นอกจากซางจิงแล้วค่ายอื่นๆก็ต่างกำลังให้ความสนใจอย่างมากกับสงครามของเมืองอันลูเหมือนกัน
โดยเฉพาะเมื่อที่จำนวนลูกผสมทั้งหมดถูกเปิดเผยออกมาทำให้ชูฮันและกองทัพเขี้ยวหมาป่าตกเป็นที่สนใจของผู้คนทั่วทั้งจีนอีกครั้ง
ชนะหรือแพ้…หลายคนต่างคาดเดาผลตัดสินสุดท้ายไว้ในใจ
มีแต่การคาดเดานับไม่ถ้วนเกิดขึ้นมากมายมีเพียงแค่สองค่ายที่ตัดสินใจอย่างมุ่งมั่นอย่างไม่เปลี่ยนแปลง ทั้งสองค่ายมั่นใจว่าชูฮันและเขี้ยวหมาป่าทั้งหมดจะเอาชนะได้
และทั้งสองค่ายนั้นก็คือ…ค่ายหนานตู้และค่ายตวน
”่ท่านพลเอกมั่นใจเหรอคะ?” หลูชูซเวไม่เข้าใจ ในความคิดของเธอนั้นปัญหาที่ชูฮันกำลังเผชิญอยู่ในขณะนี้มันไม่มีทางออกเลย
ตวนเจียงเหว่ยไม่อธิบายอะไรมากเพียงแค่หลุบตามองกริชสีม่วงของตัวเอง “ถึงแม้ทั้งกองทัพเขี้ยวหมาป่าทั้งหมดจะถูกฆ่าตาย แต่ชูฮันจะไม่มีทางตาย”
หลูชูซเวนิ่วหน้าเธอไม่เห็นด้วยกับคำพูดของตวนเจียงเหว่ย หากเป็นเพราะระดับตำแหน่งที่ต่างกันทำให้เธอไม่กล้าจะพูดอะไรไปมากกว่านี้
ตวนเจียงเหว่ยดูเหมือนจะสามารถอ่านใจหลูชูซเวได้มุมปากยกยิ้ม “ในโลกนี้นอกจากท่ามกลางพวกเราทั้งหมด มันยังมีคนที่ทรงพลังอย่างที่เราคาดไม่ถึงซ่อนตัวอยู่โดยที่เราไม่เคยรับรู้ถึงการมีตัวตนของพวกเขา พวกเขาเหมือนกับภูเขาน้ำแข็งที่ซ่อนอยู่ใต้น้ำที่ยิ่งใหญ่แต่มองไม่เห็น”
หลูชูซเวคิดตามคำบอกของตวนเจียงเหว่ย”แต่อะไรคือความเชื่อมโยงระหว่างสิ่งนั้นกับชูฮัน?”
หลูชูซเวนั้นคาดการณ์ถึงการดำรงอยู่ของตระกูลลึกลับมาได้นานแล้วแต่ที่เธอไม่เข้าใจก็คือ…ทำไมจู่ๆตวนเจียงเหว่ยถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาตอนนี้
ตวนเจียงเหว่ยเลือกที่จะไม่พูดความจริงออกมาทั้งหมด”หนึ่งในพลังที่ทรงอำนาจนั้นค่อนข้างสนิทสนมกับชูฮัน”
นัยน์ตาของหลูชูซเวหดวูบเหลือบตามองกริชที่ส่องประกายแสงสีม่วงตรงบั้นเอวของตวนเจียงเหว่ย เธอทำความเข้าใจทั้งสามจุดได้แล้วในทีเดียว
ไม่แปลกใจ!
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมช่วงนี้ตวนเจียงเหว่ยถึงดูผิดปกติและแทบจะสนับสนุนทุกอย่างให้กับเขี้ยวหมาป่าและชูฮัน
แววตาของหลูชูซเวส่องประกายจ้า…คงจะเกี่ยวข้องกับกริชสีม่วงที่ตวนเจียงเหว่ยได้มาสินะ!
