โซ่ผนึก “หัวใจ” สายใยผนึก “มังกร”

บทที่ ７ ตอนที่１９

แสงจ้าเริ่มลดลงพร้อมกับเปิดเผยระยะมองเห็นให้กับผม

เมื่อโนโซมุลืมตาขึ้นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่อาร์คาซัม แต่เป็นป่าทึบ

「……ที่นี่ที่ไหนกัน？」

แสงส่องผ่านช่องว่างระหว่างใบไม้และบริเวณนั้นก็เต็มไปด้วยต้นไม้

ตอนแรกก็ควรจะอยู่ที่ขอบด้านนอก แต่ก่อนที่จะรู้ตัวก็มาอยู่ในป่าแล้ว ลิซ่ายังคงไม่เข้าใจสถานการณ์

「อาจจะอยู่ป่าชานเมืองอาร์คาซัม……」

ลิซ่ามองไปรอบๆด้วยสีหน้าตกตะลึง

โนโซมุพยายามทำความเข้าใจสถานการณ์และเผชิญหน้าอย่างใจเย็นกับสิ่งรอบข้าง

「เข้าใจหรือยัง？」

「อา นั่นสินะ……」

จุดที่โนโซมุชี้ไปมีเต็นท์ที่พังทลาย ขาดรุ่งริ่งและรั้วไม้เกลื่อนกลาด นี่คือซากของหมู่บ้านก็อบลินที่โดน อบิส กริฟ จัดการไปก่อนหน้านี้

「แต่ว่ามาที่นี่ในพริบตาได้ยังไง……」

「ไม่อยากจะเชื่อเลยแต่อาจจะเป็นเวทย์เคลื่อนย้าย มันไม่ใช่เวทย์ที่มนุษย์จะใช้ได้」

ดวงตาของลิซ่าเบิกกว้างเมื่อเห็นโนโซมุ

ขณะนี้ไม่มีมนุษย์ที่ไหนใช้เวทย์เคลื่อนย้ายได้

มันเป็นเวทย์โบราณ แถมยังไม่มีการค้นพบเป็นรูปธรรม แน่นอนยังไม่มีใครใช้ได้อีกด้วย

ในขณะนั้นเอง เสียงเศษซากพังทลายก็ดังก้องไปทั่ว

เมื่อหันไปมองทางเสียงนั้น ก็เห็นอาเซลที่เป็นคนพาโนโซมุมาที่นี่กำลังจ้องมองด้วยดวงตาโกรธเกรี้ยว

「ที่นี่แหละคือสุสานของแกเทียแมต วิญญาณโสโครกนั่น จะฝังแกจมสู่ความมืดมิดชั่วนิรันดร์ เพื่อไม่ให้กลับมามีตัวตนได้อีกครั้ง」

ซากบ้านเรือนกระจัดกระจายต่อหน้าต่อตา หญิงสาวผมขาวประกาศเช่นนั้นขณะจ้องมองโนโซมุด้วยเจตนาฆ่า

โนโซมุกัดฟันแน่น

อย่างที่คิดไว้ตรงหน้าเขาเธอคนนี้รู้ความลับของโนโซมุ ถ้าเป็นแบบนั้นตาแก่ซอนเน่เองก็น่าจะมีเอี่ยว

「เทียแมต……？」

ในขณะที่โนโซมุตื่นตัวลิซ่ามีแต่ความมึนงงที่ได้ยินชื่อแปลกๆ

เธอไม่สามารถตามบทสนทนาได้ทันและคำพูดที่ดูกะทันหันนั่น

「เธอพูดเรื่องบ้าอะไรเนี่ย……」

ลิซ่าอดไม่ได้ที่จะถามโนโซมุ แต่ว่าใบหน้าของเขาก็แสดงความเจ็บปวดออกมาให้เห็น

「……โนโซมุ？」

「บ้าเอ้ย……！」

โนโซมุทำหน้าตึงเครียดราวกับกำลังพยายามสงบใจอยู่ แต่ใบหน้าของเขาก็เริ่มบิดเบี้ยวขึ้นเรื่อยๆ

จู่ๆเหงื่อก็ไหลออกมาและหน้าซีดเผือก

เมื่อเห็นสถานการณ์ไม่ปกติลิซ่าก็วิ่งเข้าหาโนโซมุ

「นี่ เป็นอะไรไปน่ะโนโซมุ！」

ปากเม้มแน่นราวกับอดทนกับบางสิ่ง ขาของโนโซมุสั่นเทาและในที่สุดก็ล้มลง

「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก……」

ลมหายใจหยาบกระด้างไหลออกมาจากปากโนโซมุเป็นระยะ

ลิซ่าที่ไม่รู้สถานการณ์ก็ได้แต่ตีมึน แต่ทันทีที่เขาเห็นอาเซล เทียแมตที่อยู่ในร่างก็เริ่มอาละวาดและพยายามกลืนกินเขา

“ก๊าซซซซซซซซ……。อาเซลลลลลลลลลล……”

เสียงคร่ำครวญแห่งความไม่พอใจดังก้องอยู่ในหูของเขา ร่างกายรู้สึกชาเหมือนโดนตะขาบต่อยไปทั้งตัว และรู้สึกปวดจนแทบจะยืนไม่ไหว สติเองก็เริ่มจะคุมไม่อยู่แล้ว

