[ อุก . บ้าเอ้ย ยัยนั้นมันเก่งจริงๆ ]
[ หืมม ]
เจ้าชายผู้มีผมสีแดงได้ยิงกระสูนมานาพุ่งใส่ราชินีน้ำแข็ง
แต่เธอเพียงแค่ใช้พัดน้ำแข็งของเธอปัดมันทิ้งเท่านั้น
[ !! ]
เจ้าชายได้กระโดดขึ้นไปบนฟ้าในทันที
เพราะพื้นดินที่เขายืนอยู่ตะกี้
ได้กลายเป็นน้ำแข็งเพราะการโจมตีด้วยพัดน้ำแข็งอันนั้น
[ Impact! ]
อาคาเนะได้ยิงกระสูญมานาที่ถูกรวบรวมด้วยกำปั้นเหล็กนั้นไปใส่กลาเครียสต้า
เมื่อกระสูนใกล้จะถึง กลาเครียสต้าเพียงแค่ยื่นมือไปรับมันเพียงข้างเดียว . .
[ กระจกดอกไม้น้ำแข็ง ]
ร่างของกลาเครียสต้าถูกห่อหุ้มด้วยดอกไม้น้ำแข็ง
ดอกไม้น้ำแข็งนั้นได้ถูกโจมตีโดยกระสูนของอาคาเนะและได้แตกเป็นเสี่ยงๆ . .
[ ถึงเธอจะเก่งจริงๆก็เถอะ . . .แต่ว่า !! ]
ร่างนั้นได้ลื่นไหลไปตามธารน้ำแข็ง และพุ่งตรงไปยังดอกไม้น้ำแข็งนั้น
เธอดึงดาบคาตาน่าออกมาจากฝักและฟันไปที่ดอกไม้นั้นอย่างรวดเร็วจนตาไม่สามารถมองได้ทัน
แน่นอน การโจมตีนั้นถูกป้อมกันไว้โดยพัดน้ำแข็งที่กางออก และในตอนนั้น ซาคุยะเหมือนจะถูกคลื่นน้ำแข็งเข้าโจมตี ร่างของกลาเครียสต้าพลันถูกปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิง
[ ชั้นจะต้องไม่แพ้ . . มันต้องไม่เป็นแบบนั้น ชั้นจะต้องไม่เป็นภาระให้ไคโตะคุง ]
เขากำไม้เท้าที่อยู่ในมือไว้แน่น และเริ่มร่ายคาถา
[ เพลิงสีชาดจงปะทุและระเบิดออก โพยพุ่งไปยังท้องฟ้า เผาผาญโลกนี้จนเหลือเพียงเถ้าธุลี เจ้าจงจมอยู่ในไฟนรกที่เผาไหม้แม้กระทั้งวิญญาณ ]
[ ! ]
[ คิดหรือว่าข้าจะปล่อยให้แกร่าย ]
กลาเครียสต้าได้พุ่งเข้าไปหมายจะโจมตีที่อากิระที่กำลังร่ายคาถาอยู่ ขณะที่พัดนั้นกำลังจะโจมตีถึงตัว
เจ้าชายได้พุ่งเข้าไปชกที่ท้องของกลาเครียสต้า ด้วยหมัดที่ห่อหุ้มไปด้วยไฟ
[ จงระเบิด!! ]
กลาเครียสต้าที่ปลิวไปหลังจากรับการโจมตีของเจ้าชาย ในตอนนั้นได้เกิดแสงจ้าจ้าและรวมเข้าเป็นจุดเดียว
และแทบจะในทันที
ได้เกิดการระเบิดที่รุนแรงเป็นอย่างมากที่จุดของกลาเครียสต้า . .
เวทย์มนต์ขั้นสูง Explosion มันมีพลังระเบิดที่รุนแรงตามชื่อของมัน การระเบิดนั้นมันได้กลืนกินมอนเตอร์รอบๆ บริเวณในสนามรบนั้นไปจนสิ้น !! (TL:เมกุมิน นั้นเธอหรอ ?)
[ เยี่ยมมาก อากิระ! ]
อาคาเนะได้พุ่งเข้ามาหาอากิระทันทีที่ร่ายเวทย์เสร็จ
แต่ . .
กลับมีคนมาถึงตัวอากิระก่อน
ชายร่างใหญ่ผมแดง ได้เข้าไปใกล้ที่ตัวของอากิระ และ . . .
