ตอนที่ 1141 ไม่เชื่อ
ความลับใหญ่มาก?แล้วสามารถทำลายทั้งโลกได้มั้ย? ชูฮันตระหนักได้ว่าทุกอย่างเริ่มเหนือการควบคุมของเขาไปขึ้นเรื่อยๆ
มันไม่มีทางตรวจสอบได้เลยว่าพวกมันมีอำนาจเจาะจงอะไรบ้าง ป่ายหวีเนอตอบพร้อมขมวดคิ้วจนหน้าย่น แต่เท่าที่ฉันรู้ ทุกตระกูลลึกลับต่างจับตาดูเรื่องนี้กันอย่างใกล้ชิดทั้งนั้น
ไม่ใช่ก่อนหน้านี้คุณบอกว่ากระต่ายพันธุ์ราชวงศ์นั้นสูญพันธุ์ไปแล้วรึไง? ชูฮันอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา
แต่พอโลกาวินาศมาถึงทางเข้าหุบเขาหยินหยางก็เปิดออกเหมือนกัน ป่ายหวีเนอพูดเสียงแผ่ว เราเองก็ได้เจอกับกระต่ายสีเทาทั้งหลายในหุบเขาเหมือนกันและก็ไม่มีใครรู้จำนวนที่แน่นอนของพวกมัน
กระต่ายสีเทาพูดไม่ได้! ชูฮันเอ่ยบอกสิ่งที่สังเกตเห็น แต่ก็ไม่ใช่ว่ามันจะไม่เข้าใจภาษามนุษย์! ป่ายหวีเนอแย้ง
ชูฮันอึ้งไปสายตาเริ่มมีความไม่แน่นอนชัดขึ้น ถ้ามันเกี่ยวข้องกับหวังไค แสดงว่ามันก็จะต้องเกี่ยวข้องกับระบบล่มสลายด้วย อย่าบอกนะว่าความลับที่ยิ่งใหญ่ที่ว่าจริงๆแล้วคือ…
ขณะที่ชูฮันกำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดจู่ๆป่ายหวีเนอก็ถามคำถามขึ้นมา ฉันไม่รู้ว่าคุณเคยได้ยินคำพูดนี้มั้ย?
อะไร?
กฏแห่งผลตอบสนองหุบเขาหยินหยางและระบบล่มสลาย ท้องฟ้าและทะเล ป่ายหวีเนอเอ่ย
ใจของชูฮันยิ่งตึงเครียดขึ้นกว่าเดิมเหงื่อเย็นๆผุดออกมาไม่หยุด…มันเกี่ยวข้องกับระบบล่มสลายจริงๆเหรอ?
เกาช้าวฮุ่ยมองว่าคุณเป็นเพื่อนจริงๆไม่เพียงแค่เขาจะบอกคุณเกี่ยวกับตระกูลลึกลับแม้กระทั่งเรื่องของคำสาปและบทลงโทษทั้งหลายของตระกูลลึกลับ ป่ายหวีเนอยิ้มและพูดต่อ แต่คุณอาจจะไม่รู้สาเหตุจริงๆที่ทำให้ตระกูลลึกลับถึงโดนสาปตั้งแต่แรก และทำไมเรื่องที่เกี่ยวโยงกับคำสาปถึงเป็นเรื่องสำคัญที่สุดของทุกตระกูลเสมอ
อึก!
ชูฮันกลืนน้ำลายอึกแววตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
คุณกลัวเหรอ? ป่ายหวีเนอกลั้วหัวเราะในลำคอเบาๆ เพราะฉะนั้น ไม่แน่ว่าสัตว์เลี้ยงของนายอาจจะเป็นสิ่งที่ตระกูลลึกลับตามหาอยู่ แต่วิธีในการแก้คำสาปนั้นและมันเกี่ยวข้องกับอะไร ฉันเองก็ไม่รู้อะไรมากเหมือนกัน
ในใจของชูฮันนั้นคิดไปอีกอย่างขณะที่ป่ายหวีเนอยังทำการวิเคราะห์อยู่อีกเรื่องหนึ่ง
มันไม่ได้เกี่ยวข้องกับระบบล่มสลายใช่มั้ย? ด้วยระบบล่มสลายเขาสามารถเข้าถึงความลับซึ่งเป็นที่มาของคำสาปได้งั้นเหรอ?
ชูฮันตกใจอย่างมาก…เท่ากับว่าชะตาของตระกูลลึกลับต่างอยู่ในมือเขา?
นี้มันแอบน่ากลัวเบาๆ
พอคิดถึงหวังไคแล้ว… ในหัวชูฮันสับสนเต็มไปหมด เขาควรจะพูดกับป่ายหวีเนอแบบไหนเพื่อรักษาความลับเอาไว้?
ไม่ต้องกังวล… ป่ายหวีเนอมีท่าทีไม่สนใจ คำสาปของตระกูลลึกลับไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉัน ฉันไม่สนใจว่าความลับนี่จะเกี่ยวกับหวังไคมั้ยและก็จะไม่บอกใครด้วย
ขอบคุณ ชูฮันถอนหายใจอย่างโล่งอก
ป่ายหวีเนอก็เพียงแสยะยิ้มและไม่พูดอะไรอีก
ในวันต่อมาชูฮันยังคงนอนพักรักษาตัวอยู่ที่คฤหาสน์นี้เพื่อรอจนกระทั่งบาดแผลเริ่มฟื้นฟู มันใช้เวลาประมาณสามวันในการฟื้นฟูร่างกายทั้งหมด และนับเวลาจากที่เขาเข้ามาในหุบเขาหยินหยาง มันก็ผ่านมาเป็นเวลาสิบด้วยแล้ว ยกเว้นถิ่นฐานเดิมของตระกูลเก่าซึ่งคือคฤหาสน์นี้ ทั้งคู่ก็ยังไม่เจออะไรอื่นอีก
หลังจากกลับมาขยับตัวเดินได้ชูฮันก็แอบย่องมาดูด้านบนสุดเงียบๆเพื่อลอบมองคริสตัลขนาาดใหญ่ที่ห้อยอยู่กลางห้องอีก ชูฮันไม่กล้าก้าวเท้าขึ้นไปเหยียบ ดังนั้นมันจึงไม่มีสายฟ้าฟาดเข้ามาโจมตีอีก ซึ่งมันทำให้ชูฮันทั้งโล่งใจและสงสัยใคร่รู้ไปในตัว
อะไรคือหลักการของการที่คริสตัลสีฟ้านี่สามารถฟาดสายฟ้าได้?
