแล้วค่อยทําแผลให้ฉัน!”
” พรึบ ”
นักบินทั้งสองคนที่หวาดวิตกมานานรีบติดเครื่องยนต์ทันทีพร้อมกับพาเฮลิคอปเตอร์ออกไปจากตําแหน่งเดิมด้วยความเร็วสูงสุดทุกอย่างที่นี้มันแปลกประหลาดและน่ากลัวไปหมด!
ทันทีหลังจากเฮลิคอปเตอร์สําหรูขับออกไป ชายผมสีฟ้าก็หายตัวไปในแสงสีฟ้าจางๆภายในพริบตาทุกก้าวที่เขาก้าวดูเหมือนเป็นก้าวเล็กๆและเป็นเพียงแค่เสี้ยวของเสี้ยววินาทีแต่พริบตาเดียวร่างของเขาก็ปรากฏที่เนินเขาถนนด้านล่างเรียบร้อยแล้ว
รองเท้าบู๊ทที่ชายผมสีฟ้าสวมใส่นั้นเป็นรองเท้าที่รวมรวบศิลปะจากทั่วโลก มันสวยงามและมีรายละเอียดอัดแน่นจนไม่สามารถบรรยายได้ถูกซึ่งร่องรอยที่รองเท้าบู๊ทนี่สะสมทุกอย่างในโลกเอาไว้สามารถย้อนกลับไปได้ถึง 5,000 ปีก่อน คนที่ไม่เข้าอาจจะคิดว่ามันเป็นแค่ลวดลายแต่ที่จริงมันคือตัวอักษร “ปาย”
