อัศวินเลมเบอร์เดินไปตามถนนสายหลักด้วยก้าวอันหนักหน่วง
“ฉันถามคุณแล้วนะท่านเลมเบอร์”
คำพูดของกษัตริย์ตอนนี้หนักใจฉันมาก
เลมเบอร์เป็นอัศวินแห่งอาณาจักรร็อค และต้องเชื่อฟังคำสั่งของกษัตริย์
เลมเบอร์ รู้สึกหดหู่ใจมาก
ซึ่งถนนในเมืองเต็มไปด้วยผู้คนแม้ว่าจะเป็นเวลากลางคืนก็ตาม
ทุกคนคงยุ่งกับการเตรียมตัวสำหรับเทศกาลที่จะเริ่มต้นในวันพรุ่งนี้
อย่างไรก็ตาม เทศกาลนี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยดีนักสำหรับ เลมเบอร์ในตอนนี้มากนัก
ระหว่างที่เดินก็ได้ถึงร้านปลายทางในที่สุด
ชื่อร้านอาหารคือ “เกล็ดขาว” ซึ่งเป็นร้านอาหารและบาร์ คนที่ฉันกำลังตามหาควรจะอยู่ที่นี่
ฉันเข้าไปในร้าน พอผมเข้าไปในร้านอาหาร คนก็เยอะมาก คงเป็นเพราะเป็นเวลาอาหารเย็น
ร้านอาหารสีขาวแห่งนี้เป็นร้านพิเศษแม้แต่ในอาณาจักรร็อค ซึ่งสาเหตุที่พิเศษก็เพราะว่าลูกค้าร้านนี้แตกต่างจากคนทั่วไป
ลูกค้าเกือบทั้งหมดในร้านนี้ติดอาวุธ
บริเวณด้านนอกกำแพงเมืองนี้เต็มไปด้วยสัตว์ประหลาด และแม้แต่คนธรรมดาที่มาจากภายนอกก็มักจะพกมีดอย่างน้อยหนึ่งเล่ม อย่างไรก็ตาม ในขณะที่คนธรรมดาจะพกพาอุปกรณ์ในปริมาณขั้นต่ำที่จำเป็นในกรณีที่สัตว์ประหลาดปรากฏตัว ลูกค้าของร้านนี้จะสวมใส่ชุดเกราะ โล่ และอาวุธหลายชนิด ซึ่งไม่ธรรมดาสำหรับนักเดินทางทั่วไป
นอกจากนี้ร่างกายของพวกเขายังมีกล้ามเนื้อที่ไม่สามารถสร้างได้ในชีวิตปกติซึ่งแสดงให้เห็นว่าพวกเขาเป็นคนที่อาศัยอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก
นั่นคือสิ่งที่พวกเขาเรียกว่านักผจญภัย
หากอัศวินเป็นบุคคลสาธารณะ ก็อาจกล่าวได้ว่าเขาเป็นอัศวินส่วนตัว ความปลอดภัยของทางหลวงที่เชื่อมต่อแต่ละประเทศถือเป็นสิ่งสำคัญสำหรับทุกประเทศ ดังนั้นอัศวินจึงกำจัดสัตว์ประหลาดที่ปรากฏบนถนนนั้น
อย่างไรก็ตาม ความจริงก็คืออัศวินเพียงคนเดียวที่ถูกผูกมัดด้วยกรอบชาติไม่สามารถปกป้องสันติภาพบนทางหลวงได้
เช่นความร่วมมือระหว่างประเทศอาจไม่ดีหรืออาจมีปัญหาทางการเงิน
นอกจากนี้ ความต้องการของผู้คนที่สัญจรผ่านทางหลวงระหว่างประเทศต่างๆ นั้นไม่มีที่สิ้นสุด และเป็นเรื่องยากสำหรับประเทศที่จะตอบสนองทุกความต้องการ