ความโกรธของเทียแมตเริ่มเกาะกินจิตใจของเขาทีละน้อย

แม้ว่าโนโซมุจะรู้ว่าไม่ใช่ตัวเขา แต่ความเกลียดชังมันรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆจนเหตุผลเล็กๆน้อยๆปลิวหายไปหมด

「บ้าเอ้ยยย……」

ถึงกระนั้นโนโซมุก็พยายามต่อต้านความเกรี้ยวกราดที่ไหลเข้ามา

เขากัดริมฝีปากจดเลือดไหลออกมา พยายามประคองสติเอาไว้แม้ในหัวจะขาวโพลนไปหมด

「มาจบเรื่องนี้แบบเร็วๆดีกว่า」

ตามที่อาเซลพูดเธอยกมือขวาขึ้นสูง

ในเวลาเดียวกันแสงสีขาวก็ส่องออกมาจากร่างกายของเธอ

มันไม่ใช่แค่แสง ไม่ใช่เวทย์หรือพลังคิ แต่เป็นแสงที่เป็นธาตุต้นกำเนิดแห่งปฐมกาล

สีหน้าของโนโซมุที่เห็นแบบนั้นก็กระตุกเป็นระยะเพราะมีเพียงแต่วิญญาณในตำนานที่ครอบครองพลังเหล่านี้

แสงที่ส่องพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าครอบคลุมท้องฟ้าในเวลาเดียวกัน ทิวทัศน์รอบๆเริ่มจางหาย

แสงเหล่านั้นร่วงลงบนต้นไม้เขียวชอุ่มและดินที่โดนแสงนั่นก็ขาวโพลนเหมือนขี้เถ้า

ลมที่ควรจะพัดแรงกลับหายไปและพื้นที่อันอบอุ่นก็หายไปเช่นกันเหลือแต่เพียงแสงสีขาว

「นี่มัน…………」

「ฉันสร้างสิ่งกีดขวางที่เรียกว่ากรงขังวิญญาณตัดการเชื่อมต่อของคุณจากภายนอกและภายในโดยสิ้นเชิง รวมถึงการเชื่อมต่อทางจิตวิญญาณต่อให้ต้นไม้รอบข้างจะแหลกสลายในสายตาคุณแต่ในโลกความเป็นจริงมันแทบจะไม่เป็นอะไรเลย และไม่ต้องพูดถึงเสียงกรีดร้องไม่มีใครจะได้ยินมันเช่นกัน」

โนโซมุและลิซ่าอ้าปากค้างกับคำพูดเหล่านั้น

มีเวทย์บาเรียหลายประเภทที่สามารถใช้ได้ไม่เพียงสำหรับป้องกันเท่านั้น แต่ยังใช้สำหรับการปิดกั้นด้วย อย่างดีที่สุดก็ส่งผลกระทบบางอย่างกับพื้นที่ๆกำหนดเท่านั้น

แต่ว่าถ้าอาเซลพูดเป็นเรื่องจริง มันก็เป็นเพียงแค่ว่าลิซ่ากับโนโซมุถูกลากไปในอีกมิติหนึ่งโดยที่ภาพรอบข้างยังคงเดิม จากความรู้ที่ได้เรียนมาแทบจะเป็นไปไม่ได้

และอีกครั้งหนึ่งที่แสงสีขาวพุ่งออกจากร่างอาเซล

แสงจากองค์ประกอบต้นกำเนิดปะทุออกมาเต้นอยู่ภายในก่อตัวเป็นกลุ่มซับซ้อนหลายรูปแบบ

ขณะที่รูปแบบทั้งสามเข้าประสานกัน แสงสีขาวก็หดตัวที่จุดศูนย์กลางประกอบเป็นรูปร่าง

สิ่งที่ก่อตัวขึ้นมาคือฉมวกขนาดใหญ่ที่สร้างจากแสงต้นกำเนิดปลายฉมวกเล็งตรงมาที่โนโซมุกำลังคุกเข่าอยู่และยิงออกมาอย่างแรง

「เวรเอ้ยยยยยย！」

ลิซ่าผลักโนโซมุออกไปทันที ปฏิกิริยาดังกล่าวทำให้ลิซ่าขยับออกจากโนโซมุเล็กน้อยและฉมวกแสงก็แทงทะลุผ่านช่องว่างอย่างรวดเร็ว

ฉมวกแสงแทงทะลุต้นไม้ด้านหลังทั้งสองและด้วยแสงจากระเบิดก็ทำให้สิ่งรอบๆกระจัดกระจายไปทั่ว

「อ๊ากกกกกกกกกก！」

「อร๊าาาาาาาาาาาาา！」

โนโซมุและลิซ่าถูกแรงระเบิดซัดจนปลิวว่อน

แม้ว่าลิซ่าจะลอยตัวขึ้นไปในอากาศแต่เธอก็รีบตั้งหลักลงจอดอย่างรวดเร็ว

โนโซมุยืนขึ้นมาได้บังคับตัวเองกลืนกินความเจ็บปวดไปทั่วร่าง

「แฮ่ก แฮ่ก เธอเป็นใคร? อย่าบอกนะว่าเกี่ยวข้องกับตาแก่โรคจิตนั่น？」

「แกไม่จำเป็นต้องรู้ และฉันเองก็ไม่อยากจะพูดด้วย」

จากนั้นเธอก็ร่ายเวทย์ออกมาอีกหลายวงเวทย์

แสงรวมตัวกันเป็นหกชั้นแผ่ออกไปเหนือศีรษะของหญิงสาว ก่อตัวเป็นศรแห่งแสงจำนวนนับไม่ถ้วนยิงพวกมันขึ้นไปบนท้องฟ้า

