รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] – บทที่ 730 หลี่จิ่วเต้า ‘คิดถึงความอร่อยของปลาหมึกกระทะร้อน!’

บทที่ 730 หลี่จิ่วเต้า ‘คิดถึงความอร่อยของปลาหมึกกระทะร้อน!’

บท​ที่​ 730 ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​ ‘คิดถึง​ความ​อร่อย​ของ​ปลาหมึก​กระทะ​ร้อน​!’

ปลาหมึก​วางแผนการ​ขึ้น​มา แทนที่จะ​หยุดยั้ง​ มัน​เลือก​จะไล่ตาม​ตะขอ​สีทอง​ไป​!

เดิมที​มัน​ไม่ได้​สนใจ​หรือ​คิด​อัน​ใด​มาก​นัก​ เมื่อ​มีเบ็ด​ตกปลา​หย่อน​ลงมา​ต่อหน้า​ มัน​ก็​ลงมือ​ดึง​ผู้​ที่​ตกปลา​ลงมา​ทันที​

แต่​เมื่อ​เบ็ด​สีทอง​ปรากฏ​ออกมา​ มัน​จึงรู้​ได้​ว่า​มีบางอย่าง​ไม่ปกติ​!

เบ็ด​ตกปลา​สีทอง​มาจาก​ภายนอก​จริง ๆ​!

ด้วยเหตุนี้​เอง​ มัน​จึงหยุด​มือ​ เก็บ​พลัง​ทั้งหมด​กลับ​ไป​ ไม่ได้​ยับยั้ง​แต่อย่างใด​

มัน​ต้องการ​ที่จะ​ออก​ไป​!

เสียง​แตร​สัญญาณดัง​ขึ้น​มาจาก​สมรภูมิ​แล้ว​ นี่​หมายความว่า​สิ่งมีชีวิต​กลุ่ม​ใหม่​จาก​แดน​บรรพ​โกลาหล​จะต้อง​มุ่งหน้า​ไป​ประจำการ​ยัง​สนามรบ​ที่​เมือง​บรรพกาล​

ตัว​มัน​เอง​ก็​มีรายชื่อ​อยู่​ใน​กลุ่ม​สิ่งมีชีวิต​เหล่านั้น​ อีกไม่นาน​จะต้อง​เร่ง​มุ่งหน้า​ไป​ยัง​เมือง​บรรพกาล​เพื่อ​เข้าร่วม​การต่อสู้​

มัน​ไม่ต้องการ​ไป​ยัง​เมือง​บรรพกาล​ และ​ไม่อยาก​จะเข้าร่วม​สงคราม​ด้วย​

ตรงข้าม​เมือง​บรรพกาล​คือ​ความ​พิศวง​อันเป็น​ศัตรู​กับ​พวกเขา​มาอย่าง​ช้านาน​ มัน​กระจ่างแจ้ง​เป็น​อย่าง​ดี​ว่าความ​พิศวง​เหล่านั้น​น่าสะพรึงกลัว​ถึงเพียงใด​ หาก​ต้อง​ไป​จริง ๆ​ เกรง​ว่า​จะเป็น​โชคร้าย​มากกว่า​โชคดี​

นี่​ไม่ใช่สิ่งที่​มัน​คิด​ขึ้น​มาเอง​ แต่​มีตัวอย่าง​มากมาย​ที่​พิสูจน์​เรื่อง​นี้​มาแล้ว​

สิ่งมีชีวิต​ที่​ไป​ยัง​เมือง​บรรพกาล​ ไป​แล้ว​ไม่มีหวน​กลับมา​แม้สัก​คน​ ดังนั้น​เมือง​บรรพกาล​จึงถูก​พวกเขา​เรียก​ใน​อีก​ชื่อว่า​ ‘หลุมฝังศพ​’

แม้ว่า​ก่อนหน้านี้​ไม่นาน​ จะมีร่าง​เงาไร้​ผู้​ต้าน​ปรากฏ​ขึ้น​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ โดย​สามารถ​บดขยี้​ห​นี่​งใน​ต้นกำเนิด​พิศวง​อย่าง​ง่ายดาย​

