บทที่ 751 หากรู้ความจริง เกรงว่าจะต้องร้องไห้จนน้ำตาแห้งเหือด!
“ตกลง”
หลี่จิ่วเต้าแย้มยิ้ม ทว่าเขาก็ไม่ได้แสดงท่าทางตื่นเต้นดีใจอันใดมากนัก
แม้ว่าเขาจะเป็นปุถุชน ไม่เคยฝึกตนมาก่อน แต่ก็ยังอ่านตำรามามาก ทั้งยังชื่นชอบการเล่นหมากล้อมและดื่มชา หัวใจของเขาจึงสงบนิ่งเป็นอย่างมาก ไม่ยึดติดกับสิ่งของเกินควรจนกลายเป็นทุกข์เสียแทน
คนผู้นี้เป็นใครกัน?
เหตุใดจึงแข็งแกร่งเช่นนี้?
สิ่งมีชีวิตอื่น ๆ มองท่าทางสงบนิ่งของหลี่จิ่วเต้าอย่างอดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้
สามารถแลกเปลี่ยน ‘สมบัติ’ ทั้งหมดได้ แต่หลี่จิ่วเต้าผู้นี้ยังคงสงบนิ่ง สิ่งนี้เหนือความคาดหมายของพวกเขาจริง ๆ
หากเปลี่ยนเป็นพวกเขาแล้ว เกรงว่าคงจะตื่นเต้นจนสิ้นสติไปแล้ว!
‘ยังไม่ถูกมองออกใช่หรือไม่!’
บรรพจารย์ฝูมองสีหน้าสงบนิ่งของหลี่จิ่วเต้าแล้วอดคิดขึ้นมาในใจไม่ได้
กล่าวตามตรงแล้ว หลี่จิ่วเต้าไม่ควรจะสงบนิ่งเช่นนี้!
ทว่าเขาก็ปัดความคิดนี้ทิ้งไปอย่างรวดเร็ว
เพราะหลี่จิ่วเต้าเอาเหล่าศาสตราไปจากเขาออกมา
หากถูกมองออก เช่นนั้นแล้วหลี่จิ่วเต้าจะยังนำเอาศาสตราเหล่านี้ออกมาอีกหรือ?
ไม่อย่างแน่นอน!
‘คิดมากเกินไปแล้ว ข้ามีพลังถึงขั้นบรรพจารย์เซียนแล้วจะถูกเขาพบได้อย่างไร? ไม่มีทางเป็นไปได้!’
บรรพจารย์ฝูหัวเราะในใจ รอให้หลี่จิ่วเต้าทำการแลกเปลี่ยน
หลี่จิ่วเต้าหยิบศาสตราที่อยู่กับตัวเขาออกมา จากนั้นก็วางลงบนพื้นเพื่อทำการแลกเปลี่ยน
ปลาหมึกด้านในขวดแก้วเกิดความรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
มันจะสามารถหลุดพ้นและได้อิสรภาพกลับคืนมาหรือไม่!?
สวรรค์!
ในช่วงที่ผ่านมา ตัวมันน่าสังเวชยิ่งนัก ทุกครั้งที่หลี่จิ่วเต้าต้องการกินเนื้อหนวดของมันก็จะถูกตัดบางส่วนของร่างไป และทุกครั้งที่หลี่จิ่วเต้ากิน มันก็อดเกิดความอยากกินเนื้อของตัวเองไม่ได้!
นี่นับเป็นการทรมานซ้ำซ้อนอย่างแท้จริง!
ทุกครั้งล้วนแล้วแต่เป็นช่วงเวลาที่มันทุกข์ทรมานอย่างถึงที่สุด!
มันต้องการจะหนีไปนานแล้ว ทว่าน่าเสียดาย ขวดแก้วที่ขังมันไว้แข็งแกร่งเกินไป มันจึงไม่สามารถหลบหนีไปได้
แต่ตอนนี้หลี่จิ่วเต้าหยิบขวดแก้วออกมา ต้องการจะใช้แลกเปลี่ยน ทำให้มันเห็นถึงความหวังขึ้นมาอย่างไม่ต้องสงสัย
บรรพจารย์ฝูนั้นเป็นเพียงแค่มดตัวจ้อย ยังไม่ได้ก้าวเข้าสู่ขอบเขตโกลาหลเลยเสียด้วยซ้ำ หากมันตกไปอยู่ในมือของบรรพจารย์ฝู ใช้แรงเพียงเล็กน้อยก็สามารถจัดการอีกฝ่ายได้แล้ว การหนีจากไปนับเป็นเรื่องง่ายดายยิ่ง
หลี่จิ่วเต้าหยิบเพียงสิ่งเดียวออกมาแลกเปลี่ยน ไม่ได้นำทั้งหมดออกมา
เขารู้สึกว่าการนำออกมาทั้งหมดไม่ใช่เรื่องดีแต่อย่างใด
“เพียงแค่นี้เถิด”
เขาเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม
สามารถหักห้ามใจให้ไม่แลกเปลี่ยนของทั้งหมดได้!?