ศรแห่งแสงเปลี่ยนทิศทางกลางอากาศและเลี้ยวลงมาหาโนโซมุ

「อึก！」

ศรแห่งแสงตกลงมา โนโซมุบังคับร่างกายที่เจ็บปวดไปทั่วร่างกายและรีบมองไปที่วิถีของลูกศร

ในเวลาเดี่ยวกันก็ยกระดับคิขึ้นมาทันทีและใช้งาน ก้าวพริบตากระโดดเข้าไปในระยะโจมตี

「ฮึ！」

ศรแห่งแสงนั้นเยอะกว่าที่ตาเห็นและทุกครั้งที่ใช้ดาบปัดปองแขนของโนโซมุก็รู้สึกได้ว่าเหมือนโดนค้อนทุบเข้าจังๆ

ศรที่ไม่เข้าเป้าแทงทะลุพื้น พัดทรายขึ้นมาบดบังวิสัยทัศน์ของโนโซมุ หากรับเข้าไปเต็มๆร่างกายของมนุษย์ก็ไม่ต่างอะไรจากเนื้อบดดีๆนั่นเอง

เดิมทีโนโซมุสามารถหลบการโจมตีโดยตรงได้เพราะไม่ได้เข้าเผชิญหน้า แต่เขาก็ยังเสียสมดุลเพราะพลังที่มากมายกว่าที่คิด

สถานการณ์ค่อยๆเอียงไปทางฝั่งโน้นและพื้นที่ยืนของเขาก็เหลือน้อยเต็มที ซ้ำยังมีศรอื่นปะปนเข้ามาด้วย

「……หนอยยยย！」

ศรแห่งแสงที่มีพลังทำลายล้างไม่ธรรมดา อย่างไรก็ตาม ทักษะของโนโซมุเองก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน

เขาปรับจุดศูนย์ถ่วงของร่างกายที่เปลี่ยนไปในทันทีด้วยสมดุลที่ยอดเยี่ยม เขาสามารถควบคุมร่างกายได้อีกครั้งและตอบสนองด้วยการหมุนตัวทันที

ขณะที่อยู่ในตำแหน่งเหมือนกับล้มลงกับพื้นโนโซมุก็ฟาดฟันดาบใส่ศรแสงที่เข้ามาอย่างไม่ลดละ

ร่างของโนโซมุลอยขึ้นเล็กน้อยเนื่องจากการที่เข้าฟันโต้กลับไปและศรแห่งแสงก็ทะลุผ่านที่ๆโนโซมุเคยอยู่ในขณะนั้นเองโนโซมุก็ทวงสมดุลกับคืนมา

นอกจากนี้ เขาตวัดดาบขณะที่ถอยไปด้านหลังเรื่อยๆหันเหทิศทางของศรแห่งแสงและหลบมันไปพร้อมๆกัน

ทักษะที่ได้เรียนกับการต่อสู้จำลองกับจิฮัด ซึ่งทำให้เขาใช้พลังโจมตีของคู่ต่อสู้ในการสวนกลับ

「……เป็นพวกอึดตายยากเสียจริงนะ」

แต่ว่าอาเซลก็ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาๆ

แม้ว่าโนโซมุจะพยายามปัดป้องอย่างเต็มที่ เธอก็ปรับใช้วงเวทย์และสร้างศรแห่งแสงเป็นสองเท่ายิงเข้าใส่โนโซมุอีกครั้ง

「เพิ่มไม่หยุดเลยจริงๆ！」

โนโซมุเร่งคิในร่างกายและยังคงโต้กลับต่อไป

เขาใช้ ก้าวพริบตา -ดาบเริงระบำ-เพื่อหลบหลีกและสกัดกั้นในเวลาเดียวกัน แต่ว่าศรแห่งแสงมันมากเกินไป

「โนโซมุ！」

ต่อหน้าโนโซมุที่โดนต้อนอยู่ฝ่ายเดียว ลิซ่าส่งเสียงสิ้นหวังออกมา ลิซ่าสับสนกับสถานการณ์ตรงหน้าเธอ แต่เมื่อเห็นโนโซมุอยู่ในวิกฤตเธอก็พยายามยื่นมือเข้าไปช่วย

เช่นเดียวกับไอริสที่เก่งสู้ระยะประชิดและใช้เวทย์ผสมกันไป แต่ตอนนี้เธอไม่ได้พกอะไรมาเลย

ดังนั้นเธอทำได้แค่สนับสนุนด้วยเวทมนตร์เท่านั้น

กระสุนเพลิงปรากฏขึ้นจากมือของลิซ่า กระสุนเพลิงที่ถูกเพิ่มพลังเป็นสองเท่าจากความสามารถของเธอ ขยายใหญ่ขึ้น เธอพยายามจะยิงใส่อาเซลแต่ว่า…

