ตอนที่ 01 หญิงสาวภายในห้องพยาบาล
ข้ามผ่านห้วงวันเวลาไปหลายต่อหลายนาทีอาจถึงขั้นชั่วโมง ในที่สุดเหตุการณ์ทั้งหมดก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ส่วนเหตุการณ์มีรายละเอียดยิบย่อยยังไง ลักษณะแบบไหนล้วนไม่มีใครล่วงรู้
รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้มีคู่รักมากมายที่กำลังออกเดินพักเที่ยงไปตามอารมณ์
“ในที่สุดก็พักเที่ยง~”
“ว่าแต่วันนี้ไปเที่ยวไหนดี?”
“มีเธออยู่ ฉันไปได้หมดแหละ”
“ปากหวาน~”
รอยยิ้มงดงามปรากฎบนใบหน้า
นอกจากคู่รักนับไม่ถ้วนที่กำลังเดินยิ้มหัวเราะพูดคุยสนุกสนานไปตามอารมณ์ ยังมีอีกจำพวกหนึ่งที่ยืนอยู่ไม่ห่างเป็นจำพวกว่าที่คู่รักรอคอยให้สมความปรารถนา
หากก้าวข้ามผ่านประตูบานนี้ไปได้พวกเขาเหล่านั้นก็จะกลายเป็นคู่รักหอมหวานกลายเป็นคู่รักสมความปรารถนา แต่ในทางกลับกันหากผิดพลาดล้มเหลวขึ้นมาเมื่อไหร่ ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายชายหนุ่มหรือฝ่ายหญิง สิ่งที่รอคอยอยู่จะมีเพียงแต่ความสิ้นหวังเท่านั้น
ตัวอย่างมีให้พบเห็นเยอะแยะมากมายเต็มไปหมด
ณ ต้นไม้ใหญ่โตหลายคนโอบ
“…”
ชายหนุ่มผู้หนึ่งกำลังรวบรวมความกล้า
พยายามสารภาพความรู้สึกของตนออกไป
“คือผมมีเรื่องอยากจะบอก…”
“เรา”
“…เรามาคบกันไหม?”
“ลองมาเป็นแฟนกัน”
“…”
“นายเอาจริงเหรอ?”
“ครับ”
“…”
ริ้วแดงปรากฏบนใบหน้าหญิงสาว
ก่อนหล่อนจะตอบกลับมาเบาบาง
ตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม
“…อย่ามาเสียใจทีหลังนะ”
ชายหนุ่มที่ได้ยินคำตอบถึงกับร้องเสียงหลงออกมา
“ครับ!”
เหตุการณ์เฉกเช่นนี้เกิดขึ้นได้ตลอด
แต่ผลลัพธ์ใช่ว่าจะสมหวังเสมอไปมีสุขย่อมมีทุกข์
ส่วนใครทุกข์ใครสุขก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของโชคชะตาละกัน
ท่ามกลางบรรยากาศหอมหวานชื่นมื่นเต็มเปี่ยมไปด้วยห้วงอารมณ์ความรัก
เหนือขึ้นไปบนตึกสูง 3 ชั้น
สายตาคู่หนึ่งกำลังจดจ้องมองลงมา มองลงมาจากห้องพยาบาลซึ่งเป็นห้องบนสุดของตึก เจ้าของสายตาคู่นั้นเพียงกวาดมองไปเรื่อยเปื่อยไม่มีหยุดยั้งสถานที่อื่นใดเป็นพิเศษ
ก่อนดวงตาราบเรียบจะหวนคืนดึงกลับมา
กลับมามองอิสตรีนางหนึ่งคนที่กำลังนั่งปั้นหน้ายักษ์ คล้ายต้องการจับอีกฝ่ายมาฉีกกระชากให้กลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ตัวตนของหล่อนคือหมอประจำโรงเรียน
ผู้ที่ทำหน้าที่คอยรักษาพยาบาลเด็กนักเรียนทุกคนรวมถึงบุคคลากรของโรงเรียน เรียกได้ว่าไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหน หากเป็นอะไรขึ้นมาต่อให้เรื่องเป็นเล็กน้อยเบาบางหรือว่าหนักหน่วงหนักแน่นล้วนแล้วแต่ต้องผ่านมือหล่อนทั้งหมด
ซึ่งเหมือนเจ้าตัวหล่อนในตอนนี้จะไม่อยู่ในห้วงอารมณ์พูดคุย
แววคมกร้าวจับตำแหน่งมองมาที่เขาอย่างชัดเจน
ก่อนริมฝีปากบางเริ่มกล่าวถาม
“…”
“ฉันจะถามอีกครั้ง”
“…”
“เธอแน่ใจนะว่าต้องการแบบนี้?”
