เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包] – บทที่ 1057 ตื่นเต้น

บทที่ 1057 ตื่นเต้น

บทที่ 1057 ตื่นเต้น

จูหลานฮวาคาดว่าคืนนี้คงนอนไม่หลับ

แต่พอมาถึงบ้านเซี่ยหนาน เธอเหนื่อยมากจนรอลูกนวดให้ไม่ไหวและผล็อยหลับไป

ค่ำคืนนี้มีฝันอันแสนหวาน

เช้าวันต่อมามีอาการเหนื่อยนิดหน่อย แต่พอคิดว่าจะได้ตื่นมาหาเงินก็ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก!

เซี่ยหนานซื้ออาหารเช้ามาให้ มีน้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋

เดิมทีจูหลานฮวาไม่อยากกิน แต่เซี่ยหนานบอกวันนี้คงยุ่งอีกเช่นเคยและอาจไม่มีเวลากินข้าวเลยก็ได้

หากไม่ได้ทำงานก็ไม่ได้เงิน สุดท้ายเธอจึงสงบสติได้และกินข้าวทันที

หลังจากกินเสร็จ คุณย่าซูรีบกลับร้าน ซูเสี่ยวเฉ่าจะกลับไปเหมือนกันเลยพาไปส่งท่านเสียเลย

ระหว่างทางจูหลานฮวามองตู้โทรศัพท์ ก่อนนึกได้ว่ายังไม่ได้บอกข่าวดีกับสามีเลยจึงเดินไปโทรหา

ฝ่ายซูฉางจิ่วมักจะประจำอยู่ที่กลุ่มคณะกรรมการหมู่บ้าน

สายนี้ต่อตรงถึงตัวเขา

พอได้ยินเสียงภรรยายังนึกอยู่ว่ายอมเสียเงินโทรหากันเลยหรือ? ไหนบอกค่าโทรมันแพงไม่ใช่หรือไง?

ตอนได้ยินจำนวนรายได้สุทธิวันแรกเกือบร้อยหยวน หูโทรศัพท์ถึงกับส่งเสียงหวีดแล้วร่วงกระแทกโต๊ะ

เมื่อคืนนอนหลับไม่สนิทแน่ ๆ ถึงหูแว่วเนี่ย

หนึ่งร้อยหยวนต่อวันจะเป็นไปได้ยังไง?

เสี่ยวเฉ่าเรียนมหาวิทยาลัยมาตั้งกี่ปี ดูเงินเดือนลูกซิ เพิ่งจะเท่าไรเอง?

พอได้ยินคำยืนกรานอีกครั้งเขาเริ่มคิดไปอีกทางหนึ่งแทน

ภรรยาเขาคิดผิดหรือเปล่า

รายได้จะไปเยอะได้ยังไง?

หาเงินในเมืองหลวงง่ายขนาดนั้นเชียว?

[ยายแก่ คิดผิดหรือเปล่า ไม่ว่าฉันจะนึกยังไงก็เป็นไปไม่ได้ทั้งนั้น!]

“มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้? ลูกค้าเยอะจริง ๆ นะ พ่อเสี่ยวเฉ่าเอ๊ย ฉันว่าคุณลาออกมาช่วยงานฉันเถอะ ลูกค้าเยอะมากฉันทำไม่ไหวจริง ๆ!”

ซูฉางจิ่วลังเล เขาลาออกแน่นอน แต่ไม่ใช่ตอนนี้

ทำงานนี้มาตั้งนานนม มาให้พูดลาออกใครจะกล้า?

จูหลานฮวาไม่อยากเสียค่าโทรศัพท์เพิ่มจึงรีบพูดรีบวาง

ก่อนเข้าร้านเธอแวะบ้านเช่า หยิบบัตรประจำตัวประชาชนและตรงไปเปิดบัญชีที่ธนาคาร

เธอมีเงินในมือเยอะมาก ถึงจะเป็นเงินเหมา แต่ปึกหนาเลยนะ

ฝากธนาคารไว้ดีกว่าจะได้สบายใจ

เธอเช่าบ้านใกล้ ๆ มหาวิทยาลัย ค่าเช่าเดือนละสิบห้าหยวนถือว่าถูกมาก

พื้นที่ประมาณสิบเจ็ดตารางเมตร อนาคตถ้าสามีจะมาก็อยู่ด้วยกันได้

นึกเสียใจ ทำไมก่อนหน้านี้ไม่คิดให้ไว ๆ กว่านี้นะ?