นั่นคือสาเหตุว่าทำไมจึงมีความต้องการนักผจญภัย พวกเขาสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระมากกว่าอัศวิน โดยพื้นฐานแล้วอัศวินไม่สามารถเคลื่อนไหวได้หากไม่ได้รับคำสั่งจากกษัตริย์หรือประเทศ แต่นั่นไม่ใช่กรณีของนักผจญภัย พวกเขาสามารถรับฟังคำขอจากพลเมืองคนอื่นๆ และดำเนินการอย่างรวดเร็วตามความคิดริเริ่มของตนเองหากพวกเขาคิดว่าจำเป็น อัศวินไม่สามารถเคลื่อนไหวได้โดยไม่ได้รับคำสั่ง และถึงแม้พวกเขาจะปกป้องประเทศของตนเองเท่านั้น นักผจญภัยก็สมัครใจไปปกป้องประเทศอื่นนอกเหนือจากประเทศของตนเองหากพวกเขาเห็นว่าจำเป็น
และ ร้านเกล็ดขาวแห่งนี้ก็เป็นร้านค้าที่นักผจญภัยมารวมตัวกัน ในอาณาจักรร็อค ผู้คนที่ต้องการขออะไรบางอย่างจากนักผจญภัยมักจะมาร้านนี้
นักผจญภัยส่วนใหญ่ที่อยู่ที่นี่คือนักผจญภัยที่รวมตัวกันตามคำร้องขอของอาณาจักรร็อค
อาณาจักรร็อคได้ทำการกวาดล้างสัตว์ประหลาดทั่วราชอาณาจักรเป็นเวลาสามวันเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับเทศกาลที่จะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้ และงานเก็บกวาดควรก็จบลงในวันนี้ ต้องขอบคุณพวกเขาที่ทำให้ผู้ที่ผ่านถนนสายนี้ไปยังอาณาจักรร็อคจะได้ไม่ต้องกลัวสัตว์ประหลาดอีกต่อไป และนักผจญภัยมารวมตัวกันที่ร้านนี้เพื่อเปิดตัวผลงาน
ฉันเดินไปรอบๆร้านและมองหาคนที่ฉันกำลังตามหา คนที่ฉันกำลังค้นหานั้นหาง่าย
ท้ายที่สุดแล้ว ชายผู้นี้มีรูปร่างใหญ่โตและดูเหมือนหมี แม้ว่าฉันจะนั่งอยู่ด้านหลัง แต่ฉันก็ยังเห็นได้ชัดเจน
ผู้ชายคนนั้นหันหลังให้ฉัน แล้วฉันก็เข้าหาผู้ชายคนนั้น.
เขาอายุประมาณ 30 ปี มีผมสั้นสีดำ ใบหน้าเป็นสีแทน และแขนที่เปลือยเปล่าของเขามีกล้ามเนื้อและรอยแผลเป็นจำนวนนับไม่ถ้วนซึ่งเป็นเรื่องปกติสำหรับคนปกติ
ดูเหมือนว่าชายคนนั้นจะสังเกตเห็นว่าเลมเบอร์กำลังเข้ามาใกล้ และหันกลับมาหาเขา
“เฮ้ นั่นเลมเบอร์ไม่ใช่เหรอ? คุณดูหดหู่เหมือนเคย”
“แย่จังเลยนะ รุ่นพี่การิออส คุณรู้สึกดีขึ้นหลังจากอาการบาดเจ็บเมื่อวานหรือยัง?”
“โอ้ ฉันเดาว่าอาจารย์นิมริร่ายมนตร์รักษาฉัน ดังนั้นฉันสามารถเคลื่อนไหวได้ตอนนี้”
กาลิออสยิ้ม
แม้ว่าเขากำลังจะตาย แต่ดูเหมือนว่าเขาทนไม่ไหวเลย
(คนที่เป็นนักผจญภัยไม่กลัวความตายเหรอ?)
