เนื่องจากสตริจส์ เป็นเผ่าพันธุ์ที่มีปีก จึงไม่จำเป็นต้องมีทางเข้าที่ชั้น 1
อย่างไรก็ตาม มันมีอยู่เพราะ สตริจส์ ตั้งใจสร้างมันขึ้นมาเพื่อล่ามนุษย์
ตามที่คุโรกิได้ยินจากเลมเบอร์ ประเทศรอบๆ หอคอย รวมถึงอาณาจักรร็อค ได้จัดตั้งกองกำลังขึ้นเพื่อโจมตีหอคอย แต่ดูเหมือนว่าไม่มีใครเข้าไปในหอคอยแล้วกลับมาอีก
เขาอาจจะตายหรือกลายเป็นอันเดดเนื่องจาก สตริจส์ ดูดเลือดของเขา
ถึงตอนนี้ หอคอยแห่งนี้ว่ากันว่าอันตราย เนื่องจากมีสัตว์ประหลาดและกับดักมากมายให้จับผู้บุกรุก
(ถึงแม้ฉันคิดว่ามันโอเคเพราะฉันกับชิโรเนะอยู่ที่นี่ แต่ฉันก็ไม่ละเลยการป้องกันตัวเอง)
คุโรกิมองไปที่การิออสและคนอื่นๆ
มีหลายสิ่งที่คุโรกิจัดการได้อย่างง่ายดาย แต่ยากสำหรับกาลิออสและเพื่อนๆ ของเขา
คุโรกิคิดว่าเขาต้องระวังไม่ให้สร้างความเสียหายใดๆ
“ว่าไงนะ คุโระทำไมเธอถึงปิดหน้าล่ะ?”
เลมเบอร์ ถามว่าเจ็บตรงไหน
มีเหตุผลหลายประการ แต่เหตุผลที่ใหญ่ที่สุดในตอนนี้ก็คือฉันไม่ต้องการให้ชิโรเนะค้นพบตัวตนที่แท้จริงของฉัน
แต่ฉันไม่สามารถซื่อสัตย์ได้
คุโรกิไม่รู้ว่าจะหลอกลวงเขาอย่างไร
“เอาล่ะ เลมเบอร์”
การิออส เข้าใกล้ เลมเบอร์ ขณะหัวเราะและกระซิบข้างหู
“ฉันเข้าใจแล้ว นั่นคือเหตุผล คุโระก็ทำแบบนั้นอย่างน่าประหลาดใจเช่นกัน”
เลมเบอร์ พูดพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อย
“เดี๋ยวก่อน! คุณกำลังพูดถึงอะไร!”
คุโรกิประท้วงต่อต้านกาลิออส
ดูเหมือนว่าฉันสามารถปกปิดเหตุผลที่อยากจะซ่อนหน้าได้ แต่ฉันก็ไม่แน่ใจ ท้ายที่สุดฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้
“แย่แล้ว แย่แล้ว รีบไปกันเถอะ”
“ใช่แล้ว คุโระ ฉันจะไปสายเพื่อท่านชิโรเนะ”
พวกเขาทั้งสองหัวเราะขณะที่พวกเขาเดินหน้าต่อไป
คุโรกิไม่พอใจแต่ไม่สามารถหาข้อแก้ตัวได้จึงเข้าไปในหอคอย
ด้านในของหอคอยมีขนาดใหญ่และมืด ส่วนคุโรกิผู้มีพลังการมองเห็นตอนกลางคืนก็สบายดี แต่ถ้าไม่มีแสงสว่าง กาลิออสและเพื่อนๆ ของเขาก็จะมองไม่เห็นอะไรเลย
อาจารย์นิมริ ใช้เวทมนตร์เพื่อสร้างแสงสว่าง แต่พวกเขาไม่สามารถส่องสว่างทุกสิ่งในหอคอยกว้างได้
ภายในหอคอยอันมืดมิดเช่นนี้ ชิโรเนะไม่ได้คิดถึงความเร็วของเพื่อนร่วมทางของเธอเลย คนหนึ่งดำเนินไปอย่างราบรื่น
“จำไว้ ฉันรู้สึกเหมือนว่าหอคอยแห่งนี้กำลังประสบปัญหาแม้ว่าจะไม่มี สตริจส์ก็ตามจะเป็นไรไหมถ้าฉันปล่อยผู้หญิงคนนั้นไปก่อน?”
