บทที่ 731 ปลาหมึกกระทะร้อน หอมเกินไปแล้ว!
ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!
ห้วงมิติแหลกลาญ หนวดยักษ์ของปลาหมึกฉวัดเฉวียนไปทั่ว หวดตรงไปหาหลี่จิ่วเต้า มันเป็นถึงผู้กุมอำนาจดินแดนหนึ่งในแดนบรรพโกลาหล เคยถูกหมิ่นเกียรติปานนี้ที่ไหน?
จิตสังหารของมันพลุ่งพล่าน หมายจะฉีกหลี่จิ่วเต้าเป็นชิ้น ๆ!
ภาพนี้น่ากลัวเหลือคณา ฟ้าดินมืดมัว ดวงตะวันสิ้นแสง แรงกดดันน่าประหวั่นพรั่นพรึงถาโถมฟ้าดิน แม้ว่าพวกลั่วสุ่ยมียอดศาสตราที่คุณชายประทานให้ก็ยังรู้สึกถึงแรงกดดันนั้นนิดหน่อย ลมหายใจเริ่มหนักหน่วง
ปลาหมึกตัวนี้น่าครั่นคร้ามจริง ๆ!
“เป็นสิ่งมีชีวิตขอบเขตไหนกัน!”
ชางเหยาตัวสั่นขวัญผวา ยังดีที่ลั่วสุ่ยและเซี่ยเหยียนอยู่ข้างกายนาง ช่วยบดบังแรงกดดันน่าประหวั่นพรั่นพรึงเช่นนี้ไว้ให้ หากมิใช่เช่นนั้น นางคงต้องตายอยู่ตรงนี้ในอึดใจเดียว!
อีกด้าน หลี่จิ่วเต้ายืนตระหง่านอยู่กลางอากาศ อาภรณ์พลิ้วไสวตามลม เมื่อเผชิญกับการจู่โจมสังหารอันสยดสยองจากปลาหมึก เขามีท่าทีราบเรียบนิ่งเฉย มิได้ลนลานแต่อย่างใด
“เข้ามาเลย!”
ชายหนุ่มหยิบขวดแก้วออกมา จ่อปากขวดไปที่ปลาหมึก แสงสว่างเจิดจ้าพวยพุ่ง ทั้งยังมีกฎระเบียบสูงส่งโลดแล่นตามออกมา!
ปลาหมึกตัวนั้นรู้สึกถึงแรงสูบมหาศาลที่เล็งมาหามัน ร่างมหึมาของมันปลิวไปทางขวดแก้วด้วยแรงสูบนี้!
“ไม่!”
ปลาหมึกคำรามกราดเกรี้ยว เปล่งพลังเต็มที่ พลังโกลาหลท่วมท้นซัดสาดออกมา ทว่าเมื่ออยู่เบื้องหน้าแรงสูบเช่นนี้ การเปล่งพลังของมันไม่มีประโยชน์แต่อย่างใด สุดท้าย ร่างของมันหดเล็กลง ถูกสูบเข้าไปในขวดแก้วนั้น
มันตาค้างไป คิดไม่ถึงเลยสักนิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตอนนี้ล้วนเกินคาดของมันไปไกล มันยังบังอาจกำแหงต่อหน้าหลี่จิ่วเต้าอีกหรือ ช่างรนหาที่ตายเสียจริง!
พลังของขวดแก้วเหนือกว่ามันมากนัก อย่าว่าแต่มันเลย มันคิดว่าแม้กระทั่งผู้มีอำนาจระดับจ้าวแห่งตงชิวก็ไม่ควรค่าแก่การพูดถึงเมื่อต้องอยู่ต่อหน้าขวดแก้วใบนี้!
ไม่สิ!
น่ากลัวว่าแม้แต่บรรพจารย์แห่งแดนอย่างบรรพจารย์ตงชิวก็สู้ไม่ไหว!
“ประเสริฐ!”
หลี่จิ่วเต้าพึงพอใจ เขาได้กินปลาหมึกกระทะร้อนแล้ว!
