บทที่ 719 นี่แหละคือคุณชาย นี่แหละคือความไร้เทียมทาน!
ก้อนหินตกตะลึง มันเห็นรอยร้าวบนร่างภาพฉายของคุณชายหรือนี่!
แม้ว่ารอยร้าวนั้นไม่ยาวมาก และไม่ได้มาก กระนั้นก็เกิดขึ้นแล้วจริง ๆ นี่มันเป็นไปได้อย่างไรกัน แม้แต่ภาพฉายของคุณชายก็จะไม่ไหวแล้วหรือ?!
ความมืดมิดนั้นไร้ขอบเขต อย่าว่าแต่ทุ่งร้างหมอกทึบเลย กระทั่งอาณาจักรด้านหลังก็ถูกปกคลุมไปด้วยแสงสว่างทั้งหมดโดนกลืนกิน สิ่งมีชีวิตทั้งหลายรู้สึกเหมือนความตายคืบคลานมาถึงพวกเขาแล้ว!
กระทั่งผู้เป็นนิรันดร์ยังต้านไม่ได้ แสงสว่างที่ล้อมรอบอยู่รอบตัวถูกกลืนกิน พวกเขาสะท้านใจอย่างมาก ยุคสมัยแห่งความมืดมิดจะเริ่มขึ้นตอนนี้แล้วหรือ?!
คำทำนายโบราณที่เล่าอ้างกันมาช้านาน แม้แต่ผู้เป็นนิรันดร์ยังไม่รู้ว่าคำทำนายนี้มาจากที่ใด แต่บัดนี้กลับค่อย ๆ เป็นความจริงขึ้นมา พวกเขาต่างรู้สึกคร่ำเครียด ทุกสิ่งทุกอย่างในตอนนี้จักต้องยุ่งเหยิงไปหมดแน่!
ความมืดมิดกลืนกินแสงสว่าง สิ่งที่ปรากฏสู่สายตานั้นล้วนดำมืด มีเพียงกระโปรงตัวนั้นที่ยังมีสีขาวแห่งความตายส่องสว่างวาววาม ดูพิลึกพิลั่นชวนผวาอย่างยิ่งยวด!
สิ่งมีชีวิตทั้งหมดรู้สึกสิ้นหวัง มองไม่เห็นแสงสว่างแห่งความหวังอีก พวกเขาจะถูกความมืดมิดกลืนกินไปแล้วหรือ?!
ทันใดนั้น แสงสว่างเจิดจ้ากะพริบแวววาว ทลายความมืดมิดที่ปกคลุมอยู่ ร่างภาพฉายของหลี่จิ่วเต้ากลับมาสว่างไสวอีกครั้ง รอยร้าวบนร่างก็หายลับไปจนสิ้น!
มันเจิดจ้าเกินไป ประกายที่ส่องออกมาจรัสขึ้นเรื่อย ๆ ความมืดมิดค่อย ๆ ถูกขับไล่ออกไป โดนไล่ต้อนจนกระจุกอยู่ที่กระโปรงสีขาวแห่งความตาย
ตู้ม!
มันเริ่มลงมือโดยการเหวี่ยงฝ่ามือเข้าไป อักขระพลุ่งพล่านออกมาเป็นมหาสมุทร บดขยี้ความมืดมิด พลังไร้ขอบเขตนั้นเล็งไปที่กระโปรงสีขาวแห่งความตาย!
เสียงดังปัง กระโปรงสีขาวแห่งความตายทลายพลังที่รายล้อมเข้ามา โซ่ตรวนกฎระเบียบสีดำปรากฏออกมาฉับพลัน ล้อมรอบฝ่ามือของภาพฉายหลี่จิ่วเต้าจนไม่อาจจุติลงมาได้
“ตัวแปรผิดเพี้ยนเพียงอย่างเดียวในความมืดมิด เจ้าเป็นผู้ใดกันแน่”
เสียงหนึ่งดังขึ้นจากกระโปรงสีขาวแห่งความตาย
“ข้ามิได้อยู่ในยุคสมัยนี้ เป็นเพียงภาพสะท้อนจากอาภรณ์ที่สวมใส่ เจ้าเล่า อยู่แห่งหนใด?!”
จากนั้น เสียงหนึ่งดังขึ้นจากที่นั่นอีกครั้งราวกับต้องการคาดคั้นบางอย่างจากภาพฉายของหลี่จิ่วเต้า
ปรากฏการณ์ประหลาดเผยให้เห็นอยู่ด้านหลังกระโปรงสีขาวแห่งความตาย นครเมืองนับคณาทะลักทลาย สิ่งมีชีวิตมืดมิดอาศัยอยู่ด้านในมากมาย ต่างกำลังคำรามเสียงโหดเหี้ยม
ตึง!