「เกะกะ」

「อ๊าาาาา！」

ก่อนที่ลิซ่าจะได้ยิงกระสุนเพลิง อาเซลก็บดขยี้เวทย์ของลิซ่าทิ้งไปแล้ว

ศรแห่งแสงแทงทะลุบอลเพลิงที่กำลังจะปล่อยออกมาและระเบิดออก

ลิซ่าที่โดนระเบิดในระยะใกล้ก็ปลิวไปขณะที่โดนเพลิงโหมกระหน่ำ

「แค่ก แค่ก แค่ก……」

ลิซ่าส่งเสียงไอพร้อมกับเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ร่างของเธอกระแทกพื้นอย่างแรง

อาเซลไม่ได้สนใจลิซ่าแม้แต่น้อย

「มนุษย์หญิงเอ๋ย ตัวเจ้าไม่มีประโยชน์อะไรในการต่อสู้ชี้ชะตานี้หรอก หากยืนดูเฉยๆฉันจะไว้ชีวิต แต่หากกระเสือกกระสนหาที่ตายก็ลองมาขัดฉันดูอีกรอบสิ」

「ลิซ่า！　โถ่วเว้ยยยยย！」

โนโซมุที่เห็นลิซ่าปลิวไปก็เลือดขึ้นหน้า

ถึงกระนั้นเขาก็ปล่อยโอกาสนี้ไปไม่ได้

แม้ว่าโนโซมุจะกัดฟันด้วยความหงุดหงิด แต่เขาก็ไม่พลาดช่วงที่อาเซลหันไปสนใจลิซ่า

「อึก！」

อาเซลยิงศรแห่งแสงจำนวนมากใส่โนโซมุทันที

แสงกระจายไปทั่วขอบเขตการมองเห็นตรงหน้า โนโซมุไม่ลดความเร็วลงแต่เพิ่มมันขึ้นไปอีก

「ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกห์！」

ด้วยจิตวิญญาณการต่อสู้ที่ตื่นขึ้น โนโซมุใส่คิลงไปในคมดาบ

ดาบคาตานะของปีศาจที่ขึ้นชื่อว่าสุดแกร่งแห่งตะวันออก ถูกลับคมจนสุด ส่องแสงเป็นประกายสวยงาม

ในเวลาเดี่ยวกันภาพตรงหน้าของโนโซมุก็จางหายไปและการเคลื่อนไหวที่เข้าใกล้ก็ช้าลง

「เร็วขึ้น！　เร็วขึ้น！　เร็วกว่านี้！」

โนโซมุก้าวเข้าไปในฝูงศรแห่งแสงที่เข้ามาและตวัดดาบปัดลูกศรที่เข้าใกล้ด้วยความเร็วเสียง

นอกจากนี้ เขายังเปิดใช้งาน ก้าวพริบตา เพื่อเข้าไปคลุกวงใน

「อึก……」

「ย๊าหหหหหหหหหหหห์！」

ในที่สุดโนโซมุก็เข้าถึงอาเซลและยกดาบขึ้น

อาเซลใช้บาเรียหลายชั้นเพื่อป้องกันการโจมตีของโนโซมุ โดยใช้บาเรียสี่ชั้น

สีหน้ายังคงแสดงท่าทีนิ่งเฉยและไม่มีการเปลี่ยนแปลง มั่นใจในตัวเองหรือสะเพร่าอันนี้ก็ไม่ทราบได้

อย่างไรก็ตามโนโซมุไม่กังวลอะไรอีกต่อไป

เขาที่เห็นจำนวนบาเรียค่อนข้างเยอะจึงมั่นใจได้ว่าน่าจะแข็งแกร่งพอๆกับลูกาโต้

ด้านหน้าโนโซมุมีบาเรียจำนวนมากทำให้เขานึกถึงลูกาโต้ ตอนที่เขาสู้ที่คฤหาสน์ของไอริส

รูปลักษณ์หญิงสาวตรงหน้านั้นอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา แต่ความสามารถของเธอกลับล้นหลาม โนโซมุไม่สนใจและฟาดดาบไร้นามเหนือหัวเขา

「ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！」

คมดาบผ่ามายา(แฟนท่อม) ของโนโซมุตัดผ่านบาเรียของอาเซลได้อย่างง่ายดายและกระจายออกไป

ยังเหลือบาเรียอีกสามชั้น

อย่างไรก็ตามโนโซมุเข้าใจดีว่าระดับแค่นี้คมดาบผ่ามายาของเขาตัดได้สบาย

「หะ！？」

ดวงตาของอาเซลเบิกกว้างทันทีที่บาเรียแตกสลาย

เหลือบาเรียอยู่อีกสาม โนโซมุยัดคิลงในตัวดาบอีกครั้งและฟันกลับอย่างรวดเร็วจนบาเรียอันที่สองแตกลง

ในขณะที่คงสภาพคิของดาบเอาไว้ เขาก็พยายามจะทำลายบาเรียอันที่สาม

「อย่ามาทำอวดดี……」

อาเซลขมวดคิ้วและยกมือขึ้นจากนั้นแสงองค์ประกอบต้นกำเนิดก็รวมตัวกันรอบๆเขา

「เอาไปกินซะ！」

โนโซมุพูดด้วยเสียงตกใจ ต่อหน้าต่อตาเขาบาเรียมันเริ่มงอกใหม่ขึ้นเรื่อยๆ

แต่ถ้าคิดดูแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็นใคร แต่สิ่งที่เธอใช้คือเวทย์วิญญาณแน่นอน

โนโซมุเข้าใจสิ่งนี้เพราะเห็นจากซีน่าอย่างใกล้ชิด ด้วยเวทย์นั่นหากทำสัญญากับวิญญาณ ก็ไม่จำเป็นจะต้องใช้คำร่ายอีกต่อไป