ช่างแข็งแกร่งอะไรเช่นนี้！
สิ่งมีชีวิตทั้งหมดเกิดความสนใจในตัวตนของหลี่จิ่วเต้าขึ้นมา นี่มันแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!
หากเป็นพวกเขา จะสามารถอดใจให้ไม่แลกเปลี่ยนของทั้งหมดมาได้อย่างไร? จะต้องแลกเปลี่ยนมาทั้งหมดอย่างแน่นอน! เหล่า ‘สมบัติ’ ทุกชิ้นล้วนเหนือชั้นและไม่ธรรมดาถึงเพียงนี้
“สหาย บัญชาสวรรค์แสดงให้เห็นว่าพวกเรานั้นมีมหาวาสนาต่อกัน การแลกเปลี่ยนจำเป็นต้องแลกทั้งหมด สหายไม่ต้องเกรงใจหรือคิดมากไป โปรดแลกเปลี่ยนทั้งหมดเถิด ถือว่าช่วยเหลือการฝึนตนของข้า”
บรรพจารย์ฝูกล่าวด้วยรอยยิ้ม
เขาจะเต็มใจยอมรับให้เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร เขาต้องการรีดเอาของจากหลี่จิ่วเต้าให้หมดตัว รู้ดีว่าบนร่างของหลี่จิ่วเต้ายังมีของที่ไม่ถูกนำออกมา
“ตกลง”
เมื่อพูดออกมาเช่นนี้แล้ว ชายหนุ่มก็ไม่ได้ยืนกรานอันใด เขาหยิบเหล่าศาสตราทั้งหมดที่เขามีออกมา ทำการแลกเปลี่ยน ‘สมบัติ‘ ทั้งหมดมา
กระทั่งแหวนทองสัมฤทธิ์ที่อยู่บนมือก็ถูกนำออกมาแลกเปลี่ยน เนื่องจากตรงนั้นมีแหวนหยกที่ดูดีกว่าอยู่
และแหวนหยกนั่นก็ดีกว่ามากจริง ๆ หลังจากที่เขารับมันมา เพียงแค่คิดทุกสิ่งที่อยู่ในแหวนทองสัมฤทธิ์ก็หลั่งไหลเข้าไปด้านในแหวนหยกแทน
ด้านในแหวนทองสัมฤทธิ์บรรจุสิ่งของจำนวนมากของเขาเอง เช่นฉิน และพู่กันเป็นต้น
แหวนหยกมันขลับ เกลี้ยงเกลางดงาม ใส่บนนิ้วแล้วให้ความรู้สึกดียิ่งกว่า การแลกเปลี่ยนสิ่งเดิมไปไม่ใช่เรื่องแย่แต่อย่างใด ทั้งยังได้กำไรเป็นอย่างมาก
“ดีดีดี!”
บรรพจารย์ฝูยิ้มกว้าง มีความสุขเป็นอย่างยิ่ง สุดท้ายก็ได้ทำการแลกเปลี่ยนทุกสิ่ง!
เขาเคยเห็นแล้วว่าศาตราเหล่านี้ทรงพลังมากมายเพียงใดในมือของหลี่จิ่วเต้า ความรู้สึก ‘ได้ของที่สูญหายกลับคืนมา’ นั้นยอดเยี่ยมยิ่งนัก!
‘หือ? แลกเปลี่ยนแล้ว?’
‘ไม่มีทาง!’
ลั่วสุ่ย หลิงอิน และคนอื่น ๆ ต่างก็มีสีหน้าแปรเปลี่ยนไปอย่างมาก
พวกนางล้วนแข็งแกร่งเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะญาณสัมผัสที่ล้ำหน้าไปไกล ต่างก็มองกลอุบายของบรรพจารย์ฝูออกตั้งนานแล้ว สิ่งเหล่านี้ที่เรียกว่า ‘สมบัติ’ ล้วนไม่มีสิ่งใดเป็นของจริง!