การิออสมองไปที่ชิโรเนะที่เดินอยู่ข้างหน้าเขาแล้วพูดแบบนี้
“ฉันไม่คิดว่าคุณจะต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น ดูเหมือนว่าท่านชิโรเนะจะแข็งแกร่งกว่าพวกเรามาก”
ชิโรเนะดูเป็นสาวน่ารักนะ
จากมุมมองของกาลิออส มันดูไม่แข็งแกร่งนัก
“ท่านชิโรเนะไม่เพียงแต่เชี่ยวชาญการใช้ดาบเท่านั้น แต่เธอยังสามารถใช้เวทย์มนตร์วิญญาณ เวทย์รักษา และเวทย์มนตร์แสงแดดได้ แม้ว่าเธอจะอยู่ในระดับต่ำก็ตาม
เขาเป็นนักรบเวทมนตร์ เราคงไม่สามารถเอาชนะทุกคนที่นี่ด้วยกันได้ ดังนั้น ฉันจึงต้องหลีกเลี่ยงมือของชิโรเนะ”
เลมเบอร์ พูดเช่นนั้นและให้คำแนะนำ
“คุณนิมริโปรดใช้เวทมนตร์เพื่อทำให้พื้นที่สว่างขึ้น และสโตล โปรดตรวจดูวัตถุต้องสงสัยไปรอบๆ ทั้งสองคนหลังจะเดินหน้าต่อไปพร้อมกับปกป้องทั้งสอง”
คนแรกคือสเตรอสที่อยู่กับฉันเมื่อคืนก่อนเมื่อวาน และคนสุดท้ายคือคุโรกิ
สเตอรอสเป็นผู้นำเพราะเขาร้องขอ
ดูเหมือนว่าเขามีความคิดที่ไม่บริสุทธิ์เกี่ยวกับชิโรเนะ และอยากจะอยู่ด้านหน้าที่เขาจะได้เห็นแผ่นหลังของชิโรเนะ
วันนี้ฉันสวมอุปกรณ์ธรรมดา แต่เมื่อมองดูเมื่อวานแล้ว ฉันก็อดไม่ได้ที่จะเข้าใจความรู้สึกนั้น
แน่นอนว่าถ้าคุโรกิพยายามทำอะไรสักอย่าง เขาจะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อหยุดเขา
หากทำไม่ถูกต้อง สเตรอสอาจตายได้
ระหว่างที่เดินอยู่ ชิโรเนะก็หยุดกะทันหัน
“อะไรที่คุณต้องการ?”
สโตลล์ซึ่งกำลังเดินอยู่อันดับสอง ดูเหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างจึงชี้ไปข้างหน้า
กาลิออสและคนอื่นๆ อาจไม่สามารถมองเห็นได้ แต่คุโรกิมองเห็นบางสิ่งที่กำลังเข้ามาใกล้
มันเป็นซอมบี้ ยิ่งไปกว่านั้น เดิมทีพวกมันมีลักษณะเหมือนมนุษย์และมีอาวุธ
เขาอาจจะเป็นสมาชิกของทีมปราบปรามในอดีต มีซอมบี้ประมาณ 5 ตัว และพวกมันก็ค่อยๆ เข้ามาใกล้
“แสงอาทิตย์!!”
เมื่อชิโรเนะกรีดร้อง แสงอันสุกใสก็ส่องประกายออกมาจากมือของเธอและทำให้ซอมบี้ส่องสว่าง
แสงแดด(แสงแดด)มันเป็นความมหัศจรรย์ของ
ด้วยการสร้างแสงที่คล้ายกับดวงอาทิตย์ จึงเป็นไปได้ที่จะกำจัดอันเดดได้
ซอมบี้ปล่อยควันและละลายจากบริเวณที่แสงตกกระทบ หลังจากนั้นไม่กี่นาที เขาก็หายตัวไป เหลือเพียงเสื้อผ้าและอาวุธของเขาไว้เบื้องหลัง
“มันเป็นช่วงเวลาที่อัศจรรย์”
นิมรีรู้สึกประหลาดใจ
อันเดธเป็นคู่ต่อสู้ที่ยากต่อการเอาชนะ ท้ายที่สุดแล้ว การโจมตีปกติจะไม่ทำงาน
นอกจากนี้ซอมบี้บางตัวยังคงรักษาความสามารถไว้ตั้งแต่ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ มีสัญญาณว่าซอมบี้จากก่อนหน้านี้ก็ใช้ดาบและโล่ด้วย
ถ้าชิโรเนะไม่อยู่ที่นั่นและมีเพียงการิออสและคนอื่นๆ พวกเขาคงมีช่วงเวลาที่ยากลำบาก
นี่อาจเป็นความแตกต่างระหว่างการมีเวทมนตร์ที่สามารถจัดการกับอันเดดกับการไม่มีมันได้
“มันคงไม่สนุกเท่าไหร่ถ้าคุณเอาชนะมันด้วยเวทมนตร์”
อย่างไรก็ตาม ชิโรเนะดูไม่พอใจ
“เขายังมา!!”