สิ่งมีชีวิตที่ถูกดูดเข้าไปในขวดแก้วจะถูกพลังในขวดแก้วหลอมละลายกำจัดอย่างรวดเร็ว หลี่จิ่วเต้าไม่คิดจะฆ่าปลาหมึกตัวนี้ เขายังอยากเลี้ยงไว้กินเนื้อสด ๆ!
เขาตั้งจิต พลังหลอมละลายในขวดแก้วหายไป เหลือไว้เพียงพลังพันธนาการ
จากนั้น เขาเหินกลับมาที่รถลาก
“ฮ่า ๆ นี่เป็นอาหารจานโอชะ อร่อยแน่นอน!” หลี่จิ่วเต้าเอ่ยพร้อมแย้มยิ้ม
เขาวางขวดแก้วไว้ด้านหนึ่ง จัดการเหยื่อที่ล่ามาได้ก่อนหน้านี้ต่อ
พวกต้าเต๋อก็จัดเก็บอุปกรณ์ตกปลาให้เรียบร้อย และพากันกลับมาที่รถลาก
ของแบบนี้กินได้หรือ?
ต้าเต๋อคิดในใจ เขารู้สึกว่าเจ้านี่กินไม่ได้ หน้าตาประหลาดเกินไป
ทว่าเขาเชื่อใจคุณชาย คุณชายเอ่ยว่าเป็นอาหารจานโอชะและอร่อยมาก ย่อมต้องอร่อยมากจริง ๆ เขาตั้งตารออาหารโอชะจานนี้
ผ่านไปไม่นาน หลี่จิ่วเต้าจัดการเหยื่อที่ล่ามาเสร็จสิ้น หั่นเนื้อของสัตว์เหล่านั้นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ก่อนจะเริ่มการหมักดอง หลังจากหมักดองแล้วเสร็จ เขาใช้ไม้ยาวเสียบไว้ด้วยกัน
ภายในขวดแก้ว ปลาหมึกสามารถมองเห็นภาพการณ์ด้านนอกได้ชัดเจน
มันตกตะลึงแทบแย่ โมโหกับความโอหังและความโง่เขลาของตนเองเป็นที่สุด!
มันคิดว่ามันมาจากแดนบรรพโกลาหล ซ้ำยังเป็นผู้มีอำนาจเจ้าดินแดนหนึ่ง เมื่อมาอยู่ที่โลกภายนอกย่อมต้องเก่งกล้าไร้เทียมทาน ไม่มีสิ่งมีชีวิตตนใดหยุดยั้งมันได้
นอกจากนี้ มันยังคิดว่าหลี่จิ่วเต้านั้นไร้น้ำยา เพียงแต่หวังพึ่งพลังจากยอดศาสตราในมือเท่านั้น
แต่หลังมันได้เห็นภาพหลี่จิ่วเต้าหั่นเนื้อ ถึงกระจ่างแจ้งว่ามันนั้นโง่เขลาปานใด!
หวังพึ่งพลังจากยอดศาสตราถึงมีฤทธิ์เดชเช่นนี้ที่ไหน พลังของชายผู้นี้อยู่ในระดับไม่อาจวัดไปนานแล้ว!
ทุกท่วงท่าหั่นเนื้อล้วนมีจังหวะแห่งเต๋าสูงส่งไหลเวียนอยู่ แม้กระทั่งตัวมันยังรู้สึกต่ำต้อย จังหวะแห่งเต๋านั้นเหนือกว่าขอบเขตความเข้าใจของมันไปแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย!
และสิ่งเหล่านี้ยังไม่เท่าไร ที่มันรู้สึกหวาดกลัวที่สุดและเหลือเชื่อที่สุดเห็นจะเป็นไม้ที่ใช้เสียบเนื้อ!
ไม้เหล่านั้นมิได้อยู่ในรูปทรงนั้นแต่แรก หากแต่ถูกเหลาด้วยมีดของหลี่จิ่วเต้าทีละแท่ง!