——————
ขณะนี้ภายในเขตพื้นที่เมืองอันลูเหอเฟิงนำทัพทหารรวมทั้งหมดสี่พันคนมุ่งหน้าเข้าสู่ป่าลึกพร้อมไล่กำจัดซอมบี้ทั้งหลายที่เจอระหว่างทางจนเกือบจะหมดสิ้น
”แทบจะไม่เหลือแล้ว”เหอเฟิงเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเร่งรีบ “เฉินช่าวเย่ นายพาทีมยิงปืนไปก่อน”
เฉินช่าวเย่ที่กำลังเช็ดปืนอยู่เหลือบมองจากนั้นก็เริ่มรวบรวมทีมของตัวเอง ตอนนี้เขาไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้แล้วเพราะทีมยิงปืนของเขานั้นจะถูกเรียกใช้เมื่อเจอกับซอมบี้ระยะต่ำเท่านั้น ไม่สามารถทำอะไรพวกลูกผสมระยะสูงได้ ยิงไปก็เปลืองลูกกระสุนทิ้งเปล่าๆ”
”เจียงเทียนชิง”เหอเฟิงเรียกชื่ออีก “นายพาทหารที่เป็นมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ทั้งหมดในทีมลาดตระเวน รวมถึงมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ทั้งหมดที่มีไปกับเฉินช่าวเย่รีบตามไปเจอชูฮันก่อน”
”ครับ”เจียงเทียนชิงตอบรับและรีบไปนับจำนวนทหารที่จะสร้างทีมใหม่ขึ้นมาทันที
ในขณะเดียวกันหน้าผากของเหอเฟิงก็กำลังเปียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ เกาช้าวฮุ่ยเดินทางมาแจ้งข่าวเขาได้หลายวันแล้ว และตั้งแต่ที่ชูฮันนำทีมเข้าไปในป่าลึก เขาก็ขาดการติดต่อทุกช่องทางกับทางชูฮันมาเป็นเวลาหลายวันแล้ว
เหอเฟิงไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเรื่องของชูฮันเลยจนกระทั่งเมื่อตอนที่เกาช้าวฮุ่ยมาแจ้งข่าว และได้รู้ถึงจำนวนของลูกผสมที่ถูกเปิดเผย
ทุกอย่างที่เขาคิดว่าไม่ใช่ปัญหากลายเป็นปัญหาใหญ่แล้ว!
ชูฮันมีทหารในมือที่เป็นมนุษย์สายพันธุ์ทั้งหมดสามร้อยคนแม้ว่าจะจริงที่ทีมนี้แข็งแกร่งอย่างมากแต่มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะต่อกรกับศัตรูซึ่งเป็นลูกผสมทั้งหมดกว่าหนึ่งพันห้าร้อยตัว!
ไม่เพียงแค่เหอเฟิงที่เป็นกังวลแต่หลิวยู่ติงเองก็อารมณ์ฉุนเฉียวมาหลายวันแล้ว เพราะต่างรู้ดีว่ามันเป็นปัญหาร้ายแรง ทั้งคู่มีสีหน้าไม่ดีมาหลายวันแล้วและดูเหมือนทุกคนก็พอจะคาดเดาได้ออกจากสีหน้าของทั้งคู่
”%^!&!!”หลิวยู่ติงสบถลั่นด้วยความโกรธจัด เตะก้อนหินตามพื้นอย่างแรงพร้อมตะโกนลั่น “ไอ้พวกซอมบี้ทำไมไม่ดาหน้าออกมาให้หมด? จะคอยสกัดและลอบซุ่มโจมตีอยู่ได้ทำไม พวกมันมีจำนวนทั้งหมดเท่าไหร่กันแน่?”
”ฉันเองก็คิดหนักเรื่องนี้มาเหมือนกัน”เหอเฟิงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นๆ “ตอนที่ชูฮันคิดค้นแผนการนี้ขึ้นมาเขาไม่ได้คำนึงถึงซอมบี้ 300,000 ตัวในพื้นที่ทั้งหมดของเมืองอันลูไปด้วยแน่? ทั้งที่ตลอดหลายวันที่ผ่านเราฆ่าซอมบี้ไปมากกว่า 500,000 ตัวแล้วด้วยซ้ำ ทำไมมันถึงยังมีซอมบี้โผล่ออกมาอยู่เรื่อยๆได้?”
หลิวยู่ติงประหลาดใจเหมือนกัน”นายหมายความว่าซอมบี้ 300,000 ตัวพวกนี้ได้เข้ามาอยู่ในป่านานแล้วโดยที่ไม่มีใครรู้ใช่มั้ย?”
