ตอนที่ 25
ตอนที่ 25 ข่าวของอัศวิน
ทันทีที่ชำแหละเสร็จ ฮิคารุก็แบกเครื่องในตรงไปที่ร้าน พาสต้า แมจิค พร้อมกับลาเวีย และอย่างที่คาดไว้ เจ้าของร้านแลดูดีใจมาก
“ข้าคงให้อาหารฟรีแบบครั้งก่อนไม่ได้ แต่จะลดให้เป็นพิเศษเลยก็แล้วกัน” เจ้าของร้านพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี
ทั้งคู่ถูกนำไปที่โต๊ะตัวเดียวกันกับครั้งก่อน ที่นั่นมีลูกค้าอยู่ก่อนบ้างแล้ว พวกเขามองมาที่ทั้งสองคนอย่างสนอกสนใจ ที่นี่นั้นไม่ใช่ที่ๆเด็กผู้ชายสองคนจะมาด้วยกัน แต่ด้วยความเกรงใจเจ้าของร้าน ก็ทำให้ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
“เราดีใจจังที่ได้มาร้านอาหารกับนายน่ะ” ลาเวียพูด
พอลองมาคิดดูแล้ว ก่อนหน้านี้เราก็กินอาหารจากร้านแผงลอยมาตลอดเลยนี่นา ในทีแรก เขารู้สึกเป็นกังวลเรื่องสารอาหารที่จะได้ แต่ว่า ร้านแผงลอยนั้นมีอาหารหลากหลายจนน่าตกใจ ทั้งอาหารทะเล ผัก ผลไม้ ดังนั้นไม่ต้องกังวลเรื่องสารอาหารที่ควรจะได้รับเลย แต่นานๆทีมากินดินเนอร์แบบนี้บ้างก็ดีเหมือนกัน
“สุดยอดเลย”
“อะไรเหรอ”
ฮิคารุมองดูลาเวียที่กำลังกินอาหารเรียกน้ำย่อย เธอนั่งหลังตรงและถือช้อนกับมีดพร้อมกับทานอย่างสง่างาม
“ฉันไม่ได้เรียนพวกมารยาทอะไรแบนี้มาเลยน้า ที่มีก็มีแค่ความรู้เท่านั้นเอง”
เขาอาจจะได้รับความรู้มาจากโรแลนด์แต่ว่ามันก็ไม่ได้ซึมซับเข้าไปในร่างกายของเขา เป็นเพียงแค่ความรู้เท่านั้น
“…เราดูไม่เหมือนนักผจญภัยงั้นเหรอ”
“ประมาณนั้นล่ะ”
“เราควรจะเปลี่ยนสักหน่อยมั้ยอ้ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก อย่างนี้ดีอยู่แล้วล่ะ”
ถ้าจะมีนักผจญภัยที่น่ารักแบบนี้บ้างก็ดีเหมือนกันนะ ฮิคารุคิด
ส่วนลาเวียก็ตั้งใจกินต่อไป
“งั้นฉันลองบ้างดีกว่า”
“นายมีความรู้อยู่บ้างนี่นา คงใช้เวลาฝึกไม่นานหรอก”
“บางเรื่องมันก็เรียนรู้ไม่ได้เร็วขนาดนั้นหรอกนะ”
ทั้งคู่คุยกันสไปด้วยระหว่างทานอาหาร ส่วนหัวเรื่องก็ต่างไปจากที่เคย บางทีอาจจะเป็นเพราะสถานที่ที่ทำให้เปลี่ยนอารมณ์ได้ ส่วนหัวเรื่องก็เป็น อาหารที่ลาเวียชอบ ผลไม้ที่ชอบ หนังสือที่เธอเคยอ่าน
“ยินดีต้อนรับ โอ้ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
กลอเรียนั่นเอง
“ท่านฮิคารุ!”
