ที่สถานที่จัดงานเลี้ยงมีคนน้อยกว่าปกติ และเกือบจะสงวนไว้สำหรับการใช้ส่วนตัวเท่านั้น
นักผจญภัยซึ่งเป็นลูกค้าประจำถูกเรียกตัวไปที่พระราชวัง และวันนี้ผู้หญิงที่ทำงานเป็นคนรับใช้ที่ร้านได้ไปที่พระราชวังเพื่อช่วย เหลือเจ้าของร้านเพียงลำพัง
คุโรกิและเลมเบอร์อยู่ในร้าน
เครื่องดื่มแอลกอฮอล์และอาหารง่ายๆอยู่ตรงหน้าคุณ
มันเป็นมื้อที่โดดเดี่ยวเมื่อเทียบกับอาหารในร้านทั่วไป
เหตุผลก็คือพวกเขาทำได้เพียงรายการง่ายๆ เพราะพวกเขาจัดหาอาหารให้กับพระราชวัง
ขณะนี้มีการจัดงานเลี้ยงสุดหรูที่พระราชวังเพื่อเป็นเกียรติแก่วีรบุรุษผู้กอบกู้ประเทศ
เจ้าของร้านขอโทษคุโรกิและคนอื่นๆ
อย่างไรก็ตาม มันก็เพียงพอแล้วสำหรับคุโรกิที่ปกติไม่ทานอาหารฟุ่มเฟือย
“ฉันทำอะไรไม่ได้เลย…”
เลมเบอร์ที่นั่งอยู่ข้างหน้าคุโรกิพูดอย่างขมขื่น
ไม่สามารถปกป้องคนที่เขารักได้ เขาจึงถูกเรย์จิจับตัวไป
และหากไม่มีเรย์จิ เลมเบอร์และอาร์มิน่าก็อาจจะไม่รอด ฉันไม่สามารถแม้แต่จะโกรธเรย์จิได้
(ไม่มีอะไรที่ฉันสามารถพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่มีอะไรที่ฉันสามารถทำได้เกี่ยวกับเรื่องนี้)
คุโรกิเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
ตอนนี้ เลมเบอร์อยู่ในสภาพที่เขาทำได้เพียงคร่ำครวญถึงความสิ้นหวังของเขาเท่านั้น
“แล้วคุณจะทำอย่างไรต่อไปครับคุณเลมเบอร์ ?”
“ฉันกำลังคิดที่จะลาออกจากการเป็นอัศวิน”
“เป็นเช่นนั้น……”
คุโรกิคงจะทำแบบเดียวกันถ้าเขาอยู่ในตำแหน่งเดียวกับเลมเบอร์
เจ้าหญิงอาร์มินามีเรย์จิอยู่ในใจ
หากชายคนนั้นดีกว่าเธอ เธอคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องจากไปอย่างสง่างาม
“ถ้าคุณลาออกจากการเป็นอัศวิน ก็อาจเป็นความคิดที่ดีที่จะท่องเที่ยวแบบคุโระ…”
เลมเบอร์มองไปที่คุโรกิแล้วพูด
จนถึงตอนนี้พวกเขาอยู่ด้วยกันแล้ว และคุโรกิคิดว่าเลมเบอร์เป็นผู้ชายที่เก่งมาก
ฉันเดาว่าฉันจะผ่านไปได้แม้ว่าฉันจะสละสถานะที่มั่นคงในฐานะอัศวินก็ตาม
ตามที่คาดไว้ ฉันไม่สามารถควบคุมมันได้ในครั้งนี้ แต่นั่นก็หลีกเลี่ยงไม่ได้
คุโรกิยังคิดว่าประเทศนี้จะต้องประสบปัญหานับจากนี้ไป
ผู้ชายอย่างเลมเบอร์เป็นที่ต้องการในช่วงเวลาแห่งความสงบสุข
แม้ว่าจะไม่โดดเด่นจริงๆ แต่ฉันคิดว่าชีวิตประจำวันของอาณาจักรร็อคได้รับการคุ้มครองโดยคนอย่างเลมเบอร์ มันอาจจะน่าเบื่อและไม่สร้างแรงบันดาลใจ แต่เมื่อคุณสูญเสียมันไปคุณจึงจะตระหนักถึงความสำคัญของมัน
