บทที่ 82 – เทพีแห่งมนุษยชาติ
พลังของเรียวหนึ่งในพลังที่ทรงพลังที่สุด อย่างน้อยก็สำหรับคุโระที่ไม่เคยต่อสู้กับพลังที่ทรงพลังเสียยิ่งกว่าเรียว
พลังของมันควรจะอยู่ในระดับองค์หญิงหรือองค์ชายด้วยซ้ำ.. พลังของมันก็คือการลบเหตุการณ์หนึ่งในช่วงเวลาของตัวมันเองออกได้
โดยทั่วไปแล้วระยะและเวลาที่เราใช้จากจุดหนึ่งไปอีกจุดหนึ่งนั้นมักจะเป็นสิ่งสำคัญในการระบุพิกัดต่างๆ
ซึ่งเป็นเรื่องที่ธรรมดามาก แต่ทว่าตัวของเรียวสามารถลบช่วงเวลาและระยะทางของตนเองภายในเสี้ยววินั้นออกได้
จึงกลายเป็นเหมือนกับว่ามันสามารถเทเลพอร์ตในระยะสั้นๆ ได้นั่นเอง แน่นอนว่ามันก็แค่เหมือน
ในความจริงแล้วหากเป็นระยะไกลก็ไม่สามารถทำได้ อีกทั้งการเคลื่อนไหวของเรียวแค่ถูกลบระยะและเวลาออกไปเท่านั้น
กล่าวคือในมุมมองของเขาเองทุกอย่างในระหว่างนั้นก็หายไปเช่นเดียวกันนั่นแหละ แม้จะดูเป็นพลังที่แข็งแกร่งแต่ถ้าหากเจอสิ่งมีชีวิตที่เร็วกว่าเขา
มันก็แทบไร้ค่านั่นแหละ.. และไร้ค่าเมื่อต่อกรอยู่กับคนที่สามารถควบคุมสถานการณ์ของพื้นที่ในอดีตได้อย่างคุโระนั่นเอง
แน่นอนว่าสำหรับมิวที่เร็วกว่าเรียวไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า.. แม้จะไม่ได้เร็วเท่าตอนอยู่ในจักรวาลจำลอง แต่เดิมทีมิวก็เร็วมากอยู่แล้ว
ต่อให้มันจะลบช่วงเวลาดังกล่าวออกแล้วฟันใส่มิวในตอนนั้น ทุกอย่างก็ไม่มีประโยชน์อะไร ไม่ต้องพูดถึงว่ามันฟันโดนอัตลักษณ์นิรันดร์แน่ๆ ก็ได้
เอาแค่เรื่องยืนประจันหน้ากัน… เรียวก็ไม่ต่างจากเต้าหู้ที่สามารถโดนมิวตบคืนก็แตกกระจุยกระจายให้กลายเป็นก้อนเนื้อที่ไร้ค่า
“ห้ะ…?”
แน่นอนว่าคุโระที่เห็นภาพเหนือกว่าความคาดหมายตรงหน้าก็ได้แต่อุทานด้วยเสียงที่สับสนออกมา
เพราะเขามั่นใจว่าทันทีที่เรียวลูกน้องเขาเคลื่อนไหว รู้ตัวอีกทีอีกฝ่ายควรจะตายไปแล้ว แต่ทว่าน่าเสียดายที่เหตุการณ์แบบนั้นไม่ได้เกิดขึ้น
กลับกันเรียวกลับกลายเป็นคนที่ตายเสียอย่างนั้น.. ต่อให้เป็นคุดระที่อยุ่ในสถานการณ์แบบนี้ก็ยังสะดุ้งอย่างช่วยไม่ได้
จะว่าไปแล้ว.. อาโก้ลูกน้องเขาก็ไม่อยู่ที่นี่เหมือนกัน.. หรือว่าคนเหล่านี้ฆ่าอาโก้ได้ แน่นอนว่าคุโระรู้ความแข็งแกร่งของอาโก้ดี
แม้มันจะไม่สามารถเทียบได้กับเรียว.. แต่หากคนในที่แห่งนี้สามารถฆ่าอาโก้และเรียวได้ง่ายๆ .. สีหน้าของคุโระเปลี่ยนไปแทบจะทันที
ทว่ายังไม่ทันรีรอให้มันได้ตั้งตัว.. มิวก็ก้าวขาไป.. พริบตาเดียวก็มาอยู่ต่อหน้าของคุโระก่อนจะตวัดดาบใส่คุโระ
แน่นอนว่าสัญชาตญาณเอาตัวรอดของคุโระตื่นตัวแทบจะทันที..