.”อ๊ะ…..สายันต์สวัสดิ์”
“มากันอีกแล้วแฮะ”
สามสาว พอลล่า เพีย และพริสซิลล่าก็มาด้วย
“พวกเธอมาทำอะไรที่นี่เนี่ย”
ที่นั่งที่โต๊ะของเขามีเพิ่มมาอีกสองที่ ข้างฮิคารุมีกลอเรียกับพริสซิลล่าประกบอยู่ ส่วนเพียกับพอลล่าก็ประกบลาเววียอยู่
“เด็กพวกนี้บอกว่าเธอช่วยพวกนางเอาไว้น่ะค่า ฉันก็เลยพาพวกนางมาขอบคุณน่ะค่า”
กลอเรียพูดพร้อมกับยิ้มตามปกติ
“ให้ตายสิ…” ฮิคารุพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ “ก็บอกแล้วไงว่าอย่าบอกคนอื่นน่ะ”
พอฮิคารุรู้ว่าพวกเธอบอกกลอเรียเรื่องนี้ ฮิคารุก็เกือบที่จะควบคุมตัวเองไม่อยู่
“ขอโทษค่ะ!!!” พอลล่ารีบพูดออกมา พร้อมกับก้มหัว “เพียบอกกลอเรียตอนที่ฉันกำลังไปห้องน้ำอยู่ค่ะ”
“ขอโทษนะ! แต่พวกเราทั้งสามคนไม่มีทางที่จะจัดการมันได้อยู่แล้ว แล้วยังไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรอีก แล้วอีกอย่างเธอเป็นพนักงานกิลด์ก็น่าจะเก็บเป็นความลับได้น่ะ”
“ใช่แล้วค่า ฉันไม่บอกใครหรอกนะ แต่ทำไมต้องอยากเก็บเป็นความลับล่ะค้า คุณฮิคารุน่ะแข็งแกร่งพอที่จะช่วยคนอื่นนี่นา แต่ว่าฉันก็ไม่คิดว่าคุณฮิคารุเก่งขนาดที่จะล้มฟอร์เรสบาร์บาเรี่ยนได้หรอกนะค้า มันไม่เห็นจะเป็นเรื่องแย่เลยนี่นา ทำไมถึงอยากเก็บเป็นความลับล่ะค้า”
“จริงด้วย!” เพียพูด
ฮิคารุจ้องเขม็งไปที่เพีย เธอก็เลยไปหลบอยู่หลังพริสซิลล่า
“ผมไม่คิดว่าพวกเธอเหมาะกับการเป็นนักผจญภัยหรอกนะ พวกเธอควรจะเลิกเป็นนักผจญภัยกันได้แล้ว…” ฮิคารุพูด
“ทะ ทำไมล่ะ….”
“ก็ถ้าหากมีเควสที่ต้องเก็บความลับของผู้ว่าจ้างเอาไว้มันจะแย่เอาน่ะสิ ไม่ใช่ว่าพนักงานกิลจะเชื่อใจได้หรอกนะ หรือจะคิดว่าเพราะเป็นเรื่องของผมเลยบอกได้น่ะ หรือว่าเป็นเพราะผมยังเด็กอยู่น่ะ”
“กะ ก็….ไม่ได้ตั้งใจนี่นา…”
“ท่านฮิคารุคะ พวกเราขอโทษจริงๆค่ะ เดี๋ยวพวกเราจะสั่งสอนเธอให้เองนะคะ”
“ขอโทษนะ ฮิคารุ พวกเราทำสิ่งที่ไม่สมควร” พริสซิลล่าเสริม
เพียหน้าซีดเป็นไก่ต้ม น้ำตารื้นที่ขอบตา แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฮิคารุเปลี่ยนใจ เขาเชื่อว่าถ้าเคยทำให้ความลับรั่วไหลไปครั้งนึงแล้ว ยังไงก็ต้องมีอีกแน่ๆ ฮิคารุไม่อยากแบกรับความเสี่ยงที่ความลับจะรั่วไหลอีก
“คุณฮิคารุคะ” กลอเรียพูดพร้อมรอยยิ้ม เธอเป็นคนหนึ่งที่ฮิคารุไม่อยากให้เธอได้ข้อมูลของเขาไป “ตอนนี้เธอเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปแล้วนะคะ ช่วยยกโทษให้เธอได้ไหมคะ แล้วอีกอย่าง คุณก็กะจะเพิ่มแรงค์นักผจญภัยของตัวเองด้วยไม่ใช่เหรอ ถ้าเป็นแบบนั้น พวกนักผจญภัยก็ต้องรู้ความสามารถของคุณในสักวันอยู่ดี ไม่ว่าคุณต้องการหรือไม่ก็ตาม บวกเขาคงจะสงสัยว่าคลาส ธรรมดาน่ะสำเร็จเควสได้ยังไงกันน้า”
ว่าแล้วเชียว กำลังพยายามล้วงข้อมูลสินะ
ฮิคารุถอนหายใจอยู่ในหัว
กลอเรียคงจะคิดว่าเรามีคลาสที่ทำให้ฆ่าฟอร์เรสบาร์บาเรี่ยนได้สบายแหงๆ
“แล้วพวกเธอก็บอกว่าอยากจะให้คุณรับค่าวัตถุดิบทั้งหมดไปด้วยนะคะ”
“ไม่ล่ะ ผมไม่ต้องการเงิน”
“….จริงเหรอค้า”
“ก็ถ้าผมไม่มีเงินจะซื้ออาวุธที่ฆ่าฟอร์เรสบาร์บาเรี่ยนได้มั้ยล่ะ”
“……..”