ทว่าสมบัติที่คุณชายนำออกมานั้น นับได้ว่าเป็นสมบัติที่สะท้านฟ้าอย่างแท้จริง ทว่าคุณชายกลับแลกเปลี่ยนโดยไม่พูดสิ่งใดสักคำ ทั้งยังแลกเปลี่ยนพวกมันทั้งหมด!
สิ่งนี้ทำให้พวกนางไม่เข้าใจอย่างสิ้นเชิง ทั้งยังทุกข์ใจเป็นอย่างยิ่ง!
จะไม่ทุกข์ใจได้เช่นไรกัน!
สมบัติระดับสะท้านฟ้าถูกส่งมอบให้โดยเปล่า ทั้งยังส่งมอบให้กับคนที่ตั้งใจเล่นเล่ห์ พวกนางล้วนทุกข์ใจเป็นอย่างมาก!
ทว่าแม้จะทุกข์ใจ พวกนางก็ยังคงไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดออกมา
ความคิดของคุณชาย พวกนางจะเอาความหาญกล้าจากที่ใดมาก้าวก่าย!
พวกนางย่อมไม่กล้า
‘แลกเปลี่ยนทั้งเช่นนี้เลยหรือ?’
ต้าเต๋อและพวกอ้ายฉานรู้สึกคาดไม่ถึงเช่นกัน อดประหลาดใจขึ้นมาไม่ได้
ความแข็งแกร่งตอนนี้ของพวกเขายังไม่เพียงพอ ไม่สามารถมองทะลุผ่านเล่ห์กลของบรรพจารย์ฝูได้ ทว่าพวกเขาต่างก็กระจ่างแจ้งเป็นอย่างยิ่งในเรื่องที่บรรพจารย์ฝูเป็นเพียงคนตัวจ้อย จะนำไปเทียบกับคุณชายได้อย่างไร?！
แม้ว่าสิ่งของที่บรรพจารย์ฝูนำออกมาจะเหนือชั้นและไม่ธรรมดาเพียงใด แต่ก็ไม่อาจเทียบได้กับสมบัติของคุณชาย
การแลกเปลี่ยนครั้งนี้ นับว่าคุณชายเป็นฝ่ายขาดทุนอย่างมาก!
‘เหตุใดคุณชายจึงแลกเปลี่ยนกัน!’
กิเลนเพลิงร้อนรน ต้องการจะส่งเสียงบอกคุณชายว่าอย่าแลกเปลี่ยน
สิ่งที่เรีกยว่า ‘สมบัติ’ เหล่านั้นล้วนไร้ค่าเป็นอย่างยิ่ง!
การแลกเปลี่ยนเช่นนี้ นับว่าเป็นการมอบกำไรมหาศาลให้กับบรรพจารย์ฝูอย่างไม่ต้องสงสัย!
แต่สุดท้าย มันก็อดกลั้นเอาไว้
กระทั่งมันยังสามารถมองออก แล้วคุณชายจะมองไม่ออกได้อย่างไร
ไร้สาระ เป็นเรื่องที่ไม่มีทางเกิดขึ้น！
‘ดูรอยยิ้มของมันเสียสิ ช่าง…ทำให้ข้าไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก ช่างน่าโมโห!’
กิเลนเพลิงมองรอยยิ้มเบิกบานบนใบหน้าของบรรพจารย์ฝู อดเกิดความอยากถีบไม่ได้จริง ๆ มารดามันเถิด…รอยยิ้มร่าเช่นนั้น แสดงว่ารู้เรื่องที่ตนจะได้กำไรมหาศาลใช่หรือไม่!?
‘ดียิ่งนัก!’
ภายในขวดแก้ว ปลาหมึกที่เห็นว่าบรรพจารย์ฝูรับของทุกอย่างไปแล้วก็แย้มยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
มันตกอยู่ในมือบรรพจารย์ฝูแล้ว คนผู้นี้ไม่มีทางสยบมันเอาไว้อยู่อย่างแน่นอน มันไม่เพียงแต่จะสามารถจัดการกับบรรพจารย์ฝูได้เท่านั้น ยังสามารถได้รับสมบัติเหล่านี้ด้วย
มันล่วงรู้ถึงความแข็งแกร่งของสมบัติเหล่านี้เป็นอย่างดี กระทั่งศาสตราที่แข็งแกร่งที่สุดในแดนบรรพโกลาหล ยังไม่อาจนำมาเปรียบเทียบได้ ช่องว่างที่มีนั้นมากเกินไป
ทว่าเพียงพริบตาต่อมา รอยยิ้มของมันก็พลันแข็งทื่อ!