“แน่ใจครับ”
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นผมพร้อมรับผิดชอบทั้งหมด”
“ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่รับผิดชอบหรือไม่รับผิดชอบ”
“ขอร้องล่ะ”
“…”
“กลับบ้านไปเถอะนะ”
ใบเฟิร์นหมอสาวพยายามร้องขอบอกให้เขากลับบ้าน
ด้วยอาการบาดเจ็บครั้งนี้ของทราเวียร์ มันได้ทิ้งร่องรอยบาดแผลตามลำตัวเอาไว้มากมายเหลือเกินโดยเฉพาะแขนขวาที่ต้องเย็บเชื่อมปิดผิว
ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็ยังดึงดันอยู่ต่อไม่คิดยอมกลับบ้านไปพักผ่อน ซึ่งตรงจุดนี้แหละที่กำลังกลายเป็นประเด็นถกเถียงระหว่างทั้งสอง
เนื่องจากฝ่ายชายหนุ่มร่างสูงยังอยากอยู่ต่อไม่อยากกลับบ้าน ส่วนใบเฟิร์นอาจารย์สาวหล่อนกับคิดต่างอยากให้เขากลับบ้านกลับช่องไปพักผ่อน
หากอยู่ต่อบาดแผลที่พึ่งเย็บเสร็จอาจจะปริแตกได้ หมอสาวจึงอยากให้เขาลากลับบ้านไปจะได้สบายใจไม่ต้องเป็นกังวลให้เหนื่อยเปล่า แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่คิดรับฟังคำขอของหล่อน
เขายังคงยืนยันคำเดิม
“…”
“คำเดิมครับ”
“…”
“ถ้าผมไม่ไหวเดี๋ยวผมไปหาหมอเอง”
“แต่!”
“ผมไม่ได้ขอร้อง”
“…”
สองสายตาปะทะกัน
ไม่มีใครหน้าไหนยินยอมใครคนอื่นทั้งสิ้น
บรรยากาศที่เคยถกเถียงพลันนิ่งเงียบไปในทันที
สีหน้าอาจารย์สาวแปรเปลี่ยนสีไปหลายต่อหลายครั้ง ยิ่งแววตานี่ไม่ต้องพูดถึงทั้งตื่นตระหนกตกใจ ทั้งโกรธแค้น ทั้งโกรธเคือง สุดท้ายปลายทางอาจารย์พยาบาลสาวก็เลือกเส้นทางยอมถอยห่าง
หล่อนยอมความไม่เอาเรื่องต่อ
…‘เด็กนรกส่งมาเกิด!’
“…”
“ตามใจ!”
“เป็นอะไรขึ้นมาอย่ามาโทษฉันทีหลังก็แล้วกัน”
“แน่นอนครับ”
“…”
“บัดซบ!”
ใบเฟิร์นสบถไม่พอใจกระทืบพื้นระบายอารมณ์
ในเมื่ออีกฝ่ายตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว ทั้งยังยืนยันหนักหน่วงแข็งกร้าวไม่เปิดช่องทางให้เจรจา คิดดึงดันต่อไปรั้งแต่จะเสียสุขภาพจิต
หล่อนจึงเลือกหลับตาแน่น
“…”
คล้ายกำลังสะกดข่มอารมณ์เดือดดาล
ก่อนก้าวเท้าเดินออกจากห้อง
ปล่อยให้ทราเวียร์อยู่กับหญิงสาวผู้งดงามปานเทพธิดาตามลำพังหลังจากหมอสาวก้าวเท้าพ้นออกจากห้องพยาบาล ทราเวียร์ก็ละสายตาจากทางเดินกลับมาจดจ้องมองคุณหนูสาวอีกครั้ง
ก่อนพ่นลมหายใจเหนื่อยอ่อนปนสิ้นหวังเบาบาง
…‘เมญ่า เอมเมอริซ’
“…”
หล่อนคือหญิงงามในฝันของใครหลายคน
สูง ขาว ขาเรียวยาว ทรวงทรงยอดเยี่ยมสะกดทุกสายตา
ไม่ว่าใครเห็นเป็นต้องหลงใหลหลงรัก นอกจากรูปลักษณ์ภายนอกคะแนนสูงลิบ เบื้องหลังยังยอดเยี่ยมไม่แพ้กัน เรียกได้ว่าเปี่ยมไปด้วยคุณสมบัติภรรยาในจินตนาการของใครหลายคน
ซึ่งบุคคลผู้นั้นกำลังนอนอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้
…‘ให้ตายสิ’
“…”
“นี่เรากำลังหาเรื่องใส่ตัวอยู่รึเปล่าเนี่ย?”
“…”
ขณะกำลังจมจ่อมอยู่กับห้วงความคิดของตน
ประตูห้องพยาบาลก็ถูกเปิดออกด้วยฝีมือของใครบางคน
ซึ่งแน่นอนคนที่เปิดประตูเข้ามาหาใช่หมอสาวคนดีคนเดิม แต่เป็นฝีมือของใครคนอื่นทั้งยังไม่ได้มาคนเดียวแต่มาถึงสองคน ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นทันที
เป็นเสียงเล็กแหลมอันเป็นเอกลักษณ์
ปัง!
“…”
“คุณเมญ่า?!”
“…”