เลมเบอร์สงสัยด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
การิออสเป็นนักผจญภัยที่อาศัยอยู่ในอาณาจักรร็อค เขายังเป็นอดีตอัศวินและเป็นรุ่นพี่ของฉันด้วย เขาเกือบตายเมื่อวานนี้ขณะทำงานกำจัดสัตว์ประหลาด
เลมเบอร์เข้าใกล้โต๊ะที่การิออสนั่งอยู่
ทันใดนั้น ฉันสังเกตว่ามีคนนั่งอยู่ตรงข้ามโต๊ะที่กาลิออสนั่งอยู่
คนเล็กที่ถูกการิออสที่ตัวขนาดใหญ่กว่าบังไว้
เลมเบอร์ไม่ได้สังเกตเห็นการปรากฏตัวของ การิออสเมื่อเขาเข้ามา
“คุโระอยู่กับคุณด้วยเหรอ? สวัสดีคุโระ”
เลมเบอร์พยักหน้าและมองไปที่คุโระ
เขาเป็นชายหนุ่มที่มีอากาศลึกลับที่คุณไม่เห็นแถวนี้
เขามีผมสีดำสนิทที่ดูเหมือนจะละลายในความมืดและใบหน้าที่มีรูปร่างดีมาก ถ้าแต่งตัวดีขึ้นอีกหน่อย สาวน้อยจะไม่ทิ้งคุณไว้คนเดียว
อย่างไรก็ตาม เลมเบอร์คิดว่าชายหนุ่มคนนี้ดูเหมือนจะไม่ชอบส่งเสียงดังมากนัก
(ครั้งนี้ฉันมีเรื่องจะถามคุโระ คงจะดีมากถ้าเขากับรุ่นพี่การิออสอยู่ด้วยกัน)
เรมเบอร์ยิ้มอยู่ในใจ
“สวัสดี เลมเบอร์”
คุโระมองไปที่เลมเบอร์แล้วพยักหน้า
คุโระไม่ใช่นักผจญภัย แต่เขาอยู่ในร้านนี้
เมื่อคืนนี้เองที่เลมเบอร์ได้พบกับคุโระ
เมื่อคืนนี้ ฉันได้ยินจากพี่สาวของฉัน ซึ่งเป็นภรรยาของเขาว่าการิออสไม่ได้กลับมาจากภารกิจกำจัดสัตว์ประหลาด
สัตว์ประหลาดหลายตัวออกหากินในเวลากลางคืน ในขณะที่มนุษย์ไม่มีการมองเห็นในตอนกลางคืน และการเผชิญหน้ากับความมืดมิดนอกกำแพงเมืองก็เท่ากับความตาย เช่นเดียวกับนักรบที่มีทักษะ
ขณะที่เขากำลังสงสัยว่าควรไปหากาลิออสที่นอกกำแพงเมืองหรือไม่ คุโระก็ปรากฏตัวขึ้นโดยมีกาลิออสอยู่บนหลังของเขา
ดูเหมือนว่าประมาณเที่ยงวันนี้ ในระหว่างการต่อสู้กับก็อบลินและออร์ค การิออสหมดสติและล้มลงจากหน้าผาเล็ก ๆ ส่งผลให้ขาของเขาได้รับบาดเจ็บ
ฉันพยายามจะกลับแต่ขยับขาไม่ได้จนถึงตอนเย็นแล้วก็เริ่มมืด เขาได้รับการช่วยเหลือจากคุโระที่บังเอิญเดินผ่านมา
พี่สาวของฉันดีใจมากที่การิออสรอดกลับมา
เช่นเดียวกันนั้น การิออสได้ให้คุโระพาเขาไปหาศาสตราจารย์นิมริซึ่งสามารถใช้เวทย์มนตร์การรักษาและรักษาให้เขาหายได้
ร่างกายของคุโระเรียวยาว แม้แต่ในประเทศนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถแบกกาลิออสขนาดมหึมาซึ่งแข่งขันกับอันดับหนึ่งหรือสองในแง่ของขนาดได้ ผ่านป่าที่มีพื้นที่ย่ำแย่ได้
ตามคำบอกเล่าของการิออส เขาเดินผ่านป่าโดยไม่เปิดไฟใดๆ แม้แต่ตอนกลางคืนโดยไม่หลงทาง
จากคำบอกเล่าของนิมริ คุโระสามารถใช้เวทมนตร์การมองเห็นตอนกลางคืนได้ กล่าวอีกนัยหนึ่ง ชายหนุ่มคนนี้ชื่อคุโระอาจเป็นจอมเวทย์ก็ได้
เมื่อคิดอย่างนั้น ก็สมเหตุสมผลแล้วที่ฉันสามารถเดินผ่านป่าโดยแบกกาลิออสซึ่งตัวใหญ่กว่าฉันมากได้ มันคงต้องใช้เวทย์มนตร์ที่ฉันไม่รู้ว่าจะขนส่งกาลิออสได้