ในตอนนั้นเอง กลอเรียนั้นมีคิ้วขมวดเล็กน้อย แน่นอนว่าฮิคารุโกหก เขาอยากให้เธอคิดว่าเขาฆ่ามันได้เพราะอาวุธ ไม่ใช่คลาส
“ผมคิดว่ายังไงพวกเธอก็ไม่พอใจหรอกนะ ถ้าอย่างนั้นเอาอย่างนี้สิ พวกเธอเลี้ยงข้าวมื้อนี้ให้ผมก็แล้วกัน”
“ยะ ยินดีเลย!!!”
เพียรีบตอบรับ
“ผมไม่อยากมีปัญหาไปมากกว่านี้น่ะ แล้วอีกอย่างถ้าพวกเธอคอยขอบคุณผมอย่างนี้ไปเรื่อยๆมันจะลำบากใจซะเปล่าๆ”
“จัดไป ผู้จัดการ เมนูหน่อยเด๊ะ”
บรรยากาศกลับมาเป็นเหมือนเดิม เพียนั้นคิดว่าเธอได้รับการให้อภัยแล้ว ส่วนพริสซิลล่าก็รู้สึกโล่งอก แต่พอลล่านั้น
“……”
…เธอพยายามทำตัวให้ร่าเริงทั้งอย่างนั้น ฮิคารุไม่อยากพูดอะไรอีกแล้ว แต่ก็ทิ้งพวกเธอไปอย่างเย็นชาไม่ได้ เขายังรู้สึกผิดกับเรื่องก่อนหน้านี้อยู่ เขาจึงพยายามอดกลั้นเอาไว้ และคิดว่านี่คงจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว
มื้ออาหารดำเนินต่อไป เพียนั้นร่าเริงขึ้นแล้ว และนำวงสนธนา พอลล่าก็เข้าร่วมวงด้วย พอลล่าก็ดูเหมือนปกติ กลอเรียคอยช่วยนำบทสนธนา เรื่องที่พูดก็เป็นเรื่องการผจญภัยต่างๆ กลอเรียนั้นมีความรู้เรื่องนี้เยอะมากเลยทีเดียว
ฮิคารุก็เข้าร่วมบทสนธนาอยู่บ้าง อาหารนั้นอร่อยมากดังนั้นถึงจะหมดเรื่องคุยก็ยังมีอาหารให้กินอยู่
“อ๊ะ มีเรื่องนึงนะค้า…”
กลอเรียปรบมือเบาๆ
“เมื่อวันก่อนมีนักผจญภัยรงค์ C มาที่เมืองด้วยนะค้า”
“แรงค์ C งั้นเหรอ ว้าว”
“สุดยอดเลวยใช่มั้ยล่ะค้า น่าเศร้าจังที่ในพอนด์ไม่มีแรงค์ C เลย”
“พวกนั้นเป็นคนยังไงเหรอ” เพียถามออกมา
กลอเรียตอบออกมาว่า พวกนั้นมีกันสามคน มาทำเควสคุ้มกันขุนนางและภารกิจล้มเหลว
“เอ๋ เด็กสาวหายไปเฉยๆน่ะเหรอ เธอเป็นนักเวทย์เหรอ”
“เวทย์เคลื่อนย้ายในตอนนี้ยังอยู่ในขั้นตอนการค้นคว้าน่ะค่า ยังเอามาใช้จริงไม่ได้ คุณฮิคารุคิดว่าไงเหรอค้า”
“เรื่องอะไรล่ะ”
“เรื่องเด็กสาวคนนั้นน่ะค่ะ”
“ก็ไม่เห็นจะยากอะไรเลยนี่”
สามใบเถามองมาที่เขาอย่างสนใจ กลอเรียก็ตาเป็นประกาย ส่วนลาเวียก็จ้องมาที่เขาเหมือนกัน