”น่าจะเป็นอย่างนั้น”ทันใดนั้นเหอเฟิงก็รู้ว่ามู๋เย๋กำลังทำให้ตัวเองเหมือนคนโง่ ทำให้เหอเฟิงหงุดหงิดอย่างมาก “ถึงชูฮันจะกลับมาได้ทันเวลา แต่พวกเราห้าร้อยคนก็คงมัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับสงคราม”
”แม่ง!”หลิวยู่ติงสบถอีกครั้ง “งั้นฉันจะฆ่าพวกมันทั้งหมดเอง! สรุปว่าที่นี้มีซอมบี้ทั้งหมดเท่าไหร่กันแน่?!”
”ไม่ว่ายังไงก็ตามเราก็ทำทุกอย่างไปตามขั้นตอนที่ชูฮันวางไว้” เหอเฟิงมองทหารมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ทั้งหมดห้าร้อยคนซึ่งเป็นทีมที่ล่วงหน้ามาก่อน “ฉันหวังว่าคนของเราจะเจอชูฮันที่นั่น”
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมซอมบี้ทั้งหลายในเมืองอันลูถึงได้ดูแปลกกลายเป็นว่ามันคือภาพลวงที่ถูกสร้างมาเพื่อจงใจบีบพวกเขาเอาไว้ให้มาช่วยชูฮันไม่ทัน ในขณะนี้ซอมบี้ในป่ากลับเอาแต่บุกโจมตีอย่างหนักหน่วง
ถ้างั้นกองทัพเขี้ยวหมาป่าคงจะรับศึกหนักแล้วเหอเฟิงทำได้เพียงจัดทหารมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ที่มีฝีมือทั้งหมดที่มีซึ่งก็คือห้าร้อยคนเพื่อรีบตามไปสมทบชูฮัน และทหารที่เหลือก็คอยปักหลักอยู่ที่สนามรบหลักซึ่งก็คือที่นี่
นี่คงเป็นสาเหตุที่ที่ผ่านมาตั้งนานทำไมถึงไม่มีลูกผสมปรากฏตัวขึ้นให้เห็นเป็นเพราะว่าพวกมันมัวแต่วุ่นวายกับการระดมเรียกซอมบี้มาละสิ!
ชั่วจริงๆ!
อย่างไรก็ตามกลอุบายของพวกมันก็ถูกแก้เกมกลับทันทีที่ชูฮันปรากฏตัวขึ้น
ในใจเหอเฟิงรู้สึกกลัวเขาดีใจมากที่ชูฮันกลับมาได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงถูกลูกผสมตลบหลังไปแล้วจริงๆ!
เฉินช่าวเย่และทหารมนุษย์สายพันธุ์ใหม่คนอื่นๆทั้งหมดห้าร้อยคนออกเดินทางทันทีได้เจอและปะทะกับซอมบี้ตลอดทางหากพวกเขาเพียงแค่จัดการเพื่อเปิดทางเท่านั้น ไม่ได้หยุดแวะต่อสู้เพื่อกำจัดพวกมันอย่างจริงจัง เพราะพวกเขามีเป้าหมายที่ชัดเจน
เพื่อไปหาหัวหน้าชูฮัน!
ครั้งนี้เหอเฟิงเลือกใช้มาตรการรุนแรงที่สุดเขาวางแผนที่จะใช้คนที่มีสามพันห้าร้อยคนเพื่อแก้ปัญหาซอมบี้ที่เหลือ โดยทั้งๆที่เขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายังมีซอมบี้เหลืออยู่อีกเท่าไหร่
ขณะเดียวกันเขาเองก็รู้ว่าในท่ามกลางจำนวนคนทั้งสามพันห้าร้อยคนนั้นมีเพียงแค่ส่วนเล็กๆเท่านั้นที่เป็นมนุษย์สายพันธุ์ใหม่แถมส่วนใหญ่ก็เป็นแค่ระยะต่ำ มนุษย์สายพันธุ์ใหม่ระยะสูงนั้นมีเพียงแค่หยิบมือเท่านั้น เพราะที่เหลือทั้งหมดได้ถูกรวบรวมให้เดินทางไปกับเฉินช่าวเย่แล้ว
เหอเฟิงรู้ดีว่ากองทัพเขี้ยวหมาป่าเปรียบเสมือนผู้พิทักษ์สำหรับคนทั่วไปแต่ครั้งนี้สถานการณ์มันย้อนกลับกัน ครั้งนี้ทุกคนจำเป็นต้องนำเพื่อช่วยชูฮัน
เพราะกลุ่มลูกผสมที่เหลือตรงหน้านั้นมีแต่ลูกผสมระยะสูงทั้งนั้น!
