ตอนที่ 1144 สำรวจเส้นทางในอุโมงค์ลึก
ฉันบอกนายแล้วไงว่าประตูมิติใกล้เต็มแล้ว
บนถนนแห่งการสำรวจอย่างต่อเนื่องหวังไคกระแอมคอเบาๆ นายต้องการเพิ่มพื้นที่มั้ย? ใช้เหรียญล่มสลาย 5,000 คะแนน นี่ฉันลดราคาให้นายสุดๆแล้วนะ
ชูฮันยังคงทิ้งตัวลงไปข้างล่างตามความลึกเรื่อยๆ ครั้งที่แล้วมันแค่ 100 คะแนนเองไม่ใช่เหรอ?
ก็ตอนนั้นที่ฉันบอกว่า100 คะแนน ราคาจริงมันคือ 500 ต่างหาก! หวังไคยังคงแถต่อไป
ชูฮันไม่พูดอะไรตอบเพียงแค่ชำเลืองมองหวังไคด้วยสายตารู้ทัน
หวังไคปิดปากเงียบสนิทจากนั้นก็บิดคอไปมาอยู่พักหนึ่งก่อนจะพูดขึ้นต่อ งั้นค่าเพิ่มพื้นที่คือ 500 คะแนนโอเคมั้ย? มันคือกระบวนการที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ของระบบ นายจะเก็บคะแนนไว้ทำไมมากมายโดยไม่ยอมใช้? ยังไงไม่ช้าก็เร็วนายก็ต้องอัพเกรดประตูมิติอยู่ดี!
ถ้าฉันใช้คะแนนแล้วนายจะได้ผลประโยชน์อะไร? ชูฮันถาม
นี่คือข้อมูลที่หวังไคเปิดเผยให้เขารู้ตั้งแต่แรก
ฉันจะได้คะแนนคืน หวังไคตอบเสียงเบา มันเริ่มมีท่าทีกังวลเล็กน้อย แต่ฉันไม่ได้หลอกเอาคะแนนจากนาย ที่จริงการเพิ่มพื้นที่ต้องแลกด้วยคะแนน 5,000 คะแนนจริงๆแต่แค่นายไม่รู้? ส่วนราคา 500 คะแนนนั้นฉันไม่สามารถเปลี่ยนได้จริงๆเพราะต้องใช้คะแนนเพื่อเปิดระบบ แต่ทุกครั้งที่นายใช้คะแนนเพื่อใช้จ่ายในระบบ ฉันสามารถกำหนดส่วนลดให้นายได้
แล้วนายจะเอาคะแนนไปใช้ทำอะไร? ชูฮันยังคงสงสัยอยู่
พลังงานชีวิตทำให้ฉันสามารถเข้าใช้ระบบได้ด้วย หวังไคตอบด้วยเสียงจริงจัง อย่างอื่นฉันยังไม่รู้เพราะความทรงจำยังกลับคืนมาไม่หมด ยังไงก็ตามแต่ฉันรู้สึกว่าเราควรจะเร่งกระบวนการฟื้นความจำของฉันให้เร็วขึ้นและเริ่มการทำงานอื่นๆของระบบให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นได้
เพื่ออะไร? ชูฮันจับใจความสำคัญจากคำพูดของหวังไคได้ นายหมายความว่า ระบบล่มสลายนี่ ฉันสามารถใช้คะแนนเพื่อซื้อบางอย่างได้ ไม่ใช่แค่เพื่อการรักษาหรือยกระดับความสามารถพิเศษหรืออาวุธ แต่ยังใช้ในทางอื่นได้อีก?
ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น ชูฮันกระพริบตาปริบๆ
มันเป็นยังไงกันแน่? ชูฮันเริ่มมีท่าทีไม่พอใจ
นายฟื้นความจำให้ฉันหนึ่งร้อยเปอร์เซนสิฉันมั่นใจว่าฉันจะรู้ทุกอย่าง หวังไคพยายามล่อชูฮันอีกครั้ง
มันยังไม่ใช่เรื่องที่สำคัญที่สุดตอนนี้ตอนนี้ฉันช่วยให้นายฟื้นความทรงจำได้มากสุดแค่ 70 เปอร์เซน ชูฮันขมวดคิ้ว นึกถึงแม่ของเขาที่ค่ายเขี้ยวหมาป่าซึ่งก็ไม่รู้ว่าป่านนี้แม่เขาจะฟื้นขึ้นมารึยัง?