ของพวกนั้นเป็นเพียงกิ่งไม้ธรรมดานะ แต่หลังผ่านมือของหลี่จิ่วเต้า ถูกเหลาจนกลายเป็นแท่งไม้ แม้แต่ตัวมันยังต้องอกสั่นขวัญผวา แท่งไม้เหล่านั้นกลายเป็นยอดศาสตราขอบเขตสูงส่งอย่างสิ้นเชิง มันไม่นึกแคลงใจเลยว่า หากแท่งไม้เหล่านี้กระแทกใส่มัน มันจะถูกแทงทะลุในบัดดล ยับยั้งไม่ได้เลย!
“ท่าน…ท่านผู้นี้เป็นบรรพจารย์เต๋าโกลาหลหรืออย่างไร?!”
มันเอ่ยด้วยหัวใจสั่นสะท้าน
บรรพจารย์เต๋าโกลาหล เป็นตัวตนเหนือทั้งเก้าขั้นแห่งขอบเขตโกลาหลขึ้นไป อยู่ในระดับที่บันดาลทุกอย่างได้ตามใจนึก มองข้ามกฎระเบียบได้ทั้งปวง เป็นบุคคลที่ทำได้ทุกอย่าง!
หลี่จิ่วเต้าเปลี่ยนกิ่งไม้ธรรมดาเป็นยอดศาสตราได้ง่าย ๆ ฝีมือระดับนี้พลันทำให้มันนึกไปถึงบรรพจารย์เต๋าโกลาหล!
นอกจากบรรพจารย์เต๋าโกลาหล มันไม่รู้จริง ๆ ว่าขอบเขตเช่นไรถึงมีฝีมือน่าพรั่นพรึงขนาดที่เนรมิตได้ทุกอย่าง!
ตอนนี้ มันรู้สึกแย่เป็นหนักหนา
หากรู้อย่างนี้แต่แรก ไม่ว่าอย่างไรมันก็คงไม่ออกจากแดนบรรพโกลาหล แม้ว่าการอยู่ในแดนบรรพโกลาหล ต้องมุ่งหน้าไปยังเมืองเก่าแก่เพื่อเข้าร่วมการต่อสู้ กระนั้นก็ยังพอมีหวังอยู่บ้าง
บัดนี้เล่า?
เหลือความหวังที่ไหน!
เมื่ออยู่เบื้องหน้าบรรพจารย์เต๋าโกลาหลเฉกเช่นหลี่จิ่วเต้า มันไม่เหลือความหวังเลยสักนิด อีกฝ่ายเล่นงานมันได้ตามต้องการ
“จบสิ้นแล้ว ข้าคิดว่าได้ก้าวสู่เส้นทางอิสระอันสว่างสดใส หารู้ไม่ ข้านั้นมาหาที่ตายแท้ ๆ…”
ปลาหมึกหลั่งน้ำตาด้วยความช้ำใจในขวดแก้ว
อนิจจา โลกนี้ไม่มียารักษาความเสียใจ ทุกอย่างไม่อาจย้อนคืน มันได้แต่ยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้น
อีกด้าน หลังหลี่จิ่วเต้าเสียบเนื้อย่างเรียบร้อย ก็บอกให้ลั่วสุ่ยไปนำผักสดจากรถลากมาจำนวนหนึ่ง กินแต่เนื้อย่างคงเลี่ยนมาก ให้ดีที่สุด ปิ้งย่างควรกินคู่กับผักสด เช่นนี้จึงจะลดความเลี่ยนได้
“ผักอะไรกัน!”
ปลาหมึกพูดไม่ออกแล้วจริง ๆ ลำพังผักที่ถูกนำออกมาก็มิใช่ของธรรมดา เหนือกว่าสมบัติล้ำค่าทั้งหมดที่มันเคยพบเห็น!
มันเป็นถึงผู้กุมอำนาจแห่งแดนหนึ่งในแดนบรรพโกลาหล เคยพบเห็นสิ่งต่าง ๆ มามาก แม้แต่โอสถสวรรค์โกลาหลซึ่งเลอค่าที่สุดในแดนบรรพโกลาหล มันก็เคยเห็นมาก่อน!