————-
บนภูเขาชูฮันนำทั้งสามร้อยคนซุ่มอยู่ในพุ่มไม้สูงใหญ่ บนสีหน้าของทุกคนยังมีความมั่นใจและเชื่อมั่นเต็มเปี่ยมเหมือนเดิมทั้งๆที่มันก็เป็นเวลา 15 วันแล้วตั้งแต่พวกเขาเดินทางออกมาจากที่ตั้งค่ายรบ
และงูยักษ์อย่างเสี่ยวเหอที่ไปส่งเฉินยู่เทียนก็ไม่ได้กลับมาอีกเลยมันคอยเลื้อยเดินขบวนทัพของพวกเขามาตลอดทาง
หลูปิงเซ่อวิเคราะห์ว่าเสี่ยวเหอน่าจะกำลังจำศีลอยู่ตลอดสามวันที่ผ่านมาจึงเป็นสาเหตุที่มันหลบตัวไป
การจากไปของเสี่ยวเหอทำให้กำลังต่อสู้ของทีมอ่อนแอลงไปพอสมควรหากพวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น เพราะหลูปิงเซ่อเองก็ไม่สามารถตามตัวเสี่ยวเหอกลับมาได้เหมือนกัน
แต่เป็นเพราะว่าขณะนี้ทีมพวกเขาไม่มีเสี่ยวเหอดังนั้นกองทัพงูมหาศาลจึงไม่ได้ตามติดพวกเขาอีกต่อไปซึ่งมันส่งผลให้ทหารทั้งหลายขาดผู้ช่วยที่คอยแผ่อำนาจไม่ให้สัตว์ป่าโจมตีพวกเขาในป่าลึก
โดยเฉพาะเมื่อที่จำนวนลูกผสมทั้งหมดถูกเปิดเผยออกมาทำให้ชูฮันและกองทัพเขี้ยวหมาป่าตกเป็นที่สนใจของผู้คนทั่วทั้งจีนอีกครั้ง
ชนะหรือแพ้…หลายคนต่างคาดเดาผลตัดสินสุดท้ายไว้ในใจ
มีแต่การคาดเดานับไม่ถ้วนเกิดขึ้นมากมายมีเพียงแค่สองค่ายที่ตัดสินใจอย่างมุ่งมั่นอย่างไม่เปลี่ยนแปลง ทั้งสองค่ายมั่นใจว่าชูฮันและเขี้ยวหมาป่าทั้งหมดจะเอาชนะได้
และทั้งสองค่ายนั้นก็คือ…ค่ายหนานตู้และค่ายตวน
”่ท่านพลเอกมั่นใจเหรอคะ?” หลูชูซเวไม่เข้าใจ ในความคิดของเธอนั้นปัญหาที่ชูฮันกำลังเผชิญอยู่ในขณะนี้มันไม่มีทางออกเลย
ตวนเจียงเหว่ยไม่อธิบายอะไรมากเพียงแค่หลุบตามองกริชสีม่วงของตัวเอง “ถึงแม้ทั้งกองทัพเขี้ยวหมาป่าทั้งหมดจะถูกฆ่าตาย แต่ชูฮันจะไม่มีทางตาย”
หลูชูซเวนิ่วหน้าเธอไม่เห็นด้วยกับคำพูดของตวนเจียงเหว่ย หากเป็นเพราะระดับตำแหน่งที่ต่างกันทำให้เธอไม่กล้าจะพูดอะไรไปมากกว่านี้
ตวนเจียงเหว่ยดูเหมือนจะสามารถอ่านใจหลูชูซเวได้มุมปากยกยิ้ม “ในโลกนี้นอกจากท่ามกลางพวกเราทั้งหมด มันยังมีคนที่ทรงพลังอย่างที่เราคาดไม่ถึงซ่อนตัวอยู่โดยที่เราไม่เคยรับรู้ถึงการมีตัวตนของพวกเขา พวกเขาเหมือนกับภูเขาน้ำแข็งที่ซ่อนอยู่ใต้น้ำที่ยิ่งใหญ่แต่มองไม่เห็น”
หลูชูซเวคิดตามคำบอกของตวนเจียงเหว่ย”แต่อะไรคือความเชื่อมโยงระหว่างสิ่งนั้นกับชูฮัน?”