[ ข้าตกหลุมรักเจ้าจนหมดหัวใจแล้วว . เป็นของข้าซะเถอะนะ ตกลงมั้ย? ]
[ เอ๋——!? ]
เสียงกระซิบคำหวานได้เข้าตรงสู่หูของเขา . .
[ แกไอ้โรคจิตตัวพ่อ!!! ]
[ หือ? เธออิจฉาเขาหรอ ]
ลิปซาลได้ยิ้มกว้างออกมา
หลังจากรับการเตะของอาคาเนะด้วยมือข้างเดียว
[ ใครจะไปอิจฉาเพื่อแกกัน ]
[ เธอควรใจเย็นลงก่อน อาคาเนะ . . .ดูเหมือนชัยชนะครั้งนี้ต้องยกความดีความชอบให้อากิระนะ และที่สำคัญ เหล่า 6ดาบขุนพล พวกมันช่างแข็งแกร่งจริงๆ ]
พวกเขาดูผ่อนคลายลง
เพราะพวกเขาเพิ่งจะจัดการ 1 ใน 6เสาหลักของกองทัพจอมมารลงได้
จู่ๆ ซาคุยะก็จ้องไปที่นั้น . .
จุดที่มีควันสีดำโผยพุ่งขึ้นมา . . .
[ เอาล่ะ. . ก่อนอื่นก็— ]
เมื่อเจ้าชายผมแดงหันไปมองดูที่กลุ่มควันดำนั้น
เขาแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง
[ นั้นมัน เรื่องล้อเล่นใช่มั้ย ]
[ เป็นไปไม่ได้! ]
อากิระและอาคาเนะเมื่อเห็นมันถึงกับพึมพัมออกมา
[ เป็นไปไม่ได้ . .เธอไม่บาดเจ็บอะไรเลย ]
สิ่งที่ปรากฎออกมาจากกลุ่มควันสีดำนั้น
ปีศาจน้ำแข็งกำลังเดินออกมาอย่างช้าๆพร้อมกับพัดในมือ
มันเป็นกลาเครียสต้านั้นเอง . . .
[ สำหรับพวกแมลง ถือว่าทำได้ไม่เลวเลย . . . แต่มั้นก็แค่นั้นแหละ ]
ที่ใบหน้าของกลาเครียสต้า
เธอกำลังยิ้มราวกับเป็นเรื่องสนุก . .
[ และอีกอย่าง . . ดูเหมือนจะมีเรื่องน่าเศร้าเกิดขึ้นสำหรับพวกแกอีกอย่างนะ ]
กลาเครียสต้าได้มองไปยังทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ . .
มันเป็นทิศที่ค่ายของฝั่งมนุษย์ตั้งอยู่ . .
————————
[ ผะ แผนดินใหว ? ]
ลีออนฮาท ร้องออกมาขณะขี่อยู่บนนกของเขา . .
[ โถ่ ดันเกิดขึ้นตอนที่ข้ากำลังจะจัดการมัน น่าเสียดายจริงๆ ]
ผู้ทีถือเคียวพาดบ่าลอยตัวอยู่ในอากาศ
ปีศาจเด็กพึมพัมออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจ
ดูเหมือนว่าไคโตะเข้าจะลื่นล้มลงตอนที่แผ่นดินใหว . .
เขาจึงตะโกนออกมา
[ บ้าเอ้ย ฝีมือพวกแกเรอะ! ]
[ อืมมมม . . . คงงั้นมั้ง ]
คำตอบที่ฟังดูไม่เหมือนคำตอบของวินทอส
มันทำให้ลีออนฮาทนึกขึ้นได้ . .
ในหมู่พวก 6 ดาบขุนพล
มันมีคนหนึ่งที่มีความสามารถเกี่ยวกับก้อนหินและดิน . .
[ แย่แล้ว . . . ฝ่าบาทททททททท!!!!!!!!!! ]
————————-
ขณะที่การสั่นไหวหยุดตัวลง
อะไรบางอย่างที่ใหญ่โตราวกับภูเขาได้โผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน
[ นั้นมันอะไร!! ]
ขณะเจ้าชายลำดับที่2แห่งวาแลนเชลเชลตะโกนออกมา
ก็ได้เกิดเสียงร้องดังขึ้นในบริเวณที่สิ่งนั้นโผล่ออกมา
[ เสียงกู่ร้องนั้น . . และมังกรดิน แสดงว่า เป็นเจ้านั้น !! ]
ผู้ที่ขี่นกสีขาวกำลังขี่หนี ซิลเวียได้ตะโกนออกมา . .