นั่น​เป็น​ถึงหนึ่ง​ใน​ต้นกำเนิด​พิศวง​ เหล่า​สิ่งมีชีวิต​พิศวง​ใน​สมรภูมิ​ไม่อาจ​เปรียบเทียบ​ได้​อย่าง​สิ้นเชิง​

สิ่งมีชีวิต​พิศวง​ส่วนมาก​ใน​สมรภูมิ​เป็น​เพียง​สิ่งตัวเล็ก​ตัว​จ้อย​

แต่ทว่า​หลังจากนั้น​ร่าง​เงาไร้​ผู้​ต้าน​กลับ​หาย​ลับ​ไป​ ไม่ได้​พุ่ง​ไป​จัดการ​ความ​พิศวง​ถึงยัง​แหล่งกำเนิด​พิศวง​และ​ทำลาย​พิศวง​ทั้งหมด​ให้​สิ้นซาก​!

จนกระทั่ง​ถึงตอนนี้​ ร่าง​เงาไร้​ผู้​ต้าน​ก็​ยังคง​ไร้​การเคลื่อนไหว​ ไม่เคย​ปรากฏ​ขึ้น​มาอีก​เลย​

สิ่งมีชีวิต​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ไม่อาจ​แน่ใจ​ได้​ว่า​ ร่าง​เงาไร้​ผู้​ต้าน​นี้​อยู่​ฝั่งพวกเขา​หรือไม่​ ถ้าหาก​ร่าง​เงาไร้​ผู้​ต้าน​นี้​ยืน​อยู่​ฝั่งพวกเขา​จริง​ แล้ว​เหตุใด​จึงไม่ไป​กำจัด​ความ​พิศวง​ทั้งหมด​ให้​สิ้นซาก​?

ร่าง​เงาไร้​เทียมทาน​นี้​อาจ​ปรากฏตัว​เพียง​เพราะ​เหตุผล​บางอย่าง​ ทว่า​ไม่ได้​ใส่ใจอัน​ใด​กับ​ชีวิต​ความ​เป็น​ตาย​ของ​พวกเขา​มาก​นัก​

ทว่า​ยังมี​ความเป็นไปได้​อีก​อย่างหนึ่ง​ นั่น​คือ​อาจ​มีพลัง​อัน​น่าสะพรึงกลัว​บางอย่าง​ที่​เหนือ​ยิ่งกว่า​อยู่​เบื้องหลัง​ความ​พิศวง​ กระทั่ง​ร่าง​เงาไร้​ผู้​ต้าน​ยัง​ไม่อาจ​รุกล้ำ​ ไม่กล้า​มุ่งเข้าไป​ยัง​สถานที่​ต้นกำเนิด​พิศวง​

แต่​ไม่ว่า​จะเป็น​ด้วย​เหตุผล​ใด​ พวกเขา​ก็​ไม่อาจ​พึ่งพา​ร่าง​เงาไร้​ผู้​ต้าน​ได้​ เกรง​สิ่งมีชีวิต​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ทั้งหมด​ รวมทั้ง​เหล่า​บรรพ​จารย์​จะคิดถึง​จุด​นี้​เหมือนกัน​ จึงทำให้​ยังมี​การ​ประกาศ​เรียก​สิ่งมีชีวิต​กลุ่ม​ใหม่​จาก​แดน​บรรพ​โกลาหล​ให้​ไป​ประจำการ​ที่​เมือง​บรรพกาล​

ปลาหมึก​เอง​ก็​กระจ่างแจ้ง​ใน​จุด​นี้​ดี​ และ​นี่​ก็​เป็น​เหตุผล​ให้​มัน​ไม่อยาก​ไป​เมือง​บรรพกาล​