คุโรกิคิดว่านั่นคือสิ่งที่เรย์จิไม่มี
ฉันรู้สึกว่าเรย์จิเปล่งประกายในกรณีฉุกเฉิน แต่จะเน่าเปื่อยในเวลาปกติ
ฉันยังคิดว่าเรย์จิ เป็นผู้ชายที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นผู้กล้าในแง่หนึ่ง หากปราศจากหายนะจากราชาปีศาจ ผู้กล้าก็ไม่สามารถส่องแสงได้
“ทริป…พรุ่งนี้ฉันจะออกจากประเทศนี้ แต่ถ้าเราเดินทางกันต่อไปบางทีเราอาจจะได้พบกันที่ไหนสักแห่ง”
“งั้นเชิญมาดื่มกับฉันอีกครั้งนะคุโระ”
เลมเบอร์หัวเราะ
คุโรกิเห็นดังนั้นก็โล่งใจ
มันอาจจะทำให้คุณมีกำลังใจขึ้นเล็กน้อย
ฉันรู้สึกเหมือนเลมเบอร์เป็นคนประเภทที่พยายามจะแข็งแกร่งขึ้นแทนที่จะคร่ำครวญว่าเขาขาดพลัง
ฉันอยากให้คุโรกิเป็นแบบนั้นเหมือนกัน
“ใช่ ฉันก็อยากทำแบบนั้นเหมือนกัน”
คุโรกิตอบสนองต่อคำพูดของเลมเบอร์
ฉันไม่รู้ว่าเลมเบอร์จะใช้เส้นทางไหน อย่างไรก็ตาม คุโรกิอธิษฐานขอให้เลมเบอร์โชคดีและการเผชิญหน้าที่ดี
◆การิออส นักผจญภัยแห่งอาณาจักรโรคัส
“มันบ้าอะไรเนี่ย…? เราก็พยายามอย่างดีที่สุดเหมือนกัน”
สเตรอส นักผจญภัยบ่น
สิ่งที่สเตรอสเห็นคือผู้กล้าที่รายล้อมไปด้วยผู้หญิงมากมาย
การิออสและนักผจญภัยคนอื่นๆ ก็ได้รับเชิญให้เข้าร่วมงานเลี้ยงด้วยเนื่องจากความสำเร็จของพวกเขา
เชิญหญิงสาวจากทั่วประเทศเข้าร่วมงานเลี้ยงนี้เพื่อแสดงความเคารพต่อผู้ที่ประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่
นักผจญภัยรุ่นเยาว์อย่างสเตรอสเติบโตขึ้นมา แต่เนื่องจากผู้กล้าแทบจะผูกขาดผู้หญิง จึงมีเพียงผู้ชายเท่านั้นที่กินและดื่ม
“อย่าพูดอย่างนั้น ท่านผู้กล้าเป็นคนพิเศษ”
“การิออสซัง…แต่…”
สเตรอสบอกว่าไม่พอใจการิออส
แน่นอนว่าความไม่พอใจดูเหมือนจะไม่หายไป
ขณะที่ฉันกำลังพูดอยู่นั้น มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาหาฉัน
“ท่านซิโรเนะ!!”
ใบหน้าของสเตรอสซึ่งไม่พอใจมาจนถึงตอนนี้ก็สดใสขึ้น
คนที่เข้ามาใกล้คือชิโรเนะ เพื่อนของผู้กล้า
“ขอบคุณทุกคนสำหรับการทำงานหนักในวันนี้”
เมื่อชิโรเนะยิ้ม ความไม่พอใจของนักผจญภัยรุ่นเยาว์ก็หายไป
ดอกไม้ถูกวางไว้ในสถานที่ของลูกผู้ชาย และนักสู้เพื่ออิสรภาพก็ส่งเสียงเชียร์และเข้ามาใกล้
“ไม่เป็นไรเหรอ? ฉันไม่จำเป็นต้องอยู่เคียงข้างผู้กล้า”
การิออสเข้ามาใกล้แล้วพูดเบาๆ
มีผู้หญิงอยู่เคียงข้างผู้กล้ามากมาย ตอนนี้มันสายไปแล้ว แต่ฉันไม่ควรกังวลว่าเขานอกใจเหรอ?