สโตลกรีดร้อง
ซอมบี้นับสิบกำลังเข้ามาหาเรา
เมื่อฉันเข้าไปในหอคอย ฉันได้รับการต้อนรับจากกลุ่มซอมบี้
อย่างไรก็ตาม ด้วยความมหัศจรรย์ของแสงแดด คุณควรจะสามารถทำลายล้างพวกมันได้ในทันที
อย่างไรก็ตาม ชิโรเนะชักดาบออกมาแล้วมุ่งหน้าไปยังกองทัพซอมบี้
“อะไรนะ เวทมนตร์แห่งแสงแดด!!”
คุโรกิทำเสียงสับสน
“ใบมีดไฟ(ใบมีดไฟ)! ! ”
ขณะที่ชิโรเนะกรีดร้อง ดาบที่เธอถือก็ถูกปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิง
ใบมีดเพลิงฟันลงไป ใบมีดเพิ่มพลังธาตุไฟให้กับเวทย์มนตร์
มันมีพลังมหาศาลต่อศัตรูที่อ่อนแอต่อไฟ
ชิโรเนะนักดาบเวทย์มนตร์ เชี่ยวชาญเทคนิคที่ผสมผสานฟิสิกส์และเวทมนตร์เข้าด้วยกัน
“ไฟสแลช!!”
ชิโรเนะยกดาบขึ้นและฟันตรงเข้าใส่ซอมบี้
“ส…เจ๋งมาก…”
การิออส ทำเสียงประหลาดใจ
“ฉันไม่คิดว่าจะมีอะไรนอกจากแสงแดดที่ส่งผลต่ออันเดดมากนัก…”
นิมรียังกล่าวด้วยความประหลาดใจ
พวกอันเดดนั้นยากที่จะเอาชนะ เนื่องจากซอมบี้สามารถเปลี่ยนเป็นโครงกระดูกได้โดยการเผาพวกมัน และผี ซึ่งเป็นร่างที่ไม่มีรูปร่างหากกระดูกของพวกมันถูกบดขยี้
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ผีไร้รูปร่างไม่สามารถเอาชนะได้ด้วยอาวุธธรรมดา และไม่สามารถได้รับความเสียหายได้เว้นแต่จะใช้ดาบวิเศษ
ดาบส่องแสงสีน้ำเงินที่ชิโรเนะถือน่าจะเป็นดาบวิเศษ ไม่เพียงแต่สร้างความเสียหายได้เหมือนเดิม แต่ยังประดับดาบด้วยคุณลักษณะแห่งไฟ ทำให้มันฉีกเนื้อและกระดูกของซอมบี้ รวมถึงร่างผีของพวกมันด้วย
การเคลื่อนไหวของชิโรเนะช่างน่าสะพรึงกลัว และกองทัพซอมบี้ก็ถูกทำลายลงในพริบตา
ทุกคนประหลาดใจกับการเคลื่อนไหว
ในหมู่พวกเขา คุณพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเอาชนะคุโรกิด้วยดาบหรือไม่? ฉันต้องการที่จะให้ประเด็น
“เอาล่ะ เดินหน้าต่อไป!”