หวังไคเงียบไปพักหนึ่ง 70 เปอร์เซนก็ไม่แย่ อย่างน้อยก็เกินครึ่ง ถึงอย่างไรฉันก็ภักดีกับนายเหมือนหมาที่ตามเจ้าของ
ถ้างั้นตอนนี้นายมีทั้งหมดกี่คะแนนแล้ว? จู่ๆชูฮันก็ถามขึ้นมา เขารู้สึกว่าเหมือนหวังไคกำลังะแอบสร้างหีบสมบัติเล็กๆของตัวเองเอาไว้โดยไม่ให้เขารู้
แม่ง! หวังไคช็อคและกลัวจนลนลาน นายมันคนขี้เหนียว! ฉันขอมีเงินเก็บเล็กๆของตัวเองบ้างไม่ได้เหรอไง? นี่นายกะจะเอาคะแนนที่ฉันเก็บไว้ไปหมดเลย? ฉันจะบอกให้นะ ฉันจะไม่ยอมให้นายเอาคะแนนที่ฉันเก็บมาตลอดอย่างยากลำบากไปเด็ดขาด!
เลิกพูดจาไร้สาระ ขณะเดียวกันนั้นเองชูฮันก็ไต่ลงไปที่ความลึกหนึ่งกิโลเมตรแล้ว ทว่าเขาก็ยังคงลอยเคว้งอยู่กลางอากาศอยู่ดีเท้ายังไม่เตะพื้นเลย อีกทั้งอุณหภูมินอกจากจะไม่ร้อนแล้ว มันยังมีไอความเย็นโผล่มาแทนอีกด้วย
หวังไคเองก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติมันเริ่มถามคำถามด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว ต่อไป…อึก! นายต้องการอะไร?
อาวุธรุนแรง แววตาของชูฮันมีประกายคมกริบ
เฮ้ออออยังดีที่ยังเป็นอาวุธ ฉันกลัวแทบตาย หวังไคถอนหายใจอย่างโล่งอก
แต่ครั้งนี้อาวุธรุนแรงพวกนี้อยู่บนกระดูกซึ่งหมายความว่าครั้งนี้นายต้องหากระดูกให้เจอ ชูฮันอธิบายเสียงเรียบ และไม่ใช่ทุกหลุมที่ขุดแล้วจะเจอ อัตราส่วนอยู่ที่สิบต่อหนึ่ง
หวังไคตะลึงค้าง นายหลอกฉัน?
ไปจัดการซะแล้วฉันจะให้รางวัลเป็นคะแนนล่มสลาย 100 คะแนน ชูฮันสรุปอย่างสั้นๆ ที่จริงแล้วการตามหาอาวุธรุนแรงนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายจำนวนทั้งหมดที่มีก็ไม่ได้เยอะอะไรและไม่มีใครรู้ว่าต้องใช้ยังไง อีกทั้งอาวุธพวกนี้ก็ถูกทิ้งร้างไว้นานหลายปีจนกระทั่งหมดอายุการใช้งาน
จากนั้นชูฮันและหวังไคก็ใช้เวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงกวาดดูตรวจสอบทุกจุดอย่างระมัดระวังและจนกระทั่งสิ้นสุดวันหวังไคก็ไม่มีความกลัวต่อกระดูกทั้งหลายอีก
ด้วยวิธีนี้ทั้งสองไม่มีอะไรต้องเสียอีกจนในที่สุดก็ได้อาวุธรุนแรงมาทั้งหมดยี่สิบชิ้นมา ซึ่งสิบในนั้นดูเหมือนปืนและอีกสิบดูน่าตาประหลาดๆ ยังไม่แน่ใจว่ามันสามารถสร้างผลกระทบอะไรได้บ้าง
ขอพักก่อน หวังไคที่ขุดหลุมไปแล้วเป็นร้อยติดต่อกัน เหนื่อยล้าจนแทบไม่มีแรงเหลือ
ชูฮันแตะกำแพงอุโมงค์เพื่อเปิดทางเดินและลากหวังไคเข้ามาพักตัวชูฮันเองก็เหนื่อยจนแทบไม่มีแรงเหลือเหมือนกัน นอนพักเอาแรงกันสักสองชั่วโมงละกัน นอนที่นี้แบบนี้เลย? หวังไคต้องประหลาดใจอีกครั้ง
บ้าไปแล้วนี่ชูฮันจะให้มันนอนในหลุมศพของใครก็ไม่รู้!