「บ้าเอ้ย！」

แม้ว่าเขาจะกัดริมฝีปากขณะบาเรียที่งอกขึ้นมาใหม่ โนโซมุยังคงฟาดฟันใส่มันต่อไป

การทำลายล้างบาเรียและสร้างขึ้นใหม่วนลูปไปเรื่อยๆ

ตัวโนโซมุที่ใช้ คมดาบผ่ามายา-ดาบสุดท้าย ต้องใช้สมาธิและการควบคุมคิเป็นอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นการเสริมพลังกายโดยใช้คิก็เริ่มถึงขีดจำกัดอย่างรวดเร็ว

ในทางกลับกันอาเซลก็แค่ใช้พลังของวิญญาณสร้างบาเรียไปเรื่อยๆ มองดูยังไงโนโซมุก็เสียเปรียบด้านพลัง

「เฮ้อ ไม่ค่อยจะมีเวลาซะด้วยสิ เอาเพิ่มไปอีกสักหน่อยจะเป็นไง……」

ยิ่งไปกว่านั้นอาเซลยังก้าวเข้ามาอีก

มือของอาเซลตัดผ่านอากาศอีกครั้งจากนั้นบาเรียตรงหน้าก็ปล่อยลำแสงออกมา

คิดบ้าอะไรอยู่ โนโซมุคิดแบบนั้นแต่เขาก็ฟันมันด้วยดาบ

เหมือนอย่างเคยมันถูกผ่าเป็นสองส่วน อย่างไรก็ตาม บาเรียที่พังทลายกลายเป็นดาบพุ่งเข้าใส่โนโซมุ

「อึก！？」

ดาบสีขาวจำนวนมากพุ่งเข้าใส่โนโซมุ ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วทั้งร่าง

「อ๊ากกกกกกกกกกห！」

อย่างไรก็ตามบาดแผลตื้นไม่มีปัญหากับการเคลื่อนไหว

แม้จะอยู่ต่อหน้าบาเรียที่กลายเป็นสิ่งแปลกปลอมไปแล้วโนโซมุก็ยังคงตวัดดาบฟาดฟันมันต่อไป

ทุกครั้งที่ฟันไปสองสามครั้งบาเรียที่พังทลายจะหันคมเขี้ยวเข้าหาโนโซมุ

ความเสียหายที่เกิดขึ้นจากบาเรียนั้นตื้นเขิน เป็นเพียงรอยขีดข่วน แต่ถ้ายังคงคาบเกี่ยวไปแบบนี้จะเป็นอีกเรื่อง

หลังจากโดนเศษบาเรียที่แตกซ้ำๆเสื้อผ้าของเขาก็ขาดรุ่งริ่งและมีเลือดไหลซึมจากทุกที่

「โถ่วเว้ย！บ้าาจริง！」

ถึงกระนั้นโนโซมุไม่มีทางเลือกนอกจากตวัดดาบของเขาหากหยุดตรงนี้เขาจะโดนสวนกลับ

แม้จะโจมตีแบบนี้ต่อไปสุดท้ายก็ทำได้แค่ซื้อเวลา

「ไอ้บ้าเอ้ย ! ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปแย่แน่ๆ……」

วิธีเดียวที่จะจัดการตรงนี้ได้คือการปลดพันธนาการ

ถึงกระนั้นเขาก็ต้องใช้เวลาสั้นๆในการทำลายโซ่ตรวนที่มัดร่างกายเอาไว้ และถ้าเขาหยุดอาเซลคงไม่พลาดแน่นอน

ยังไม่รู้ดีเลยว่าคู่ต่อสู้คือตัวอะไร แต่รู้สึกได้ว่ามีพลังที่มิอาจหยั่งรู้

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้โนโซมุวิตกกังวลมากยิ่งขึ้นก็คือเทียแมตที่ยังอาละวาด

“อาเซลลลลลลลลลลลลลลล！ กร๊าซซซซซซซซซซซซซ！”

มังกรดำพยายามจะทำลายกรงขังที่เรียกว่าโนโซมุด้วยเสียงคำรามอันหนักแน่น มันพยายามจะหลอกให้โนโซมุทำอะไรสักอย่างนานแล้ว แต่รู้สึกว่าในน้ำเสียงของมันยังมีความเศร้าปะปนอยู่

อย่างไรก็ตาม หลังจากโนโซมุแก้ไขความเข้าใจผิดกับไอริสและคนอื่นๆ และละทิ้งทางเลือกในการทำร้ายลิซ่า ความปรารถนาของเทียแมตก็รุนแรงมากขึ้น

และหลังจากเห็นหญิงสาวตรงหน้า มันก็ยิ่งโกรธราวกับอยากทำลายทุกสิ่ง

ความจริงนั้นทำให้โนโซมุต้องคิดหนัก

「……บ้าเอ้ย ไม่มีเวลามาคิดอะไรไร้สาระ！」

โนโซมุระงับความกังวลและทำตัวเข้มแข็ง

เห็นว่าถ้าเป็นแบบนี้คงอับจนหนทาง และไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากปลดพันธนาการ เทียแมตยังคงพยายามแทรกแซงเขา แต่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เขาจะตายแน่ๆ

ในกรณีนั้นไม่ว่ามีความเป็นไปได้เล็กน้อยแค่ไหน ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเสี่ยง