ชิโรเนะมองกลับไปด้วยสีหน้าสดชื่น
คุโรกิและคนอื่นๆ มองดูสิ่งนี้ด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก
อย่างไรก็ตาม ชิโรเนะยังคงดำเนินต่อไปโดยไม่สนใจสถานการณ์ของคุโรกิ
หลังจากนั้น ต้องขอบคุณชิโรเนะที่ทำให้ฉันสามารถบุกไปยังกลางหอคอยได้อย่างง่ายดาย
แน่นอนอันเดดค้างคาวแวมไพร์หรือแมงมุมยักษ์ไม่ใช่ศัตรูของชิโรเนะด้วย
ชิโรเนะได้ปราบมอนสเตอร์ส่วนใหญ่ก่อนที่จะมาที่นี่
แน่นอนว่าต้องมีกับดักอยู่บ้าง แต่ชิโระเนะก็สามารถเอาชนะมันได้ด้วยกำลังอันดุร้าย
ถึงลูกธนูจะพุ่งมาที่ฉัน ฉันก็ทิ้งมันก่อนที่มันจะโดน ถ้ามีหลุม ฉันก็จะหนีไปโดยเคลื่อนไปในอากาศก่อนที่จะตกลงไป และถึงเพดานจะพังลงมาฉันก็จะเด้งกลับ กลับไปสู่ตำแหน่งเดิมด้วยมือข้างเดียว
“เลมเบอร์น่าทึ่งมาก…ภรรยาของผู้กล้าแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยเหรอ?”
การิออสพึมพำ
“ฉันก็คิดว่ามันน่าทึ่งเหมือนกัน ฉันเคยเห็นพลังของผู้กล้ามาก่อน แต่ฉันก็ไม่คิดว่าภรรยาของเขาจะแข็งแกร่งขนาดนี้เช่นกัน”
นิมรียกย่องเขาแบบเดียวกับกาลิออส
แม้แต่คุโรกิก็ยังทำแบบนี้ได้ แต่ดูเหมือนเรื่องใหญ่สำหรับทั้งคู่
(ถึงกระนั้นการเรียกภรรยาของชิโรเนะ เรย์จิก็ไม่ค่อยน่าสนใจนัก)
คุโรกิคิดเรื่องนี้
แม้แต่ในโลกดั้งเดิมของเธอ เธอก็ยังได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นผู้หญิงเรจิ ดูเหมือนว่าสิ่งต่างๆ จะได้รับการปฏิบัติแตกต่างกันไม่มากในโลกนี้
เมื่อพิจารณาถึงเรื่องนั้น การป้องกันของคุโรกิต่อพวกเขาจึงกลายเป็นเรื่องไร้สาระ
(ฉันควรจะไปเอาเขามังกรดีไหม และคงจะดีถ้าได้สาวสวยอย่างเรน่าด้วย)
เมื่อคุโรกินึกถึงใบหน้าของเรน่า เขารู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรงด้วยเหตุผลบางอย่าง
(ฉันอยากรู้เกี่ยวกับเรน่า เธอคิดอะไรอยู่นะ?)
ขณะที่ฉันกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ ชิโรเนะก็หยุดเดินทันที
“มีอะไรผิดปกติกับคุณชิโรเนะ?”
เลมเบอร์ได้ยินว่าชิโรเนะหยุดกะทันหัน
ชิโรเนะกำลังมองไปที่ประตูตรงหน้าเธอ
เป็นประตูที่ตกแต่งแปลกตา
ประตูห้องนั้นมีบรรยากาศที่แตกต่างจากเมื่อก่อน .
“ต้องมีอะไรบางอย่างที่นี่”
“อ่า สโตลล์พูดถูก ฉันรู้สึกได้ถึงคนไม่ดีที่มาจากหลังประตูนี้”
การิออส เห็นด้วยกับ สโตส
“ไป”
ชิโรเนะเปิดประตูและก้าวเข้าไปข้างใน
“มีไฟมั้ย?”
เสียงประหลาดใจดังขึ้นอย่างไม่มีใครเหมือน
ห้องใหญ่นี้มีแสงสว่างไม่เหมือนห้องอื่นๆ ไม่จำเป็นต้องส่องสว่างด้วยแสงวิเศษของนิมรี
แต่นั่นไม่ใช่ความแตกต่างเพียงอย่างเดียว
มีคนยืนอยู่กลางห้อง เห็นได้ชัดว่าเขาดูเหมือนมนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่ ไม่ใช่ซอมบี้
เขามีร่างกายผอมเพรียว ใบหน้าซีด และสวมชุดที่ดูเหมือนเสื้อคลุมสีดำขาดรุ่งริ่ง
รูปร่างหน้าตาของเขาผอมและน่าเกลียดมาก
“คุณเป็นใคร ฉันคิดว่าคนแห่งเปลวไฟสีดำกลับมาแล้ว แต่นั่นไม่ใช่กรณี…”
ชายร่างผอมมองมาที่นี่
“ดูตาเขาสิ! เขาไม่ใช่มนุษย์!!”
