อาชีพสุดแกร่งตรวจจับไม่ได้ – ตอนที่ 64

อาชีพสุดแกร่งตรวจจับไม่ได้

ตอนที่ 64 สารภาพ

              “ปรโลก……?”

              “ผมเคยตายไปแล้วครั้งหนึ่ง”

              ลาเวียทำตาโต

              ฮิคารุเล่าว่าเดิมทีตัวเขาเกิดและเติบโตที่ประเทศ “ญี่ปุ่น”

              ประเทศที่ผู้คนมีผมและดวงตาสีดำ ประเทศที่เทคโนโลยีก้าวหน้า ไม่มีเวทมนตร์—-

              หลังจากเสียชีวิต ก็โดนโรแลนด์ นุย ซาราช่า “ชักชวน” ให้มาที่โลกนี้

              “เงื่อนไขคือ สังหารเคานต์มอร์คสแตท”

              “……อย่างนั้นเหรอ คิดว่าแปลกอยู่ ว่าทำไมฮิคารุถึงต้องสังหารคนคนนั้น”

              “เพราะชีวิตของโรแลนด์ใกล้จบลงแล้วไง”

              “เหรอ……สำหรับเขาแล้วคงเป็นเป้าหมายที่อยากจะล้างแค้นให้ได้สินะ”

              “เอ่อนี่ ลาเวีย ผมพูดเองยังคิดว่ามันฟังดูบ้าเอามากๆ—-แต่ดูเหมือนเธอไม่ค่อยตกใจเลย”

              “……เคยได้ยินเกี่ยวกับศาสตร์—-หรือเวทมนตร์ที่จะไปต่างโลกอยู่ไง แน่นอนว่าเป็นความรู้จากหนังสือ”

              “งั้นเหรอ เป็นเรื่องปกติผิดคาดนะเนี่ย”

              “ไม่ปกติหรอก! ถึงจะบอกว่าเคยได้ยินมา—-แต่มันเหมือนโลกเทพนิยายไง? แล้วมันน่าประหลาดใจมาก……ที่โรแลนด์ นุย ซาราช่าวิจัยมันได้สำเร็จเนี่ย”

              “ถึงจะไปได้แค่ปรโลกก็ตามทีเถอะ”

              “ถ้าสามารถกลับไปโลกเดิมได้……ฮิคารุอยากจะกลับเหรอ?”

              “……ยังไม่รู้เลย”

              ยังไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น

              เพราะคิดว่าไม่น่าเป็นไปได้ วิธีการของโรแลนด์เองก็ไปได้แค่ปรโลกเท่านั้น

              แถมต่อให้ทำได้ ถ้าถามว่าอยากกลับหรือเปล่าก็ยังไม่รู้

              ถึงจะเป็นโลกที่มีอะไรไม่สะดวกหลายอย่าง แต่ตัวเองก็เริ่มคุ้นชินกับโลกนี้แล้วด้วย

              “ถ้ามีเธออยู่……แล้วกลับไปด้วยกันได้ ก็อยากกลับไปอยู่หรอก”

              “————”

              เพราะเป็นคำพูดที่เหนือความคาดหมายหรือเปล่า

              ลาเวียถึงกับหลั่งน้ำตาออกมา

              “จู่ๆอย่าพูดอะไรอย่างนั้นสิ”

              เธอเบือนหน้าแดงๆไปทางอื่นก่อนจะพูดต่อ

              “……แต่ดีจังเลย จู่ๆฮิคารุมาพูดเรื่องนี้—-นึกว่าหาวิธีกลับโลกเดิมได้แล้วซะอีก”

              “เอ๊ะ?”

              “นึกว่าจะกลับแล้วเลยเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังไง……”

              “เปล่าหรอก ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด—-แล้วมีอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องบอกให้ฟังด้วย เกี่ยวกับ—-พลังของผม”

              ลาเวียพยักหน้าอันสงบนิ่ง

              “นั่นสินะ ของจริงมันต่อจากนี้ใช่ไหม? คงต้องประหลาดใจอีกแน่ๆ” 

              “ถึงเธอจะดูไม่ค่อยประหลาดใจสักเท่าไรก็เถอะ”

              “แต่ภายใน ใจเต้นตึกตักเลยนะ”

              “ถ้าอย่างนั้น คุณหนูเตรียมใจพร้อมหรือยัง?”