คนเฒ่าคนแก่ชอบพูดว่า ‘คนย้ายรอด ต้นไม้ย้ายตาย’*[1] ดูแววท่าจะจริง!

ส่วนหลานสาวอย่างเสี่ยวเถียนพ่วงด้วยตำแหน่งนักศึกษาดีเด่น เจ้าตัวไม่ได้มาเยี่ยมร้านเลย ปล่อยให้สองหนุ่มจัดการหมด

เธอคิดว่าเด็กคนนั้นใจกว้างมากเลยนะ ไม่กลัวโดนหลอกหรือไงก็ไม่รู้

ที่จริงไม่จำเป็นต้องห่วงหรอก

เพราะเสี่ยวเถียนจำหน่ายผลิตภัณฑ์กึ่งสำเร็จรูป น้ำหนัก ราคา มีให้หมดแล้ว

ต่อให้ทั้งสองคนคิดจะทำอะไรคงทำไม่ได้มากหรอก

ส่วนจูหลานฮวาได้จ้างผู้หญิงวัยกลางคนมาช่วยอีกแรง รวมกับคนก่อนหน้านั้นด้วย

ทั้งสามยุ่งจนหัวหมุน

ผลลัพธ์ตรงข้ามกับความคาดหวังเสี่ยวเถียนโดยสิ้นเชิง ต่อให้ผ่านไปสิบวันหมาล่าทั่งก็ยังขายดีเหมือนเดิม

เจ้าของแผงในเมืองอาหารว่างแห่งนี้มีแต่คนเก่ง ๆ ทั้งนั้น ฝีมือการทำอาหารดีเลิศ

ด้วยคุณสมบัติตรงนั้นทำให้ชื่อเสียงของร้านดีขึ้นเรื่อย ๆ

อย่าว่าแต่หมาล่าทั่งเลย ขนาดร้านซูอาหารตุ๋นของเสี่ยวเถียนยังขายดี

วันเวลาอันวุ่นวายผ่านไปอย่างรวดเร็ว

พริบตาเดียวก็หนึ่งเดือนแล้ว

ตอนเย็นจูหลานฮวากลับบ้านเช่าแล้วนับรายได้ของเดือนนี้

เธอได้วิธีการคิดมาจากร้านเสี่ยวเถียน และเห็นว่าเป็นวิธีที่ดีจึงจดไว้ทุกวัน

แค่เดี๋ยวเดียวก็มีสมุดเป็นตั้ง

มือพลิกดูทีละหน้า พลันรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ

ธุรกิจมั่นคงมาก รายได้ระหว่างสัปดาห์อยู่ที่หกสิบหยวนโดยประมาณ สูงสุดราว ๆ แปดสิบหยวน

ลูกจ้างทั้งสองที่จ้างมาช่วย เธอจ่ายเงินเดือนเดือนละห้าสิบห้าหยวน รวมเป็นหนึ่งร้อยสิบหยวน

ค่าเช่าแผงตกเดือนละหกสิบหยวน บวกค่าทำความสะอาดสิบสองหยวนต่อเดือนรวมเป็นเจ็ดสิบสองหยวน

ค่าน้ำและค่าไฟฟ้าเดือนนี้ใช้ไม่ถึงสิบแปดหยวน

รวมรายได้ทั้งหมดคือหนึ่งพันเก้าร้อยยี่สิบสามหยวน หักค่าใช้จ่ายประจำรายเดือนหนึ่งร้อยเก้าสิบหยวน มีเงินเหลือพันเจ็ดกว่า ๆ