ภาพฉายหลี่จิ่วเต้าสำแดงฤทธิ์เดช โซ่ตรวนกฎระเบียบสีดำที่รัดพันมือของมันไว้แหลกสลายจนสิ้น ตัวมันส่องแสงเจิดจ้าออกมา บุกเข้าไปอีกครั้ง!
“ความรู้สึกนี้แปลกประหลาดยิ่ง ราวกับเคยรู้จักกันมาก่อน เจ้าเป็นสหายเก่าของข้าหรือ”
เสียงหนึ่งดังออกจากกระโปรงสีขาวแห่งความตายอีกครั้ง
สิ่งมีชีวิตมืดมิดด้านหลังของมันกรีธาทัพออกมา แต่ละตนล้วนสยดสยองหมายจะกลืนกินร่างภาพฉายของหลี่จิ่วเต้าเข้าไป!
เวลานั้น ภาพฉายหลี่จิ่วยกมือข้างหนึ่งขึ้นเบา ๆ ชั่วพริบตานั้น ทะเลเพลิงอันกว้างใหญ่ไพศาลลุกโชติ ตวัดเกี่ยวสิ่งมีชีวิตมืดมิดทุกตนเข้าไป!
กระโปรงสีขาวแห่งความตายพลิ้วไหว คลื่นพลังน่าพรั่นพรึงแผ่ซ่านออกมา กำลังร่ายวิชาลับมืดมิดบางอย่าง ตราประทับสีดำมหึมาถล่มลงจากนภา
แม้แต่ผู้เป็นนิรันดร์เมื่อเห็นตราประทับสีดำเหล่านี้ก็ต้องสะท้านใจเป็นหนักหนา หากถูกตราประทับสีดำเช่นนี้กระแทกใส่ พวกเขารู้สึกว่าต่อให้เป็นร่างอันเป็นนิรันดร์ของพวกตนก็ต้านไม่อยู่!
ร่างภาพฉายของหลี่จิ่วเต้าเกรียงไกรไร้เทียมทาน ขณะที่สองหมัดเตรียมปล่อยท่า สายฟ้าน่าสะพรึงพาดผ่าน บดขยี้ตราประทับสีดำที่ทำท่าจะถล่มลงมาเหล่านี้จนป่นปี้!
มันกระโจนตัวขึ้นสูง เร็วจนแทบทะลุขีดจำกัด พริบตาเดียวก็มาอยู่ด้านกระโปรงสีขาวแห่งความตาย พร้อมเหวี่ยงหมัดออกไป!
สสารมืดมิดโลดแล่นอยู่รอบ ๆ กระโปรงสีขาวแห่งความตาย ยับยั้งหมัดของภาพฉายหลี่จิ่วเต้าได้ ซ้ำยังกระเทือนภาพฉายหลี่จิ่วเต้าจนต้องถอยกรูดออกไปอีกด้วย!
ต้นหลิวและก้อนหินต่างตะลึงงัน มีตัวตนระดับที่ทัดเทียมคุณชายปรากฏออกมาแล้วหรือ
กระโปรงสีขาวแห่งความตายเป็นเพียงอาภรณ์ชิ้นหนึ่งเท่านั้น เจ้าของมันต้องน่าประหวั่นพรั่นพรึงปานใดกัน เป็นไปได้ว่าอาจต่อกรกับคุณชายได้จริง ๆ!
เปลวเพลิงแห่งความมืดมิดลุกโชติช่วง กระโปรงสีขาวแห่งความตายสำแดงพลังอีกครั้ง ปราดไปหาร่างภาพฉายของหลี่จิ่วเต้าอย่างรวดเร็ว หมายจะแผดเผาร่างภาพฉายของหลี่จิ่วเต้าให้สิ้นซาก!
เปลวเพลิงแห่งความมืดมิดนี้น่ากลัวเกินไป ยามบุกออกไปแม้กระทั่งปริภูมิเวลายังลุกไหม้ไปด้วย เกิดอาการขาดช่วง!
อุณหภูมิสูงลิวถาโถม สิ่งมีชีวิตทั้งหมดรู้สึกเหมือนใกล้จะหลอมละลายเต็มที รวมถึงบรรดาผู้เป็นนิรันดร์ต่างก็เหงื่อโซมทั่วกาย ได้สัมผัสความรู้สึกที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน!
ภาพฉายหลี่จิ่วเต้าเปล่งประกายเจิดจ้าทั่วร่าง ก้าวผ่านเปลวเพลิงแห่งความมืดมิด กฎระเบียบโลดแล่น ดับเปลวเพลิงแห่งความมืดมิดจนสิ้นในเสี้ยวลมหายใจ!