การปรากฏตัวของจอมเวทย์นั้นมีคุณค่า
เลมเบอร์คิดว่าถ้าคุโระเป็นจอมเวทย์ เขาก็อยากคุโระให้ตั้งถิ่นฐานในประเทศนี้อย่างแน่นอน
ปัจจุบัน บุคคลเดียวในประเทศนี้ที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นผู้วิเศษคือนิมริ
เภสัชกรหญิงที่อาศัยอยู่ในเมืองนี้มาสองสัปดาห์ที่ผ่านมา ดูเหมือนจะสามารถใช้เวทมนตร์ได้บ้าง แต่ดูเหมือนเธอไม่มีความสามารถที่จะเรียกว่าจอมเวทย์ได้
กาลิออสและภรรยาของเขากำลังดูแลคุโระซึ่งเป็นผู้ช่วยชีวิตของเขาในขณะที่เขาอาศัยอยู่ในประเทศนี้
คุโระดูเหมือนจะไม่มีของฟุ่มเฟือยใดๆ ดังนั้นจึงดูเหมือนง่ายที่จะดูแลเขา ที่จริงแล้วคุโระดูเหมือนจะชอบความประหยัดมากกว่า พวกเขาทั้งสองยังคงกินข้าวอยู่ แต่กินเฉพาะส่วนผสมทั่วไปเท่านั้น ในขณะที่การิออสดื่มเอล คุโระก็ดื่มชาสมุนไพร ฉันพยายามซื้อเครื่องดื่มให้เขาเพื่อเป็นการขอบคุณที่ช่วยการิออสเมื่อวานนี้ แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ดื่มเพราะเขาเป็นคนไม่ชอบดื่ม
(ผมไม่รู้ว่ามิเซ็น คืออะไร แต่เป็นศีลอะไรหรือเปล่าครับ?)
เลมเบอร์คิดว่าเขาดูเหมือนพระภิกษุ
(ลองคิดดูสิ ท่าทางการเดินของคุโระสมบูรณ์แบบ ฉันสงสัยว่าเขาจะฝึกอะไรมาบ้างหรือเปล่า)
เลมเบอร์นึกถึงอดีต
วันนี้ตอนเที่ยง คุโระไปกับนักผจญภัยคนอื่นๆ เพื่อกำจัดสัตว์ประหลาด ในฐานะอัศวินแห่งอาณาจักร ฉันยังแสดงเคียงข้างนักผจญภัยด้วย และสไตล์การต่อสู้ของคุโระ ก็น่าชื่นชมมาก ฉันไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะสามารถต่อสู้ได้มากขนาดนี้ด้วยดาบเล็ก ๆ เพียงอันเดียว แม้ว่าฉันจะใช้เวทย์มนตร์ แต่ฉันไม่คิดว่าฉันจะเคลื่อนไหวแบบนั้นได้ เขาต้องเรียนรู้เทคนิคการต่อสู้บางอย่างจากพฤติกรรมของเขา
เลมเบอร์คิดว่าเขาเป็นคนที่สมบูรณ์แบบสำหรับภารกิจนี้ เพราะเขาโลภ สามารถใช้เวทมนตร์ และต่อสู้ได้
“ว่าไง เป็นยังไงบ้าง เลมเบอร์? วันนี้คุณไม่ลางานใช่ไหม?”
กาลิออสถามคำถาม
ยามรักษาความสงบเรียบร้อยของสาธารณะภายในกำแพงเมือง แต่อัศวินบางคนจะต้องอยู่ในปราสาทหลวงในกรณีที่มีอะไรเกิดขึ้น เดิมทีฉันควรจะอยู่ในปราสาทหลวง
“จริงๆ แล้วมีเรื่องอยากจะถามรุ่นพี่การิออส…”
เลมเบอร์เล่าให้เขาฟังว่าเขามาที่นี่เพื่ออะไร
“จากที่มองดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มาเถอะ มาคุยกันเถอะ”
จากนั้นคุโระก็ลุกขึ้น
“หากเป็นหัวข้อที่ซับซ้อน ฉันจะออกจากที่นั่ง”
“ไม่หรอก ฉันมีเรื่องอยากจะขอให้คุโระทำเหมือนกัน…”
“สำหรับคุณเช่นกัน?”
“ใช่แล้ว คุโระก็ด้วย”
หลังจากพูดจบคุโระก็นั่งลงอีกครั้ง
รูปลักษณ์ที่น่าสงสัยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคุโระ
อย่างไรก็ตามเลมเบอร์ยังคงพูดต่อไปโดยไม่คำนึงถึง
“สิ่งที่ฉันอยากจะถามคือการคุ้มกันคนบางคน”
“คุ้มกัน?”