ที่สุดของปลายทางของการมองเห็น เขาเห็นลิซ่านอนคว่ำอยู่กับพื้น

โนโซมุปล่อยความคิดอันไร้สาระออกไป วางมือซ้ายลงบนโซ่ที่มองไม่เห็นที่ผูกมัดเอาไว้

เขาทุ่มสุดพลังเพื่อทำลายโซ่ในขณะนั้นเองอาเซลก็หน้าเปลี่ยนเล็กน้อย

「คิดว่าจะยอมเหรอ」

「อึก！？」

ทันทีที่โนโซมุกำโซ่ไว้ที่มือ บาเรียตรงหน้าอาเซลก็ระเบิด

การระเบิดปกคลุมโนโซมุขณะที่คมดาบจำนวนมากเข้าแทงโนโซมุ

「ย๊ากกกกกกกกกกกห์！」

ร่างของโนโซมุที่โดนระเบิดทับถมและปลิวไปถูกซัดด้วยมีดคมๆมากมาย

โนโซมุกระเด็นไปประมาณ 10 เมตร ชนเข้ากับต้นไม้และปลิวไปตามพื้น

「เอาล่ะถึงเวลาตายของแกแล้วเทียแมต！」

「ฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะ……」

เพื่อยุติเกมนี้ให้จบลงอาเซลสร้างฉมวกยักษ์ขึ้นมาอีกครั้งและชี้มันไปที่โนโซมุ

โนโซมุที่ปลิวไปกับพื้นพยายามขยับร่างกายเพื่อหนี แต่ว่าตัวเขาชาจนเคลื่อนไหวไม่ได้ และทรุดอยู่ตรงนั้น

เมื่อตัดสินใจว่าหนีไม่ได้เขาพยายามกระชากโซ่ที่มองไม่เห็น

อย่างไรก็ตามอาเซลปล่อยฉมวกออกไป

มันพุ่งตรงไปยังโนโซมุ

「ฮะฮะฮะฮ่าาาาาาาาาาาาา！」

โนโซมุบิดร่างอย่างสิ้นหวังเพื่อหลบการโจมตีตรงๆ แต่ก็ไม่ทัน

อย่างไรก็ตาม ในช่วงเวลาถัดมาหอกเพลิงก็ยิงมาจากด้านข้างโดนฉมวกแห่งแสงของอาเซลในขณะที่เปลวไฟระเบิดออก ฉมวกแสงก็โดนซัดไปทางอื่น

「หืมมมมมมมม！？」

โนโซมุตัวแข็งทื่อด้วยท่าทางตกใจ เมื่อหันไปมองเจ้าของเวทย์ก็เจอลิซ่าที่เส้นผมสยายเป็นเส้นตรงกำลังจ้องไปทางอาเซล

—————————–

ลิซ่าทำได้เพียงแต่มองการต่อสู้ของโนโซมุกับอาเซล ซึ่งตอนนี้เธอเจ็บปวดจนขยับได้ยาก

น้ำตาของลิซ่าไหลออกมาตามธรรมชาติเมื่อเห็นโนโซมุยังคงสู้ต่อไปแม้ร่างกายจะต้องบาดเจ็บ

ภาพของโนโซมุที่ถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้เธอนึกถึงบาปของตัวเองและทำอะไรไม่ถูก

ในกรณีนี้ เธอติดอยู่ในสภาพแบบนี้จนไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรอีกต่อไป

「ฮึก ฮืออออออออ……」

น้ำตาไหลออกมาทีละนิดหยดลงสู่พื้น

ในขณะนั้นสิ่งที่แวบเข้ามาในหัวของเธอคือคำพูดของเอลฟ์สาวที่มองเธอด้วยสีหน้าตกตะลึง

“เธอเองก็โง่ไม่ต่างกันกับหมอนั่นเลย？”

เหตุการณ์ที่ทำให้ชื่อเสียงของลิซ่าตกต่ำและเธอเกือบถูกพวกนักเรียนไร้ความสามารถทำร้ายตัวเอง

เธอเกือบจะละทิ้งความตั้งใจที่จะต่อต้านและปล่อยให้พวกนั้นได้ระบายอารมณ์ใส่ตัวเธอเอง แต่เพื่อนร่วมชั้นของโนโซมุก็ได้มาตักเตือนเธอ

“เนื่องจากโนโซมุไม่เคยโทษใครเลย อย่างน้อยถ้าเธอจะโทษตัวเองก็ควรจะโทษเขาที่เป็นแบบนั้นดีกว่า？”

เอลฟ์สาวคนนั้นเตือนสติลิซ่าและถอนหายใจด้วยความตกใจเล็กน้อย

ในทางกลับกัน ไอริสนั้นดุลิซ่าซึ่งปกติแล้วเธอจะไม่ทำอะไรแบบนี้

“อย่ามาพูดบ้าๆนะ? เธอเองก็มีหลายสิ่งหลายอย่างอยากจะพูดไม่ใช่เหรอไงคะ！”

การเห็นเธอจับหน้าอกตัวเองและดันมันอย่างเจ็บปวด เหนือสิ่งอื่นใดยังเต็มไปด้วยความรู้สึกเศร้า

“แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามาพูดเอาป่านนี้?? พูดไปตอนนี้โนโซมุก็ไม่ตื่นขึ้นมาหรอก ! นอกจากนี้……”