มันมาอยู่ด้านกระโปรงสีขาวแห่งความตายอีกครั้ง พร้อมต่อยหมัดออกไป หนนี้สยดสยองกว่าหนก่อนอย่างเห็นได้ชัด ทั้งที่มันก้าวเดินแช่มช้า ซ้ำกระโปรงสีขาวแห่งความตายยังเปลี่ยนตำแหน่งไปเรื่อย ๆ กระนั้นมันก็มาอยู่เบื้องหน้ากระโปรงสีขาวแห่งความตาย ทั้งยังต่อยกระแทกกระโปรงสีขาวแห่งความตายอย่างจัง!
ระหว่างนั้น พลังต่าง ๆ รวมทั้งวิชาลับแห่งความมืดมิดปะทุออกจากกระโปรงสีขาวแห่งความตาย หมายจะหยุดยั้งหมัดนี้ ทว่าทั้งหมดนั่นเปล่าประโยชน์ หาได้มีฤทธิ์เดชอันใดไม่!
เสียงดังตู้ม กระโปรงสีขาวแห่งความตายระเบิดออก มิอาจต่อกรกับร่างภาพฉายของหลี่จิ่วเต้าได้ไหว!
เสียงอุทานด้วยความตะลึงดังออกจากในนั้น ราวกับคิดไม่ถึงว่าภาพฉายของหลี่จิ่วเต้าจะน่าพรั่นพรึงถึงเพียงนี้!
“มิน่าถึงได้เป็นตัวแปรผิดเพี้ยน ปัจจัยที่ไม่อาจควบคุม!”
กระโปรงสีขาวแห่งความตายซึ่งฉีกขาดไปแล้วกำลังสมานเข้าหากันใหม่ มันยังมิได้ถูกกำจัดออกไป
ฟึ่บ!
เปลวเพลิงลุกโชติช่วง ร่างภาพฉายของหลี่จิ่วเต้าชี้นิ้วออกไป เปลวเพลิงพลันปรากฏอยู่ตรงกระโปรงสีขาวแห่งความตาย เริ่มการแผดเผา!
เปลวเพลิงเช่นนี้เหนือความคาดหมายของกระโปรงสีขาวแห่งความตาย มันดับเปลวเพลิงนี้ไม่ได้เลย กระโปรงกำลังไหม้ไปทีละน้อย!
ท้ายที่สุด กระโปรงสีขาวแห่งความตายก็ถูกเผาเป็นจุณ มลายสิ้นไม่เหลือซาก รอยเปื้อนโลหิตเหล่านั้นก็ลุกไหม้จนหมดด้วยเช่นกัน!
ความมืดมิดทั้งหมดล่าถอย แสงสว่างกลับคืน!
ต้นหลิวและก้อนหินเห็นแล้วเต็มตื้นเป็นที่สุด นี่แหละคือคุณชาย นี่แหละคือความไร้เทียมทาน!
ไม่ว่าศัตรูจะเป็นเช่นไร ก็ต้องแหลกลาญไปจนสิ้น!
ต่อให้เป็นเพียงร่างภาพฉายของคุณชายก็ไม่เปลี่ยนแปลง!
สิ่งใดหรือคือความรู้สึกปลอดภัย!
มีคุณชายอยู่ด้วยก็คือความรู้สึกปลอดภัย!
เวลานั้น ร่างภาพฉายของหลี่จิ่วเต้าค่อย ๆ หายไป ต้นหลิวและก้อนหินไปจากทุ่งร้างหมอกทึบ
พวกมันร่วมสร้างเส้นทางพร้อมกับเหล่าของวิเศษ กลับไปหาเหล่าของวิเศษ
“ขอบคุณทุกท่าน!”
ต้นหลิวกล่าวขอบคุณเหล่าของวิเศษอย่างจริงจัง มันเห็นทุกการช่วยเหลือจากเหล่าของวิเศษ
“พี่หลิวพูดเกินไปแล้ว นี่เป็นสิ่งที่พวกเราพึงกระทำมิใช่หรือ”
“ใช่แล้ว!”