[ มีเพียงคนเดียวเท่านั้น ที่โผล่ขึ้นมาโจมตีจากใต้พื้นได้ . .บ้าเอ้ย ]
ขณะที่ซิลเวียพูดขึ้นมา ก็มีบางอย่างโผล่ขึ้นมาใกล้ๆกับกองทัพหลัก มันงัดให้คนกว่า 10,000 คนลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า
มันคือ ระดับ มาร์ควิซ มังกรดิน
[ ถอยทัพ!!! 1ใน6 ดาบขุนพลกำลังมา ถอยทัพพพพ!!!! ]
ซิลเวียที่ขี่นกของเธออยู่ตอนนี้ได้ตะโกนสั่งให้เหล่าทหารกำลังตกอยู่ในความวุ่นวายถอยออกมาจากสนามรบ
ในสายตาของซิลเวียที่กำลังจับจ้องผู้ที่กระโดดลงมาจากมังกรดินที่ปรากฎขึ้น
[ ไอ้ยักนั้น เป็นมันจริงๆ ]
[ ใช่แล้ว ]
นกของเธอตอบกลับมาเป้นเสียงผู้หญิง
และได้พาซิลเวียหนีออกมาจากกลุ่มควัน
ตุมม!!
เงาของคนนั้นที่กระโดดลงมาจากมังกรดิน
ตอนนี้ได้ยืนขึ้นและนั้นทำให้ทรายฟุ้งไปทั่วบริเวณ
และร่างนั้นในปรากฎให้เห็นได้ชัดกลางกลุ่มควัน
[ อุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ข้าชื่อว่า เทราคิโอ 1 ใน 6 ดาบขุนพล ข้าถูกรู้จักในชื่อ แม่ทัพสงครามค้อนหิน ]
ความสูงของเขานั้นมันเกินกว่าคนธรรมดาไปมากนัก
เพราะจากสายตาเขาน่าจะสูงเกิน 3เมตรแน่ๆ
กล้ามเนื้อที่อยู่ทั่วร่างกลายของเขานั้นมันหนาราวกับไม่มีวันถูกทำลาย
ร่างกายที่ดูใหญ่โตนั้นมันดูราวกับก้อนหิน
และผิวผลมะกอกนั้นเป็นสีที่หายากในหมู่ปีศาจ
พร้อมหัวที่ไร้เส้นผมของเขามีเขาเล็กๆ โผล่ออกมา
เทราคิโอ เขาแตกต่างจากปีศาจตนอื่นเพราะเขาเกิดมาจาก “ออร์ค”
และนั้นเอง เขาบนหัวนั้นเป็นสัญลักษณ์แห่งความเป็น ยักษ์
ในขณะที่เขาประกาศชื่อของตัวเองออกมา
เขาแทงมือของตัวเองลงไปบนพื้นดินและดึงก้อนหินขนาดยักขึ้นมาเหนือหัว
[ อุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ที่มันสนามรบอย่างแท้จริง มันคือสงคราม!!! ]
“วูมมมมมม”
มันเป็นเสียงของหินที่ถูก เทราคิโอ โยนออกมา
มันพุ่งตรงไปยังเหล่ามนุษย์ พวกเขาถูกบี้ราวกับไข่แตก
หลังจากก้อนหินนั้นพุ่งไปก็เหลือไว้เพียงทะเลเลือด กระจายไปทั่ว
[ เทราคิโอ!! ]
[ โฮ เธอมันคนในตอนนั้นเอง มันก็ผ่านมานานมากแล้วนะ หึหึ ]
เทราคิโอ ยกหินขึ้นมาวางไว้ที่บ่าของตน และเขาได้กล่าวออกมาพร้อมกับเผยยิ้มกว้างไปทางซิลเวีย
[ชั้นไม่ได้หวังสูงขนาดว่าจะจัดการแกได้หรอกนะ . .แต่ถ้าเป็นการถ่วงเวลาล่ะก็ชั้นทำได้แน่ ]
ซิลเวียกระโดดลงมาจากหลังของนกของเธอ
พร้อมกับชักดาบเวทย์มนต์ของเธอออกมา
[ อุฮ่าฮ่าฮ่า เธอยังไม่คู่ควรที่จะสู้กับข้าหรอก ]
[ คิดว่าชั้นสนหรอ !!! ]
หลังจากการเหวี่ยงดาบเวทย์มนต์นั้น
ลำแสงได้พุ่งตรงไปหมายจะตัดหัว
แต่เทราคิโอกับหลบมันเพียงแค่ขยับหัวเล็กๆ
[ ถ้าเธอมีพรของไอ้นักบุญหญิงนั้นล่ะก็ มันก็คงจะสูสีกว่านี้ แต่สำหรับเธอที่ไม่มีมัน เธอหยุดข้าไม่ได้หรอก ]
ในจุดที่เขาหลบการโจมตีเมื่อกี้ เทราคิโอ เขาเหวี่ยงก้อนหินขนาดยักนั้นด้วยท่อนแขนที่ใหญ่โตราวกับท่อนซุง พร้อมส่งแรงไปที่มันแล้วขว้างพุ่งตรงมาที่ซิลเวีย
ตูมมมมมมมม
ก้อนมหึมานั้นพุ่งตรงมาได้ความเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ
แต่จุดที่ก้อนหินนั้นกระทบนั้น
กับไม่พบร่างของซิลเวียอยู่ . .