              “รอแป็บนะ”

              ลาเวียสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ

              “อือ พร้อมแล้ว”

              ฮิคารุพยักหน้าและเอ่ยปากออกมา

              “ผมมีสามารถพิเศษในการพัฒนาความสามารถได้ตามที่ต้องการ การที่ผมเป็นมือใหม่ทางด้านการต่อสู้ แต่ลบร่องรอยได้เป็นเลิศก็เพราะอย่างนี้ไง”

              “ความสามารถของมนุษย์……? เรื่องนั้นจริงเหรอ—-”

              “ในกิลด์การ์ดก็มี ‘อาชีพ’ อยู่ไม่ใช่เหรอ?”

              “สิ่งนั้นเป็นพรจากพระเจ้าไง”

              “ผมคิดว่าเป็นพลังที่เอา ‘พร’ นั้นมาประยุกต์ใช้ไง น่าจะมีใครสักคนที่พัฒนากิลด์การ์ดนั้นขึ้นมากกว่า? ตอนแรกทุกคนคงไม่เชื่อหรอก ถ้าลาเวียได้ลองเองคงเชื่อในสิ่งที่ผมพูดอยู่”

              “ฮิคารุ หรือว่า—-พัฒนาความสามารถของคนอื่นได้ด้วยงั้นเหรอ?”

              “อืม ว่าจะพัฒนาความสามารถของลาเวียสักหน่อยไง”

              ฮิคารุเรียกโซลบอร์ดของลาเวียออกมา พร้อมบอกความสัมพันธ์เกี่ยวกับ “ระดับดวงวิญญาณ” กับ “อายุ” 

              “ที่บางครั้งฮิคารุเอานิ้วจิ้มอากาศก็เพราะเหตุนี้สินะ……”

              “แล้วคิดว่าทำอะไรเหรอ?”

              “คิดว่าเป็นนิสัยที่ชอบทำเวลาใช้ความคิดน่ะ”

              พอเข้าใจได้

              ฮิคารุบอกว่าหลังจากนี้จะทำอะไร

              “ลาเวีย หลังจากนี้คิดว่ามันต้องจำเป็นแน่ๆ—-เลยอยากให้เธอมี ‘ลอบเร้น’ พื้นฐานเอาไว้ลบร่องรอยด้วยได้หรือเปล่า?”

              “………….”

              “ไม่ชอบงั้นเหรอ?”

              ลาเวียนิ่งเงียบไป

              ฮิคารุรู้ประหลาดใจกับการตอบสนองที่ผิดคาดอย่างนั้น

              เพราะอะไรกัน—-หรือไม่อยากให้คนอื่นมาแตะต้องความสามารถของตัวเองตามใจชอบ—-

              “……ฮิคารุ หรือว่าตอนที่จับตัวฉันจะได้ ‘ลอบเร้น’ ของฮิคารุไปด้วยเหรอ?”

              “อ้อ ‘อำพรางหมู่’ สินะ ใช่แล้ว”

              “ถ้าหากให้สิ่งนั้นกับฉันแล้ว—-เวลาที่จะได้จับมือกับฮิคารุ……มันจะลดน้อยลงไปด้วยใช่ไหม?”

              “เอ๊ะ?”

              ที่ลาเวียไม่อยากได้ ‘ลอบเร้น’ เพราะ “เวลาจับมือจะลดน้อยลง”……อย่างนั้นหรือ?

              “…………”

              “ฮะ ฮิคารุ อย่ามองแบบนั้นสิ! สำหรับฉันแล้วมันสำคัญมากเลยนะ!? ฮิคารุเองถ้าไม่ใช่เวลาแบบนั้นก็ไม่ยอมจับมือด้วยเลยไง!”

              ลาเวียโกรธจนหน้าแดง

              “โทษที หลังจากนี้—-จะจับมือด้วยบ่อยๆก็แล้วกัน”

              “ถ้างั้น……ก็ได้อยู่หรอก……”

              ฮิคารุสัมผัสโซลบอร์ดของลาเวีย

 

              [โซลบอร์ด] ลาเวีย

              อายุ 14 ระดับ 29

              15

              [พลังชีวิต]

                 [สตามิน่า] 1

              [พลังเวท]

                 [ปริมาณพลังเวท] 11

                    [หลักแห่งพลังเวท] 2

                 [ความเข้ากันของธาตุ]

                    [ไฟ] 6

                    [รังสรรค์เวทมนตร์]

              [ความว่องไว]

                 [ลอบเร้น]

                    [อำพรางพลังชีวิต] 1

                    [อำพรางพลังเวท] 1

                    [อำพรางประสาทสัมผัส] 1

 

              “การลบร่องรอย—-หรือการปิดกั้นการคงอยู่ไว้ข้างในตัวเอง ลองทำดูสิ?”

