พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว บทที่ 31 ทำให้องค์ราชทายาทอับอาย
จ้านถิงเฟิงหายใจถี่เร็ว ฝืนกลืนเลือดลมที่พลุ่งพล่านขึ้นมาลงไป: “จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร ข้าก็แค่มาฟังในฐานะผู้สังเกตการณ์เท่านั้น นั่งอยู่ในตำแหน่งหลักจะไม่สะดวก”
เฟิ่งชิงหัวพยักหน้า กล่าวขึ้นมาเบาๆ: “ข้าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน อย่างไรเสียตอนนี้ฮองเฮาก็มีความน่าสงสัยอยู่เช่นกัน ถ้าหากข่าวที่ท่านนั่งไต่สวนถูกแพร่ออกไป ถึงเวลานั้นถึงแม้ความบริสุทธิ์ของฮองเฮาจะถูกล้างมลทินไปแล้วก็จะมีคนคิดว่าท่านเปลี่ยนคำให้การ เช่นนั้นตำแหน่งนี้ให้ข้านั่งเหมือนเดิมดีกว่า? เช่นนั้นองค์ราชทายาทท่านไม่นั่งที่นั่งพับได้คือเตรียมพร้อมจะยืนหรือ?”
จ้านถิงเฟิงเผยรอยยิ้มที่อ่อนโยนอบอุ่นออกมา: “ขอบคุณสำหรับความห่วงใยของพระชายา”
ขณะที่พูด ก็ส่งสัญญาณให้กับคนรับใช้ในวัง จากนั้นก็มีคนส่งเก้าอี้มาถึงหน้าชายหนุ่มทันที
จ้านถิงเฟิงสะบัดชายเสื้ออย่างสง่างามมาก กำลังจะนั่งลงก็ได้ยินเสียงหญิงสาวที่อยู่ด้านข้างดังมา: “ไป๋จื่อหยาง ตอนนี้เวลาไหนแล้ว?”
“เรียนพระชายา อีกครึ่งชั่วยามก็ใกล้เที่ยงแล้ว”
“เวลานี้แล้วหรือ? มิน่าข้าถึงรู้สึกหิวเล็กน้อยแล้ว ไม่ได้ ท่านอ๋องของข้ายังรอข้ากลับไปทานอาหารด้วยอยู่” เฟิ่งชิงหัวพึมพำกับตัวเองจบ แต่บังเอิญให้จ้านถิงเฟิงได้ยินเข้าพอดี การกระทำที่โค้งตัวไปแล้วของชายหนุ่มชั่วขณะหนึ่งกลับไม่รู้ว่าควรจะทำต่อไปหรือไม่ดี
เฟิ่งชิงหัวหันมายิ้มแล้วกล่าวว่า: “องค์ราชทายาท ข้าจะกลับไปทานอาหาร แล้วจะกลับมาในภายหลัง พระองค์จะรออยู่ที่นี่ หรือว่าจะตามข้ากลับไปทานอาหารที่จวนอ๋องดี?“
จ้านถิงเฟิงยืนขึ้นมากำลังจะพูดว่าเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นข้าก็จะออกไปก่อน แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็ได้ยินหญิงสาวกล่าวพึมพำขึ้นมาว่า: “ไม่ได้ ท่านอ๋องของข้าไม่ชอบให้คนนอกเข้าไปในจวน”
ขณะที่พูดไปก็ทำหน้าขออภัย: “เช่นนั้นองค์ราชทายาทก็รอข้าที่นี่สักครู่หนึ่งแล้วกัน ข้าทานอาหารเสร็จแล้วจะรีบกลับมา เมื่อครู่นี้สอบสวนไปครู่หนึ่ง สืบพบเบาะแสข้อหนึ่ง ไม่แน่ว่าจะสามารถล้างมลทินของฮองเฮาได้”
ทันทีที่จ้านถิงเฟิง ก็พยักหน้าแล้วกล่าวว่า: “เมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นพระชายาก็ไปเถอะ ข้าจะรออยู่ที่นี่สักพัก”
เฟิ่งชิงหัวพยักหน้า ยื่นมือไปตบไป๋จื่อหยางเบาๆ: “ไป ใต้เท้าไป๋ตามข้ากลับไปทานอาหารที่จวนอ๋อง”
องค์ราชทายาทที่ถูกปฏิเสธเพราะเป็นคนนอกคนนั้นกระอักเลือดขึ้นมาติดอยู่ตรงคอ
เขาถือว่าดูออกแล้ว เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้กำลังตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขา
ก็แค่ให้นางแต่งงานกับท่านอ๋องเจ็ดผู้พิการนั่นเท่านั้น ถึงกับทำให้นางเกิดความโกรธแค้นมากมายขนาดนี้ คิดว่าใช้ลูกไม้เล็กๆเช่นนี้ก็จะสามารถแก้แค้นเขาได้แล้วหรือ? ช่างไร้เดียงสาจริงๆ
เฟิ่งชิงหัวเพิ่งจะเดินออกไปสองก้าว ด้านหลังก็มีคำพูดของจ้านถิงเฟิงดังมา: “ไม่ทราบว่าชีวิตหลังแต่งงานของพระชายาเจ็ดเป็นอย่างไรบ้าง?”
เฟิ่งชิงหัวแอบด่าในใจ ผู้คนทั้งโลกต่างก็รู้ว่าท่านอ๋องอารมณ์แปรปรวน พระชายาสองคนก่อนก็เสียชีวิตกะทันหัน เขายกเลิกการแต่งงานก่อนจากนั้นก็ขอให้นางแต่งงานกับจ้านเป่ยเซียว ตอนนี้ยังกล้าถามว่าชีวิตหลังแต่งงานของพวกเขาเป็นอย่างไรอีก
ช่างน่าโมโหยิ่งนัก ผู้ชายเฮงซวย! โชคดีที่หนานกงเยว่ลั่วไม่ได้แต่งงานผู้ชายแบบนี้จริงๆ
หลังจากที่เฟิ่งชิงหัวหันกลับมาใบหน้าก็เผยความเขินอาย แดงระเรื่อเล็กน้อย: “ขอบพระทัยองค์ราชทายาท ท่านอ๋องเขาดีมากๆ ต้องขอบพระทัยองค์ราชทายาทมากที่ช่วยให้สมปรารถนา ข้าน้อยถึงได้พบกับพรหมลิขิตที่งดงามนี้”
คำพูดรักษาหน้าเช่นนี้ จ้านถิงเฟิงจะเชื่อได้อย่างไร เขากล่าวต่อไปอีกว่า: “อ้อ เช่นนั้นทำไมข้าได้ยินมาว่า น้องเจ็ดของข้าใส่แต่หน้ากากทั้งวัน ไม่กล้าพบเจอผู้คน นิสัยก็ยิ่งเลวร้ายจนถึงขีดสุด โดยเฉพาะขาทั้งคู่ของเขาพิการไปแล้ว เกรงว่าสัญชาตญาณความสามารถบางอย่างของผู้ชายก็ใช้การไม่ได้แล้วกระมัง?”
เฟิ่งชิงหัวกล่าวโต้แย้งด้วยท่าทีของสาวน้อยทันที: “ไม่ใช่สักหน่อย ข่าวลือพวกนั้นล้วนเป็นเท็จทั้งนั้น ท่านอ๋องเขาไม่รู้ว่าดุดันขนาดไหน”
พูดจบนางก็กล่าวด้วยความเอียงอายทันที: “ข้าต้องรีบกลับไปแล้ว ท่านอ๋องเห็นว่าข้าไม่กลับไปซะทีจะโกรธเอาได้”
พูดไป ป้ายหยกที่แขวนอยู่ที่เอวก็หล่นลงมาโดยไม่ตั้งใจ เพียงพอให้จ้านถิงเฟิงมองเห็นอย่างละเอียดพอดี
สีหน้าของจ้านถิงเฟิงเปลี่ยนไปทันที: “นี่คือ ป้ายหยกลายมังกร ทำไมถึงอยู่กับเจ้าได้?”
ดวงตาทั้งคู่ของเขาจ้องมองป้ายหยกนั่นอย่างไม่ละสายตา
เฟิ่งชิงหัวเก็บกลับไปด้วยความระมัดระวัง กล่าวขึ้นมาอย่างได้ใจ: “ย่อมเป็นเพราะท่านอ๋องกลัวว่าจะมีคนรังแกข้า ดังนั้นจึงมอบให้ข้าก่อนที่จากมา ให้ข้าไว้ป้องกันตัว”
พูดจบถึงได้ดูเหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้: “ข้าต้องรีบกลับไปแล้ว องค์ราชทายาทท่านอดทนรออยู่ที่นี่ ข้าไปครู่เดียวเดี๋ยวก็กลับ”
ทิ้งจ้านถิงเฟิงที่ครุ่นคิดอย่างหนักเอาไว้
จ้านเป่ยเซียวไม่ได้พิการอย่างที่รำลือกัน หรือว่า จะฟื้นฟูอำนาจขึ้นมาใหม่หรือ?