หลังจาก​ได้รับ​ข่าวสาร​ มัน​ก็​พยายาม​ทุก​หนทาง​เพื่อ​จะออกจาก​แดน​บรรพ​โกลาหล​ ทว่า​การ​ออกจาก​แดน​บรรพ​โกลาหล​นั้น​ไม่ง่ายดาย​เอา​เสีย​เลย​

เหล่า​บรรพ​จารย์​ของ​แดน​บรรพ​โกลาหล​ตั้งมั่น​ว่า​แดน​บรรพ​โกลาหล​ให้​เป็น​ปราการ​สุดท้าย​ ดังนั้น​จึงปิดผนึก​แดน​บรรพ​โกลาหล​ลง​อย่าง​สมบูรณ์​

ด้วย​วิธี​เช่นนี้​ แม้ว่าความ​พิศวง​จะบุก​เข้ามา​ได้​ แต่​ก็​ยังคง​ถูก​ปิดผนึก​เอาไว้​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ ไม่อาจ​ปรากฏตัว​ออก​ไป​ภายนอก​ยัง​หมื่น​อาณาจักร​ได้​

อาจ​เป็น​เพราะ​การต่อสู้​อย่าง​ต่อ​เนื่องใน​เมือง​บรรพกาล​ ดินแดน​บรรพ​โกลาหล​จึงเริ่ม​เกิด​ความผันผวน​ มีรอยแยก​ที่​เชื่อม​กับ​โลก​ภายนอก​ปรากฏ​ขึ้น​มาเป็นครั้งคราว​

แต่​รอยแยก​เช่นนี้​กลับ​ตามหา​ได้​ไม่ง่าย​นัก​ มัน​ทุ่ม​ความพยายาม​อย่าง​หนัก​ก็​ยัง​หาไม่​พบ​

ทว่า​เบ็ด​ตกปลา​สีทอง​หย่อน​มาจาก​ภายนอก​ เห็นได้ชัด​ว่า​ลง​มาจาก​รอยแยก​ ไม่มีสิ่งใด​ดี​กับ​มัน​ไป​มากกว่า​นี้​อีกแล้ว​ ในที่สุด​มัน​ก็​จะสามารถ​ออกจาก​แดน​บรรพ​โกลาหล​ได้​!

มัน​ตาม​คันเบ็ด​สีทอง​ไป​ สุดท้าย​ก็​พบ​เข้ากับ​รอยแยก​ มัน​ดีใจ​จน​แทบ​บ้า​ รีบ​ตรง​เข้าไป​ด้านใน​รอยแยก​ทันที​!

หลังจาก​ออก​ไป​แล้ว​ แดน​บรรพ​โกลาหล​ก็​ไม่อาจ​ควบคุม​มัน​ได้​ เป็นเรื่อง​ยาก​นัก​ที่จะ​ออกจาก​แดน​บรรพ​โกลาหล​ ดังนั้น​จะไม่มีสิ่งมีชีวิต​ใด​ออกมา​ไล่​ตามหา​มัน​เพื่อ​ส่งไป​ยัง​สมรภูมิ​

พรวด​!

พวก​ต้าเต๋อ​พุ่ง​ทะยาน​ออกมา​จาก​ธาร​น้ำ​ ตามมา​ด้วย​ปลาหมึก​ที่​โผล่​ออกมา​ด้วย​!

“ฮ่าฮ่า! ต้อง​ขอบคุณ​พวก​เจ้าที่​ทำให้​ข้า​ออกมา​ได้​! เพื่อ​เป็นการ​ขอบคุณ​ ข้า​ตัดสินใจ​จะกิน​พวก​เจ้าเสีย​! รู้​ไว้​เถิด​ ข้า​ไม่เคย​กิน​สิ่งมีชีวิต​ที่​ต่ำต้อย​เช่น​พวก​เจ้ามาก่อน​ สามารถ​ถูก​ข้า​กิน​ได้​ นับ​เป็นเกียรติ​ของ​พวก​เจ้าแล้ว​!”