เธอจ้องมามากเกินไปแล้วนะ ทำตามปกติสิ เดี๋ยวก็ความแตกหรอก ฮิคารุคิด
“ก็นักผจญภัยลักพาตัวไปไงล่ะ คงจะมีพวกชนชั้นสูงจ้างนั่นล่ะ”
“มันดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลนะค้า ดูเหมือนว่าพวกนั้นจะตรงไปที่เมืองหลวงเลยแล้วก็รายงานมาว่า “เด็กคนนั้นหายไปซะเฉยๆ” น่ะค่า”
“ก็คงเป็นแผนของพวกนั้นนั่นแหละ คงจะไม่มีใครคิดว่าพวกนั้นจะยอมรับว่าตัวเองทำพลาดหรอกนะ”
“เข้าใจแล้วค่ะ…”
“มันก็ง่ายแค่นั้นล่ะนะ”
“แล้วคิดยังไงกับทหารที่ถูกโจมตีล่ะคะ”
กลอเรียเล่ารายละเอียดเรื่องที่อีสโดนทำร้ายในวันเดียวกัน พอลล่านั้นช็อคไปเลย
“โจรจัดการอัศวินได้เนี่ยนะ เขาต้องแข็งแกร่งมากแน่ๆเลย”
“ใช่ค่ะ” กลอเรียพยักหน้า
“แล้วอัศวินนั่นแข็งแกร่งขนาดไหนกันล่ะ” ฮิคารุถาม
“คุณเคยสู้กับอัศวินมั้ยคะคุณฮิคารุ”
“ใม่อ่ะ ผมแค่สงสัยว่าพวกนั้นแข็งแกร่งกว่านักผจญภัยขนาดไหน”
“ไหนดูซิ…อัศวินฝึกหัดก็จะอยู่ประมาณนักผจญภัยแรงค์ E น่ะค่ะ ในด้านของการต่อสู่ล่ะนะค้า ถ้าเป็นเรื่องเคลียดันเจี้ยนนักผจญภัยจะแข็งแกร่งกว่าค่า”
“ถ้าพวกอัศวินฝึกหัดเทียบได้กับแรงค์ E งั้นพวกอัศวินปกติก็คงประมาณแรงค์ D สินะ”
“ถูกต้องค่า แต่ก็เหมือนกับนักผจญภัยนั่นล่ะ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะเก่งนะค้า”
“หืมม”
ถ้างั้นในสายชำนาญอาวุธ พวกฝึกหัดคงจะมีประมาณ 1 หรือ 2 แต้มสินะ แล้วทหารธรรมดาคงประมาณสามแต้มสินะ
“ถ้างั้นที่เมืองหลวงก็แข็งแกร่งมากเลยสิ”
“ก็ใช่นะคะ พวกนั้นน่ะถูกเรียกว่าปรมจารเลยนะค้า เห็นว่าสามารถเอาชนะพวกนักผจญภัยแรงค์ BหรือA ในการจำลองการต่อสู้ได้เลยนะค้า ดูเหมือนว่าจะแบ่งเป็น กับตัน ผู้สั่งการ ทหารธรรมดา แล้วก็พวกอัศวินฝึกหัดตามลำดับน่ะค่า”
หืม ผู้สั่งการกับแรงค์ C คงจะมีประมาณสี่แต้มถ้าลองเทียบกับโนกุสะดู เดาว่ากับตันคงจะมีประมาณ ห้าแต้มสินะ ก็น่าจะประมาณแรงค์ B สินะ ถ้าลุงอันเค็นมีหกแต้มในสายดาบสั้น ….