“ใช่ มีการตัดสินใจว่าคนบางคนจะมาประเทศนี้อย่างเร่งรีบ ฝ่าบาททรงสั่งให้ฉันพาพวกเขาไป แต่ฉันกังวลนิดหน่อยที่ต้องมาทำคนเดียว ฉันอยากจะขอยืมความช่วยเหลือจากรุ่นพี่ของคุณ”
“ใครสักคน? ราชวงศ์ต่างชาติหรืออะไรสักอย่าง?”
เลมเบอร์ส่ายหัวกับคำพูดของการิออส
เมื่อพิจารณาถึงบุคคลที่จะมาในอนาคต เลมเบอร์คิดว่าคนจากราชวงศ์น่าจะดีกว่า
“ไม่ นั่นไม่จริง เขาเทียบได้กับเรื่องนั้น”
“หืม นั่นใครน่ะ?”
การิออสถามอย่างสงสัย
“อันที่จริง ท่านผู้กล้าเรย์จิและภรรยาของเขาจะมาพรุ่งนี้… แล้วคุโระ เกิดอะไรขึ้น!”
ทันใดนั้น คุโระก็พ่นชาที่เขาถืออยู่ในปากออกมา
ชาที่พุ่งออกมาปะทะการิออสที่อยู่ตรงหน้าเขา
“ฉัน…ฉันขอโทษ การิออส…”
คุโระขอโทษการิออส
“ไม่ ฉันไม่รังเกียจ…มีอะไรเหรอคุโระ?”
เลมเบอร์และการิออสรู้สึกประหลาดใจกับอาการของคุโระ การปรากฏตัวของคุโระไม่มีอะไรพิเศษ
“ไม่ ฉันขอโทษ…ฉันแค่สำลัก…ช่วยพูดต่อหน่อยสิ”
คุโระไอและขอโทษ
“เอ่อ กลับเข้าเรื่องดีกว่า ทำไมผู้กล้าถึงมาอีกล่ะ? พรุ่งนี้จะไปดูงานเทศกาลไหม?”
การิออสถามขณะใช้ผ้าเช็ดหน้า
“ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น แต่…รุ่นพี่การิออส คุณรู้ไหมว่าท่านผํกล้าเรย์จิได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?”
“อา ฉันได้ยินมาว่าเขาถูกโจมตีโดยอัศวินดำที่แข็งแกร่งมาก พูดตามตรง ฉันคิดว่ามีเพียงพระเจ้าเท่านั้นที่สามารถทำร้ายผู้กล้าคนนั้นได้ แต่โลกนี้ใหญ่มาก”
“ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน นั่นคือเหตุผลที่ท่านเรย์จิมาที่ร็อคเพื่อรับการบำบัดด้วยบ่อน้ำพุร้อนเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บที่อัศวินดำคนนั้นได้รับจากเขา”
อาณาจักรร็อคแห่งนี้มีชื่อเสียงในเรื่องบ่อน้ำพุร้อน การท่องเที่ยวจากบ่อน้ำพุร้อนเป็นแหล่งรายได้หลักของประเทศ
“ดังนั้น ฉันอยากให้คุณสองคนช่วยปกป้องผู้กล้า”
เมื่อเลมเบอร์พูดอย่างนั้น เขามองไปที่สีหน้าของคนสองคน
กาลิออสและคุโระมีสีหน้าแปลกๆ
“เลมเบอร์นั่น ทำไมเธอถึงต้องการคนคุ้มกันล่ะ? เรย์…ฉันได้ยินมาว่าเหล่าผู้กล้าแข็งแกร่งมาก”
เมื่อรู้ถึงความแข็งแกร่งของเหล่าผู้กล้า เรนเบอร์จึงคาดเดาว่าคุโระเคยได้ยินเกี่ยวกับเหล่าผู้กล้าด้วย
อย่างไรก็ตาม มันคงจะยากกว่าในการหาคนที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผู้กล้า
“แน่นอนว่าคำถามของคุโระนั้นถูกต้อง…ฉันคิดว่าคนเดียวที่สามารถทำร้ายผู้กล้าได้ก็คืออัศวินดำ นอกเหนือจากพระเจ้า”
“แล้วทำไมล่ะ?”