สโตลกรีดร้อง
ดวงตาของชายคนนั้นเป็นสีแดง และมีเขี้ยวอยู่ในปาก
“แวมไพร์? ”
ชิโรเนะเอียงหัวของเธอ
แวมไพร์ต่างจากซอมบี้ที่ปรากฏตัวบนหอคอยจนถึงตอนนี้ พวกมันเป็นอันเดธขั้นสูงและมีสติปัญญาและใช้เวทมนตร์
“ฉันไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเป็น สตริจส์แต่กับกลายเป็นแวมไพร์ฉันไม่รู้ว่าเขาถูกใช้เป็นคนทำธุระด้วยซ้ำ…”
“ไม่ ไม่เชิงหรอก ลอร์ดเลมเบอร์ เขาน่าจะเป็นสตริจส์”
นิมรีอธิบาย
สตริจส์ มีเพียงตัวเมียเท่านั้น และเพื่อที่จะสืบพันธุ์ พวกมันจะได้รับเมล็ดพันธุ์ของตัวผู้จากเผ่าพันธุ์อื่น
ถ้าเด็กเกิดมาเป็นเด็กผู้หญิง ก็จะกลายเป็น สตริจส์ และถ้าเป็นเด็กผู้ชาย ก็จะกลายเป็นเผ่าพันธุ์ของชายที่ได้รับเมล็ดพันธุ์นั้น
อย่างไรก็ตาม เด็กที่เกิดเป็นเด็กผู้ชายย่อมมีความทุกข์ยาก
พวกเขาไม่ได้รับการยอมรับว่าเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มและตกเป็นเหยื่อของพี่สาวน้องสาว
เด็กส่วนใหญ่ที่ถูกดูดเลือดมักจะตาย แต่บางคนก็รอดชีวิตได้
ในที่สุดเด็กก็กลายเป็นอันเดดที่ทรงพลัง
นั่นคือสตริจส์
สไตรจ์ ก็เหมือนกับ สตริจส์ ดูดเลือดและใช้เวทย์แห่งความตาย
ในแง่หนึ่งเพราะมันดูดเลือดแวมไพร์นอกจากนี้ยังสามารถกล่าวได้ว่าเป็นประเภทของ
อย่างไรก็ตามร่างกายเป็นอย่างอื่นแวมไพร์มีความเสี่ยงมากกว่า
นี่เป็นเพราะพวกเขากลายเป็นอันเดดเมื่อเลือดของพวกเขาถูกดูด
ความจริงแล้ว สตริจส์ ที่อยู่ตรงหน้าคุโรกินั้นบางลงเรื่อยๆ และดูเหมือนว่าจะพังในไม่ช้านี้
อย่างไรก็ตาม ความสามารถในการใช้เวทมนตร์ของเขาอาจเป็นเพราะเขามีเลือดของ สไตรจ์ ที่มีพลังเวทย์มนตร์ที่แข็งแกร่ง หรือเพราะเขามีความสามารถในการใช้เวทมนตร์ แวมไพร์แข็งแรงกว่า.
“ถูกต้องแล้ว นักเวทย์มนตร์ และฉันไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของใคร ไม่ นับจากนี้ไป ฉันจะเป็นผู้ปกครองพื้นที่นี้ ฉันขอเลือดของคุณก่อนไหม?”
สตริกอยเลียลิ้นและมองดูชิโรเนะ
คุโรกิคิดว่าเขาดูค่อนข้างกระหายเลือด
“ฉันขอโทษ แต่ฉันไม่มีเลือดจะให้คุณแล้ว ซันไชน์!”
“เสื้อคลุมกลางคืน!”