หลูชูซเวนั้นคาดการณ์ถึงการดำรงอยู่ของตระกูลลึกลับมาได้นานแล้วแต่ที่เธอไม่เข้าใจก็คือ…ทำไมจู่ๆตวนเจียงเหว่ยถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาตอนนี้
ตวนเจียงเหว่ยเลือกที่จะไม่พูดความจริงออกมาทั้งหมด”หนึ่งในพลังที่ทรงอำนาจนั้นค่อนข้างสนิทสนมกับชูฮัน”
นัยน์ตาของหลูชูซเวหดวูบเหลือบตามองกริชที่ส่องประกายแสงสีม่วงตรงบั้นเอวของตวนเจียงเหว่ย เธอทำความเข้าใจทั้งสามจุดได้แล้วในทีเดียว
ไม่แปลกใจ!
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมช่วงนี้ตวนเจียงเหว่ยถึงดูผิดปกติและแทบจะสนับสนุนทุกอย่างให้กับเขี้ยวหมาป่าและชูฮัน
แววตาของหลูชูซเวส่องประกายจ้า…คงจะเกี่ยวข้องกับกริชสีม่วงที่ตวนเจียงเหว่ยได้มาสินะ!
——————
ขณะนี้ภายในเขตพื้นที่เมืองอันลูเหอเฟิงนำทัพทหารรวมทั้งหมดสี่พันคนมุ่งหน้าเข้าสู่ป่าลึกพร้อมไล่กำจัดซอมบี้ทั้งหลายที่เจอระหว่างทางจนเกือบจะหมดสิ้น
”แทบจะไม่เหลือแล้ว”เหอเฟิงเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเร่งรีบ “เฉินช่าวเย่ นายพาทีมยิงปืนไปก่อน”
เฉินช่าวเย่ที่กำลังเช็ดปืนอยู่เหลือบมองจากนั้นก็เริ่มรวบรวมทีมของตัวเอง ตอนนี้เขาไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้แล้วเพราะทีมยิงปืนของเขานั้นจะถูกเรียกใช้เมื่อเจอกับซอมบี้ระยะต่ำเท่านั้น ไม่สามารถทำอะไรพวกลูกผสมระยะสูงได้ ยิงไปก็เปลืองลูกกระสุนทิ้งเปล่าๆ”
”เจียงเทียนชิง”เหอเฟิงเรียกชื่ออีก “นายพาทหารที่เป็นมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ทั้งหมดในทีมลาดตระเวน รวมถึงมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ทั้งหมดที่มีไปกับเฉินช่าวเย่รีบตามไปเจอชูฮันก่อน”
”ครับ”เจียงเทียนชิงตอบรับและรีบไปนับจำนวนทหารที่จะสร้างทีมใหม่ขึ้นมาทันที
ในขณะเดียวกันหน้าผากของเหอเฟิงก็กำลังเปียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ เกาช้าวฮุ่ยเดินทางมาแจ้งข่าวเขาได้หลายวันแล้ว และตั้งแต่ที่ชูฮันนำทีมเข้าไปในป่าลึก เขาก็ขาดการติดต่อทุกช่องทางกับทางชูฮันมาเป็นเวลาหลายวันแล้ว
เหอเฟิงไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเรื่องของชูฮันเลยจนกระทั่งเมื่อตอนที่เกาช้าวฮุ่ยมาแจ้งข่าว และได้รู้ถึงจำนวนของลูกผสมที่ถูกเปิดเผย
ทุกอย่างที่เขาคิดว่าไม่ใช่ปัญหากลายเป็นปัญหาใหญ่แล้ว!