“จริงๆ แล้ว ฉันเป็นแค่เพื่อนเที่ยว และฉันก็อยากจะอยู่ห่างๆ คนที่อาจทำให้ภรรยาของผู้กล้ารู้สึกแปลกๆ…”
ผู้หญิงที่ผู้กล้าเรย์จิอยู่ด้วยล้วนแต่สวยทั้งนั้น ส่งผลให้มีบางคนปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งซึ่งทำให้เกิดความรู้สึกแปลกๆ
เลมเบอร์จำได้ว่าตอนที่ผู้กล้ามาครั้งสุดท้ายมีคนทำตัวแปลก ๆ ซึ่งทำให้เกิดปัญหามากมาย
“ฉันไม่สามารถทำให้เหล่าผู้กล้ารู้สึกไม่สบายใจและทำให้พวกเขาไม่พอใจได้ ฉันไม่สามารถปล่อยให้กำแพงเมืองถูกทำลายอีกต่อไป…”
“เข้าใจแล้ว”
“ไม่หรอก ฉันเข้าใจแล้ว…”
เมื่อเลมเบอร์มองดูทั้งสองคน กาลิออสก็พยักหน้า และดูเหมือนว่าคุโระจะสังเกตเห็นบางอย่างเช่นกัน
ปัจจุบัน กำแพงด้านตะวันตกของอาณาจักรร็อคประมาณครึ่งหนึ่งถูกทำลายไปแล้ว
สาเหตุคือเวทย์โจมตีอันทรงพลัง
ประการแรก นี่เป็นครั้งที่สองที่เหล่าผู้กล้ามาเยือนประเทศนี้
ครั้งล่าสุดที่ฉันมาที่นี่ มีไอ้โง่มายุ่งกับหญิงสาวผู้กล้าหาญ เธอจึงโกรธและทำลายมันด้วยเวทมนตร์
จากสิ่งที่ฉันได้ยิน มีเหตุการณ์คล้ายกันเกิดขึ้นในสาธารณรัฐเซนต์เลนาเรีย ซึ่งเป็นที่เหล่าผู้กล้าอาศัยอยู่ และในขณะที่เหล่าผู้กล้าอยู่ในเมือง อัศวินแห่งวิหารเรน่า จะคอยคุ้มกันผู้กล้าอยู่เสมอ
เพื่อป้องกันไม่ให้เหตุการณ์เหมือนครั้งสุดท้ายเกิดขึ้น อาณาจักรร็อคจึงได้ตัดสินใจจัดเตรียมผู้พิทักษ์ให้กับผู้กล้าด้วย บุคคลที่รับผิดชอบคือเลมเบอร์
อย่างไรก็ตาม สาธารณรัฐเซนต์เลนาเรีย ซึ่งเป็นประเทศขนาดใหญ่ สามารถมีอัศวินได้มากเท่าที่ต้องการ
อาณาจักรร็อคมีอัศวินเพียง 20 คนเท่านั้น
เมื่อพิจารณาถึงการลาดตระเวนประจำวันบนทางหลวงและคำสั่งในการรักษาความสงบเรียบร้อยของสาธารณะสำหรับเทศกาลที่จะเริ่มต้นในวันพรุ่งนี้ ฉันไม่สามารถหลีกเลี่ยงการมีคนมากเกินไปได้
ทหารองครักษ์ถูกเกณฑ์จากประชาชน และถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนธรรมดา แต่ก็ไม่เหมาะกับผู้ที่มีทักษะในระดับหนึ่ง คุณควรจ้างคนที่มีทักษะและเชื่อถือได้มากที่สุด
ดังนั้นจึงมีการตัดสินใจเลือกนักผจญภัยที่มีทักษะมาเฝ้าพื้นที่
เกณฑ์การคัดเลือกคือ บุคคลนั้นจะต้องไม่เป็นมิตรกับผู้กล้า และบุคคลนั้นจะต้องไม่รู้สึกแปลกเมื่อมองดูผู้หญิงของผู้กล้า
ฉันรู้จักกาลิออสมาหลายปีแล้วและไว้ใจเขาได้ นอกจากนี้คุโระยังเป็นที่รู้จักในช่วงเวลาสั้นๆ และเขายังเป็นคนอ่อนโยนที่ดูไม่เหมือนคนที่จะเป็นศัตรูกับผู้กล้า และเนื่องจากเขาดูเหมือนจะไม่เป็นอันตรายต่อมนุษย์และสัตว์ เขาจึงไม่ดูเหมือน เกิดความรู้สึกแปลกๆ เมื่อเห็นผู้หญิงของผู้กล้า