[ โฮ ท่าของเจ้านั้นไม่ใช่หรอ. . ]
[ ก็ถูกของนาย ]
หลังจากเทราคิโอได้ยินเสียงนั้น
เขาได้พยายามหันหลังไปในทันที แต่ดาบเวทย์มนต์ได้พุ่งตรงมาก่อน เธอโจมตีไปที่หลังของเทราคิโอในทันที . .
[ ดาบพลังเวทย์!! ]
ดาบแสงที่เกิดจากการรวมตัวของพลังเวทย์นั้น มันขยายยาวออกมาพวกที่จะหั่นเทราคิโอออกเป็น 2 ส่วน
[ ย๊ากกกก ]
เธอเหวี่ยงมันได้สองมือของเธอ
แต่ . . ในวินาทีที่เธอคิดว่าชนะแล้วนั้น . .
ซิลเวียได้ยินเสียงที่มาจากทางด้านหลัง
[ ยอดเยี่ยม แต่ข้าว่า . . แค่นี้ยังไม่พอที่จะจัดการข้าได้หรอกนะ ]
ซินเวียหันหลังกลับไป
สิ่งที่เธอเห็นคือภาพของเทราคิโอกำลังยกค้อนหินขนาดยักขึ้นเหนือหัวกำลังจะทุบลงมาที่เธอ . .
[ ถือว่าเป็นเกียรติแล้วที่โจมตีข้าได้ 1 ที เอาล่ะตายซะ ]
ขณะที่เทราคิโอ หัวเราะออกมา ค้อนหินขนาดยักนั้นก็ถูกเหวี่ยงลงมา . .
เธอไม่ควรไปโจมตีที่หลังของมันเลย
เธอไม่ควรฟันมันด้วยแสงนั้น
มันควรจะแค่ถ่วงเวลา . . .
ในตอนนั้น ถึงแม้เธอจะจัดการมันไม่ได้
แต่ในใจเธอไม่ได้รู้สึกกลัวเลยกับค้อนยักนั้นกำลังใกล้เข้ามา
ในใจเธอนั้นกลับมีแต่ความเสียใจ . .
แม้เธอจะ ถูกเรียกว่า เจ้าหญิงอัศวิน . .
แต่ในท้ายที่สุด
ความสามารถของเธอ ก็ไม่สามารถที่จะจัดการมันได้ . .
เธอได้แต่รู้สึกเสียใจในความอ่อนแอของเธอ
คำสัญญาที่ให้ไว้กับเขานั้น . .
มันกำลังจะทลายลง . . .
[ เอ๊ะ? ]
ค้อนหินที่กำลังเหวี่ยงลงมาที่ซิลเวีย
ก่อนที่มันจะถึงตัวเธอ มันกับแตกออกเป็นชิ้นๆ
[ ฝีมือใครกัน!!!!! ]
เมื่อเห็นว่าค้อนหินของตนถูกทำลายลงด้วยเพียงหอกสั้นอันนึง . .
เทราคิโอได้มองหาเจ้าของหอก . . .
[ . . ผะ . ข้าคือ Darkness Executioner !”เพชฌฆาตแห่งความมืด: ด้วยดาบของข้าจะลงทัณฑ์แกเอง , ชวิ้ง(เสียงเอฟเฟคด้วยตัวเอง) ]
มันเป็นชายผู้สวมฮูดปิดบังใบหน้า
ร่างกายของเขาถูกปกคลุมด้วยชุดโทนสีดำทั้งตัว . . .
ชายคนนั้นได้ปรากฎตัวขึ้นมาในสายตาของ เทราคิโอ. . .