เหล่าของวิเศษตอบกลับยิ้ม ๆ ก่อนจะพากันบอกลาต้นหลิวและก้อนหิน กลับไปอยู่ในลานเล็ก
“เฮ้อ ครั้งนี้เป็นการเดินทางช่วยเหลือที่น่าเสียใจยิ่งนัก ทุ่มเทชีวิตเพื่อเกื้อหนุนกลับไม่ได้ยินแม้แต่คำว่าขอบคุณ แม้แต่คำว่าพี่…”
ก้อนหินทอดถอนใจขณะเอ่ย
ก้านหลิวของต้นหลิวหวดเข้าไป จนก้อนหินต้องร้องโหยหวน มันเอ่ยเสียงเคียดแค้น “คราวเจ้าตลบหลังข้าไยจึงไม่กล่าวถึง”
“ข้าเปล่าเสียหน่อย นั่นเป็นกลอุบายต่างหาก ข้าคิดจะกลับไปเรียกกำลังเสริม!”
ก้อนหินร้องบอก
ต้นหลิวชะงัก มิได้สัพยอกกับก้อนหินต่อ วันนี้เกิดเรื่องราวขึ้นมากเกินไป ซ้ำยังเกี่ยวพันกับตัวมันทั้งนั้น มันเป็นจ้าวแห่งเผ่าหลิวสวรรค์จริงหรือ
สถานการณ์ของเผ่าหลิวสวรรค์ในยามนี้เป็นอย่างไรบ้าง
นอกจากนี้ ทุกสิ่งที่มันได้ประสบในวันนี้ทำให้ได้รู้ว่าตัวมันนั้นยังขาดแคลนพลัง หากมิใช่ว่าร่างภาพฉายของคุณชายปรากฏ มันไม่มีทางรอดมาได้!
มิหนำซ้ำแม้แต่ก้อนหินยังต้องพลอยไม่รอดไปด้วย!
“ก้อนหิน เลิกเล่นกันดีกว่า ตั้งใจฝึกฝนกันเถิด! ข้าเองก็ต้องบำเพ็ญเชิงลึก! พวกเราได้รับความกรุณาจากคุณชาย ควรต้องปกปักษ์รักษาคุณชาย กวาดล้างอุปสรรคทั้งปวงมิใช่หรือ แล้วเราในตอนนี้ใช้ได้ที่ไหน ยังต้องให้คุณชายคอยพะวักพะวนเรื่องของเรา ออกโรงช่วยเหลือพวกเรา!”
ต้นหลิวกล่าวต่อก้อนหินอย่างขึงขัง
วันนี้มันสะท้านใจอย่างมาก เดิมมันคิดว่าตนนั้นทรงพลังอย่างยิ่งยวด กำจัดศัตรูของคุณชายได้ทั้งปวง ทว่าบัดนี้ มันถึงตระหนักได้ว่ามันเป็นเพียงกบก้นบ่อ ยังมีสิ่งมีชีวิตแกร่งกล้าที่เหนือชั้นกว่ามัน พลังของมันยังไม่พอจะกวาดล้างอุปสรรคทั้งมวลของคุณชาย!
“เรื่องในวันนี้จะเกิดขึ้นอีกมิได้เด็ดขาด!”
มันกล่าวต่อ น้ำเสียงแข็งขัน มันจะเข้าฌานฝึกตน บรรลุสู่ขอบเขตที่สูงกว่านี้ วันหน้ามันจะอยู่ในระดับที่กวาดล้างอุปสรรคทั้งมวลให้คุณชายได้จริง ๆ!
“เข้าใจแล้ว!”
ก้อนหินเลิกทำท่าทีซุกซน เอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งขันเช่นกัน “หลังข้ากลับไปแล้ว จะตั้งใจฝึกฝนอยู่ข้างกายคุณชาย ถึงคราวมีศัตรูโผล่มาอีก ข้าจะสังหารมันด้วยการโจมตีเดียว! ต่อให้เป็นศัตรูระดับกระโปรงสีขาวแห่งความตายก็ตาม!”
จากนั้นมันบอกลาต้นหลิว ไปจากที่นี่
ต้นหลิวก็กลับไปอยู่ข้างลำธาร
“เผ่าหลิวสวรรค์และจ้าวอะไรนั่น…มิได้จำเป็นต้องทำความเข้าใจในตอนนี้ การครอบครองพลังแข็งแกร่งเบ็ดเสร็จต่างหากคือสิ่งสำคัญที่สุด ข้าจะหวังพึ่งคุณชายไปทุกครั้งมิได้! เห็นได้ชัดว่าเจ้ากระโปรงสีขาวแห่งความตายนั่นเป็นเพียงจุดเริ่มต้น อนาคตจะต้องน่าพรั่นพรึงกว่านี้เป็นแน่! ข้าจะเป็นเสมือนสมุนซ้ายขวาของคุณชาย กวาดล้างศัตรูทั้งมวลของคุณชาย!”