ฉันจึงอยากให้สองคนนี้ช่วยฉัน
เลมเบอร์ก้มศีรษะขณะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้
“ฉันขอร้องล่ะ คุณช่วยฉันหน่อยได้ไหม”
อย่างไรก็ตามมีสีหน้าบูดบึ้ง
“ฉันไม่รู้สึกแบบนั้นจริงๆ…แต่แรกเลย ฉันไม่คิดว่าฉันจะเป็นคู่ของคุณ”
การิออส มีทัศนคติแบบเดียวกันต่อคู่ต่อสู้ทุกคน แม้ว่าพวกเขาจะเป็นราชวงศ์จากประเทศอื่น พวกเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงเดียวกับที่พูดกับตัวเอง กษัตริย์ร็อคไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้มากนัก แต่เขาค่อนข้างจะหยาบคายในประเทศอื่นๆ
หากทำไม่ดีอาจทำให้ผู้กล้าไม่พอใจได้
“ไม่ คุณไม่ต้องกังวล เพราะเจ้าหญิงจะรับผิดชอบในการจัดการโดยตรงกับผู้กล้า เราจะปกป้องผู้กล้าจากระยะไกลเพื่อไม่ให้คนแปลกหน้าเข้ามาใกล้พวกเขา”
เลมเบอร์บอกขั้นตอนต่างๆ ให้พวกเขาทราบ
“เมื่อคุณพูดว่าเจ้าหญิง คุณหมายถึงเลดี้อาร์มินาหรือเปล่า?”
เลมเบอร์พยักหน้าให้กับคำถามของการิออส เจ้าหญิงอาร์มินาเป็นเจ้าหญิงที่อายุน้อยที่สุดในอาณาจักรร็อค และในปีนี้จะมีอายุ 17 ปี
ฉันได้ยินมาว่าผู้กล้าใจดีต่อผู้หญิง และมีการตัดสินใจว่าเจ้าหญิงซึ่งมีมารยาทดีจะดูแลผู้กล้าเพราะเธอคิดว่าผู้หญิงคนเดียวกันจะไม่ทำให้พวกเขารู้สึกแปลก
“ฉันเห็นแล้ว ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคู่รักในอนาคตทั้งหมดจะต้องเผชิญหน้ากับผู้กล้า”
การิออสพูดด้วยรอยยิ้ม
“กรุณาอย่าล้อเลียนฉัน รุ่นพี่”
จริงๆ แล้ว เจ้าหญิงอาร์มินา คือเพื่อนสมัยเด็กและคู่หมั้นของเลมเบอร์
ใบหน้าของเลมเบอร์ เปลี่ยนเป็นสีแดง
“เอาล่ะ มันสำหรับคุณและเจ้าหญิงอัลมินา หากคุณไม่จำเป็นต้องจัดการกับผู้กล้าโดยตรง ฉันจะช่วยคุณ”
การิออสยิ้มอย่างขมขื่นและเห็นด้วย แล้วฉันก็มองไปที่คุโระ
“คุโระ แล้วคุณล่ะ?”
พูดตามตรง คุโระดูไม่เต็มใจ
อย่างไรก็ตาม หากคุโระที่สามารถใช้เวทย์มนตร์และมีทักษะสามารถช่วยเขาได้ เขาคงจะรอดได้มาก
“คุโระได้โปรด!!”
“เอ่อ ถ้าคุณไม่จำเป็นต้องจัดการกับผู้กล้าโดยตรง…”
เลมเบอร์ก้มศีรษะและคุโระก็เห็นด้วยอย่างไม่เต็มใจ
“ขอบคุณนะ! คุโระ!”
เลมเบอร์รู้สึกโล่งใจที่ได้รับความร่วมมือจากทั้งสองคน
(ฉันหวังว่านี่จะช่วยแก้ปัญหากับผู้กล้าได้)
เลมเบอร์รู้สึกไม่พอใจกับการมาเยี่ยมอย่างกะทันหันของผู้กล้า
