ปลั่ก!
ประตูถูกพลักกระแทกเปิดออกอย่างแรงจนเกิดเสียงดังลั่นหัวใจของเหอเฟิงตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น คนอื่นที่รู้ดีถึงสถานการณ์ของชูฮันต่างก็เป็นกังวลและตึงเครียดกันใหญ่ ในใจตกอยู่ในความสิ้นหวัง
จบสิ้นแล้ว…
กลุ่มตัวแทนบุกมาถึงที่และพวกเขาไม่สามารถปฏิเสธได้
เจ้าหน้าที่ระดับสูงของเขี้ยวหมาป่าหน้าตาซีดเสียวกันใหญ่มันชัดเจนจนใครที่เห็นก็พอจะเดาได้ออกว่าภายในบ้านพักต้องมีปัญหาบางอย่างแน่!
เป็นไปได้ว่ากลุ่มตัวแทนกังวลเกินไปต้องการจะจับผิดชูฮันด้วยเรื่องบางอย่าง หรือ…
ชูฮันได้รับบาดเจ็บจริงๆและนอนนิ่งอยู่บนเตียงมานานหรืออาจจะตายไปแล้ว?
ฮ่าฮ่าฮ่า!
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆเขี้ยวหมาป่าก็จบสิ้นแล้ว!
ความคิดมุ่งร้ายมากมายไหลเวียนอยู่ในหัวของกลุ่มตัวแทนที่กำลังจะบุกเข้าไปในบ้านพักรวมถึงหลูชูซเวและเฉินยุนโหลวโดยด้านหลังก็มีเหอเฟิงและเจ้าหน้าที่ระดับสูงคนอื่นๆตามมาเพื่อจะห้าม คนอื่นๆรอบนอกก็ไม่ทำอะไรและรอดูความวุ่นวายที่เกิดขึ้นเพียงอย่างเดียว
แต่ในช่วงนาทีวิกฤตเพียงแค่เสี้ยววินาที——-
ไอ้เวร!ไอ้หมาตัวไหนมันก็พังประตูบ้านกู?!
เสียงคำรามดังสนั่นอันน่าเกรงขามมันเต็มไปด้วยอำนาจและความดุดันดังออกมาจากในตัวบ้านพักพร้อมกับพลังผันผวนมหาศาลที่ระเบิดโพล่งออกมา หน้าต่างรอบๆสั่นสะเทือนมันถูกบีบอัดจนเกิดเสียงหวีดแสบแก้วหู
ทุกคนต่างเลิกลั่กกลุ่มตัวแทนที่วิ่งเข้าไปก่อนมองภาพตรงหน้าตาค้าง
หลังจากนั้นเหอเฟิงและคนอื่นๆที่ตามมาถึงทีหลังและติดอยู่ตรงทางเข้าเพราะก็ต้องงุนงงกับท่าทางตื่นตะลึงค้างของกลุ่มตัวแทนที่ยืนบังข้างหน้าอยู่
ภายในห้องขนาดเล็กที่เมื่อมีคนจำนวนมากเข้ามาก็กลายเป็นแออัดการตกแต่งหยาบๆ ไม่มีอะไรนอกจากเตียงนอนหลังเดียวตั้งอยู่ บนเตียงมีชายหนุ่มที่มีหน้าตาถมึงทึงนั่งอยู่พร้อมกับผ้าห่มคลุมช่วงล่าง ส่วนด้านบนมือข้างหนึ่งถือชามก๋วยเตี๋ยวเอาไว้พร้อมกำลังคีบเส้นเข้าปาก
คนคนนี้คือชูฮันไม่ใช่เหรอไง?
หน้าถมึงทึง…เห็นได้ชัดว่าชูฮันกำจัดโกรธจัด!
ตัวแทนทุกคนรวมถึงมู๋หรงยู่เฉิงต่างมีปฏิกิริยากันหมด…พวกเขาคิดว่าชูฮันหลบหน้าทุกคนเพราะกลัวความลับแตกว่าแท้จริงชูฮันนอนโคม่าหรือบาดเจ็บร้ายแรงจนเสียความแข็งแกร่งไปซะอีก?
แต่ทำไมสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าถึงกลายเป็นอย่างนี้?
นี้ไม่ใช่แค่ชูฮันอยู่ในสภาพปกติและกำลังกินข้าวกลางวันอยู่เท่านั้นแต่พลังผันผวนมหาศาลที่ระเบิดทะลักออกมาก็ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น หนึ่งในตัวแทนที่เป็นมนุษย์สายพันธุ์ใหม่ระยะต่ำเกือบจะสลบไปเพราะแรงกดดันสูง
ราวกับเสือคำราม!
เหอเฟิงและเจ้าหน้าที่ระดับสูงคนอื่นๆของเขี้ยวหมาป่าตะลึงไปพักหนึ่งในใจต่างดีใจกันอย่างมาก ส่วนเหอเฟิงที่ตอบสนองเร็วที่สุดได้แต่เก็บข้อสงสัยไว้ในใจว่าชูฮันตื่นขึ้นมาเวลานี้ได้ยังไง?
เหอเฟิงรีบเดินผ่านขึ้นมาข้างหน้ากลุ่มตัวแทนทั้งหลายที่กำลังหน้าตาซีดเซียวอย่างน่าสงสารและตะคอกใส่เสียงดัง กล้าดียังไง! บุกเข้ามาในบ้านพักส่วนตัวของพลเอกชูฮันแบบนี้ พวกคุณอยากตายกันใช่มั้ย?!
เฮือก~
กลุ่มตัวแทนพลันเหงื่อแตกซิกกลัวลนลานจนสติหลุด เนื้อตัวสั่นเทิ้มขณะคิดถึงบทลงโทษที่อาจตามมา…พวกเขาลืมนึกถึงผลที่ตามมาไปได้ยังไง?
พาพวกเขาออก— เหอเฟิงกำลังจะออกคำสั่งทว่าชูฮันที่นั่งอยู่บนเตียงก็พูดขัดขึ้นมาก่อนที่เหอเฟิงจะได้ทันพูดจบ
ใครคือคนที่เปิดประตูเข้ามา?! ชูฮันหน้าตาบูดบึ้ง แววตาดุดันจับจ้องไปที่เหล่าตัวแทนอย่างเรืองรอง จิตสังหารพวยพุ่งราวกับนักฆ่าที่พร้อมลงมือ
ผะ–ผม——ท่านพลเอก—- ตัวแทนจากซางจิงที่เป็นคนกระแทกประตูเข้ามาพูดจาตะกุกตะกักด้วยความหวาดกลัวขวัญผวา และในตอนนั้นเอง——-
ตึง!
ชูฮันเขวี้ยงจานก๋วยเตี๋ยวที่ยังไม่ทันได้กินในมือใส่หัวของตัวแทนจากซางจิงชามแตกกระจายพร้อมกับเส้นก๋วยเตี๋ยวที่ราดใส่ตัวแทนจากซางจิง ผมลู่ลงแนบหน้าเพราะความเปียกทำให้สภาพของตัวแทนจากซางจิงดูไม่จืดเลย
ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นไม่ว่าจะทั้งตัวแทนทั้งหลายหรือเจ้าหน้าที่ระดับสูงของเขี้ยวหมาป่าต่างมองภาพตรงหน้าอย่างช็อคค้าง…ชูฮันหัวร้อนสุด!
อยากเข้ามาหากูมากเหรอ! ชูฮันคำราม จากนั้นก็เรียกหาขวานซิ่วโหลวของตัวเอง ขวานกูอยู่ไหน?!
ท่านพลเอกได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย…
เอามันไปป้อนให้พวกซอมบี้กินซะ!ขวานกู! ผมเป็นตัวแทนจากซางจิงผมขอโทษที่ทำเรื่องร้ายกาจและหุนหันพลันแล่นเข้ามาในห้องพักของท่านพลเอก ผมจะรีบไปให้พ้นหน้าท่านเดี๋ยวนี้ครับ!
ขวานกู!
หวังเฉินส่งผมมาผู้บัญชาการมู๋เองก็เห็นด้วยและตกลง——
เอาตัวมันไปขัง!
ภายในบ้านพักส่วนตัวของชูฮันกำลังตกอยู่ในโกลาหลตัวแทนจากซางจิงอ้อนวอนร้องขอความเมตตา หากชูฮันกลับเดือดดาลและแทบอยากจะฆ่าทุกคนซะเดี๋ยวนั้นแต่ก็ถูกเหล่าเจ้าหน้าที่ระดับสูงหลายคนของเขี้ยวหมาป่าเข้ามาช่วยกันเอาไว้
คุณจะไม่ได้กลับไปที่ค่ายของพวกคุณ! ในตอนนั้นเองเหอเฟิงก็หันมาประจันหน้าเหล่าตัวแทน สายตาจ้องไปที่ตัวแทนจากซางจิงอย่างแน่วแน่ ตอนนี้ไม่ว่าอยู่ที่นี้หรือกลับไปคุณก็ต้องโดนบทลงโทษ แต่จำไว้ท่านพลเอกชูฮันไม่เคยเดินเกมตามสามัญสำนึกถ้าอยู่ที่นี้ยังไงคุณก็ตาย ดังนั้นเพื่อเห็นแก่ความปลอดภัยของชีวิตคุณเอง อย่าคิดจะต่อต้านเลยดีกว่า รีบออกจากที่นี้ให้เร็วที่สุดจะเป็นผลดีกับตัวคุณเองมากกว่า!
เหอเฟิงพูดโดยไม่ปรึกษากับใครก่อนแต่มันคือหนทางเดียวที่จะแก้ปัญหาได้ในเวลานี้เขารู้ดีถึงพละกำลังต่อสู้ของชูฮันที่มีในเวลานี้ ถ้าชูฮันต้องการจะฆ่าจริงๆละก็ตัวเขาเองไม่มีทางต้านทานได้และคาดว่าหัวของตัวแทนจากซางจิงคงจะหลุดจากบ่าเป็นแน่
ดังนั้นเหอเฟิงจึงมั่นใจว่าตอนนี้ชูฮันกำลังแสดงอยู่สำหรับจุดประสงค์นั้นเหอเฟิงคิดว่าน่าจะต้องการไล่ตัวแทนจากซางจิงให้ออกไปจากค่ายเขี้ยวหมาป่า
เพราะงั้นเหอเฟิงจึงไม่คิดขัดและเล่นตามน้ำไปกับชูฮัน!
เอ่อ—? ตัวแทนจากซางจิงงุนงง เขาไม่คิดว่าเหตุการณ์ทั้งหมดจะกลายเป็นตึงเครียดและรุนแรงได้ขนาดนี้ เขามาเพราะความโมโหที่ตกหลุมพรางจนต้องเสียเงินมหาศาลแต่แล้วผลสุดท้ายกลับถูกชูฮันจ้องจะฆ่าและยังถูกขับไล่ออกจากค่ายเขี้ยวหมาป่า
ต่อหน้าคนมากมาย!
กล้าขัดกูเหรอ!ปล่อยกู! กูจะฆ่าคนที่กล้าพังประตูบ้านกูเข้ามา! จะเชือดไก่ให้ลิงทั้งหลายได้ดูเป็นตัวอย่าง! ชูฮันยังคงแสดงต่อไป สีหน้าดุดัน สายตาอาฆาตราวกับสิงโตที่ต้องจะเขมือบเหยื่อ
ตัวแทนจากซางจิงไม่กล้าพูดอะไรทั้งนั้นตัดสินใจวิ่งหนีออกไปพร้อมกับคนติดตามของตัวเองและไม่หันหลังกลับมาอีก ความเร็วต่างจากตอนมาลิบลับ ทุกคนต่างวิ่งพุ่งตรงไปยังเฮลิคอปเตอร์ของตัวเอง ท่าทางราวกับว่าชาตินี้จะไม่กลับมาเหยียบที่นี้อีก
ภายในบ้านพักของชูฮันยังคงมีเสียงดังตามมาอยู่ชูฮันยังอยู่ในสภาวะอารมณ์เดือดดาลและมีหลายคนช่วยจับตัวกันเอาไว้ห้ามไม่ให้ชูฮันตามไปฆ่าตัวแทนจากซางจิง และพอเห็นภาพตัวแทนจากซางจิงหายไปจากระยะสายตา ชูฮันก็ระบายความโกรธของเขาไปลงที่คนอื่นแทน แม่ง! ทหารที่คอยคุ้มกันหายหัวไปหมดหมด! ปล่อยให้คนนอกเข้ามาถึงบ้านพักฉันได้ยังไง?!
เมื่อเห็นท่าทางโกรธจัดของชูฮันตัวแทนจากค่ายอื่นๆก็ไม่กล้าอยู่ต่ออีก พวกเขารีบวิ่งหนีออกไปจากบ้านพักของชูฮันทันที
เมื่อในที่สุดไม่มีคนนอกหลงเหลืออยู่ภายในบ้านพักแล้วเหล่าเจ้าหน้าที่ระดับสูงของเขี้ยวหมาป่าก็ส่งสายตาประหลาดใจมาที่ชูฮันกันหมด คำถามที่อยากรู้ ข้อสงสัยมากมายคาอยู่ที่ปากของทุกคน
แต่แล้วในจังหวะนั้นเองเหอเฟิงก็กันทุกคนออกไปจากห้องซะก่อนเพราะว่าคนพวกนี้ไม่ได้เจอชูฮันมาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆและไม่มีใครรู้ถึงเรื่องราวแท้จริงทั้งหมด
แต่แล้วในตอนที่ทุกคนไม่คิดว่าชูฮันจะโกรธจริงๆจู่ๆพวกเขาก็ถูกชูฮันตะคอกใส่ คิดจะทำอะไร? จะไล่ยิงคำถามใส่ฉันกันรึไง? ไม่มีอะไรจะทำแล้วใช่มั้ย?! เฮือก~
กลุ่มเจ้าหน้าที่ระดับสูงพลันแตกฮือกระจายกันออกไปจากบ้านพักทันทีด้วยความกลัว!