หลังจากคำพูดนั้นไอริสก็เงียบไป

ในส่วนของเธอนี่เป็นคำพูดที่คาดไม่ถึงที่เธอจะพูดออกมา สำหรับลิซ่าคำพูดนั้นเหมือนกับคำเตือน

เธอคิดถึงเขามากแค่ไหน เธอกังวลแค่ไหน ปวดใจแค่ไหนกัน

นึกถึงภาพโนโซมุที่ล้มป่วยแค่เห็นเขาเป็นแบบนั้นก็ปวดใจจนทนไม่ไหวแล้ว

“ไม่อยากจะหักหลังความรู้สึกของตัวเองอีกต่อไปแล้ว？”

ลิซ่าพูดแบบนั้นอยู่ในใจ

เธอทำร้ายโนโซมุไปมากมาย เธอไม่อยากจะทำร้ายเขาอีกแล้ว

และหวังว่าเธอจะได้เดินเคียงข้างสัมผัสแผ่นหลังอันอบอุ่นอีกครั้ง

ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันไม่มีคุณสมบัตินั้น บางทีเขาอาจจะไม่ได้สนใจฉันอีกต่อไปแล้ว แต่ฉันก็อยากจะอยู่ข้างเขาให้นานที่สุด

แต่ถ้าฉันไม่ทำอะไรเลย ก็ไม่สามารถตอบแทนความรู้สึกของเขาที่เป็นห่วงฉันมากขนาดนี้ได้ลงหรอก

「อึก！」

ความร้อนผุดขึ้นภายในอกซึ่งมันเป็นแรงผลักดันให้เธอลุกขึ้นยืน

ลิซ่าตบแก้มตัวเองแรงๆและพลังเวทย์ก็ไหลเวียนไปทั่วร่าง

「มาเถิด ดาบสีแดงชาดที่แทงทะลุท้องนภา……」

ตอนนี้อาเซลมุ่งหน้าไปที่โนโซมุอย่างเดียว ดูเหมือนจะไม่สนใจลิซ่าเลย

ฉันยังคงร่ายต่อไปในขณะที่เพิ่มพลังเวทย์และรอโอกาส

แม้ว่าจะใช้เวทย์ได้ไม่ค่อยดี แต่ก็อย่าไปขวางทางโนโซมุก็พอ แถมยังมีโอกาสพลาดเป้าไปโดนโนโซมุด้วย

สิ่งที่ลิซ่าทำได้ในตอนนี้มีขีดจำกัด เนื่องจากเธอไม่มีอุปกรณ์ปรับแต่ง โนโซมุเองก็ไม่่ได้ใช้พลังเหนือธรรมชาติดั่งตอนที่สู้กับเคน

เพื่อจะขัดจังหวะอาเซลเด็กสาวที่ราวกับหลุดมาจากนอกโลก เธอจะต้องจัดเต็ม

และแล้วเวลาก็มาถึง

「ย๊าาาาาาาาาาาาาาห！」

โนโซมุปลิวไปโดยบาเรียเวทย์จากระยะใกล้และการเคลื่อนไหวเขาก็ช้าลงครู่หนึ่งลำตัวกระแทกเข้ากับลำต้นของต้นไม้

「โนโซ……อึก！」

ฉันเกือบจะกรีดร้องออกมาที่เห็นเขาเป็นแบบนั้น แต่ก็กลั้นเสียงเอาไว้ อาเซลสร้างฉมวกอันใหญ่เพื่อโจมตีใส่เขา

「อึก！　ตอนนี้แหละ！」

พลังเวทย์ที่ระงับเอาไว้ถูกปล่อยในคราวเดียว หอกสีแดงเข้มที่ส่องแสงปรากฏขึ้นในมือขวา

ในเวลาเดียวกัน ความสามารถ “แม่มดเนวี่” ก็ถูกเปิดใช้งาน หอกเพลิงนั้นใหญ่เท่ากับความสูงของลิซ่า

ลิซ่ายกหอกขนาดสองเท่าแล้วโยนมันไปในคราวเดียว

“คริมสัน แลนซ์”

หอกสีแดงที่บินไปโดนฉมวกแห่งแสงกำลังจะแทงโนโซมุส่งเสียงบาดหู และทิศทางฉมวกก็เปลี่ยนไป

ลิซ่าเปิดใช้เวทย์อีกครั้งหนึ่งทำเทไปที่เวทย์เสริมพลังและเข้าใกล้อาเซล

「ย๊าาาาาาาาาา！」

「อึก！อย่ามาขวาง！」

เมื่ออาเซลก้าวเข้ามาหาลิซ่า เธอก็ยิงธนูไฟ

ลิซ่าหายเข้าไปในหมอกราวกับพายุฝน ร่างของเธอปลิวว่อนและมีระเบิดตามมาหลายครั้ง

「อะ อ่อก……」

ลิซ่าหมอบลงพร้อมกับความทรมาน

ต่างจากเมื่อก่อนเธอขยับไม่ได้อีกแล้ว

ทันทีที่โนโซมุเห็นแบบนั้น จิตใจเขาก็แหลกสลาย

「อึก！　ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกห์！」

โนโซมุฉีกโซ่ที่มองไม่เห็นออกภายในทันที

เมื่อพันธนาการที่จองจำเขาไว้ถูกปลดออก พลังงานคล้ายพายุลูกใหญ่ก็มารวมที่ตัวเขาในคราวเดียว