อย่างไรก็ตามอิงจากความสูงในการสร้างคฤหาสน์แล้วตระกูลป่ายน่าจะเกี่ยวข้องกับเหมืองสักที่ถึงก่อสร้างได้ขนาดนี้
เจอถิ่นฐานเก่าของตระกูลแล้วคุณจะทำอะไรต่อ? ชูฮันก็ถามป่ายหวีเนอด้วยน้ำเสียงกังวล
ป่ายหวีเนอชะงักจ้องชูฮันและพูดขึ้น ฉันจะไม่กลับไปตระกูลป่าย แต่ก็ไม่ไปกับคุณ ตกลง ความหวังของชูฮันทันใดนั้นก็พังครืนไปในพริบตา
ถ้าอย่างนั้นคุณควรจะบอกฉันว่าคุณจะไปไหน?ไม่อย่างนั้นฉันจะหาคุณเจอได้ยังไง? ชูฮันยังคงพูดขยายต่อ
ป่ายหวีเนอสบตากับชูฮันก่อนจะพูดตอบ คุณไม่ต้องมองหาฉัน ฉันจำอะไรเกี่ยวกับคุณไม่ได้เลย
ไม่อยากเชื่อ ชูฮันพูดเพียงแค่สามคำนี้ หากสีหน้ากลับนิ่งสงบอย่างน่าประหลาดใจ
เพราะชูฮันนั้นรู้ชัดเจนดีถึงคุณลักษณะนิสัยของป่ายหวีเยอมันไม่ง่ายที่จะทำให้ป่ายหวีเนอพูดด้วย แต่สิ่งที่ทำให้ชูฮันกังวลก็คือแม้ว่าป่ายหวีเนอจะไม่กลับไปยังตระกูลป่าย ทว่าดูจากสถานการณ์ที่แท้จริงแล้วการตัดสินใจอาจจะไม่ได้ขึ้นอยู่กับตัวเธอเลยก็ได้
น่าสงสารที่มันก็ไม่มีทางช่วยเหลือเหมือนกันป่ายหวีเนอสูญเสียความทรงจำและจะไม่เดินทางไปกับชูฮัน ส่วนชูฮันตอนนี้ก็ไม่มีความสามารถที่จะดึงตัวป่ายหวีเนอให้มาติดตามเขา
มองตามหลังป่ายหวีเนอที่จากไปหวังไคโผล่หัวออกมาและตะโกนใส่ขูฮัน นายปล่อยเธอไป?
คริสตัลสีฟ้ายักษ์นั้นไม่มีประโยชน์อีกต่อไป ชูฮันกลั้วหัวเราะ ทันใดนั้นก็นึกบางอย่างขึ้นได้ เขามองหวังไคตาเขม็ง
ไปกัน!หรืออยากได้พลังจากฉันถ้านายไล่ตามป่ายหวีเนอ? หวังไคพยายามทำท่าเตะต่อย แต่เพราะขาที่สั้นเกินไป ทำให้มันที่อยู่บนฝ่ามือชูฮันมีสภาพน่าตลกอย่างมาก
หึ! ขูฮันหัวเราะในลำคอ ยังไงนายก็ยังต้องฉันมาว่ามันมีความลับอะไรอีกที่นายรู้?
หวังไคเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน ฉันบอกนายทุกอย่าง ตอนนี้ความทรงจำส่วนอื่นของฉันยังไม่ได้รับการกู้คืน นายต้องการจะให้ฉันพูดอะไร?
ชูฮันเขวี้ยงหวังไคลงพื้นทันทีไม่สนเสียงบ่นด่าของมัน หวังไคที่มักจะส่งเสียงรบกวนชูฮันอยู่ตลอดนั้นเปลี่ยนเป็นหัวเราะในลำคอหลังจากได้ยินคำพูดของชูฮัน ทันใดนั้นสายตาของหวังไคก็เปลี่ยนไปและปฏิกิริยาต่อมาก็เหนือความคาดหมายของชูฮันอย่างสิ้นเชิง
ชูฮันเห็นหวังไคนั่งกุมท้องโตๆอยู่ แค่ก แค่ก นายหมายความว่านายเป็นกระต่ายเผ่าพันธุ์ราชวงศ์จริงๆ?
ทันใดนั้นหน้าของชูฮันก็ดำทมึงราวกับผี ทำให้หวังไครีบแย้งขึ้นมา ดังนั้นหลังจากฟังมานานแล้ว ที่จริงนายสนใจเรื่องอะไร?
ไร้สาระน่าฉันรู้ดีว่าต้นกำเนิดของฉันต้องไม่ธรรมดาก็จริง เพราะว่ามีพันธุ์ความหล่อเหลาที่สืบทอดกันมา หวังไคพูดเสียงสูง
ชูฮันขัดการเล่นไร้สาระของหวังไคขึ้นมาทันที ราชวงศ์? มันจะต้องมีอะไรผิดพลาดในหนังสือโบราณแน่ๆ มันไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด!