“แล้วคุณอันเค็นแข็งแกร่งขนาดไหนล่ะ” ฮิคารุถาม
“คุณอันเค็นแข็งแกร่งงั้นเหรอค้า”
“ถ้าไม่รู้ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“ไม่เอาสิค้า คุณฮิคารุ บอกหน่อยเถอะค่า” กลอเรียพูดพร้อมกับกอดแขนของฮิคารุ หน้าอกของเธอกดลงที่แขนของเขา
อ่า แจ่มสุดๆ นี่น่าจะประ…. แล้วฮิคารุก็รับรู้ได้ถึงจิตสังหารมาจากฝั่งตรงข้าม แต่เขาก็ไม่กล้ามอง
เปล่านะ ฉันไม่ได้นอกใจนะลาเวีย ใจเย็นๆก่อนนะ
ดูเหมือนว่าคำพูดของเธอจะส่งไปถึง จิตสังหารหายไป
“กะ ก็….เขาดูแปลกๆน่ะ แล้วอีกอย่าง เขาเป็นกิลด์มาสเตอร์ใช่มั้ยล่ะ แล้วเหมือนเขาจะเคยเป็นนักผจญภัยที่ถูกแต่งตั้งให้เป็นกิลด์มาสเตอร์ใช่มั้ยล่ะ แปลว่าเขาจะต้องแข็งแกร่งมากแน่ๆเลย”
“ว้าว..ไม่รู้มาก่อนเลยนะค้าว่าเขาจะแกร่งขนาดนั้น”
หน้าตาดูไม่ค่อยเชื่อเท่าไรเลยนะ
“โอ๊ะ เข้าใจแล้ว เหมือนว่าคุณอีสจะบอกว่าเด็กจู่โจมเขานี่นา”
แล้วทุกคนก็เงียบไป
“แถวนี้มีเด็กที่เก่งขนาดนั้นด้วยเหรอ” ฮิคารพยายามพูดโดยไม่สบตา เขาคิดไว้แล้วว่าคงจะมีเรื่องแบนี้เกิดขึ้น
“คุณฮิคารุรู้จักบ้างรึเปล่าค้า”
“ไม่เลยน่ะ ถ้ามีคนแบบนั้นก็ต้องมีคนสนใจเยอะมากเลยไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ค่ะ เยอะ เลย”
“แล้วพนักงานกิลด์ก็ยังไม่รู้ว่าเป็นใครด้วย ถ้าเป็นแบบนั้นผมก็คิดว่าเขาอาจจะเป็นโจร หรือไม่ก็เป็นแค่คนตัวเตี้ยเฉยๆก็ได้”
‘อาจจะใช่นะคะ….คุณอันเค็นก็พูดมาแบบนั้นเหมือนกัน”
“แล้วมีเผ่าที่ตัวเล็กอยู่บ้างมั้ยล่ะ”
“ก็มีอยู่นะค้า แต่ค่อนข้างน้อยเลยล่ะค่า”
“เข้าใจล่ะ ถ้ามีโจรอยู่แถวนี้ก็ต้องระวังแล้วสิ”
“เห็นด้วยเลยค่า…..ฉันรู้สึกเสียใจกับทหารคนนั้นจริงๆนะค้า”
เสียใจงั้นเหรอ เป็นคำที่ค่อนข้างแปลกเลยแฮะ ถ้าแพ้นั่นก็แปลว่าควรจฝึกให้มากกว่านี้น่ะสิ
“มีเรื่องอะไรมากกว่านั้นมั้ย แบบว่า นอกจากเรื่องที่เด็กคนนั้นล้มเขาได้น่ะ”
“ใช่ค่า เหมือนว่าเด็กคนนั้จะไว้ชีวิตเขาน่ะ ดูเหมือนว่าเด็กคนนั้นจะไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับอัศวินเลยนะค้า”
“หมายความว่ายังไงน่ะ อธิบายหน่อยสิ ไม่ใช่แค่ผมนาที่ไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับอัศวินน่ะ พวกเธอกก็ไม่รู้เหมือนกันใช่มั้ยล่ะ”
ทุกคนพยักหน้า
“การแพ้ให้กับโจรถือเป็นการเสียเกียรติ เขาจะต้องตายค่ะ”
“อะไรนะ”
“เด็กคนนั้ไว้ชีวิตเขา แต่ยังไงเขาก็ต้องตายอยู่ดีแหละค่า”
ฮิคารุหมดคำพูดไปพักหนึ่ง
หลังจากนั้นหัวข้อสนธนาก็เปลี่ยนไป หลังจากที่กินเร็จแล้ว เพียก็เป็นคนจ่ายค่าอาหารให้ตามที่ได้พูดไว้
“ไว้เจอกันนะ” ฮิคารุพูด
“ขอบใจนะ”
ฮิคารุกับลาเวียก้มหัวให้ พวกเขาแยกกันที่หน้าร้าน สามสาวไปทางหนึ่ง ส่วนกลอเรียก็ไปอีกทางหนึ่ง
หลังจากที่เดินออกไป ทั้งคู่ก็เลี้ยวเข้าซอยหนึ่งและเปิดใช้อำพรางหมู่
“ฮิคารุ?”