“นี่คือสัตว์เลี้ยงของสหายใช่หรือไม่? สิ่งนี้อย่าได้แลกเปลี่ยนเลย สหายเก็บเอาไว้เองเถิด”
บรรพจารย์ฝูหยิบขวดขึ้นมาพร้อมพูดกับหลี่จิ่วเต้า
นี่มันสิ่งใดกัน น่าเกลียดเป็นอย่างยิ่ง แค่มองเขาก็รู้สึกคลื่นไส้เสียแล้ว สิ่งนี้เขาไม่ต้องการรับเอาไว้
ขวดแก้วนั้นสยบพลังทั้งหมดของปลาหมึกเอาไว้ ทำให้บรรพจารย์ฝูไม่เห็นความแตกต่างอันใดจากสัตว์ธรรมดา
ไม่เช่นนั้น บรรพจารย์ฝูคงไม่กล้าทิ้งปลาหมึกไปเช่นนี้
‘มารดามันเถิด!’
แน่นอนว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจปลาหมึกไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีแต่อย่างใด
ไม่ง่ายเลยที่มันจะได้เห็นความหวังในการเป็นอิสระเช่นนี้ แต่สุดท้ายกลับพลังทลายลงไป!
บัดซบ!
บรรพจารย์ฝูบ้าบออันใดนี่ อย่าตกมาอยู่ในเงื้อมมือของมันเชียว หากบรรพจารย์ฝูตกอยู่ในกำมือของมัน ต้องถูกมันจับไปปิ้งกินอย่างแน่นอน
“ตกลง”
เดิมที หลี่จิ่วเต้าคิดจะมอบของเพิ่มเติมให้กับบรรพจารย์ฝูบ้าง ตั้งใจจะมอบปลาหมึกให้บรรพจารย์ฝูกิน ทว่าดูจากท่าทางแล้ว อีกฝ่ายคงไม่ชื่นชอบมันเท่าใดนัก
ช่างมันเถิด เช่นนั้นเขาเก็บเอาไว้เองก็ได้
อย่างไรเสียปลาหมึกที่ตัวใหญ่เพียงนี้ก็หาพบได้ไม่ง่าย อีกทั้งเนื้อของมันยังอร่อยเป็นอย่างยิ่ง ตอนที่เขาคิดจะมอบมันให้กับบรรพจารย์ฝู ภายในใจยังอดเกิดความลังเลขึ้นมาเล็กน้อยไม่ได้
สุดท้าย เขาก็นำปลาหมึกออกมาใส่ในขวดหยกที่ตนเองเพิ่งแลกเปลี่ยนมา มองแล้วดูดีกว่าขวดแก้วนัก
‘ขวดหยก นั่นเป็นสิ่งที่ข้าสร้างขึ้นมาจากโคลน!’
บรรพจารย์ฝูมองขวดหยกในมือของหลี่จิ่วเต้า ภายในใจอดเกิดความขบขันไม่ได้
แต่แน่นอนว่า เขาย่อมไม่พูดคำเหล่านี้ออกมาต่อหน้าหลี่จิ่วเต้า
“เอาล่ะ เรื่องทั้งหมดก็จบลงแล้ว หากมีวาสนาพวกเราคงได้พบกันอีกครั้ง!”
เขายิ้ม ก่อนจะออกจากสถานที่แห่งนั้นไป
หลังจากไปได้ไกลแล้ว เขาก็หยุดลง
“ฮ่าฮ่า เจ้าพวกโง่งม ถูกข้าเล่นกลใส่ก็ยังปรบมือให้! หากพวกเจ้ารู้ความจริงแล้วละก็ เกรงว่าจะต้องร้องไห้จนน้ำตาแห้งเหือดเป็นแน่!”
เขาอดหัวเราะออกมายกใหญ่ไม่ได้ ก่อนหยิบสมบัติทั้งหมดที่ได้รับออกมา
“ให้ข้าลองดูเสียว่าสมบัติสะท้านฟ้าเหล่านี้เป็นอย่างไรบ้าง!”
เขากล่าวด้วยรอยยิ้มเริงร่า
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")