เวทมนตร์ของชิโรเนะและเวทมนตร์ของสตริกอยถูกเปิดใช้งาน
แสงแวววาวที่ปล่อยออกมาจากมือของชิโรเนะถูกหมอกสีดำที่ปกคลุมสตริกอยบังไว้
“น่าเสียดาย แต่ฉันสามารถป้องกันได้”
สตริกอยหัวเราะ
“นั่นไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำ”
ในทำนองเดียวกัน ชิโรเนะก็ดูเหมือนจะสนุกสนาน
“คุคุ นั่นมันคนละเรื่องกัน เธอดูเหมือนเจ้าหญิง แต่ดูเหมือนเธอเป็นนักบวชระดับสูง แต่ฉันก็แพ้คนธรรมดาไม่ได้”
“นั่นคือแนวทางของฉัน ฉันเป็น สตริกอย แต่ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ไม่มีทางที่ฉันจะแพ้ให้กับสิ่งที่ดูเหมือนแวมไพร์”
ชิโรเนะชี้ดาบของเธอไปที่สตริกอย
“เอาล่ะ ฉันจะปล่อยให้คุณชดใช้ความโอหังนั้นด้วยความตาย”
ขณะที่ สตริกอย กางแขนออก หมอกสีดำก็กระจายออกจากร่างกาย
ดูเหมือนว่าการต่อสู้จะเริ่มขึ้นเมื่อใดก็ได้
“ท่านชิโรเนะ กรุณารอสักครู่!!!”
จู่ๆ นิมริก็พูดขึ้น
“หืม? เกิดอะไรขึ้น?”
ชิโรเนะมองนิมริด้วยความไม่พอใจ บางทีอาจเป็นเพราะเธอถูกขัดจังหวะในการต่อสู้
“มีบางอย่างที่ฉันอยากจะยืนยัน…”
นิมริมองไปที่ สตริกอย อย่างขี้อายแล้วพูด
“คุณต้องการอะไรจอมเวทย์?”
“คุณคือคนที่เปลี่ยนสัตว์ประหลาดที่ตายแล้วแถวๆ นี้ให้กลายเป็นซอมบี้เมื่อเร็วๆ นี้หรือเปล่า?”
นิมริถาม
จุดประสงค์ของการมาที่หอคอยแห่งนี้คือเพื่อค้นหา สตริจส์ ซึ่งเป็นสาเหตุของเหตุการณ์ซอมบี้ตั้งแต่แรก
แม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่ สตริจส์ แต่ สตริกอย ก็สามารถใช้เวทมนตร์แห่งความตายได้ คงไม่น่าแปลกใจเลยถ้าสตริกอยคนนี้จะเป็นผู้กระทำผิดในเหตุการณ์นี้
นิมรีพยายามยืนยันประเด็นนั้น
“โอ้ ใช่แล้ว! ฉันต้องตรวจสอบเรื่องนี้ให้ได้! ยังไงซะ!!”
ชิโรเนะกล่าวสรรเสริญนิมริ
(จริงๆ แล้วคุณมาที่นี่เพื่ออะไร?)
ทุกคนยกเว้นชิโรเนะคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น
“คุณมาที่นี่เพื่อกำจัดมอนสเตอร์เพียงอย่างเดียวเหรอ?”
“นั่นเป็นไปได้ตามการกระทำของคุณจนถึงตอนนี้ บางทีมันอาจจะเป็นสิ่งที่ดีที่จะมีมอนสเตอร์น้อยลง”
การิออส และสโตล มีการสนทนาลับๆ
คุโรกิที่กำลังฟังการสนทนาเบื้องหลังทั้งสองก็ระงับการขมวดคิ้ว
“ไม่… ไม่ ไม่ขนาดนั้น”
นิมรีพูดอย่างสับสน
(ฉันคิดว่ามันคงจะดีกว่านี้ถ้าเป็นแค่ชิโรเนะ แต่เมื่อเลมเบอร์และคนอื่นๆ เข้ามา มันอาจเป็นคำตอบที่ถูกต้อง)
คุโรกิคิดว่าถ้าเป็นเพียงแค่ชิโรเนะ เขาคงจะอาละวาดและจบมันไป
ถ้าอย่างนั้น ฉันไม่รู้ว่า สตริกอย ที่อยู่ตรงหน้าฉันเป็นผู้กระทำผิดหรือไม่
“อืม ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร แต่ฉันไม่ได้สร้างซอมบี้ให้ใช้เลยตั้งแต่ฉันตื่นเมื่อสามวันที่แล้ว”
สตริกอยอธิบายอย่างไม่พอใจ
ว่ากันว่า สตริกอย ถูกผนึกไว้และหลับใหลในหอคอยแห่งนี้ ดูเหมือนว่า สตริจส์ กำลังวางแผนที่จะใช้เขาในกรณีฉุกเฉิน อย่างไรก็ตาม มันถูกทำลายก่อนที่จะสามารถใช้ได้ และ สตริกอย ยังคงหลับต่อไป แต่ดูเหมือนว่าผนึกจะถูกทำลายเมื่อสามวันก่อน และพวกมันก็เริ่มปฏิบัติการ
คุโรกิมองไปที่สตริกอย
ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้โกหก
(ผู้ชายคนนี้คือคนร้ายไม่ใช่เหรอ? นอกจากนี้ เมื่อ 3 วันก่อนเป็นวันที่ฉันมาที่หอคอยแห่งนี้!)
คุโรกิมีความรู้สึกไม่ค่อยพอใจนัก
“คุณตื่นเมื่อสามวันก่อนหรือเปล่า ลองคิดดูสิ ตอนที่ฉันมาที่หอคอยนี้คุณไม่อยู่ที่นั่น บางทีคุณอาจจะหลับอยู่ในหอคอยแห่งนี้?”
“ถูกต้อง ฉันไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงพวกนั้นจะหายไปในขณะที่ฉันหลับอยู่”
สตริกอยตอบอย่างมีความสุข
“อืม ทำไมคุณถึงตื่นล่ะ”
“อืม มันเกิดขึ้นเมื่อสามวันก่อน ฉันไม่รู้ว่าคนๆ นั้นเป็นใคร คนๆ นั้นใช้มนต์ดำในหอคอยแห่งนี้ คลื่นเวทย์มนตร์ของคนๆ นั้นปลุกฉันให้ตื่นจากการหลับใหล อิอิอิ ด้วยพลังอันน่าอัศจรรย์เช่นนี้เขาจึงต้อง เป็นคนมีชื่อเสียง”
คำพูดอันน่าหลงใหลของ สตริกอย
ด้วยคำพูดเหล่านั้น คุโรกิก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อสามวันก่อนได้
ในเวลานั้น คุโรกิได้สร้างบาเรียโดยใช้เวทย์มนตร์ เป็นคาถาอันทรงพลังที่ครอบคลุมทั่วทั้งหอคอย
เวทย์มนตร์นั้นเป็นเวทย์มนตร์ที่แจ้งเตือนคุโรกิเมื่อมีคนมีพลังเวทย์มนตร์สูงกว่าระดับหนึ่งเข้ามาในหอคอยแห่งนี้
ไม่มีสัญญาณว่าใครก็ตามที่มีเวทมนตร์อันทรงพลังได้เข้ามาในช่วงสามวันที่ผ่านมา
แน่นอนว่า มันจะเป็นอีกเรื่องหนึ่งถ้าคนที่ปลุกสตริกอยนี้ไม่มีพลัง
“นั่นคือคุณ… เฮ้ คนนั้นอยู่ในหอคอยนี้หรือเปล่า?”
“คนนั้นควรทิ้งนางฟ้าแล้วไปที่อื่นเถอะ เขาไม่ได้อยู่ในหอคอยนี้”
“อืม ถูกต้อง น่าเสียดาย แต่นางฟ้านั้นมีอยู่จริง เขาเป็นคนแบบไหน?”
“มังกร มังกรปีศาจสีดำสนิทที่มีพลังอันยิ่งใหญ่ นั่นคือผู้ส่งสารของคุณ”
“”นะ!!!””
เสียงของทุกคนทับซ้อนกัน
“มังกรก็เช่นกัน… นั่นสินะ…”
“และคุณก็ใช้มัน”
“ไม่มีทางเอาชนะมังกรได้หรอก…?”
การิออส และเพื่อนๆ ของเขาต้องตกใจเมื่อพบมังกรในหอคอยแห่งนี้
อย่างไรก็ตาม คุโรกิเป็นคนเดียวที่รู้สึกประหลาดใจด้วยเหตุผลที่ต่างออกไป
(บางทีฉันอาจเป็นคนที่ปลุกผู้ชายคนนี้ให้ตื่น?)
หากเป็นเช่นนั้น นี่เป็นข้อเท็จจริงที่น่าตกใจ
“อืม มังกร…มีมังกรอยู่หลายชนิด ฉันก็เลยไม่รู้ แต่ฉันคิดว่ามันคงจะสนุกสักหน่อย”
ชิโรเนะพูดอย่างมีความสุข
“ฉันขอโทษ แต่ถ้าคุณจะไปเยี่ยมนางฟ้าคนนั้น ฉันอยากให้คุณเอาชนะฉันก่อน”
สตริกอยยืนหยัดพร้อม
ชิโรเนะก็ชักดาบออกมาเตรียมมัน ส่วนการิออสและคนอื่นๆ ก็หยิบอาวุธของพวกเขาไปด้วย
“แกขวางทางอยู่ข้างหลัง ให้ฉันออกไปมั้ย? จะชาแล้วล้มลงไป!!”
ดวงตาของ สตริกอย เปล่งประกายสีแดง
“กวา!!”
“ก๊าก!!”
“ฮึ!!!”
ทุกคนยกเว้นคุโรกิและชิโรเนะที่โดนแสงสว่างต่างร้องลั่นและล้มลง
คุโรกิตระหนักถึงสิ่งที่สตริกอยทำ
ดวงตาที่ชั่วร้ายของอัมพาต
มันอ่อนแอกว่าการตายทันทีหรือการกลายเป็นหิน แต่มันยากสำหรับมนุษย์ธรรมดาที่ไม่มีความต้านทานที่จะต้านทานมัน
อันที่จริง การิออส และเพื่อนๆ ของเขาล้มลงกับพื้นและคร่ำครวญ
“คุณผู้หญิง คุณอดทนกับมันได้หรือเปล่า? อย่างที่คาดไว้”
“คุณทำอะไรกับคนพวกนี้!”
“ฉันแค่เอาอิสระในร่างกายของฉันไป อิอิ ฉันจะไม่ฆ่าเธอหรอก มันอร่อยกว่านะ ฉันจะกินมันหลังจากที่เอาชนะเธอได้ ตอนนี้ คนเดียวที่ยืนอยู่ที่นี่คือฉันและเธอ คือ…… “
ขณะที่เขากำลังจะพูดแบบนั้น สตริกอยก็มองไปที่คุโรกิ
เช่นเดียวกับชิโรเนะ คุโรกิสามารถต้านทานดวงตาปีศาจที่เป็นอัมพาตได้ ดังนั้นแน่นอนว่าเขาจะไม่ล้มลง
“หืม? คุณหมายถึงมีคนไข้เพิ่มอีกหนึ่งคนเหรอ?”
หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง คุโรกิและสตริกอยก็จ้องมองกัน
(โอ้ ไม่! พวกเขาน่าสงสัย!)
ชิโรเนะก็มองคุโรกิด้วยสีหน้าตกตะลึงเช่นกัน
คุโรกิกำลังซ่อนตัวตนที่แท้จริงของเขาไม่ให้ชิโรเนะและคนอื่นๆ ทราบ มันเป็นเรื่องไม่ดีที่ได้รับความสนใจ
“กวา!!”
คุโรกิส่งเสียงแปลกๆ และแกล้งล้มลงกับพื้น
ไม่ว่าใครจะเห็นมันก็ดูถูกประดิษฐ์ขึ้น
“เอาล่ะ ฉันคิดว่ามันเป็นเพียงจินตนาการของฉัน เอาล่ะ ปล่อยฉันไป!”
“เอาล่ะ ฉันเบื่อที่จะรอแล้ว”
ชิโรเนะและสตริกอยหันความสนใจไปที่คุโรกิที่ล่วงลับไปแล้วจึงเผชิญหน้ากัน
(ขอบคุณพระเจ้า~. ฉันถูกหลอกแล้ว…)
คุโรกิรู้สึกโล่งใจ
ชิโรเนะและสตริกอยดูเหมือนจะมองไม่เห็นสิ่งอื่นใดนอกจากบุคคลอื่นอีกต่อไป
(นี่เป็นโอกาสของคุณแล้ว ไปการิออส กันเถอะช่วงนี้)
คุโรกิคลานออกไปจากที่นี่โดยไม่มีใครสังเกตเห็น
วิธีการเคลื่อนไหวดูเหมือนแมลงสาบ