ถ้าไม่งั้นจะทำยังไง? หากชูฮันกลับไม่ได้รู้สึกว่ามันผิดปกติอะไร ขณะที่เขากำลังปลดเชือกและปล่อยให้มันห้อยอยู่ที่ด้านนอก จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปด้านทางเดินลึกขึ้น ที่แห่งนี้มันลากยาวลงไปไม่จบสักที ต่อให้ผ่านไปอีกสองวันเราก็น่าจะยังไม่เจอจุดสิ้นสุด เราขุดหลุมศพมาติดต่อกันตั้งไม่รู้กี่ร้อยหลุม ฉันเดาว่าอย่างร้อยมันน่าจะเป็นเวลาติดต่อกันมากกว่าสิบสองชั่วโมงแล้วแต่จุดจบอยู่ไหนก็ยังไม่รู้
ที่แห่งนี้มันลึกขนาดนั้นเลย? หวังไคไม่อยากเชื่อ
นายคิดว่าไง?ฉันว่าอย่างน้อยก็น่าจะมีคนถูกฝังอยู่ที่นี้เป็นหมื่นคนได้! ตอนนี้ชูฮันเดินเข้าถึงด้านในของช่องทางเดินแล้ว
ชูฮันเอาไฟฉายออกมาและเตะกระดูกที่ขวางทางออกไปชูฮันเริ่มจัดระเบียบพื้นดินอย่างชำนาญแบะดูเหมือนตั้งใจจะนอนตรงนี้เลยทันที
ไม่กลัวรึไง? หวังไคมองดูกระดูกที่ถูกชูฮันเตะออกไปด้วยสายตาเหลือเชื่อ น้ำเสียงมีความอึ้งปนตกใจอยู่ เกิดอะไรขึ้นที่นี้เมื่อพันปีก่อนกัน ทำไมถึงมีคนมากมายถูกคุมขังจนตายอยู่ที่นี้? ถ้าหุบเขาหยินหยางคือที่ที่เป็นถิ่นฐานอาศัยเดิมของตระกูลลึกลับทั้งหลาย มันก็ไม่ได้หมายความว่าคนตายพวกนี้เคยเป็นสมาชิกในตระกูลลึกลับเหรอ?
เป็นไปได้? ชูฮันเอนหลังพิงผนัง ดูเหมือนว่าเรื่องราวของตระกูลลึกลับเมื่อหลายพันปีก่อนมันช่างลึกลับเหลือเกิน!
แต่ทำไมพวกเขาถึงตายละ? หวังไคคิดไม่ตก และพอมันหันหน้าไปอีกทาง ทันใดนั้นมันก็ต้องตาโตจนแทบถลนและแหกปากร้องเสียงหลง ชูฮัน!!!
ชูฮันมองไปทางที่หวังไคชี้นิ้วและก็ได้เห็นว่าด้านหลังผนังที่มีกองกระดูกอยู่นั่นมันดูเหมือนจะมีบางอย่างวาดอยู่บนผนัง
ชูฮันรีบยกไฟฉายขึ้นมาส่องเพื่อดูภาพทันทีทันใดนั้นเขาก็เจอกับตัวอักษรที่เรียงกันเหมือนเป็นประโยคหนึ่งประโยค ทว่ามันเป็นประโยคที่ไม่สามารถเข้าใจได้ ชูฮันไม่รู้ว่ามันคือตัวอักษรอะไรและมีความหมายว่าอะไร แต่ตัวอักษรตัวหนึ่งที่ชูฮันเห็นและอ่านออกซึ่งอยู่ล่างสุดนั้นทำให้ชูฮันตกใจอย่างมาก
มันเป็นตัวอักษรตัวเดียวกับที่อยู่บนรองเท้าบู้ทของเกาช้าวฮุ่ย
เกา…