ทันทีหลังจากนั้น เสียงระเบิดคำรวมของโนโซมุ เขาใช้ก้าวพริบตา เข้าโจมตีใส่อาเซลราวกับสัตว์ร้าย

「แกกกกกกกกกกกกกกกกกก！」

อาเซลเบิกตากว้างอยู่ครู่หนึ่งเนื่องจากความเร็วอันมหาศาลที่เพิ่มมากขึ้น แต่เธอก็ยัดพลังเวทย์ลงในบาเรียทันที

บาเรียหลายอันเปล่งประกาย อย่างไรก็ตามโนโซมุไม่สนใจและแทงดาบเข้าไปด้วยพลังมหาศาล

ปลายดาบพุ่งเข้าหาอาเซลเจาะบาเรียเวทย์ที่มีความแข็งแกร่งสูงราวกับเศษกระดาษ

「ความสามารถดูเพิ่มขึ้นมากเลยนี่..แต่！」

บาเรียของอาเซลที่โดนตัดไปสร้างขึ้นมาใหม่และความเร็วยังเพิ่มขึ้นตามลำดับความสำคัญ

บาเรียยังคงขวางการโจมตีของโนโซมุ

เจาะ สร้างขึ้นใหม่ เจาะ สร้างขึ้นใหม่….

ดาบของโนโซมุพุ่งเข้าไปเรื่อยๆแม้ว่าจะโดนขวางอยู่หลายครั้ง

อย่างไรก็ตามปลายดาบหยุดออกไปเพียงนิดเดียวหลังจากที่เกือบจะถึงอาเซล อาเซลยกมือขึ้นและสร้างศรเวทย์จำนวนมาก

「เอาล่ะหมดเวลาสนุก…..！？」

อาเซลมั่นใจในชัยชนะของตัวเอง อย่างไรก็ตามโนโซมุระเบิดคิออกกลายเป็นหอกที่แทงทะลุทุกอย่างและโจมตีอาเซล

คิ“ทะลวงแกนกลาง”

หอกวิญญาณที่โนโซมุทำลายกำแพงเวทย์ซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็เพื่อสะสมพลังงานและปลดปล่อยให้มันระเบิดในคราวเดียว เศษหอกแหลมคมจำนวนมากพัดไปทั่วและอาเซลก็พยายามใช้ศรแห่งแสงหักล้างการโจมตีเหล่านั้น

「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก……」

ความเงียบกลับคืนสู่ป่า

ท่ามกลางเศษไม้ที่แตกละเอียดและฝุ่นรอบๆ โนโซมุทรุดตัวลงเพราะความเหนื่อยล้าและหายใจแรง

แม้ว่าโนโซมุใกล้ถึงขีดจำกัดของตัวเองแล้ว พูดตามตรงแค่ยืนได้ก็น่าเหลือเชื่อ แต่ว่ามันมีสถานการณ์ที่ผลักดันให้เขาก้าวข้ามขีดจำกัด

ควันฟุ้งกระจายหลังจากแกนกลางถูกเจาะ ทันใดนั้นอนุภาคแห่งแสงก็ลอยมาจากภายใน

อนุภาคที่ลอยขึ้นมาเหมือนผงหิมะในที่สุดก็มาบรรจบกันจุดเดียวและหมุนวนไปรอบๆ แสงที่รวมกันเริ่มขยายเป็นรูปร่าง

แขนขาเรียวยาวชวนให้นึกถึงหินอ่อน และแขนขาของมันทั้งบองบางแต่ดูแข็งแรง เหยียบย่ำพื้นโลก และปีกที่กลางออกจากด้านหลังของมันปกคลุมท้องฟ้า

เกล็ดเรียบที่ปกคลุมลำตัวมีสีขาวบริสุทธิ์ดุจหิหมะ ในสายตาของมันมีเจตนาฆ่าชัดเจน

มังกรขาว

เช่นเดียวกับเทียแมตเป็นเผ่าพันธุ์ที่หายไปตามกาลเวลา

「ก็คิดว่าเป็นแค่มนุษย์จะทำอะไรได้ แต่ไม่คิดเลยว่าฉันจะต้องมาใช้ร่างจริงในที่แบบนี้ แต่ขอจบเรื่องนี้ก็แล้วกัน “พวกเรา” สามารถเอาชนะแกได้หากแกไม่ได้ปลดปล่อยพลังของดราก้อนสเลเยอร์ออกมา」

อาเซลมองไปหาโนโซมุ อย่างไรก็ตามโนโซมุก็จ้องมองกลับด้วยความเดือดดาล

เตรียมดาบของเขาและจ้องมองมังกรตรงหน้า

ก่อนที่จะรู้ตัว ดวงตาของโนโซมุก็กลายเป็นสีแดงเป็นที่เรียบร้อย

「「…ฆ่าาาาา」」

โนโซมุพูดอย่างสงบในขณะที่ปล่อยรังสีอาฆาตไปอย่างชัดเจน ร่างกายของเขา ตอนนี้มีอีกตัวตนหนึ่งซ้อนทับอยู่

เชิญบริจาคค่าน้ำค่าข้าวปลาอาหารได้ที่

097-005-6950 ภารดร บุญมา พร้อมเพย์/วอลเล็ต

ติดตามสอบถามงานแปลที่ รินคะน้า