แต่ต่อให้เป็นโอสถสวรรค์โกลาหล ก็ไม่มีทางเทียบกับผักสดเหล่านี้ได้เลย…
และหลังจากนั้น มันก็สะท้านใจได้ไม่พัก และเข้าใจในความน่ากลัวของฝีมือคุณชายได้แจ่มชัดยิ่งขึ้น!
หลังเสร็จสิ้นทุกขั้นตอน หลี่จิ่วเต้ากลับไปอยู่ที่ริมลำธาร เลือกแผ่นหินขึ้นมาหนึ่งแผ่น
ปลาหมึกกระทะร้อน เขาไม่มีกระทะเหล็ก จึงคิดใช้แผ่นหินแทน
อันที่จริง กระทะเหล็กก็แค่สะดวกในการใช้เมื่อครั้งอยู่ที่ดาวเคราะห์สีฟ้าเท่านั้น ถ้าให้เทียบกันจริง ๆ แผ่นหินย่อมดีกว่ากระทะเหล็ก
“มาเถิด เจ้าปลาหมึกน้อย ยืมหนวดเจ้าข้างหนึ่งมาทำปิ้งย่างหน่อย”
หลี่จิ่วเต้าเดินไปตรงขวดแก้ว เคาะสองสามทีแล้วเอ่ยยิ้ม ๆ
“ได้…ได้เลย!”
ยามนี้ปลาหมึกรู้แจ้งแล้วว่าหลี่จิ่วเต้านั้นน่าครั่นคร้ามเพียงใด มันไฉนเลยจะกล้าขัดขืน รีบยื่นหนวดข้างหนึ่งไต่ขึ้นไปตามปากขวด
บัดนี้ พลังที่พันธนาการมันไว้หายไปแล้ว มันสามารถเหินหนีออกจากขวดแก้วได้
ทว่ามันมิกล้า!
บรรพจารย์เต๋าโกลาหลท่านหนึ่งเชียวนะ ให้มันหนีได้อย่างไร ไม่มีทางสำเร็จด้วยซ้ำ! ทำเช่นนั้นรังแต่จะยิ่งทำให้มันต้องอเนจอนาถกว่าเดิม!
หนวดนั้นดูไม่ใหญ่เท่าใดเมื่ออยู่ในขวดแก้ว ขนาดไม่ต่างจากนิ้วมือเท่าไร ทว่าหลังออกมาแล้ว พลันใหญ่ยักษ์ไร้ใดเปรียบขึ้นมา
หลี่จิ่วเต้าหั่นมีดลงไปอย่างรวดเร็ว ตัดลงมาท่อนหนึ่ง ท่อนนี้มีขนาดพอ ๆ กับถังน้ำ พอสำหรับพวกเขาแล้ว
“จะเริ่มปรุงปลาหมึกกระทะร้อนรสโอชะแล้ว!”
เขาเอ่ยยิ้ม ๆ จัดการล้างหนวดท่อนนั้น และหลังล้างเสร็จก็นำไปไว้บนแผ่นหิน
ไฟนั้นก่อไว้นานแล้ว รวมถึงไฟด้านปิ้งย่างก็ด้วย เขาปรุงทั้งสองอย่างพร้อมกันได้ไม่มีปัญหา เวลาเหลือเฟือ ไม่ว่าอย่างไหนก็ปรุงได้เต็มที่
ลั่วสุ่ยน้ำโต๊ะเก้าอี้ ถ้วยชามตะเกียบมาจัดวางไว้เรียบร้อยแล้ว และบัดนี้ พวกเสี่ยวหยาที่ออกไปข้างนอกก็ทยอยกันกลับมาแล้ว
“ครั้งนี้เตือนไว้ก่อนนะว่าห้ามดื่มสุราอีก!”
