[ โอ้วววววว !! ]
[ ย๊ากกกกกก !! ]
หมัดและหมัด ต่างฝ่ายต่างปะทะซึ่งกันและกัน และ *ตู้ม* เกิดเสียงระเบิดดังขึ้น และทันใดนั้น เสียงระเบิดก็ดังขึ้นอีกครั้ง
กำปั้นทั้ง คู่ ยังคงปะทะกันอยู่โดยตลอด ถ้าหากนี่เป็นการกระทำของคนธรรมดา กระดูกของพวกเขาคงหักไปแล้วและคงไม่สามารถเหวี่ยงหมัดต่อไปได้ อย่างไรก็ตาม พวกเรา ผู้ซึ่งอยู่เหนือคนทั่วไปๆ ยังคงปะทะกันด้วยหมัดอย่างต่อเนื่อง
เสียงที่ร้องออกมาไม่ได้จางหายไปไหน ต่างฝ่ายต่างตะโกนออกมาราวกับคำรามอย่างบ้าคลั่ง
และทันทีที่เสียงอันดังสนั่นจากพวกเราดังขึ้น พวกเขาก็ต่างตีวงออกห่างจากพวกเราทั้ง 2
ทันใดนั้น นักบวชอูลแกนตระหนักถึงบางสิ่งราวกับเขากำลังมั่นใจอะไรบางอย่าง
[ ข้ารู้แล้ว . . . ]
[ ? อะไร ? แกรู้อะไร ? ]
เมื่อผมถามออกไป เจ้านักบวชที่อยู่ตรงหน้าผมก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
[ ถึงการปะทะด้วยหมัดจะไม่มีปัญหาอะไร แต่ . . . ทำไมแกไม่ใช้อาวุธที่แกถนัดล่ะ ? ]
[ อ่า นายรู้เรื่องนั้นด้วย ? ]
[ แน่นอน ข้าควรที่จะรู้ นั้นเพราะ ตอนนี้ พวกเรากำลังเปิดใจคุยกันด้วยหมัดของพวกเราไง ]
[ มันไม่ใช่ว่าผมไม่อยากจะเอาจริงอะไรแต่ว่า . . .ผมเข้าใจแล้ว ผมจะขอใช้พลังทั้งหมดที่มีล่ะนะ ]
มันคงจะเป็นของใครสักคนที่เข้าแข่งขันในงานแสดงศิลปะการต่อสู้เวทย์มนตร์แห่งนี้ ผมได้ดึงมันออกมา มันเป็นดาบที่มีความยาวซัก 90 cm ได้ มันปักอยู่บนพื้นดินใกล้ๆ
[ ฟุฟุ อย่างที่ข้าคิดว่า เป็นดาบสินะ ]
[ เยี่ยมๆ อย่างที่ผมคิดไว้ ไอ้ของมาตรฐานนี่แหละดีที่สุด ]
บิดร่างส่วนบนของผมจนมันทำให้ดูราวกับหลังของผมมาอยู่ที่ด้านหน้าของคู่ต่อสู้ ผมอยู่ในท่ายืนที่ดูราวกับว่ากำลังพยายามซ่อมดาบของตนเองไว้
[ ท่ายืนของแก ? มันไม่ใช่ท่าพื้นฐานนี่ ? ]
[ ฮีฮี มันเป็นท่าที่ผมคิดขึ้นเองน่ะ ]
[ อืม ดี ถ้าเพื่อความก้าวหน้าแล้ว ถ้าผลลัพมันออกมาดีก็ทำไปเถอะ ]
สำหรับสิ่งที่ถูกกล่าวออกมาจากปากของนักบวชนี้มันเป็ยสิ่งที่ผมคาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะกล่าวคำพูดเช่นนี้ออกมา
ผมกำด้ามจับแน่นขึ้นและเผยรอยยิ้มออกมาเล็กๆ
[ มาลองกันอีกซักตั้ง นี่คือการโจมตีของข้า ! ]
[ ผมจะตอบโต้ให้ดู ไอ้การโจมตีนั้น ]
ในวินาทีถัดไปหลังจากที่พวกเราแลกเปลี่ยนวาจาต่อกัน กำปั้นอันทรงพลังที่สามารถทำลายได้แม้กระทั้งหินผากำลังพุ่งเข้ามาที่ผม
*โอ้วววว!!*
กำปั้นที่งทรงพลังนั้นเฉียดผ่านใบหน้าด้านของของผมไปพร้อมกับเสียงคำราม
[ เห้ย ! ? ]
[ เสร็จข้าล่ะ !! ]
กำปั้นที่ควรจะหยุดลงกับต่อยกวาดขวางมาที่ผม
ก่อนที่กำปั้นนั้นจะมาถึงตัวผม ผมใช้เท้าซ้ายของผมยันไปที่ไหล่ของเขาเพื่อดีดตัวขึ้น แต่ว่าในจังหวะนั้นก็มีอีกกำปั้นที่พุ่งเข้ามา ผมจึงใช้ขาอีกข้างยันตัวออกเพื่อหลบการโจมตีนั้น
ในระหว่างที่ผมยังอยู่ในจุดที่เสี่ยงอันตราย ผมจึงหมายที่จะฟันไปยังแขนที่กางออกมาของเขา ผมจึงยกดาบขึ้นเหนือหัว
แต่
「 ย๊ากก, อึกก!?」
สิ่งที่ทำให้ผมต้องขยับไปในทันทีนั้นมันไม่ใช่ดาบ แต่เป็นโล่ นั้นก็เพื่อป้องกันหมัดซ้ายที่โจมตีเข้ามาจากทางด้านข้าง
ไม่สิ ผมไม่ได้ป้องกัน ผมแค่พยายามที่จะป้องกันมัน แต่
「อัก!?」
โล่นั้นได้แตกเป็นเสี่ยงๆ และในตอนกระดูกแขนขวาของผมถูกทำลาย หมอนั้นก็ซ้ำมาที่ร่างของผมอย่างรุนแรงจนผมปลิวออกไป
เพราะความเจ็บปวดทำให้สติของผมดับวูบไปชั่วขณะหนึ่ง และเมื่อฟื้นคืนกลับมา ผมก็พบว่าผมกำลังปลิวออกไปจากเวที
(ต้องดีด-……!)
เร็วเท่าที่ผมคิดว่า “ต้องดีดตัว” ผมเตะไปยังกำแพงที่อยู่นอกสนามประลอง มันคือกำแพงของที่นั่งคนดู และดีดตัวกลับไปยังอูลแกน
[ ข้าจะน็อคแกเดียวนี้แหละ !! ]
เขาบิดร่างส่วนบนของเขา และนักบวชจอมทำลายล้างนั้นก็ปล่อยการโจมตีออกมา
มันคือการโจมตีที่สามารถทำให้คุณถูกซัดปลิวออกไปเพียงแค่แรงดันลมที่ระเบิดออกมาในตอนที่การโจมตีนั้นถูกปลดปล่อย
[ เห้ย !!! ]
ขึ้นไปบนกำปั้นนั้น และวิ่งไปตามท่อนแขน ผมปล่อยลูกเตะความเร็วแสงไปที่เขา รึก็คือหัวของอูลแกน มันดูราวกับว่าผมอยากจะเตะลูกบอลให้ปลิวออกไปอย่างไงอย่างงั้น
「……！」
อาจเพราะเขาล่วงเพียงเพราะการโจมตีเดียว ร่างขนาดนักที่น่าจะสูงทะลุ 2 เมตรได้ล้มลงพร้อมกับเสียงที่ดังสนั่น
[ ชิ โลกนี้ช่างกว้างใหญ่เสียจริง ]
ถ้าหากด้านพลังโจมตีด้วยมือเปล่านั้น ไม่ผิดแน่ นักบวชนี้ถือว่ารุนแรงที่สุดในระดับของมนุษย์ชาติ
ผมตกใจมากที่ว่ายังมีคนที่เก่งขนาดนักบวชนี้อีกมากมายบนเวทีนี้
[ เอาเหอะ ผมล่ะสงสัยว่าเบอร์นาเดสจัดการเรียบร้อยยังนะ– ? . . ]
หลังจากพักหายใจอยู่ชั่วครู่ ผมจึงหันเหความสนใจของผมไปยังจุดที่เบอร์นาเดสอยู่ แต่ว่า . . ในที่สุดผมก็รู้สึกถึงบางสิ่งที่แปลกปละหลาดรอบๆตัวผม
ใช่แล้ว บนเวทีแห่งนี้ มีเพียงกล่มเดียวที่ยังคงต่อสู้อยู่
นั้นคือเบอร์นาเดส และนายจิ้งจอกหน้าตาน่ารักนั้น
ก็ จำนวนคนที่ยังคงเหลืออยู่บนเวทีนี้รวมถึงผมด้วยนั้นเหลืออยู่ 4 คน
[ ตกใจจริงๆ . . . คุณลุง คุณจัดการพวกที่เหลือด้วยตัวคนเดียวเลยรึครับ ? ]
ที่บนเวทีแห่งนี้ ในจุดที่ห่างจากจุดที่เบอร์นาเดสและนายจิ้งจอกยังคงต่อสู่กันอยู่ เขาอยู่ในท่าที่พักมือของเขาบนดาบจับของดาบที่ถูกปักลงบนพื้นสนาม เขาคือชายคนหนึ่งที่ดูราวกับว่ากำลังรอผมอยู่
ชายคนนั้น เขาสวมอยู่ในชุดอัศวินและหมวกเหล็ก มันแสดงให้เห็นถึงเกียรติที่เขาได้สั่งสมมาในอดีต เขาดูมีอายุราวๆวัยกลางคน พร้อมกับรอยยิ้มนั้น ดวงตาที่เฉียบคมราวกับเหยี่ยวกำลังจับจ้องมาที่ตัวผม
[ ไม่ ฮ่าฮ่าฮ่า พวกมันครึ่งหนึ่ง โดนลูกหลงจากการต่อสู้ของพวกนาย 2 คนน่ะ ]
เขาไม่ได้กระโดดเข้ามาขัดจังหวะ ตาลุงอัศวินรอคอยการต่อสู้ของผมและนักบวชจนจบ
รูปลักษณ์ที่แสดงออกมานั้นทำให้คุณรู้สึกได้ความมีอายุของเขา แต่ไม่เพียงแค่นั้น เขายังไม่พยายามที่จะซ่อน “ความกระหายการต่อสู้” ที่มากจนขนของผมลุกซู่ มันดูตรงข้ามกับภาพลักษณ์ที่ดูมีอายุของเขา
ไม่ต้องสงสัยเลย ตาลุงนี้คือพวกคลั่งการต่อสู่เช่นเดียวกับพวกเรา
รักในการต่อสู้และดูเหมือนว่าเขาอยากที่จะสู้กับใครก็ได้ที่เก่งกว่าตนเอง เขาคือชายที่แข็งแกร่งคนหนึ่งในสนามประลองแห่งนี้
[ หรือก็คือ อีกครึ่งหนึ่งถูกจัดการโดยลุง สินะ ? ]
ผมในตอนนี้ได้เผยรอยยิ้มแห่งความดีใจออกมาที่ปกตินั้นผมไม่เคยเผยออกมา
ก็ ผมไม่สามารถสงบใจได้เลย ไอ้การต่อสู้นี้กับเหล่าศัตรูที่น่าเกรงขาม นี่มันน่าตื่นเต้นมาก !! ถ้าหากคุณเป็นผู้ชาย ไม่มีทางเลยที่คุณจะสงบใจได้หรอก !!
[ จริงที่ข้ามาเข้าประลองนั้น ข้าไม่ได้มีความสนใจที่จะไปเข้าร่วมการแข่งขันหลักอะไรนั้นหรอก มันก็แค่ ข้าอยากจะลองวัดฝีมือตัวเองดู แต่ . . . ในตอนนั้น การต่อสู้ของพวกนายที่แสดงออกมาต่อหน้าข้า มันเร้าร้อนจนทำให้ข้าอยากจะลองปลดปล่อยตัวออกดูเหมือนกันด้วย ]
ดังนั้น เขาจึงปลดปล่อยตัวเองโดยการจัดการอีกครึ่งหนึ่งของผู้เข้าแข่งขันสินะ
ถึงมันจะไม่เรื่องอะไรที่ผมจะมาพูดแบบนี้ แต่ว่า คนๆนี้เป็นพวกแปลกประหลาดมากทีเดียว
[ ข้ารู้ นายคงไม่สะดวกเท่าไรเพราะคงใช้ได้แค่แขนเดียว . . . อย่างไรก็ตาม นี้คือ ฟาลฮาร์ท เอ็นฮาร์น !! แม้ว่านายจะว่าร้ายมาขี้ขลาดขนาดนไหน แต่ข้าก็จะยังคงน็อคแกเหมือนเดิม ! ]
[ ผมก็ต้องการแบบนั้นเหมือนกัน !! ]
ถือดาบยาวด้วยมือทั้ง 2 ข้าง และอยู่ในท่ายืนของอัศวิน ฟาลฮาร์ดคำรามออกมาและผมเองก็ตะโกนออกมาราวกับตอบรับต่อการกระทำนั้น
[ รับไปซะ !! ]
*ปั้ง!* เตะไปยังที่พื้น อัศวินนั้นยกดาบสีเงินของตนขึ้นเหนือหัว
[ ตาลุงคนนี้ . . . ดาบเวทย์มนตร์รึ? ]
ดาบสีเงินแปลกๆที่กำลังถูกฟันลงมา ผมรับรู้ได้ทันทีว่ามันคือดาบเวทย์มนตร์
*แคล่ง!!*
ผมป้องกันดาบเวทย์มนตร์ที่ถูกฟันลงมาด้วยท่าทางที่ดูราวกับผมฟันดาบในมือซ้ายของผมสวนกลับไป
และพร้อมกับเสียงแหลมสูงที่ดังขึ้น แรงปะทะถูกส่งมาถึงที่แขนของผม และในเวลาเดียวกัน ผมก็เข้าใจถึงความสามารถของดาบเวทย์มนตร์นี้
[ ชิ ลดแรงต้านงั้นรึ ไม่สิ ไม่ใช่แค่นี้ . . . ความรู้สึกนี้ เพิ่มพลังปะทะด้วย !! ]
[ ฮ่าฮ่า ดูเหมือนนายจะอ่านมันได้ทะลุปุโปร่งเลยนะ ]
มันเป็นเพียงดาบที่ดูธรรมดาไม่มีแม้กระทั้งเครื่องประดับใดๆ แต่พลังที่ถูกซ่อนอยู่ภายในตัวดาบนั้นคือความสามารถในการลดน้ำหนักแรงปะทะให้แก่ผู้ครอบครอง และ ยังเพิ่มแรงประทะให้กับฝั่งศัตรู
ด้วย 2 ความสามารถที่ทำงานประสานซึ่งกันและกัน แรงปะทะมหาศาลถูกถ่ายโอนมายังผม
แม้ว่า ถ้าหากแรงปะทะในระดับนี้ ตอนที่ผมรับแรงปะทะจากเทราคิโอ้จะยังคงสู้กว่า . . . อย่างไรก็ตาม แม้ว่าผมจะสามารถรับการโจมตีนี้ไหว แต่ดาบด้อยคุณภาพที่ผมใช้อยู่นี้มันเกิดเสียง *คลิ๊กๆ* ราวกับว่ากำลังกรี๊ดร้องและได้หักลง
[ ดาบเวทย์มนตร์ [ Sherazard ] มันคือดาบเวทย์มนตร์ที่นักตีดาบผู้โด่งดังสร้างมันขึ้นมาให้ใครก็ตามที่นำไปใช้เพื่อความสงบสุขของประชาชน มันคือดาบล้ำค่าของตระกูลข้า ]
ทันทีที่ตัวดาบของผมถูกทำลาย ผมถูกซัดปลิวออกไป และ อัศวินนั้น ไม่ได้เข้ามาซ้ำที่ผม เขาทำเพียงปักดาบเวทย์มนตร์ที่ดูธรรมดาๆนั้นลงในพื้นดิน
มันดูราวกับเขาที่กำลังรอคอยผมในตอนแรกเริ่ม อัศวินคนนั้นวางมือของเขาลงบนด้าบจับและมองมาที่ผม
[ นายก็คงมีเหมือนกันสักเล่มใช่รึปล่าว ? ไม่ว่าดาบนั้นจะเหนือกว่าหรือด้อยกว่าดาบนี้ . . . ไม่สิ ด้วยความสามารถขนาดนี้ และเป็นผู้ใช้ดาบ ไม่มีทางที่นายจะไม่มีมันไว้ครอบครองซักเล่ม ]
ในคำพูด ผมรับรู้ได้ถึงความมั่นใจในคำพูดนั้น
อัศวินนี้ “รู้”ว่าผมนั้นครอบครองดาบเวทย์มนตร์เช่นกันแน่ๆ
[ ข้าอยากจะให้มันเป็นการประลองที่ยอดเยี่ยม ]
จากคำพูดนั้น ความกลัวเล็กๆภายในจิตใจของผมก็ถูก “ปัดเป่า”ไป
[ ดาบคริสตัล [ Crystal Venom ] . . . มันคือดาบเวทย์มนตร์ของผม ]
ปักดาบที่ดูราวกับอัญมณีสีฟ้าและเขียวลงบนพื้นดิน ผมแสดงดาบคู่ของผมต่อหน้าของ อัศวิน ฟาลฮาร์ท เช่นกัน
