คนที่น่ารักที่สุดคือคุณอามามิยะ ส่วนอันดับที่ 2 ก็คือผมเอง! – ตอนที่ 2 ผมคือคนที่น่ารักที่สุด

「เฮ้ ทุกคนคิดว่าใครเป็นคนที่น่ารักที่สุดในโรงเรียน? มาเลือกอันดับ 1 กันพวก!」

หลังจากเลิกเรียนก็มีคนเปิดบทสนทนานี้ขึ้นในห้อง 2A

ผู้หญิงในห้องได้กลับกันไปหมดแล้ว

เลยเปิดโอกาศให้มีคนเปิดการพูดคุยอะไรแบบนี้ขึ้นมา และเริ่มคุยกัน..

ผู้ชายส่วนใหญ่ที่ยังไม่ได้กลับบ้าน

ก็เริ่มมาคุยกันในเรื่องนี้ทันที และทำให้เสียงมันดังสุดๆ

「ฉันว่าน่าจะเป็น อาราชิซังนะ ปี3 เธอทั้งเรียบร้อย สง่างาม แถมยังเป็นพี่สาวของทุกคนอีก! 」

「ฉันว่าฮิบาริจังดีกว่านะ, เด็กปี 1 ฮิบาริ. เธอนั้นทั้งฉลาด เท่ แถมยังเป็นเจ้าหญิงน้ำแข็งด้วย ถึงแม้ว่าเธอจะปากเสียไปบ้าง แต่สำหรับฉันเธอก็ยังน่ารักสุดๆ 」

「ไรกะ ไร ที่อยู่ในห้องของฉันหน่ะดีที่สุดแล้ว! เธอเป็นพวกไอดอลดีๆเลยนะ ถึงแม้เธอจะบ๊องไปบ้าง แต่เธอก็ยังน่ารักสุดๆ」

ผมนั่งอยู่หลังห้อง.. จ้องมองไปยังกลุ่มพวกผู้ชายที่กำลังคุยกับเรื่องนี้อย่างสนุกสนาน

ชื่อที่ออกมาจากพวกเขาก็เป็นพวก 80% ของสามนักเรียนที่สวยที่สุดในโรงเรียนของผม

ผมคิดว่า..พวกไทบ์แบบนี้โรงเรียนอื่นก็คงมีเหมือนกัน. 

[พี่สาว , เจ้าหญิงน้ำแข็ง , ไอดอล]

ถึงอย่างนั้นก็เถอะผมก็มีเหตุผลนะ ว่าทำไมผมถึงทำแบบพวกเขาไม่ได้ ไอการประเมินความ ‘น่ารัก’ หน่ะ

มันเป็นเหตุผลที่ใหญ่โครตๆ จนมันเป็นปัญหาของผมเลยด้วยซ้ำ

เพราะงั้นเมื่อพวกเขาเริ่มคุยกันเรื่องนี้ ผมจะเข้าสู่โหมด ห ล บ ห นี ทันที

「อา.. พวกนั้นคุยกันเรื่องแบบนี้อีกแล้ว ถ้าพวกผู้หญิงรู้เข้า ยุ่งกันแน่ๆ」

「อืม」

มิคาเงะ อิซูมิ. เพื่อนสมัยเด็กของผม และเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดด้วย เรารู้จักกันตั้งแต่ประถมแล้ว เขาเดินมาที่โต๊ะของผม

พร้อมกับสีหน้าที่ผิดหวัง ใบหน้าของเขามันดูดีจนเหมือนกับพวกเจ้าชายในเทพนิยาย.

「ฮิคารุไม่ชอบพวกบทสนทนาแบบนี้ไม่ใช่หรอ? ป๊ะรีบกลับบ้านกันก่อนที่จะโดนชวนคุยกันเถอะ」

มิคาเงะเขาเข้าใจว่าผมเป็นคนยังไง และบอกให้ผมรีบเก็บของ.

ผมเข้าใจสิ่งที่เขาจะสื่อ ผมเลยรีบเก็บของให้พร้อมกลับบ้าน แต่…

「แต่ถ้าจะให้เลือกจริงๆ ฉันว่าต้องน่ารักแบบฮิคาริจังนั่นแหละ」

「..ฮิคาริก็ไม่ได้ขนาดนั้นซักหน่อย..?」

「ฮิคาริจังเป็นไทบ์สำหรับทุกคนอยู่แล้ว!」

ตอนที่ผมได้ยินคำว่า ‘ฮิคาริ’ อยู่ๆมือของผมก็หยุดขยับทันที

แล้วมิคาเงะก็ทำสีหน้าแบบ “อ๋อ!” 

ฮิคาริ เป็นนางแบบสุดพิเศษของแบรด์แคนดี้อินเดอะแคนดี้ หรือที่รู้จักในชื่อ “แคนดี้”

มีคนกล่าวไว้ว่า คำว่า `น่ารักที่สุดในโลก` ของเธอนั้นเปรียบได้ว่าตอนที่เธอยืนก็เปรียบเหมือนดอกโบตัน 

ตอนนั่งลงก็เป็นดอกโบตัน แต่ตอนเดินนั้นราวกับเป็นดอกลิลลี่

แถมตอนยิ้มมันก็เหมือนดอกไม้บานซะด้วย เธอเป็นสุดยอดของสุดยอดสาวที่สวยสุดๆ

เป็นคนที่ได้รับการสนับสนุนจากทั้งผู้ชายและผู้หญิงทุกช่วงอายุด้วย

ตัวตนที่แท้จริงของฮิคาริก็คืออ.. ผมเองนั่นแหละและผมพยายามปิดบังเรื่องนี้อยู่

「หา? ไอบ้านี่พูดอะไรโง่ๆแบบนี้ขึ้นมากัน อย่าสบประมาทฮิคาริจัง ไม่งั้นโดนฉันแน่ๆ」

ถ้าพวกแฟนตัวยงรู้เรื่องนี้เข้า มันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่พวกแฟนตัวยงจะโกรธ 

แต่ขอโทษด้วยนะมันไม่ใช่เรื่องโกหกอะไรแบบนั้น แต่เป็นความจริงแบบแท้ๆเลยล่ะ.

ถึงแม้ว่าเรื่องราวมันจะดูลึกซึ้งก็เถอะ.. และนี้เป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงไปเป็นฮิคาริได้ คงต้องย้อนกลับไปตั้งแต่สมัยเด็กของผม

เอาจริงๆแล้วบริษัท “แคนดี้อินเดอะแคนดี้” เป็นแบรนด์ที่เริ่มโดยพี่สาวของลูกพี่ลูกน้องของผม, 

และตอนนั้นเองที่เธอบอกให้ผมแต่งหญิงเพื่อความสนุกของเธอ..

เธอบอกว่าผมจะต้องเปล่งประกายแน่ๆ.. แถมเธอยังจะให้ผมใส่ชุดทำมือของผู้หญิง แถมแต่งหน้าให้ผมอีก 

และนี่เป็นสิ่งที่พี่เขาพูดถึงผมตอนแต่งหญิง..

「ใบหน้าเรียบๆของฮิคารุจังแค่ลองใช้เครื่องสำอางซักหน่อย ก็น่ารักสุดๆแล้วล่ะ ผิวของฮิคารุก็ยังเรียบเนียนสุดๆ นายน่ารักมากเลยนะตอนแต่งหญิง!

ฮิคารุ น่ารักสุดๆ น่ารักที่สุดในโลกเลย!」

อ่ะ ดูเหมือน.

พอลองมองย้อนกลับไป..ผมรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ แต่ว่าตอนที่ผมยังเป็นเด็ก ผมรู้สึกสนิทสนมกับพี่เขาจริงๆนะ เธอเป็นคนที่ดูแลผมตลอดตอนที่พ่อกับแม่ของผมนั้นยุ่งอยู่กับงาน.. ผมคิดว่ามันคงโอเค ถ้าเห็นเธอมีความสุขก็ดีแล้ว

ในตอนนั้นการแต่งหญิงของผม ผมโชว์มันให้แค่พี่สาว กับ พ่อแม่ของผมมันก็ตลกดีนั่นแหละ และผมไม่ได้โชว์มันให้ใครอื่นเลยนอกจากพวกเขา แถมผมก็มีความสุขกับมันด้วย

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ หลังจากที่ผมอยู่มัธยมต้นผมก็แทบไม่ได้แต่งหญิงอีก.

มันไม่ใช่ว่าพี่สาวบังคับให้ผมทำอะไรหรอกนะ ก็แค่เมื่อโตขึ้นผมแค่เริ่มอายกับมันโดยที่ในตอนเด็กผมไม่ได้รู้สึกแบบนั้น

ช่วงขณะหนึ่ง ผมใช้ชีวิตธรรมดาๆ โดยที่ไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวกับการแต่งหญิงเลย

..ถ้าถามว่าจุดเปลี่ยนมันอยู่ตรงไหน ก็คงเป็นช่วงหยุดยาวตอนผมอยู่ราวๆ ม.2

 (ปี 2 ของทางฝั่งมัธยมต้น)

ตอนนั้นผมกำลังนั่งผ่อนคลายอยู่ในบ้าน

ตอนนั้นผมกำลังกินโดรายากิอยู่ มันเป็นอาหารว่างสำหรับช่วงสามโมงอ่ะนะ

「พี่จะทำยังไงดีโควจัง.. พี่หาคนที่ถูกใจที่จะมาใส่เสื้อฤดูร้อนไม่ได้เลย ไม่มีใครโดนใจพี่เลยซักคน ถ้าพี่ตัดสินใจไม่ได้ พี่ตายแน่ ;w; 」 

//โคว เป็นชื่อที่พี่เขาเรียกพระเอกนะครับ 

พี่เขาบุกเข้ามาในห้องของผมตอนนั้น…พี่เขาดูเจ้าเล่ห์สุดๆ

แน่นอนว่าผมเข้าใจ เพราะพี่เขามีนิสัยเสียอยู่เยอะเลยล่ะ ทั้งคิดงานไม่ออกก็มาหาผม พร้อมทั้งพูดอะไรก็ไม่รู้ออกมา สงสัยงานจะเหนื่อยละมั้ง?

ชุดใหม่ที่จะมาพี่มั่นใจว่าขายดีแน่นอนในฤดูร้อนนี้ เชื่อพี่สิ!

เสื้อผ้าจากแบรด์『ลูกอม』 มาถึงแล้วจ้าาา!

  การที่ไม่มีนางแบบมาใส่ชุดนี้ให้กับพี่เขามันเหมือนเป็นเส้นระหว่างความเป็นและความตายของเธอ.

นางแบบที่โด่งดัง พวกดารา หรือนักแสดงส่วนใหญ่จะตกเป็นที่สนใจอยู่แล้ว แต่พี่เขากลับไปสนใจพวกมือสมัครใหม่แทน และก็ตามคาด “มันไม่สำเร็จ”

นี่ก็เป็นอีกนิสัยเสียของพี่เขาจริงๆ ไอการทำตามหัวใจของตัวเอง ราวกับตัวเองเป็นศิลปินอะไรอย่างงั้น

「วันพีชชุดนี้.. พี่สร้างขึ้นมาเพื่อคนที่น่ารักที่สุด พี่เล็งให้คนที่น่ารักที่สุดในโลกเท่านั้น.. เพื่อที่จะเป็นหน้าเป็นตาของแบรด์ นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมนางแบบที่จะมาใส่ต้องน่ารักมากๆ เพราะงั้นพี่เลยกำลังหาอยู่..」

ทันใดนั้น พี่สาวก็หันมาทางผมราวกับเธอนึกอะไรออก..　

「ไม่ได้พี่ ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ..」ผมอยากที่จะพูดมันออกมา แต่ก็พูดไม่ได้เพราะถั่วแดงมันยังอยู่ในปากผมเต็มเลย。

ในตอนนั้นผมเป็นแค่เด็กผู้ชายที่อยู่ในมัธยมต้นปกติ เป็นคนที่มีอยู่ทุกที่ นั่งขัดสมาธิพร้อมกับใส่เสื้อยืดและกางเกงขาสั้น พร้อมกับโดรายากิในมือ

 「นี่โควจัง ถ้าไม่ว่าอะไร อยากลองใส่ชุดดูไหม?」

ผมมักจะตอบตกลงคำขอของพี่สาวตลอด และครั้งนี้ก็คง…

เย้ ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ มีแค่นี้แหละ แฮะๆ

[ยังไม่ได้ตรวจคำผิดครับ]