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เรย์จิคุงมีสาวสวยคนอื่นแล้ว”
ชิโรเนะพูดราวกับว่าเธอไม่สนใจสิ่งใดเลย
“เป็นเช่นนั้น……”
ฉันคิดว่ากาลิออสไม่เข้าเป้า
แนวคิดก็คือถ้าผู้หญิงรอบๆ ตัวผู้กล้ากระจัดกระจาย ผู้หญิงบางคนอาจมาที่สเตรอสและคนอื่นๆ
ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ากาลิออสก็มีความพิเศษเช่นกัน
ไม่ว่าสเตรอสและเพื่อนๆ ของเขาจะปรารถนามากแค่ไหน พวกเขาก็ไม่สามารถให้ได้มันมา นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมกาลิออสคงจะดีกว่าถ้ามีผู้หญิงที่สามารถอยู่ในมือของพวกเขาได้ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้
(ผู้หญิงคนนี้ดูไม่สนใจว่าผู้กล้าจะมีผู้หญิงอีกกี่คนเป็นบริวาร เดาว่าผู้หญิงที่เป็นเมียผู้กล้าคงจะใจกว้าง ถ้าจะทำแบบเดียวกับผู้กล้า เพเนโลอาก็คงไม่เป็นไร . ฉันแน่ใจว่าเขาจะขว้างมีด)
การิออสตัวสั่นเมื่อนึกถึงภรรยาของเขา
“ท่านชิโรเนะคนนั้น….คุณจะโอเคกับเรื่องนั้นไหม?”
เมื่อ การิออส และ ชิโรเนะ กำลังคุยกัน ก็มีคนเข้าร่วมการสนทนาด้วย
“อืม….ฉันแน่ใจว่านิมริซังสบายดีใช่ไหม?”
นิมรีพยักหน้า
“มีบางอย่างที่ฉันสงสัยเกี่ยวกับสิ่งที่ปราชญ์ผมดำพูดไว้ก่อนหน้านี้…”
“ตามคำพูดของชิยูกิซังเหรอ? ใช่ บางอย่าง”
“ฉันคิดว่าคนที่ช่วยปราชญ์ผมดำก่อนงานเลี้ยงจะเริ่มคือคุโระ”
จากนั้นการิออส ก็ตระหนักว่านิมริกำลังพยายามพูดถึงคุโระ
ก่อนที่งานเลี้ยงจะเริ่มขึ้น ปราชญ์ผมดำพูดถึงบุคคลที่มีส่วนสนับสนุนเหตุการณ์นี้มากที่สุด
กาลิออสคิดว่าคนๆ นั้นต้องเป็นคุโระ
(ตอนนั้นคุโระบอกว่าเขาจะหยุดหมอกสีดำนี้และทำท่าแตกต่างไปจากเรา คงเป็นคุโระที่หยุดหมอกสีดำนี้)
กาลิออสรู้สึกขอบคุณ แต่ในขณะเดียวกันก็คิดว่ามันแปลกที่คุโระไม่ได้รับคำชม
“สีดำ?”
ชิโรเนะเอียงหัวของเธอ
แม้ว่าเราจะไปหอคอยด้วยกัน แต่ฉันก็จำมันไม่ได้เลย
การิออสและนิมริพูดคุยเกี่ยวกับคุโระ
“อืม ฉันยังไม่เคยเจอคนที่ฉันช่วยเลยก็ไม่รู้สิ ฉันจะตรวจสอบกับชิยูกิซังทีหลัง”
“ได้โปรด ท่านชิโรเนะ ฉันคิดว่าพวกเรารอดมาได้ก็เพราะคุโระ ผู้ที่ทำประโยชน์สูงสุดควรได้รับการยกย่อง”
“ฉันก็อยากจะถามเธอเหมือนกันนะท่านชิโรเนะ คุโระดูเหมือนจะไม่ชอบออกไปข้างนอก แต่ฉันคิดว่าผู้ชายแบบนั้นควรจะออกไปกลางแดด”
เมื่อพูดเช่นนั้น นิมรีและกัลลิออสก็ก้มศีรษะ
◆
พูดตามตรง ชิยูกิคิดว่ามันน่ารำคาญ
ฉันรู้สึกผ่อนคลายไม่ได้เพราะขุนนางของประเทศนี้เข้ามาทักทายฉันทีละคน
ชิยูกิมักจะมีบทบาทแบบนี้เสมอ
โดยปกติแล้ว เรย์จิควรจะทำเช่นนั้น แต่เนื่องจากเรย์จิถูกรายล้อมไปด้วยผู้หญิงจำนวนมาก ชายผู้สูงศักดิ์จึงไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้
ชิยูกิเห็นสถานะของเรย์จิจึงเกิดอาการหงุดหงิด
ชายผู้สูงศักดิ์ตรงหน้าเธอคุยกันอยู่นาน และชิยูกิก็อยากจะออกไปจริงๆ
“ชิยูกิซังก็ดีขึ้นนิดหน่อย…”
ชิโรเนะที่ควรจะไปเยี่ยมนักผจญภัย ตะโกนเรียกฉัน
(ชิโรเนะซังผู้แสนดี!!)
ชิยูกิเชียร์ชิโรเนะ
“ขอโทษครับ ผมจะลุกจากที่นั่งสักครู่…”
ชิยูกิพูดอย่างนั้นแล้วเดินออกไปจากชายชรา
“ขอบคุณนะชิโรเนะซัง เกิดอะไรขึ้น?”
“ขอถามเรื่องที่ฉันกังวลหน่อยได้ไหม…”
ชิยูกิได้ยินข่าวจากชิโรเนะ
ตามที่ชายชื่อกาลิออสกล่าวไว้ ชายที่ช่วยฉันไว้ใต้ดินอาจเป็นนักผจญภัยชื่อคุโระ
“ฉันไม่คิดอย่างนั้น…ฉันทนเวทมนตร์ของสตริกอยไม่ไหวแล้ว”
“นั่นก็จริง ชายสวมหน้ากากดูเหมือนจะแข็งแกร่งกว่าสตริกอย น่าแปลกที่ชายผู้ปราบชายสวมหน้ากากนั้นถูกเรียกว่าคุโระ โอเค คุโระมาจากบุคคลที่ชื่อกาลิออส เขาอยู่ที่นั่นไม่ใช่หรือ? เราไปดูกันดีกว่า เขาพรุ่งนี้”
ชิยูกิไม่รู้ว่าคนที่ชื่อคุโระคือเขาหรือเปล่า
แต่เมื่อได้พบกันก็ชัดเจน
(ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเราหรือประเทศนี้ คนที่ได้รับการยกย่องมากที่สุดในครั้งนี้ก็คือเขา ไม่ใช่เรย์จิคุง ถ้าคุโระคนนั้นคือเขา ฉันอยากได้ เพื่อขอบคุณเขาอีกครั้งจากประเทศนี้) แน่นอนว่าเราก็ควรทำเช่นกัน ตอนนี้เขาทำอะไรอยู่?)
ชิยูกิคิดว่าเขาซ่อนใบหน้าของเขา
◆
“โนเดมาชูกะ~คุโรโดะ~”
เลมเบอร์ขี้เมาเข้ามาเกี่ยวข้อง
คุโรกิสงสัยว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร
“เลมเบอร์…คุณควรงดดื่มแถวๆ นี้นะ…”
“ไม่! ฉันยังกินไม่พอ! คุโระ ช่วยดื่มด้วย”
ฉันไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรในตอนท้าย แต่ เลมเบอร์ ผลักฉันดื่มอย่างไม่ลดละ
แม้ว่าคุโรกิจะบอกอย่างนั้น แต่คุโรกิก็ไม่ดื่มและดื่มไม่ได้
ฉันเคยเห็นรุ่นพี่ของฉันที่โดโจดื่มและลองดื่ม แต่ไม่ว่าฉันจะดื่มมากแค่ไหน ฉันไม่เมา ฉันแค่รู้สึกไม่สบาย
ตั้งแต่นั้นมา ฉันตัดสินใจไม่ดื่มแอลกอฮอล์
เลมเบอร์ขี้เมาเข้าไปพัวพันกับคุโรกิ
“ฉันมีนิสัยการดื่มที่แย่มาก เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร…”
คุโรกิรู้สึกอยากจะร้องไห้เพียงเล็กน้อย
และแล้วค่ำคืนก็ดำเนินต่อไป
◆
ในตอนเช้า คุโรกิเตรียมตัวและบอกพวกกาลิออสว่าเขากำลังจะไปแล้ว
“ผมเข้าใจแล้ว คุณจะไป…”
การิออสพูดด้วยความเสียใจ
เมื่อคืนทั้งคุโรกิและกาลิออสกลับมาสาย
เลยต้องบอกพวกเขาแต่เช้า
การิออสและภรรยารั้งฉันไว้และบอกให้ฉันทำพรุ่งนี้ แต่ฉันตัดสินใจไปวันนี้เพราะฉันมีเรื่องต้องกังวล
“ฉันมีสิ่งที่ต้องทำ…”
เมื่อพูดอย่างนั้น คุโรกิก็มองไปยังภูเขาที่มังกรศักดิ์สิทธิ์อาศัยอยู่ ซึ่งสามารถมองเห็นได้จากประเทศนี้
“ขอบคุณสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเลมเบอร์เมื่อคืนนี้…”
เพเนโลอาขอบคุณเขา เลมบาร์ถูกกินจนหมดเมื่อคืนนี้ ฉันไม่รู้ว่าเขาอาศัยอยู่ที่ไหน ฉันจึงพาเขากลับไปที่บ้านของการิออส ตอนนี้ฉันนอนอยู่ในห้องรับแขก
คุโรกิหวังว่าเลมเบอร์จะได้พบกับคนดีๆ
“มาอีกแล้วคุโระ!!”
คุโรกิพยักหน้ารับคำนั้น
(มาอีกแล้วนะ)
ด้วยเหตุนี้ คุโรกิจึงออกจากอาณาจักรร็อค
◆
“คุณออกจากสิ่งแรกในตอนเช้า!?”
นั่นคือสิ่งที่ชิยูกิบอกเมื่อเธอไปบ้านของการิออส
ดูเหมือนว่าฉันจะสายไปสักหน่อย
ฉันไม่ได้บอกพวกเขาเป็นพิเศษให้ถอยกลับ และไม่ได้บอกพวกเขาด้วยว่าฉันจะไปหาพวกเขาด้วย ดังนั้นจึงไม่มีทางที่พวกเขาจะโจมตีกาลิออสและคนอื่นๆ ได้ ดูเหมือนว่าคนที่ชื่อคุโระไม่ได้บอกด้วยซ้ำว่าเขากำลังจะไปไหน
“คุณอยากจะทำอะไรล่ะ?
คายะที่มากับฉันถาม ชิยูกิถามคายะที่ได้พบเขาเพื่อยืนยัน
“ช่วยไม่ได้แล้ว กลับกันเถอะ นอกจากนี้ถ้าคุณอยู่เคียงข้างเรา เราคงได้พบกันใหม่ ยอมแพ้ซะตอนนี้”
นั่นคือตอนที่ชิยูกิพูดอย่างนั้นและกำลังจะกลับไป
กระเป๋าที่คาดเอวของฉันเริ่มส่งเสียง
เมื่อชิยูกิเปิดถุง กระดิ่งที่กำลังดังอยู่คือกระดิ่งที่เรน่ามอบให้ชิยูกิ
“ฉันไม่ได้คาดหวังอัศวินดำ…”
ชิยูกิมองเห็นภูเขาที่มังกรศักดิ์สิทธิ์อาศัยอยู่ ระฆังประกาศการมาถึงของอัศวินดำ