ปลาหมึก​หัวเราะ​ออกมา​เสียง​ดังลั่น​ ตื่นเต้น​ดีใจ​อย่าง​ถึงที่สุด​!

เมื่อ​ออก​มาจาก​แดน​บรรพ​โกลาหล​แล้ว​ มัน​ก็​ไม่จำเป็นต้อง​ไป​ยัง​สมรภูมิ​อีกต่อไป​ อีก​ทั้งเป็น​ดั่ง​วิหค​ได้​ทะยาน​ขึ้น​ฟ้าสูง มัจฉาได้​กระโจน​ลง​ผืน​สมุทร​ มัน​คิด​อยาก​ทำ​สิ่งใด​ก็​ทำได้​ ไม่จำเป็นต้อง​พะวง​สิ่งใด​

แม้มัน​จะไม่ถูก​จัด​เป็น​แนวหน้า​ของ​แดน​บรรพ​โกลาหล​ แต่​ก็​ยัง​เป็น​ถึงผู้ปกครอง​พื้นที่​แห่ง​หนึ่ง​ เมื่อ​ออก​มาสู่อาณาจักร​ภายนอก​ มัน​จะต้อง​กลายเป็น​ตัวตน​อัน​ไร้​เทียมทาน​อย่าง​แน่นอน​ ไม่มีสิ่งมีชีวิต​ใด​สามารถ​ต่อกร​กับ​มัน​ได้​

“อา​มิ…ต้าเต๋อฝอ​ เจ้าเป็น​สัตว์ประหลาด​อัน​ใด​จึงมีขา​มากมาย​เพียงนี้​! ระวัง​เถิด​ พวกเรา​จะตัด​ขา​เจ้าทิ้ง​ให้​หมด​!”

ต้าเต๋อ​ตะโกน​

“น่าขัน​! อาศัย​พลัง​อันน้อย​นิด​ของ​พวก​เจ้าอย่างนั้น​หรือ​?”

ปลาหมึก​เหยียดหยาม​ เต็มไปด้วย​ความ​ดูแคลน​ พวก​ต้าเต๋อ​เมื่อ​อยู่​ต่อหน้า​มัน​แล้ว​ไม่อาจ​นับ​เป็น​สิ่งใด​ได้​ มัน​สามารถ​ฆ่าแกง​ได้​ตามอำเภอใจ​

อีก​ด้าน​หนึ่ง​ ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​ที่​กำลัง​จัดการ​กับ​เหยื่อ​ที่​ล่า​มาได้​เงยหน้า​ขึ้น​มอง​ทันที​ หลัง​ได้ยิน​เสียงดัง​มาจาก​ทาง​แม่น้ำ​

ปลาหมึก​ตัว​ใหญ่​ยิ่งนัก​!

เขา​ไม่คาดคิด​จริง ๆ​ ว่า​ด้านใน​แม่น้ำ​จะมีปลาหมึก​อยู่​ด้วย​?

“ดู​แล้ว​ไม่น่าจะ​ใช่ปลาหมึก​ธรรมดา​ ไม่จำเป็นต้อง​อยู่​ใน​ทะเล​เพียง​อย่าง​เดียว​ แต่​สามารถ​เคลื่อน​ไป​ใน​แม่น้ำ​ได้​ด้วย​!”

โดยทั่วไปแล้ว​ปลาหมึก​มีชีวิต​อยู่​ใน​มหาสมุทร​ พบ​เจอ​ได้​ยาก​มาก​ใน​แม่น้ำ​ ทว่า​หมึก​ที่​มีขนาด​ตัว​ใหญ่​ถึงเพียงนี้​ เห็น​ได้​อย่าง​ชัดเจน​ว่า​ไม่ใช่ปลาหมึก​ธรรมดา​ จะต้อง​เดิน​บน​เส้น​ทางการ​ฝึนตน​แล้ว​อย่าง​แน่นอน​

ด้านใน​มหาสมุทร​เต็มไปด้วย​สิ่งมีชีวิต​นับไม่ถ้วน​ จะต้อง​เต็มไปด้วย​สิ่งมีชีวิต​ที่​เริ่ม​หน​ทางการ​ฝึนตน​อยู่​มากมาย​ คาด​ว่า​ปลาหมึก​ตัว​นี้​น่าจะ​อ่อนแอ​อย่างยิ่ง​ ไม่สามารถ​ต่อกร​กับ​สิ่งมีชีวิต​อื่น​ ๆ ใน​มหาสมุทร​ได้​ จึงหนี​มาอยู่​ใน​แม่น้ำ​

‘ปลาหมึก​กระทะ​ร้อน​!’

ดวงตา​ของ​ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​เปล่งประกาย​ ภายในใจ​แทบ​อดทน​รอ​ไม่ได้​ ที่​ดาวเคราะห์​สีฟ้า ปลาหมึก​กระทะ​ร้อน​เป็น​อาหาร​ข้างทาง​ที่​อร่อย​เป็นอย่างมาก​ และ​เขา​ก็​ชอบ​ปลาหมึก​กระทะ​ร้อน​เป็น​ที่สุด​ เมื่อ​ครั้ง​ยังอยู่​ดาวเคราะห์​สีฟ้าก็​เคย​กิน​มาไม่น้อย​

ทว่า​เมื่อ​มายัง​โลก​แห่ง​นี้​ เขา​ก็​ไม่เคย​ได้​กิน​ปลาหมึก​กระทะ​ร้อน​อีก​เลย​ ผู้คน​ที่นี่​ต่าง​ไม่ค่อย​ทานอาหาร​หลากหลาย​ อย่าง​น้อย​ก็​ไม่มีขาย​ที่​เมือง​ชิงซาน​

เมื่อ​คิดถึง​รสชาติ​อัน​โอชะ​ของ​ปลาหมึก​กระทะ​ร้อน​ มุมปาก​ของ​เขา​พลัน​มีน้ำลายไหล​ออกมา​อย่า​งอด​ไม่ได้​

เขา​เลือนหาย​ไป​จาก​จุด​เดิม​ทันที​ด้วย​ธงฮุ่นเยวียน​ ก่อน​จะมาปรากฏ​ด้าน​ริมแม่น้ำ​

“พวก​เจ้าไม่ต้อง​เคลื่อนไหว​ ข้า​จัดการ​เอง​!”

เขา​พูด​กับ​พวก​ต้าเต๋อ​ เกรง​ว่า​พวก​ต้าเต๋อ​จะลงมือ​รุนแรง​เกินไป​ ทำลาย​ปลาหมึก​ตัว​นี้​เละ​ไป​เสีย​หมด​

“ทราบ​แล้ว​คุณชาย​!”

พวก​ต้าเต๋อ​ตอบกลับ​ทันที​ ภายในใจ​พา​กัน​สมน้ำหน้า​ปลาหมึก​ตัว​นี้​ ถึงกับ​กล้า​ตามมา​ด้วย​ ช่างเป็นการ​รนหาที่​ตาย​อย่าง​แท้จริง​!

“ปุถุชน​ผู้​หนึ่ง​? น่าสนใจ​อยู่​บ้าง​!”

เมื่อ​ปลาหมึก​เห็น​ว่า​ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​ปรากฏตัว​ขึ้น​อย่าง​กะทันหัน​ มัน​ก็​รู้สึก​ประหลาดใจ​อยู่​บ้าง​

ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​แปลกประหลาด​มาก​จริง ๆ​ ก่อนที่​เขา​จะปรากฏตัว​ออกมา​ มัน​สัมผัส​ถึงอีก​ฝ่าย​ไม่ได้​เลย​แม้แต่น้อย​ สิ่งนี้​อยู่​เหนือ​เกิน​กว่า​ความคาดหมาย​ของ​มัน​จริง ๆ​

อย่างไร​เสีย​ด้วย​ขอบเขต​การฝึกฝน​ของ​มัน​แล้ว​ จะไม่สามารถ​ตรวจจับ​แม้แต่น้อย​ได้​อย่างไร​? แทบจะ​ไม่มีทาง​เป็นไปได้​เลย​!

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง​ เมื่อ​มัน​ไม่สามารถ​สัมผัส​ได้​ถึงความผันผวน​ของ​พลัง​ใด​ ๆ ใน​ร่าง​ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​ แสดงให้เห็น​ว่า​อีก​ฝ่าย​เป็น​เพียง​ปุถุชน​ทั่วไป​คน​หนึ่ง​ สิ่งนี้​ทำให้​มัน​ยิ่ง​ประหลาดใจ​มากยิ่งขึ้น​

อาณาจักร​ภายนอก​ยังมี​ผู้​ที่​มัน​ไม่สามารถ​สัมผัส​ได้​ถึงขอบเขต​อีก​หรือ​?

มัน​ไม่เชื่อ​ว่า​ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​เป็น​เพียง​ปุถุชน​ธรรมดา​!

“ธงนี่​แปลกประหลาด​นัก​!”

มัน​เอ่ย​ขึ้น​มาใน​ใจ มัน​สังเกตเห็น​ถึงธงฮุ่นเยวียน​ที่อยู่​ใน​มือ​ของ​ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​ มัน​ไม่อาจ​สัมผัส​สิ่งใด​ได้​ ไม่แน่​ใจเสีย​ด้วยซ้ำ​ว่า​เป็น​ศาสตรา​ระดับ​ใด​!

ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​ปรากฏตัว​ออกมา​อย่าง​กะทันหัน​ อีก​ทั้ง​มัน​ยัง​ไม่สามารถ​รับรู้​ได้​ถึงขอบเขต​การ​ฝึก​ตน​ของ​อีก​ฝ่าย​ มัน​คิด​ว่า​เรื่อง​ทั้งหมด​เกี่ยวข้อง​กับ​ธงที่อยู่​ใน​มือ​เขา​!

ต้อง​เป็น​เพราะ​ธงนั่น​ มัน​จึงไม่อาจ​ตรวจ​พบ​ และ​รับรู้​ได้​ถึงขอบเขต​การ​ฝึก​ตน​ที่​แท้จริง​ของ​ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​!

ธงนี้​อาจ​ตกลง​มาจาก​แดน​บรรพ​โกลาหล​!

หาก​ไม่ใช่เช่นนั้น​ มัน​ก็​ไม่สามารถ​นึกถึง​สถานที่​แห่ง​อื่น​ที่​สามารถ​ให้กำเนิด​ศาสตรา​ชั้นยอด​เช่นนี้​ออกมา​ได้​!

“มาส่งตัวเอง​ถึงที่​เลย​หรือ​?”

ปลาหมึก​มอง​ไป​ที่​ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​ แล้ว​เอ่ย​ออกมา​อย่าง​หยาม​เหยียด​ “หาก​ไม่ใช่เพราะ​ธงที่อยู่​ใน​มือ​ เจ้าจะมีคุณสมบัติ​ใด​มายืน​ต่อหน้า​ข้า​!? กระทั่ง​เป็นที่​รองเท้า​ของ​ข้า​ยัง​ไม่มีคุณสมบัติ​เพียงพอ​เสีย​ด้วยซ้ำ​!”

เล่นตลก​อัน​ใด​กัน​!

กล้า​ดี​อย่างไร​ถึงมาพูด​กับ​คุณชาย​เช่นนี้​!

พวก​ลั่วสุ่ย​พลัน​เกิด​จิต​สังหาร​ ปลาหมึก​ตัว​นี้​ช่างไม่รู้​ฟ้าสูงแผ่นดิน​ต่ำ​ คุณชาย​ใช่ผู้​ที่​ปลาหมึก​ตัว​นี้​จะมาเหยียดหยาม​ได้​อย่างนั้น​หรือ​!?

ช่างน่าขัน​เกินไป​แล้ว​!

“เพียงแค่​ธงที่อยู่​ใน​มือ​อย่างนั้น​หรือ​?”

ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​เอ่ย​ออกมา​ด้วย​รอยยิ้ม​ “ใน​มือ​ข้า​ไม่ได้​มีเพียง​ธงนี้​”

“ข้า​ไม่สน​ว่า​เจ้าจะมีสิ่งใด​อีก​! ต่อหน้า​ข้า​ทุก​สิ่งของ​เจ้าล้วน​ไร้ประโยชน์​!”

ปลาหมึก​เอ่ย​อย่าง​ดุร้าย​ “ประโยชน์​เดียว​ของ​เจ้าคือ​มอบ​สมบัติ​ให้​กับ​ข้า​! สมบัติ​ทั้งหมด​ของ​เจ้าจะกลาย​มาเป็น​ของ​ข้า​!”

มัน​เป็น​ถึงผู้ปกครอง​พื้นที่​แห่ง​หนึ่ง​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ แม้สิ่งมีชีวิต​ใน​อาณาจักร​ภายนอก​จะถือ​สมบัติ​ล้ำค่า​จาก​แดน​บรรพ​โกลาหล​ก็​ไร้ประโยชน์​ ไม่มีทาง​ต่อกร​กับ​มัน​ได้​!

อย่างไร​เสีย​ขอบเขต​การฝึกฝน​ของ​สิ่งมีชีวิต​ใน​อาณาจักร​ภายนอก​ก็​ต่ำ​เกินไป​ แม้จะถือ​สมบัติ​ล้ำค่า​เพียงใด​ พลัง​ที่​สำแดง​ออกมา​ได้​ก็​จะต้อง​ถูก​จำกัด​เอาไว้​อย่าง​แน่นอน​!

ถ้าหาก​มัน​ไม่มีแม้กระทั่ง​ความมั่นใจ​ใน​ตัวเอง​ มัน​ก็​ไม่คู่ควร​กับ​การ​เป็น​ผู้ปกครอง​พื้นที่​แห่ง​หนึ่ง​แล้ว​!

ปลาหมึก​ระเบิด​ลมหายใจ​ออกมา​ น่ากลัว​อย่าง​ถึงที่สุด​ สีหน้า​ของ​พวก​ลั่วสุ่ย​เปลี่ยนเป็น​จริงจัง​ยิ่ง​ ปลาหมึก​ตัว​นี้​แข็งแกร่ง​เกินไป​ เหนือ​ยิ่งกว่า​จัก​พร​ร​ดิ​เซียน​ไป​หลาย​เท่าตัว​ มัน​อยู่​ที่​ขอบเขต​ขั้น​ใด​กัน​แน่​!?

ความจริง​เป็น​เช่นนั้น​ไม่มีผิด​

จักรพรรดิ​เซียน​ไม่อาจ​เทียบ​อัน​ใด​ได้​เมื่อ​อยู่​เบื้องหน้า​ปลาหมึก​

มัน​อยู่​ใน​ขอบเขต​ที่​เหนือ​ยิ่งกว่า​ขอบเขต​เซียน​อย่าง​ขอบเขต​โกลาหล​ เป็น​ขอบเขต​ที่​ปรากฏ​ขึ้น​มาได้​เฉพาะ​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ สิ่งมีชีวิต​ภายนอก​ย่อม​ไม่รู้​หรือไม่​แม้แต่​จะได้ยิน​มาก่อน​!

ขอบเขต​โกลาหล​มีอยู่​ทั้งหมด​เก้า​ขั้น​ มัน​อยู่​ใน​ขั้น​ที่​เจ็ด​แล้ว​ ส่วน​เหล่า​จ้าว​กองกำลัง​ใหญ่​ เช่น​จ้าว​ตง​ชิว​นั้น​อยู่​ใน​ขั้น​ที่​แปด​

ส่วน​เหล่า​บรรพ​จารย์​ของ​แดน​บรรพ​โกลาหล​ เช่น​บรรพ​จารย์ตง​ชิว​นั้น​อยู่​ใน​ขั้น​ที่​เก้า​!

“ประเดี๋ยวก่อน​ ข้า​กำลัง​คิด​ว่า​จะฆ่าเจ้าเลย​ดี​หรือไม่​…”

ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​ที่​ถือ​ธงฮุ่นเยวียน​เอาไว้​ใน​มือ​เอ่ย​ขึ้น​มา ลมหายใจ​อัน​น่าสะพรึงกลัว​ที่​แผ่​ออกจาก​ปลาหมึก​นั้น​ไม่อาจ​ทำ​สิ่งใด​กับ​เขา​ได้​แม้แต่น้อย​

“หาก​สังหาร​เจ้า เจ้าก็​ตัว​ใหญ่​ถึงเพียงนี้​ ไม่สามารถ​กิน​หมด​ได้​อย่าง​แน่นอน​ แม้ว่า​ตู้เย็น​จะสามารถ​หยุด​เวลา​เอาไว้​ได้​ แต่​สุดท้าย​อย่างไร​เสีย​มัน​ก็​ยัง​สด​สู้กิน​เลย​ในทันที​ไม่ได้​”

ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​มอง​ไป​ที่​ปลาหมึก​แล้ว​เอ่ย​ออกมา​ด้วย​รอยยิ้ม​ “ดี​ล่ะ​ ข้า​ตัดสินใจ​แล้ว​ ข้า​จะเลี้ยง​เจ้าเอาไว้​เพื่อให้​แน่ใจ​ว่า​จะได้​วัตถุดิบ​สด​ใหม่​ที่สุด​!”

เวลา​จะกิน​ก็​เพียงแค่​ตัด​หนวด​ของ​ปลาหมึก​มากิน​เลย​ เช่นนั้น​ก็​จะได้​ของ​ที่​สด​เป็นอย่างมาก​ ดีกว่า​ฆ่าแล้ว​นำ​ไป​เก็บ​ใน​ตู้เย็น​

อย่าง​น้อย​เขา​ก็​คิด​ว่า​ วิธี​นี้​จะได้​ของสด​ใหม่​กว่า​!

เมื่อ​ปลาหมึก​ได้ยิน​สิ่งที่​ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​พูด​ มัน​ก็​แทบจะ​ระเบิด​โทสะ​ออกมา​

คน​ผู้​นี้​เห็น​ว่า​มัน​เป็น​วัตถุดิบ​อย่างนั้น​หรือ​?

ยังมี​เลี้ยง​เอาไว้​ เพื่อให้​แน่ใจ​ว่า​มัน​จะสด​ใหม่​!

“ตาย​เสีย​!”

มัน​โกรธ​เป็นอย่างมาก​จน​ลง​มือสังหาร​ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​ในทันที​!

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

Status: Ongoing

‘หลี่จิ่วเต้า’ ชายหนุ่มผู้ถูกส่งตรงจากดาวเคราะห์สีฟ้ามายังโลกแห่งการฝึกตน ทว่ากลับไร้ซึ่งคุณสมบัติใด ๆ ในการเข้าสู่วิถีผู้ฝึกตน เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันมาตกปลา วาดภาพและเขียนกลอนขาย

อันที่จริงหลี่จิ่วเต้ารู้เพียงเล็กน้อยว่า เจ้าแมวน้อยที่มาหาตนเป็นครั้งเป็นคราวเพื่อขอปลากินนั้น แท้จริงแล้วคือพยัคฆ์ขาว ส่วนชายผมขาวที่แข่งเขียนพู่กันกับเขาเป็นตัวตนระดับบรรพกาล และที่จะลืมไปไม่ได้ สตรีผู้งดงามที่มาร้องขอให้เขาช่วยวาดรูปอยู่ทุกวัน นางถึงกับเป็นเซียนในตำนาน!

ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง “เอาล่ะ…เช่นนั้น ข้าเป็นใครกัน?”

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท