เก้าพี่น้องเลี้ยงซาลาเปาสุดแสบ [九个哥哥团宠小甜包] – บทที่ 1107 โดนสบประมาท

บทที่ 1107 โดนสบประมาท

บทที่ 1107 โดนสบประมาท

แม้เบื้องหน้าตอบยอมรับแต่ใจคิดต่าง เขาตั้งใจว่ากลับไปจะลองไปหาซูซื่อเลี่ยงและผู้อำนวยการอวี๋ดู

โรงงานใหญ่โตขนาดนี้ปล่อยให้เด็กมาวิ่งเล่นได้ยังไง?

แล้วดูเจ้าต้วนหงหย่วนมันสิ ทำไมถึงได้เลื่อนตำแหน่งโดยไม่ผ่านหัวหน้าอย่างเขาเลย?

“ผู้อำนวยการอวี๋ ตอนนี้โรงงานเราเป็นแค่โรงงานธรรมดา ๆ แห่งหนึ่ง และในอนาคตจะพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้น หากไม่เรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ก็คงไปจุดนั้นไม่ได้หรอกนะคะ ให้คนใหม่ ๆ ที่เขาเก่งกว่า เรียนมาสูงกว่าทำแทนเอาไหมล่ะ?”

อวี๋กวางฮุยสะท้าน

แม้น้ำเสียงของเธอจะสงบ แต่มันอาจเกิดขึ้นในอนาคตก็ได้

โรงงานที่ลี่เฉิงเป็นโรงงานที่แตกสาขาออกมา หากอนาคตมีเพิ่มอีกหลายแห่งหลู่เซียงเซียงอาจจะมีสาขาใหญ่ก็ได้ ถ้าพวกเราผู้อาวุโสย้ายไปที่นั่นไม่ได้ อาจจะต้องไปเป็นลูกน้องเขานะ

เจ้านายไม่ได้ให้เราเข้าการฝึกอบรมเท่านั้น แต่ยังบอกให้เรียนรู้ด้วย!

เด็กคนนี้เก่งกว่าที่คิดไว้มาก

คนในลี่เฉิงคิดว่าตัวเองอยู่ในเขตพัฒนาแล้วจึงดูถูกคนพื้นที่อื่น ๆ มาวันนี้ได้เห็นแล้วว่ามันต่างไปจากที่เราจินตนาการไว้

อย่างน้อยก็เจ้านายคนนี้คนหนึ่งแล้ว

“ท่านคิดได้รอบคอบมากครับ ผมเข้าใจแล้ว!” อวี๋กวางฮุยมองเธอด้วยสายตาที่เคารพมากขึ้น

ถึงจะไม่ได้แสดงความดูถูกออกมาตรง ๆ ก็เถอะ ก็ตอนนั้นไม่นึกว่าเธอจะเก่งขนาดนี้ไง

ไม่คิดเลยว่าจะทำให้เขาประทับใจได้

คนอื่น ๆ อาจไม่รู้ชัด แต่คงรู้สึกกันบ้างละ

ในเมื่อจัดการเสร็จแล้ว ซูเสี่ยวเถียนย่อมไม่พูดพร่ำทำเพลง

พร้อมจัดประชุมกันทันที

อวี๋กวางฮุยสั่งอาหารด้วยตัวเอง ตอนที่เจ้านายอยู่เมืองหลวงคงหากินอาหารทะเลสด ๆ ยาก เลยสั่งของเฉพาะในท้องถิ่นมาให้

อาหารถูกนำเสิร์ฟทีละจานด้วยความประณีต

อาหารทะเลที่มีเปลือกรสชาติจะอร่อยมาก ถ้าไม่รู้วิธีกินคงน่าอายไม่น้อย

อี้เทียนเลี่ยงและเซี่ยงอิงมองอาหารซึ่งเป็นวัตถุดิบจากทะเลด้วยรอยยิ้ม

ได้ยินว่าเมืองหลวงหากินสด ๆ ยากมาก

ให้สาวน้อยต่างถิ่นได้ชมเป็นบุญตาหน่อย จะได้เพิ่มพูนความรู้และรู้เรื่องการพัฒนาของเมืองชายฝั่งแบบเราคงจะดีที่สุด

ในฐานะเมืองชายฝั่ง ทำไมต้องมาเรียนรู้ภาษากลางล้าสมัยที่พวกต่างถิ่นมันพูดกันด้วย?

หลังจากซูเสี่ยวเถียนเชิญชวนทุกคน เธอเป็นคนแรกที่ลงมือ

ชายทั้งสองคิดว่าเธอคงขายหน้าแย่เพราะไม่รู้วิธีกิน

แต่กลายเป็นว่าการเคลื่อนไหวของเธอไหลลื่นมาก ราวกับเป็นคนท้องถิ่น

พวกเขามองด้วยสายตาที่แปลกไป

หรือข่าวที่ได้ยินมาเป็นเท็จ?

พวกต่างถิ่นไม่ได้ล้าหลังอย่างที่คนฝั่งนี้พูดกันหรือ?

แต่การขนส่งอาหารทะเลไม่ใช่เรื่องง่ายนะ ยิ่งขนส่งไปเมืองหลวงด้วยแล้วราคายิ่งสูงลิบลิ่ว ตระกูลซูต้องเป็นตระกูลแบบไหนถึงได้กินบ่อยขนาดนั้น?

เพราะเชื่อว่าถ้าไม่ได้กินบ่อย คงหยิบจับไม่คล่องหรอก

หรือเรียนเพื่อมากินที่ลี่เฉิงเลย?

ทั้งสองมองหน้า ยิ่งรู้สึกว่ามากเดิมว่าสิ่งที่คิดนั้นสมเหตุสมผล

“เจ้านาย ท่านว่าอาหารทะเลของเราเทียบกับอาหารทะเลที่เมืองหลวงได้หรือเปล่าครับ?”

คำถามของเซี่ยงอิงค่อนข้างน่าสนใจ

ถ้าซูเสี่ยวเถียนตอบว่าอาหารทะเลในเมืองหลวงสดกว่า งั้นก็คงโกหกเพื่อรักษาหน้า

แต่ถ้าตอบที่อาหารทะเลในลี่เฉิงดีกว่า มันจะทำให้คนอย่างเซี่ยงอิงภาคภูมิใจและหยิ่งผยองมากขึ้น

อวี๋กวางฮุยได้ยินพลันรู้สึกสับสน เจ้าพวกนี้มันเป็นอะไร ถ้ารู้ก่อนคงไม่พาพวกโง่เง่ามาด้วยหรอก คิดจะสร้างปัญหาให้กันหรือ?

“ผู้จัดการเซี่ยง ถ้าเมาแล้วก็วานคนพากลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ!”

ในน้ำเสียงมีความโมโหแฝงอยู่

การกระทำแบบนั้น กะให้เจ้านายมองเขาเป็นคนยังไง?

เธอจะคิดว่าเขาเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบไหม?

หรือคิดว่าความสามารถในการดูแลลูกน้องของเขามีปัญหา?

เซี่ยงอิงเห็นดังนั้นก็หยุดพูด

“เจ้านาย พวกเราเป็นแค่คนจากพื้นที่เล็ก ๆ ไม่เคยเห็นโลกกว้าง คงทำให้ขบขันแล้วครับ!”

อวี๋กวางฮุยขอโทษด้วยความอับอาย

ถ้าลูกน้องทำไม่ดีก็ถือเป็นความผิดของเขาเอง

“ฉันไม่ใส่ใจหรอกค่ะ” เธอเอ่ยเบา ๆ แล้วกินต่อ

บรรยากาศเงียบงันขึ้น ทำให้ผู้คนค่อนข้างอึดอัด

โชคดีที่อวี๋กวางฮุยรู้จักพูด เลยชักชวนคนอื่น ๆ ร่วมสนทนาเพื่อทำบรรยากาศให้ดีขึ้น

ส่วนเจ้าสองคนที่พูดจาไม่น่าฟังกลับโดนรังเกียจ

เลยหันไปสนใจซูซื่อเลี่ยง ตั้งใจให้เขารู้ถึงการมีอยู่ของทั้งสองคน

จนถึงจุดนี้ก็ยังเชื่อว่าซูเสี่ยวเถียนไม่ใช่เจ้านายที่แท้จริงอยู่

แต่มีหรือที่ชายหนุ่มจะมองไม่ออก

เขารักน้องมาก แล้วจะยอมให้คนอื่นมาทำแบบนี้ใส่น้องได้ลงคอหรือ?

ตอนนี้เขาทนพุ่งเข้าไปกระชากแทบไม่ไหว จะให้ปั้นยิ้มได้ยังไงกัน?

สุดท้ายเมื่อไม่ได้รับความสนใจจากใคร คนทั้งสองก็ได้แต่รู้สึกหดหู่

พวกเขาเริ่มคิดแล้วว่าวันนี้ทำอะไรผิดไป

ถ้าทำก็คงหาทางชดเชยไม่ได้

เช่นเดียวกับตอนนี้

พอจะพูดอะไรซูเสี่ยวเถียนก็ไม่คิดสนใจฟัง

พอเจ้านายจากไป คนอื่น ๆ จึงทยอยตาม

พวกเขาเห็นการกระทำของคนทั้งสองวันนี้ พลันรู้สึกว่าสมองคงมีปัญหาจึงไม่อยากสนใจ

แถมยังทำลายความประทับใจต่อหน้าเจ้านายอีก