พลังของเขาทำงานทันที ดึงเอาสถานการณ์ที่เขาไม่ได้อยู่ตรงจุดนั้นกลับคืนมา พร้อมกับทำให้คมดาบของมิวฟาดฟันโดนแต่ความว่างเปล่า
และเขาก็อยู่ห่างออกไปหลายเมตร.. เพราะดึงเอาเหตุการณ์ก่อนที่ตัวเองจะมาหยุดอยู่ตรงนั้นคืนกลับมานั่นเอง
“แก..เป็นตัวอะไร”
คุโระร้องออกมาด้วยความสับสน.. ความแข็งแกร่งขนาดนั้นต่อให้เป็นองค์หญิงหรือองค์ชายก็ไม่น่าจะแข็งแกร่งขนาดนั้นไม่ใช่เหรอ
ถึงเขาจะไม่เคยสู้กับองค์หญิงหรือองค์ชายก็เถอะ มิวไม่ได้ตอบคำถาม.. แต่กลับถามคำถามกับคุโระขึ้นมา
“ฉันมีเรื่องที่สงสัยอยู่อีกหนึ่งอย่าง”
“ทำไมแกถึงอยากได้พลัง.. ที่แกอยากได้พลังก็เพราะว่าแกต้องการเงินไปดูแลครอบครัวไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมแกถึงทำแบบนั้น?”
มิวไม่ได้สนิทกับอีกฝ่าย.. แต่ความทรงจำของรินนะอยู่ในหัวเธอ ถ้าหากเป็นรินนะที่สามารถยอมรับว่าพ่อตัวเองนั้นชั่วร้ายได้
เธอคงถามคำถามนี้กับเขา.. แต่ทว่ารินนะไม่สามารถถามได้แล้ว เธอไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่เป็นคนปกติอีกแล้ว
ดังนั้นมิวที่รู้ทุกอย่าง จึงต้องเป็นคนถาม.. แม้ส่วนหนึ่งจะเกิดจากความไม่สนใจของเธอเลยก็ตามที
แต่ทว่าความจริงลึกๆ แล้วในใจของมิวเองก็สงสัยอยู่เหมือนกัน.. เพราะเธอนั้นไม่เคยอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับอีกฝ่าย
เธอเป็นคนที่ได้พลังมาแบบง่ายๆ โดยที่ไม่ได้สูญเสียอะไรไปเลย ไม่ต้องแลกกับอะไรเลย มีกระทั่งช่วงเวลาที่เธอเลือกที่จะสูญเสียพลังทั้งหมดด้วยตัวเองด้วยซ้ำ
สำหรับมิวแล้ว.. พลังมันได้มาง่ายจนเธออาจจะหลงลืมถึงคุณค่ามันไปเลย.. ดังนั้นเธอจึงสงสัยว่าทำไมมันถึงต้องการพลังขนาดนั้น
คุโระที่ได้ยินคำถามนั้นก็ถึงกับอึ้งทันที.. เขาในตอนนี้รู้แล้วว่าอีกฝ่ายนั้นแข็งแกร่งเกินไป แม้จะยั่วยุให้มันโกรธได้แล้วแต่ก็ไม่รู้วิธีเอาชนะได้เลย
เพราะมันคือคนที่ตอบสนองการเคลื่อนไหวของเรียวทันเลยนะ!
“ทำไมงั้นเหรอ…?”