มันเอ่ยเสียงเข้ม
ศึกระหว่างร่างภาพฉายของคุณชายกับกระโปรงสีขาวแห่งความตายเป็นที่ประจักษ์ของสิ่งมีชีวิตทั้งปวงในอาณาจักรนี้ มันบุกไปที่นั่นเพื่อทราบเรื่องที่มันอยากทราบได้เลย มิมีสิ่งมีชีวิตตนใดกล้าเสียมารยาทต่อมัน
ทว่ามันไม่ต้องการทำเช่นนั้น
ต่อให้ได้รู้แล้วอย่างไร?
มันรู้สึกได้ราง ๆ ว่าความจริงคงโหดร้ายอย่างยิ่ง อาจกลายเป็นความแค้นบางอย่าง
ด้วยระดับพลังของมันในตอนนี้ มันไม่มีทางล้างแค้นได้เลย หรือมันต้องหวังพึ่งให้คุณชายล้างแค้นแทนมันหรือ?
ไม่!
มันได้รับความเมตตาจากคุณชายแล้วมหาศาล ไฉนเลยจะให้คุณชายต้องออกโรงเพื่อมันบ่อย ๆ
มันทำไม่ได้!
“ฝึกฝน!”
มันไม่ต้องการคิดอันใดไปมากกว่านี้ มันสลัดความคิดทุกอย่างทิ้ง เข้าฌานบำเพ็ญอย่างเอาเป็นเอาตาย!
ถึงคราวมันปรากฏตัวอีกครั้ง มันจะมีพลังที่พร้อมกำจัดเหล่าศัตรูทั้งปวงของคุณชาย!
มันมั่นใจในการนี้มาก!
และความมั่นใจนี้หาใช่ความมั่นใจอย่างไม่ลืมหูลืมตา วิถีเต๋าที่มันได้เรียนรู้จากคุณชายนั้นยังอีกไกลกว่าจะสมบูรณ์ หากว่ามันบำเพ็ญวิถีเต๋าเหล่านี้จนอยู่ในขั้นสมบูรณ์ทั้งหมด มันจะกำจัดศัตรูทั้งปวงของคุณชายได้แน่!
มันมั่นใจเช่นนี้!
…
ภายในอาณาจักรอันเป็นที่ตั้งของทุ่งร้างหมอกทึบ
สิ่งมีชีวิตทั้งหมดล้วนตะลึงงัน พวกมันได้เห็นการต่อสู้อันสยดสยองเช่นไรกัน แม้แต่ตัวพวกมันเองยังไม่เข้าใจ!
และในตอนนั้นเอง ภาพที่น่าพรั่นพรึงสุดขีดปรากฏ!
สิ่งมีชีวิตทั้งหมดต่างตื่นตกใจจนหัวใจแทบหยุดเต้น!
รอยเปื้อนโลหิตต่าง ๆ รวมถึงกระโปรงสีขาวแห่งความตายที่ถูกแผดเผาจนไม่เหลือซากกำลังค่อย ๆ เผยออกมาทีละน้อย!
น่ากลัวเกินไปแล้ว?!
เจ้าพวกนี้ถูกทำลายจนราบคาบแล้วมิใช่หรือ
เหตุใดถึงยังโผล่ออกมาได้อีก!
สวรรค์!
สิ่งมีชีวิตทั้งหมดต่างชาไปทั้งหนังศีรษะ บัดนี้ร่างภาพฉายของหลี่จิ่วเต้าไม่อยู่แล้ว พวกเขาจะต่อสู้กับกระโปรงสีขาวแห่งความตายตัวนี้ด้วยสิ่งใดกันเล่า?!
“ข้ามาเพื่อกำราบตัวแปรผิดเพี้ยน แต่กลับล้มเหลว…”
เสียงหนึ่งดังออกจากกระโปรงสีขาวแห่งความตาย ทว่ามิมีสิ่งมีชีวิตตนอื่นได้ยิน พลังบางอย่างปิดกั้นเอาไว้
“ไม่เป็นไร ที่เป็นตัวแปรผิดเพี้ยนก็เพราะความไม่แน่นอนของมัน ครั้งนี้นับว่าได้ประมือกันแล้ว ภายหน้าจะเรียบร้อยเอง…”
มันเปล่งเสียงออกมาอีกครั้ง
“สิ่งเดียวที่น่าแปลกคือ ความรู้สึกคุ้นเคยนั้นมาจากไหนกัน!”
มันพึมพำเสียงเบา นี่เป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายของมัน ตัวตนระดับมันไม่มีทางสังหรณ์พลาด บางทีหลี่จิ่วเต้าอาจเป็นสหายเก่าของมันจริง ๆ!
‘ผู้ใดกัน?’ มันขบคิด
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")