หลี่จิ่วเต้าชิงเอ่ยขึ้นก่อน
ประสบการณ์จากการดื่มสุราเมื่อครั้งก่อน ๆ เขายังจำได้ติดตา มิกล้าร่วมดื่มกับพวกลั่วสุ่ยอีกแล้ว หากเมาขึ้นมาอีกจริง ๆ ไม่แน่ว่าหนนี้อาจทำอะไรลงไปจริง ๆ ก็ได้!
“ได้…”
“มะ…ไม่ดื่มแล้ว”
ได้ยินคุณชายเอ่ยเช่นนี้ ลั่วสุ่ย หลิงอิน และเซี่ยเหยียนสามคนต่างหน้าแดงก่ำ พวกนางก็จำได้ชัดเจนเช่นกัน หลังจากเมามาสามครั้ง พวกนางทั้งสามต่างขึ้นไปนอนทับบนตัวคุณชาย…
“ดื่มน้ำผลไม้แล้วกัน”
หลี่จิ่วเต้าบอกลั่วสุ่ย “จริง ๆ นำเบียร์ออกมาด้วย”
ลั่วสุ่ยชะงัก ไหนว่าไม่ดื่มสุราแล้วมิใช่หรือ
หลี่จิ่วเต้ามองปุ๊บก็รู้ว่าลั่วสุ่ยคิดอันใดอยู่ เขากล่าว “พวกเจ้าคุมความเมาตัวเองไม่ได้ ข้าคุมได้! เบียร์นั่นข้าจะดื่มเอง”
กินปิ้งย่างแล้วจะไม่ดื่มเบียร์ได้อย่างไร
และเบียร์ก็ไม่ทำให้เกิดอาการเมาค้างมากด้วย เขาคุมตัวเองได้อยู่
“ได้เลย!” ลั่วสุ่ยตอบ ไปนำน้ำผลไม้และเบียร์จากรถลาก
กลิ่นหอมปิ้งย่างค่อย ๆ ขจรขจาย แม้ว่าพวกลั่วสุ่ยมิได้เพิ่งเคยกินครั้งแรก กระนั้นเมื่อได้กลิ่นหอมปิ้งย่างเช่นนี้ ก็ยังกลืนน้ำลายอย่างอดมิได้
ส่วนชางเหยา นางยิ่งดูไม่ได้เข้าไปใหญ่ น้ำลายไหลออกมาตามมุมปาก กลืนกลับเข้าไปไม่ไหวแล้ว อาภรณ์ช่วงอกเปียกชุ่มไปหมด
“หอมเช่นนี้เลยหรือ?!”
ภายในขวดแก้ว ปลาหมึกได้กลิ่นหอมปิ้งย่างเช่นกัน มันอยากจะพุ่งออกไปจากขวดแก้วนี้นัก แล้วขอกินสักไม้!
น่าเสียดาย พลังพันธนาการปรากฏขึ้นใหม่ ผนึกมันไว้ในขวดแก้ว ออกมามิได้
ทว่าไม่นาน กลิ่นหอมอีกอย่างก็กลบกลิ่นหอมปิ้งย่าง กลิ่นหอมจากปลาหมึกกระทะร้อนโชยชายออกมาแล้ว!
“หอมเกินไปแล้ว!”
คราวนี้ แม้แต่พวกลั่วสุ่ยก็คุมตัวเองไม่อยู่ เริ่มมีน้ำลายใสแจ๋วไหลลงมาตามมุมปาก
ด้านชางเหยายิ่งน้ำลายหยด ‘ติ๋ง ๆ’ เข้าไปใหญ่ อาภรณ์ช่วงอกเปียกชื้นทุกตารางนิ้ว!
“เนื้อของข้า…อร่อยได้ขนาดนี้เชียวหรือ?!”
ภายในขวดแก้ว ปลาหมึกได้กลิ่นหอมจากปลาหมึกกระทะร้อนเช่นกัน มันมองหนวดทั้งหลายของตัวเองอย่างอดมิได้
รู้สึกวู่วามขึ้นมาในใจ นึกอยากกินหนวดของตัวเอง!
หอมเกินไปแล้ว มันจะควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว!
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")