ชูฮันมีทหารในมือที่เป็นมนุษย์สายพันธุ์ทั้งหมดสามร้อยคนแม้ว่าจะจริงที่ทีมนี้แข็งแกร่งอย่างมากแต่มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะต่อกรกับศัตรูซึ่งเป็นลูกผสมทั้งหมดกว่าหนึ่งพันห้าร้อยตัว!
ไม่เพียงแค่เหอเฟิงที่เป็นกังวลแต่หลิวยู่ติงเองก็อารมณ์ฉุนเฉียวมาหลายวันแล้ว เพราะต่างรู้ดีว่ามันเป็นปัญหาร้ายแรง ทั้งคู่มีสีหน้าไม่ดีมาหลายวันแล้วและดูเหมือนทุกคนก็พอจะคาดเดาได้ออกจากสีหน้าของทั้งคู่
”%^!&!!”หลิวยู่ติงสบถลั่นด้วยความโกรธจัด เตะก้อนหินตามพื้นอย่างแรงพร้อมตะโกนลั่น “ไอ้พวกซอมบี้ทำไมไม่ดาหน้าออกมาให้หมด? จะคอยสกัดและลอบซุ่มโจมตีอยู่ได้ทำไม พวกมันมีจำนวนทั้งหมดเท่าไหร่กันแน่?”
”ฉันเองก็คิดหนักเรื่องนี้มาเหมือนกัน”เหอเฟิงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นๆ “ตอนที่ชูฮันคิดค้นแผนการนี้ขึ้นมาเขาไม่ได้คำนึงถึงซอมบี้ 300,000 ตัวในพื้นที่ทั้งหมดของเมืองอันลูไปด้วยแน่? ทั้งที่ตลอดหลายวันที่ผ่านเราฆ่าซอมบี้ไปมากกว่า 500,000 ตัวแล้วด้วยซ้ำ ทำไมมันถึงยังมีซอมบี้โผล่ออกมาอยู่เรื่อยๆได้?”
หลิวยู่ติงประหลาดใจเหมือนกัน”นายหมายความว่าซอมบี้ 300,000 ตัวพวกนี้ได้เข้ามาอยู่ในป่านานแล้วโดยที่ไม่มีใครรู้ใช่มั้ย?”
”น่าจะเป็นอย่างนั้น”ทันใดนั้นเหอเฟิงก็รู้ว่ามู๋เย๋กำลังทำให้ตัวเองเหมือนคนโง่ ทำให้เหอเฟิงหงุดหงิดอย่างมาก “ถึงชูฮันจะกลับมาได้ทันเวลา แต่พวกเราห้าร้อยคนก็คงมัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับสงคราม”
”แม่ง!”หลิวยู่ติงสบถอีกครั้ง “งั้นฉันจะฆ่าพวกมันทั้งหมดเอง! สรุปว่าที่นี้มีซอมบี้ทั้งหมดเท่าไหร่กันแน่?!”
”ไม่ว่ายังไงก็ตามเราก็ทำทุกอย่างไปตามขั้นตอนที่ชูฮันวางไว้” เหอเฟิงมองทหารมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ทั้งหมดห้าร้อยคนซึ่งเป็นทีมที่ล่วงหน้ามาก่อน “ฉันหวังว่าคนของเราจะเจอชูฮันที่นั่น”
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมซอมบี้ทั้งหลายในเมืองอันลูถึงได้ดูแปลกกลายเป็นว่ามันคือภาพลวงที่ถูกสร้างมาเพื่อจงใจบีบพวกเขาเอาไว้ให้มาช่วยชูฮันไม่ทัน ในขณะนี้ซอมบี้ในป่ากลับเอาแต่บุกโจมตีอย่างหนักหน่วง
ถ้างั้นกองทัพเขี้ยวหมาป่าคงจะรับศึกหนักแล้วเหอเฟิงทำได้เพียงจัดทหารมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ที่มีฝีมือทั้งหมดที่มีซึ่งก็คือห้าร้อยคนเพื่อรีบตามไปสมทบชูฮัน และทหารที่เหลือก็คอยปักหลักอยู่ที่สนามรบหลักซึ่งก็คือที่นี่
นี่คงเป็นสาเหตุที่ที่ผ่านมาตั้งนานทำไมถึงไม่มีลูกผสมปรากฏตัวขึ้นให้เห็นเป็นเพราะว่าพวกมันมัวแต่วุ่นวายกับการระดมเรียกซอมบี้มาละสิ!
ชั่วจริงๆ!
อย่างไรก็ตามกลอุบายของพวกมันก็ถูกแก้เกมกลับทันทีที่ชูฮันปรากฏตัวขึ้น
ในใจเหอเฟิงรู้สึกกลัวเขาดีใจมากที่ชูฮันกลับมาได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงถูกลูกผสมตลบหลังไปแล้วจริงๆ!
เฉินช่าวเย่และทหารมนุษย์สายพันธุ์ใหม่คนอื่นๆทั้งหมดห้าร้อยคนออกเดินทางทันทีได้เจอและปะทะกับซอมบี้ตลอดทางหากพวกเขาเพียงแค่จัดการเพื่อเปิดทางเท่านั้น ไม่ได้หยุดแวะต่อสู้เพื่อกำจัดพวกมันอย่างจริงจัง เพราะพวกเขามีเป้าหมายที่ชัดเจน
เพื่อไปหาหัวหน้าชูฮัน!
ครั้งนี้เหอเฟิงเลือกใช้มาตรการรุนแรงที่สุดเขาวางแผนที่จะใช้คนที่มีสามพันห้าร้อยคนเพื่อแก้ปัญหาซอมบี้ที่เหลือ โดยทั้งๆที่เขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายังมีซอมบี้เหลืออยู่อีกเท่าไหร่
ขณะเดียวกันเขาเองก็รู้ว่าในท่ามกลางจำนวนคนทั้งสามพันห้าร้อยคนนั้นมีเพียงแค่ส่วนเล็กๆเท่านั้นที่เป็นมนุษย์สายพันธุ์ใหม่แถมส่วนใหญ่ก็เป็นแค่ระยะต่ำ มนุษย์สายพันธุ์ใหม่ระยะสูงนั้นมีเพียงแค่หยิบมือเท่านั้น เพราะที่เหลือทั้งหมดได้ถูกรวบรวมให้เดินทางไปกับเฉินช่าวเย่แล้ว
เหอเฟิงรู้ดีว่ากองทัพเขี้ยวหมาป่าเปรียบเสมือนผู้พิทักษ์สำหรับคนทั่วไปแต่ครั้งนี้สถานการณ์มันย้อนกลับกัน ครั้งนี้ทุกคนจำเป็นต้องนำเพื่อช่วยชูฮัน
เพราะกลุ่มลูกผสมที่เหลือตรงหน้านั้นมีแต่ลูกผสมระยะสูงทั้งนั้น!
————-
บนภูเขาชูฮันนำทั้งสามร้อยคนซุ่มอยู่ในพุ่มไม้สูงใหญ่ บนสีหน้าของทุกคนยังมีความมั่นใจและเชื่อมั่นเต็มเปี่ยมเหมือนเดิมทั้งๆที่มันก็เป็นเวลา 15 วันแล้วตั้งแต่พวกเขาเดินทางออกมาจากที่ตั้งค่ายรบ
และงูยักษ์อย่างเสี่ยวเหอที่ไปส่งเฉินยู่เทียนก็ไม่ได้กลับมาอีกเลยมันคอยเลื้อยเดินขบวนทัพของพวกเขามาตลอดทาง
หลูปิงเซ่อวิเคราะห์ว่าเสี่ยวเหอน่าจะกำลังจำศีลอยู่ตลอดสามวันที่ผ่านมาจึงเป็นสาเหตุที่มันหลบตัวไป
การจากไปของเสี่ยวเหอทำให้กำลังต่อสู้ของทีมอ่อนแอลงไปพอสมควรหากพวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น เพราะหลูปิงเซ่อเองก็ไม่สามารถตามตัวเสี่ยวเหอกลับมาได้เหมือนกัน
แต่เป็นเพราะว่าขณะนี้ทีมพวกเขาไม่มีเสี่ยวเหอดังนั้นกองทัพงูมหาศาลจึงไม่ได้ตามติดพวกเขาอีกต่อไปซึ่งมันส่งผลให้ทหารทั้งหลายขาดผู้ช่วยที่คอยแผ่อำนาจไม่ให้สัตว์ป่าโจมตีพวกเขาในป่าลึก