แต่เมื่อมันถามคำถามแบบนั้นออกมาก็เข้าทางคุโระเช่นเดียวกัน.. เดิมทีพลังของเขาคือส่วนหนึ่งของเทพีแห่งมนุษยชาติ
เป็นพลังแบบเดียวกันกับเทพีและสิ่งที่เขากำลังจะทำก็คือวิธีเดียวกับที่เทพีแห่งมนุษยชาติทำ แม้สำหรับเธอแล้วมันเกิดจากโศกนาฏกรรมก็ตาม
กล่าวคือเขาต้องการจะไปอยู่จุดจุดเดียวกับเทพีแห่งมนุษยชาติ
หากถามว่าทำไม…
“นั่นก็เพราะว่า.. เทพีแห่งมนุษยชาติกำลังขานเรียกหาฉันยังไงล่ะ”
ดวงตาของคุโระเบิกกว้างขึ้น.. ใช่แล้วเขาได้พบกับเทพีแล้ว เธอคือคนที่มอบความปรารถนาและพลังให้เขา
ในวันที่เขาแย่งชิงตำแหน่งบอสจากบอสคนก่อน.. เขาเกือบแพ้และถูกฆ่าตายไป เขาได้รับการช่วยเหลือจากเทพีแห่งมนุษยชาติ
เธอปรากฏตัวขึ้น ผมเรือนแสงของเธอลอยลงมาหาเขา ชี้ทางให้กับเขา.. ในตอนแรกเขายังมีความลังเลที่จะใช้วิธีฆ่าลูกตัวเองอยู่บ้าง
แต่ทว่า.. การปรากฏตัวของเทพีแห่งมนุษยชาติทำให้เขาเด็ดขาด.. ทำให้เขารู้ว่าสิ่งที่เขาควรมอบทุกอย่างให้ไม่ใช่คนที่อยู่โลกใบนี้
แต่เป็นโลกเดียวกับเทพีแห่งมนุษยชาติ.. เธอชี้ทางให้กับเขา.. มอบพลังให้กับเขา ใช่แล้ว.. เธอและเขาคือคู่ครองกันในโลกแห่งความจริง
“แกอาจจะไม่รู้.. เพราะงั้นฉันจะบอกให้เอาบุญ.. แกรู้ไหมว่าโลกเรานั้นเป็นแค่โลกจำลองของพวกพระเจ้าอีกทีหนึ่งน่ะ”
“บนโลกนี้เป็นแค่ของปลอมเปลือกที่สร้างขึ้นมาเพื่อหลอกลวงทุกคน.. มันก็เหมือนกับหนังไซไฟที่แกเคยดูนั่นแหละ”
“และการที่จะหลุดพ้นจากโลกนี้ไป..หากเทพีแห่งมนุษยชาติ ไปยังโลกแห่งความจริงก็มีเพียงวิธีเดียวนั่นคือทำลายความสัมพันธ์ปลอมเปลือกในโลกนี้ไปให้หมดก็พอ..”
“ในมุมของแก.. คงรู้ว่าฉันเป็นพ่อของเด็กนั่น ทว่าสำหรับฉันแล้วพวกมันทุกคนก็เป็นแค่ของปลอมที่ถูกสร้างขึ้นมาหลอกลวงฉันคนนี้”
“แต่ฉันไม่หลงกลแล้ว.. ฉันคือคนที่หลุดพ้นแล้ว ฉันตื่นแล้วด้วยการช่วยเหลือจากเธอคนนั้น เธอที่เป็นคนรักของฉันที่แท้จริง”
คุโระพูดกพร้อมกับกางแขนออกหัวเราะและเงยหน้ามองท้องฟ้า เหมือนกับว่าบนท้องฟ้านั้นมีโลกแห่งความเป็นจริงที่อยู่ด้านนอกออก
สีหน้าที่เขาแสดงออกนั้นเห็นได้ชัดว่า.. ไอ้หมอนี่มันก็พังไปแล้วเหมือนกัน มิวไม่รู้ว่าสิ่งที่มันพูดคืออะไร
แต่ความจริงที่ว่าความลุ่มหลงของมันที่มีต่อโลกใบนี้ไม่เหลืออีกแล้ว.. มันไม่ได้รักหรือห่วงใยหรือสนใจทั้งรินนะ น้องชายของรินนะหรือแม่ของรินนะอีกต่อไป
สำหรับมันแล้วทุกอย่างล้วนเป็นของปลอม..
เมื่อนำมาซ้อนทับกับความรักที่รินนะมีให้มันแต่มันกลับมองว่าเป็นแค่สิ่งที่ปลอมเปลือกถูกสร้างขึ้นมาเพื่อลวงหลอกตัวมัน
มิวกัดฟันกรอด..