พันเจ็ดเลยนะ นี่คือรายได้ต่อเดือนเลย

ถ้าเป็นเดือนที่แล้วคงไม่กล้าฝันด้วยซ้ำ

เงินในบัญชีตอนนี้มีเยอะมาก

จูหลานฮวาถือสมุดบัญชีไว้ในอ้อมแขน หลั่งน้ำตาด้วยความดีใจ

ไม่แปลกใจที่หลาย ๆ คนเดินทางมาอยู่ที่นี่

ไว้กลับไปคุยกับตาแก่แล้วกัน บอกให้เขามาช่วยทำงาน

เป็นผู้ใหญ่บ้านมันเหนื่อยนะ บางครั้งโดนข่มเหงทำอะไรก็ไม่ได้

ทำธุรกิจของตัวเองดีกว่า ตอนนี้ยังอายุน้อยอยู่ได้อีกสิบปีเลย

ถ้ามีรายได้มากกว่าหนึ่งหมื่นหยวนต่อปี สิบปีจะมีเงินแสน และกลับไปบ้านอย่างรุ่งโรจน์เลยนะ!

ฝ่ายเสี่ยวเถียนกำลังทำบัญชีเช่นกัน

กำไรสุทธิของร้านซูอาหารตุ๋นเดือนนี้ทะลุสองพันหยวน

และบัญชีแสดงให้เห็นว่าธุรกิจของเธอยังขายดีขึ้นเรื่อย ๆ

เดือนหน้าอาจสูงกว่านี้อีก

เธอจำข้อตกลงที่คุยกับพวกผู้อำนวยการเหลยไว้ได้ว่าจะมอบกำไรสามเปอร์เซ็นต์ให้กับทีมวิจัย

เธอคำนวณและหยิบเงินออกมาเจ็ดสิบหยวน

อันที่จริงร้านของเธอขายรสเป็ดเสียส่วนใหญ่ มีรสดั้งเดิมอื่น ๆ ด้วยนะ แต่ไม่ได้จะนับในตอนนี้น่ะ

เธอคิดให้เพื่อนคนเดียวเลย

เย็นวันนั้น ขณะที่คนอื่น ๆ กำลังทำงานของตัวเอง เสี่ยวเถียนนั่งกินข้าวเย็นกับต่งเยี่ยนอัน ระหว่างนั้นก็หยิบเงินเจ็ดสิบหยวนออกมาให้อีกฝ่าย

หญิงสาวตกใจมาก

“นี่เป็นกำไรสามเปอร์เซ็นต์ของเธอนะ เดือนนี้ร้านฉันทำกำไรได้สองพันกว่า ๆ แล้วก็คิดจากเปอร์เซ็นต์ที่คุยกันไว้ เท่ากับเจ็ดสิบหยวนพอดี”

ต่งเยี่ยนอันไม่ได้สนใจเท่าไร

“ไหนเราคุยกันว่าให้ดูแลเหมือนพนักงานเลยน่ะ?”

เธอรับไว้ไม่ได้หรอก

“ถ้าอนาคตทีมวิจัยพัฒนาสูตรอาหารออกมาขายตลาดได้อีกก็จะได้รับรางวัลตามมาตรฐานแบบนี้เลย”

พอได้ยินเช่นนั้นเจ้าตัวก็ไม่ปฏิเสธอีก ก่อนเก็บธนบัตรทั้งสิบใบใส่กระเป๋าแล้วติดกระดุมปิด

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะรับไว้แล้วกัน เริ่มเก็บเงินตอนนี้เลย เรียนจบจะได้หางานได้ง่าย ๆ หน่อย”

เสี่ยวเถียนหัวเราะลั่น

[1] คนย้ายรอด ต้นไม้ย้ายตาย เปรียบว่าคนเราเวลาย้ายถิ่นที่อยู่เราสามารถปรับตัวได้ แต่ต้นไม้ถ้าย้ายแล้วก็ไม่แน่ว่าจะปรับกับสภาพแวดล้อมได้หรือเปล่า