              “อะ อือ……”

              ลาเวียยังคงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ทันใดนั้น—-

              “อ้า……สุดยอด ทั้งที่ลาเวียอยู่ต่อหน้าแท้ๆ แต่ตัวตนเลือนลางมาก ถึงจะยังรู้สึกได้อยู่นิดหน่อย แต่ถ้าละสายตาแล้วหันกลับมาอีกที คงต้องไม่เชื่อสายตาตัวเองอย่างแน่นอน”

              “จริงเหรอ?”

              “ผมจะทำบ้าง อย่างนี้ไง”

              ฮิคารุใช้งาน “ลอบเร้น”

              “……สุดยอด เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกเลย คนรอบๆเห็นอย่างนี้เองเหรอ ทั้งที่ฮิคารุอยู่ตรงนี้แท้ๆ——แต่เพียงพริบตาเดียวก็เหมือนกับว่าหายไปเลย”

              “ถ้ามีสิ่งนี้น่าจะหลีกเลี่ยงปัญหาส่วนใหญ่ได้ แต่ถ้าคนที่มีความสามารถ—-’ลางสังหรณ์’ อาจจะพอรู้ตัวอยู่”

              “พลังนั้น……โซลบอร์ด? หา สามารถพัฒนาความสามารถได้หลากหลายเหรอ?”

              “อือ —- อยากจะฟังไหมว่ามีอะไรบ้าง?”

              ลาเวียส่ายหน้าไปมาอย่างเงียบๆ

              “คิดว่าฟังเพียงพอแล้ว บางทีอาจจะมากเกินไปด้วยซ้ำ แล้วก็……ฮิคารุ ถ้าจำเป็นจะทำอะไรกับความสามารถของฉันก็ได้นะ”

              “เรื่องนั้นมัน”

              “ไม่เป็นไรหรอก ก่อนหน้านี้—-เคยบอกไปแล้วนี่ ว่าฉันได้คุณช่วยชีวิตเอาไว้ ซึ่งฉันไม่สามารถตอบแทนอะไรคุณได้ หลังจากนี้จะตอบแทนได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ดังนั้นถ้ามันเป็นประโยชน์กับคุณแล้วละก็……ใช้ฉันได้ตามใจชอบเลย”

              “ลาเวีย……”

              ฮิคารุคิดว่าได้รับความไว้วางใจจากก้นบึ้งของหัวใจเลย

              (ดีจังเลยที่พูดออกไป)

              จากการตอบสนองของลาเวีย ดูเหมือนไม่มีความคิดที่จะใช้ประโยชน์จาดฮิคารุ หรือว่ากุมจุดอ่อนเลย ไม่มีความคิดชั่วร้ายเลยแม้แต่นิดเดียว

              (……ผมได้รับความเชื่อใจ ได้รับความรัก ดังนั้นผมเองก็คงเชื่อใจลาเวีย และรักเธอได้……)

              มันช่างเป็นความอบอุ่นที่ชวนจั๊กจี้

              (……อย่างที่คุณพูดเลย อาจจะหาคนที่เชื่อใจพบแล้วก็ได้ รุ่นพี่ฮาซึกิ)

              ฮิคารุคิดอย่างนั้นในใจ

              แล้วก็คิดขึ้นมาว่า ถ้ารุ่นพี่ฮาซึกิได้ยินคำพูดนี้จะบอกว่าอะไร

อาชีพสุดแกร่งตรวจจับไม่ได้

อาชีพสุดแกร่งตรวจจับไม่ได้

Status: Ongoing
ฮิคารุ เด็หนุ่มผู้โชคร้ายที่ประสบอุบัติเหตุ แต่เขาได้รับโอกาสให้ไปเกิดใหม่ในต่างโลก โดยแลกกับการแก้แค้น ——————————– อันนี้เป็นงานสานต่อ ดังนั้นพวกชื่อต่างๆ อาจจะมีแตกต่างกับช่วงแรกไปบ้าง ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท