ตอนที่ 03 คำร้องขอจากเศษเดนเศษสวะ
ในระหว่างที่ทราเวียร์กำลังนั่งนิ่งเงียบ
นั่งนิ่งเงียบไม่มีขยับไปไหนในห้องเรียน
ท่ามกลางบรรยากาศมากไปด้วยแรงกดดัน มากไปด้วยความต้องการอยู่อย่างโดดเดี่ยวไม่ต้องการให้ใครหน้าไหนเข้ามายุ่งวุ่นวาย กับมีคนผู้หนึ่งเมินทุกสิ่งอย่าง
ทั้งยังเดินเข้าไปกอดคอเขาหน้าตาเฉย
“…”
“เพื่อนรัก~”
“…”
“เราเป็นเพื่อนกันใช่ไหม?”
“…”
“ขออะไรหน่อยสิ”
“พอดีฉันลืมเอากระเป๋าขึ้นมา”
“จะให้ลงไปเอาตอนนี้มันก็”
“…”
“ก็แบบ”
“…”
“เข้าใจสิ่งที่ฉันกำลังจะบอกใช่ไหม?”
“…”
“เราเพื่อนกันนิ”
“นายน่าจะเข้าใจในสิ่งที่ฉันกำลังร้องขอ”
“นายพอจะเป็นธุระให้ฉันได้ไหม?”
“…”
“ถ้าได้ฉันจะดีใจมากเลยล่ะ”
มันต้องการให้เขาลงไปเอากระเป๋าให้
สันดานหยาบกร้านหยาบช้าไม่ต้องการเปลืองแรง
เลยหันไปใช้งานใช้การใครคนอื่นแทน แถมยังกล้าอวดอ้างว่าเป็นเพื่อนรักเพื่อนสนิทได้หน้าตาเฉย ทราเวียร์นิ่งเงียบเงยหน้ามองผสานดวงตา มองลึกหวังค้นหาความต้องการที่ซ่อนลึก
ก่อนจะกล่าวขึ้นมาเบาบาง
“…”
“ให้ลงไปเอากระเป๋า?”
“…”
“รบกวนหน่อยได้ไหม?”
“พอดีฉันไม่ว่าง”
“ถ้าฉันว่างฉันก็อยากไปเองอยู่เหมือนกัน”
“…”
“เพราะฉะนั้น”
“…”
“ช่วยหน่อยได้ไหม?”
“…”
“แค่กระเป๋าอย่างเดียว?”
“…”
“แน่นอน”
“…”
“หรือนายจะไปเอาให้?”
“ขอบคุณมากที่ยอมทำตามความเอาแต่ใจของฉัน”
“ขอบคุณมาก”
“…”
“อย่างที่คิดนายนี่มันเป็นเพื่อนรักของฉันจริง ๆ”
มันยิ้มหัวเราะอย่างมีความสุข
พอเห็นทราเวียร์ยิมยอมโอนอ่อนยอมทำตามความต้องการ
ยอมก้าวเท้าลงไปด้านล่าง ลงไปเอากระเป๋าตามคำสั่ง ยอมทำตามความต้องการเอาแต่ใจ มันกับรู้สึกยินดีอย่างแปลกประหลาด
การได้เป็นเจ้าชีวิตของใครสักคน การได้เป็นหัวหน้ามีลูกน้อง มีข้าทาสเป็นของตัวเอง คงไม่พ้นต้องให้ความรู้สึกความน่ายินดีแบบนี้แน่นอน สายตามองแผ่นหลังอีกฝ่ายจากไป
ก่อนจะเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง
…‘ใช้งานง่ายดีจริง’
“…”
พ้นประตูออกสู่ทางเดิน
ตอนนั้นเอง ก่อนเขาจะก้าวเท้าลงบันไดลงไปยังด้านล่างอาคาร ตามคำร้องขอจากเพื่อนร่วมห้องเพื่อนร่วมชั้นเรียน เป็นมิกที่เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เป็นเอกลักษณ์เด่นประจำตัว
มิก หรือชื่อจริง บุรินทร์ ริเริ่มสำเร็จ
นอกจากเป็นเพื่อนเพียงไม่กี่คนของเขา มิกยังเป็นลูกหลานคนใหญ่คนโตของนักการเมืองชื่อดังผู้มากไปด้วยอำนาจและบารมีอีกต่างหาก นอกจากจะรวยแล้ว เขายังหน้าตาหล่อเหลาอีกด้วย
และด้วยใบหน้าและเบื้องหลังอันยอดเยี่ยม ทำให้เขากลายเป็นไอดอลของนักเรียนหญิงมากมายเกือบทุกคน แต่ยังไงก็ตาม แม้จะได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนเพียงไม่กี่คนของเขา
แต่ความหมายของคนว่า ‘เพื่อน’ ระหว่างเขากับอีกฝ่ายดูจะแตกต่างออกไปสักหน่อย
“…”
“เดี๋ยวก่อน นายจะไปไหน?”
“…”
“ด้านล่างครับ”
“…”
“ด้านล่าง?”
“ลงไปยังด้านล่าง?”
“…”
“ใช่ครับ”
“…”
“ยอดเยี่ยม”
“ไหน ๆ ก็ลงไปแล้ว”
“ฝากซื้อของหน่อยสิ”
“…”
“ซื้อของ?”
“…”
“ใช่ ซื้อของ ไหน ๆ นายก็ลงไปแล้วนิ”
“ขอเป็นขนมสักถุงกับน้ำผลไม้สักแก้ว”
“แล้วอะไรอีกอย่างก็ได้”
“…”
“อะ เกือบลืมไป”
“…”
“ออกเงินให้ก่อนด้วย”
“พอดีฉันไม่ได้พกเงินติดตัว”
“เดี๋ยวใช้คืนทีหลังให้”
“…”
“ฝากด้วยนะ~”
ทราเวียร์เพียงพยักหน้าตอบรับ
หันหลังและเตรียมก้าวเท้าเดินจากไป
แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวเท้าไปไหน
เขากับโดนรั้งเอาไว้อีกครั้ง
“…”
“อะไรอีกครับ?”
“…”
มิกดึงแขนตัวเองกลับ
พร้อมหยิบเอาของบางสิ่งอย่างออกมา
มันคือกล่องถุงยาง แน่นอนเขารู้นิสัยสันดานของพวกมันอยู่แล้ว
พวกเพลย์บอยชอบเอาคนอื่นเขาไปทั่ว จะมีถุงยางสักกล่องสองกล่องในกระเป๋าก็คงไม่แปลก เขายังรู้อีกด้วยว่ากลุ่มเศษเดนพวกนี้มักจะชวนสาวไม่ซ้ำหน้าไปเจอที่หลังห้องน้ำเป็นประจำ
แต่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขาล่ะ เขาไม่ได้สนใจด้วยซ้ำ
เขาหยิบกล่องถุงยางมาเข้ากระเป๋า
เป็นสัญญาณบอกกล่าวรับงาน
“…”
“พอดี ไอ้ไผ่มันไม่ได้เอาของติดไปด้วย”
“นายช่วยเอาของไปส่งให้มันได้ไหม?”
“ถือว่าช่วย ๆ กัน”
“…”
“ไม่มีปัญหาครับ”
“…”
“ขอบคุณนะ”
หลังจากบอกกล่าวออกปากร้องขอเสร็จสิ้น
มิกก็ยิ้มหัวเราะอารมณ์ดีขั้นสุดรอยยิ้มมุมปากฉีกขึ้น
ก่อนจะก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้องเรียน โดยไม่คิดรอส่งเพื่อนรักลงบันไดแม้แต่น้อย บอกกล่าวตามตรง มันไม่เหมือนกับคำร้องขอจากเพื่อนสู่เพื่อน เหมือนกำลังออกคำสั่งข้าทาสรับใช้มากกว่า
รามนักเรียนหนุ่มร่างสูงที่ออกคำสั่งทราเวียร์ในตอนแรกกล่าวถามพอเห็นอีกฝ่ายเข้าห้อง
“…”
“ใช้มากระวังจะโดนเกลียดเอานะ”
“…”
“แล้วไง”
“ใครสนล่ะ”
“อยากเกลียดก็เกลียดไป”
“…”
“สุดท้ายยังไงมันก็ต้องทำตามคำสั่งของฉันอยู่ดี”
“…”
“หรือไม่จริง?”
รามนิ่งเงียบหากแต่ไม่มีทิ้งรอยยิ้ม
เป็นการบอกกล่าวเห็นด้วยกับถ้อยคำของอีกฝ่าย
แม้จะออกคำสั่งมากมายกับชายหนุ่มผู้มืดมนไปยังไง มันก็ไม่มีท่าทีปฏิเสธ ไม่มีแม้กระทั่งท่วงท่าไม่พอใจออกมาให้เห็น นี่ไม่ใช่ข้ารับใช้ในอุดมคติหรอกเหรอ พวกมันเพียงยิ้มมองหน้ากันและกัน
ก่อนจะเปิดเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาเป็นการรู้กัน
“…”
—
ใช้เวลาไม่นานนัก
ในที่สุดเขาก็มาถึงชั้นล่างสุดของอาคาร
หลงเหลือก็แค่เอากระเป๋าของรามขึ้นไป ซื้อน้ำกับขนมให้มิก และเอากล่องถุงยางไปให้ไผ่ที่นั่งรอคอยอยากจะได้ของจนตัวสั่น ในจำนวนหัวข้อทั้งสามที่ต้องเลือก เขาเลือกหัวข้อสุดท้ายขึ้นก่อน
เนื่องจากเป็นห้อข้อที่จัดการง่ายดายเป็นที่สุด
“…”
หลังจากเขามาถึงจุดหมายปลายทาง
สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวและชายหนุ่มที่กำลังยืนพูดคุยหัวเราะสนุกสนานไปตามอารมณ์โดยไม่มีท่วงท่าสนใจใครคนอื่นแม้แต่น้อย
ยังไงก็ตามฉากภาพเบื้องหน้าที่ปรากฏให้เห็น ทำเอาทราเวียร์พลันรู้สึกแข็งค้างไปในทันที ฝ่ายชายหนุ่มเขารู้จักดีเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องมาทำอะไรแบบนี้ แต่กับหญิงสาวที่อยู่ด้วยกัน
เธอคือ นุช กนกพร แสงส่องสว่าง ทั้งยังเป็นแฟนเก่าของเขาอีกด้วย
“…”
“!!!”
“…”
ดวงตาราบเรียบพลันหวั่นไหว
มือข้างที่้กำกล่องถุงยาง กำแน่นมากจนรอบตัวกล่องเริ่มบิดเบี้ยวตามเรี่ยวแรงที่เพิ่มพูนไปทุกวินาทีที่ผ่านพ้นไป บอกกล่าวตามตรงเป็นเรื่องที่ขำไม่ออกเลยแม้แต้น้อย
ที่เขาต้องเอากล่องถุงยางในมือไปให้มัน
ให้มันเอาไปใช้กับแฟนเก่าของเขา