“อ่า เหรอ….?”
มิวตอบเพียงแค่นั้นพร้อมกับก้าวขาเข้าไป.. แต่ทว่าในตอนนั้นเองคุโระมันก็หัวเราะร่าออกมา
“เสร็จฉันล่ะ ฮ่าๆๆ”
วินาทีถัดมาพื้นที่รอบๆ มิวก็แปรเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ราวกับว่าช่วงเวลาในอดีตถูกดึงออกมา แต่ไม่ใช่พื้นที่แห่งนี้
แต่พื้นที่ที่ต่างออกไป.. ท่าลับก้นหีบของคุโระนั่นก็คือดึงเอาสถานที่ในอดีต ในความทรงจำของเขาออกมาซ้อนทับกับที่แห่งนี้
วิธีการนี้คือวิธีการที่ยากที่สุด เพราะมันเป็นการจำลองพื้นที่จากความคิด แต่ทว่าก็ไม่ได้ยากจนทำไม่ได้ แม้จะต้องใช้เวลาจินตนาการถึงสถานที่แห่งนั้นนานไปหน่อย
และแน่นอนหากจะชนะมิวได้ก็ต้องเป็นสิ่งที่เหนือกว่าเรียวโดยสิ้นเชิง พลังของมันสามารถดึงสถานการณ์กลับมาปัจจุบันได้แค่สิ่งที่ไม่มีชีวิต
และนั่นก็หมายความว่า.. สิ่งที่ไม่ใช่มีชีวิตก็สามารถกลับมาได้เช่นกัน
พื้นที่รอบๆ มิวกลายเป็นสถานที่ที่ต่างออกไปแล้ว แต่สิ่งที่กลับมานั้นไม่ใช่แค่พื้นที่.. แต่เป็นตัวตนในจินตนาการของมัน!
ทว่ามิวกลับไม่สนใจ เธอไม่เกรงกลัวต่อสิ่งที่จะเกิดหรือสิ่งที่จะมา.. เธอเพียงก้าวขาไปด้านหน้าและชั่วพริบตานั้นแหละที่..
มือของเธอจับเข้าที่หัวของคุโระตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แรงบีบปริศนานั้นทำให้หัวของเขาแทบจะระเบิด เสียงกรีดร้องดังออกมาจากปากของคุโระ
เหมือนกับที่มันทำกับรินนะ ทำให้รินนะตกอยู่ในความสิ้นหวังที่สุดเท่าที่จะทำได้.. เธอก็จะทำเช่นนั้นเหมือนกัน—
มิวจับหัวของมันแล้วก็ฉุดกลับมา ในวินาทีนั้นเองสิ่งมีชีวิตบางอย่างถูกอัญเชิญออกมาด้วยการอัญเชิญอัตลักษณ์ของมิว
ทว่าวินาทีเดียวกันนี้.. ก็มีบางอย่างที่ถูกดึงออกมาจากหัวของคุโระ
ดวงตาของคุโระเบิกกว้างกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะที่มิวดึงออกมาคือหัวคน.. คือร่างกายของคน.. ไม่สิ เทพีแห่งมนุษยชาติ!
ถูกดึงออกมาจากความทรงจำของคุโระ!
“ห้ะ..?!”
เทพีแห่งมนุษยชาตินั้นตกใจยิ่งกว่าใคร เพราะเธอที่ไม่ควรอยู่บนโลกนี้ ไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้ อยู่ในอีกโลกหนึ่งรับความศรัทธาจากผู้คนอยู่ด้วยซ้ำ
กลับถูกดึงออกมาจากความทรงจำในอดีตที่เคยปรากฏตัวต่อหน้าคุโระ มันเป็นภาพที่ประหลาดมากราวกับเธอถูกดึงย้อนเวลากลับไปในอดีตและลอดผ่านอุโมงค์ของอดีตกลับมาปัจจุบันราวกับ.. ความทรลจำตอนนั้นคือสื่อกลางในการดึงเธอข้ามผ่านโลกมา!
นี่มันพลังแบบใดกัน?!
……….
[น่าจะกลับมาอัพวันละสองตอนได้เหมือนเดิมแล้วครับ – ผู้เขียน]