“พวกเราจะตามกลอเรียไป”
“เธอสงสัยนายเหรอ”
“เธอก็คิดเหมือนกันสินะ เธอคงจะคิดว่าฉันเป็นคนร้ายแน่นอน ก็เลยพยายามใช้จังหวะนี้เพื่อล้วงข้อมูลนั่นล่ะ”
”แล้วทำไมเราต้องตามไปล่ะ”
“ฉันอยากรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังน่ะ บางทีเธออาจจะรวบรวมข้อมูลให้ใครบางคนอยู่ก็ได้” “บางทีเธออาจจะมีนัดไปติดต่อกับคนคนนั้นสินะ”
“บางทีเธออาจจะจดอะไรไว้บ้างก็ได้ ถ้าไม่ใช่แบบนั้น ก็แปลว่าเธอกำลังสนใจฉันนั่นแหละ”
“หวาย น่ากลัวอะ”
ฉันว่าสกิลของฉันน่ากลัวกว่าอีกนา
กลอเรียดื่มเหล้าไปบ้างแต่เธอก็ยังเดินตรงได้อยู่ หลังจากที่เดินมาได้สิบนาที เธอก็มาถึงอพาร์ทเมนท์แห่งหนึ่ง ทางเข้าเป็นทางเข้าธรรมดาที่มีบันไดเพื่อเข้าไปในแต่ละห้อง มีหน้าต่างบานเดียวออกมาทางถนนหลัก ไม่มีที่สำหรับตากผ้า น่าจะมีระเบียงอยู่ด้านหลัง
กลอเรียฮัมเพลงและเปิดเข้าไปข้างใน หลังจากนั้นก็ปิดประตูและล็อคทันที
ฮิคารุแนบหูไปที่ประตู เสียงเท้าค่อยๆไกลออกไป บางทีอาจจะเป็นที่ชั้นสาม
“ไปข้างหลังกันเถอะ”
ข้างหลังเป็นพื้นที่เปิดที่มีต้นไม้ใหญ่อยู่ ด้านล่างนั้นมีม้านั่งสำหรับนั่งคุยเรื่องทั่วไป ที่นี่ดูเหมือนจะเป็นที่สำหรับไว้ให้ชาวบ้านพักผ่อน และตอนนี้นั้นค่อนข้างเงียบเลยทีเดียว
“ทางนี้”
ข้างหลังมีระเบียงอย่างที่คิด ที่ห้องในชั้นสามนั้นมีแสงของตะเกียงเวทย์มนต์ลอดออกมา หน้าต่างนั้นปิดอยู่
“อยู่ตรงนี้นะ”
“นายจะไปไหนน่ะ”
“จะปีนขึ้นไปน่ะสิ”
ฮิคารุวิ่งไปที่ตึกแล้วก็กระโดดจับที่ระเบียงชั้นสอง ที่เขาทำแบบนี้ได้เพราะแต้มในสาย พลังจู่โจม และ ระเบิดพลัง
จากนั้นก็กระโดดจากระเบียงชั้นสองขึ้นไปที่ชั้นสาม
ฮิคารุหายใจหอบ เข้าขึ้นมาได้ก็จริงแต่ว่าพลังกายของเขานั้นน้อยมาก เขานั้นอยากจะลงแต้มที่เพิ่งได้มาให้ ความอึด ไม่ก็ การฟื้นฟูตามธรรมชาติ แต่ว่าเขาก็อดทนไว้เพราะว่าแต้มนี้อาจจะมีประโยชน์ภายหลังก็ได้
ถึงเขาจะหายใจหอบขนาดนี้แต่ก็ไม่มีใครรู้เพราะเขาใช้ทั้งความสามารถของคลาสและสกิลของเขา เขาย่องไปที่ระเบียงและแอบดูด้านใน
“ห๊ะ!?”
ฮิคารุไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองกลอเรียนั้นไม่ได้ทั้งเขียนรายงานหรือว่าพบกับใครในห้องของเธอ
ในห้องนั้นมีแต่กลอเรีย ที่แก้ผ้าอยู่….
หน้าอกอวบอิ่ม เอวบางๆ ฮิคารุเห็นเข้าเต็มๆตา จากตรงนั้นเขาเห็นได้ยังสิ่งที่อยู่ใต้สะดือลงไป ถ้าเขายืนขึ้นเขาก็จะไม่เห็นอะไรเลย แต่ว่าก่อนที่เขาจะยืนขึ้น เธอก็ตรงไปที่อีกห้อง หน้าอกและเส้นผมของเธอ…. ละไว้ในฐานที่เข้าใจแล้วกัน เธอตรงเข้าไปที่อีกห้องแล้วฮิคารุก็ได้ยินเสียงตุ้บ ดังออกมาจากข้างใน บางทีเธออาจจะล้มตัวลงบนเตียง
“…..”
ชิบเป๋ง…ทำไงดีเนี่ย…
ฮิคารุนั้นไม่รู้มาก่อนว่าเธอจะนอนแก้ผ้า ตอนนี้หัวใจของเขาแทบจะทะลุออกมาจากอก
เย็นไว้ลูกพ่อ เย็นไว้ ฮิคารุพยายามสงบจิตสงบใจ ดูเหมือนว่าเธอจะถามเขาเพราะสนใจในตัวเขา ถ้าอย่างนั้น เขาก็เห็นเธอโป๊โดยไม่ได้อะไรเลยสิ เขารู้สึกผิดในใจ
บางทีเราน่าจะเช็คว่าเธอเขียนจดหมายหรืออะไรไว้บ้างรึเปล่า
ประตูนั้นถูกล็อคจากด้านใน แต่ถ้าเขาเข้าไปข้างใน เขาก็จะเห็นเธอโป๊ทั้งตัว
ได้เวลากลับแล้วสิ ช่างหัวมันก็แล้วกัน
เขานั้นไม่มีทางเลือก ถ้าเขาทุบหน้าต่างเธอต้องรู้แน่ว่ามีคนแอบเข้าไป และเขาไม่มีสกิลที่ช่วยให้ปลดล็อคประตูหน้าได้ด้วย
ถ้าเราอยากจะดึงประสิทธิภาพของลอบเร้นออกมาให้มากที่สุด เราก็ต้องหาวิธีที่จะช่วยเปิดประตูได้สินะ
“ฮิคารุ”
ลาเวียวิ่งมาหาเขาทันที
“เจออะไรมั้ย”
“เธอไปนอนแล้วล่ะ ดูเหมือนว่าเธอจะสนใจฉันเป็นการส่วนตัวน่ะ..”
“อย่างนั้นเหรอ”
“หืม หมายความว่าไงน่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอก”
ฮิคารุร้อนตัวอยู่นิดหนึ่ง เขาคิดว่าถ้าไม่บอกเรื่องที่เห็นไปน่าจะดีกว่า แต่ว่าเขาก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี
“งั้นกลับโรงแรมกันเถอะ” ลาเวียพูด
“ได้สิ แต่ว่าเธอไปนอนก่อนได้เลยนะ เดี๋ยวจะตามไปทีหลัง”
“ทำไมล่ะ”
ฮิคารุหายใจเข้าลึก
“สงสัยเรื่องอีสน่ะ เลยว่าจะไปเช็คว่าเขาเป็นยังไงบ้างน่ะ”
