ตอนที่ 1150 อึดอัด
ชูฮันบิดคอแทบบิดจ้องไปที่หวังไคที่ตอนนี้ใช้อุ้งมือทั้งสองข้างของมันกุมบางอย่างในมือแน่น แต่เขาทันเห็นประกายสะท้อนบางอย่างสีทองออกมาจากอุ้งมือชูฮัน มันคือเกล็ดปลา!
โดยไม่สนใจท่าทางช็อคอย่างทำอะไรไม่ถูกของชูฮันหวังไครวบรวมความกล้าที่มีกระโดดลงไปที่พื้น หมุนตัวรอบๆมองไปที่อาวุธซึ่งทำจากน้ำซึ่งค้างอยู่กลางอากาศอยู่พักหนึ่งก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมืออกไปสัมผัสมัน
อาวุธที่ทำจากน้ำดูเหมือนจะสูญเสียความดุร้ายรุนแรงของมันไปพวกมันไม่ได้ตกลงมาหรือสลายหายไปในอากาศ แต่กลับนิ่งค้างอยู่แบบนั้นโดยไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย
หวังไคยิ่งเกิดความกล้ามากขึ้น
ชูฮันที่พึ่งตื่นจากภวังค์ในที่สุดเขาก็หมดความอดทน เขาผลักอาวุธที่ทำจากน้ำรอบๆตัวออกไป ก้าวเท้าไปข้างหน้าคว้าตัวหวังไคขึ้นมา นี่มันบ้าบออะไรกัน?!
หวังไคดิ้นรนขัดขืนอยู่สองสามทีจากนั้นก็เปลี่ยนท่าทีเป็นเชิดหน้าขึ้นข้างบน ทำไมนายถึงกล้าพูดจากับผู้ช่วยชีวิตตัวเองแบบนี้? ถ้าไม่ใช่เพราะฉันละก็ นายคงจะตายไปแล้ว!
พูดมา! ชูฮันไม่มีการรักษาความสุภาพกับหวังไค เขาจับหวังไคทิ่มหน้าลงพื้นและสะลัดขามันไปมาอยู่หลายครั้ง แสดงถึงความดุร้ายที่อยู่ในสัญชาตญาณของชูฮัน
หวังไคทั้งมึนหัวและตะลึงหลังจากนั้น้ชูฮันก็หยุดการจับมันคว่ำหัวเขย่าตัว หากหวังในตอนนี้มึนหัวอย่างมาก มีดาววิ่งล้อมหัวเต็มไปหมด มันนั่งกอบที่พื้น สูดลมหายใจเข้ารุนแรงและเสียงดัง มันเห็นได้ชัดขนาดนี้แล้วนายยังจำไม่ได้อีกเหรอ?
ชูฮันหันไปมองหวังไคด้วยสีหน้าจริงจังแววตามีความสงสัยล้ำลึก เกล็ดปลา เกล็ดปลาสีทอง…ของนางเงือกงั้นเหรอ
ใช่ หวังไคพยักหน้า เพราะว่าคือเกล็ดจากนางเงือกศักดิ์สิทธิท้องทะเล ดังนั้นการโจมตีจึงหยุดลง เพราะสุดท้ายแล้วมันจะไม่โจมตีใส่พวกของตัวเอง!
นี้คือการเดาของหวังไคเองล้วนๆแต่ครั้งนี้มันสำเร็จ ดังนั้นมันจึงสามารถพูดได้เต็มปากว่าครั้งหนึ่งมันเคยช่วยชีวิตชูฮันเอาไว้
ชูฮันคิดใคร่ครวญในหัว แล้วผู้หญิงศักดิ์สิทธิคนไหน?
หวังไคหมดคำจะพูดมันอยากจะสบถให้ลั่นเพื่อระบายอารมณ์หงุดหงิด
นักบุญสาว… หวังไคที่กำลังจะระบุตัวตนเจ้าของเกล็ดปลาที่มันมีนั้นชะงักกลางคันขึ้นมาอย่างไม่มั่นใจ
ชูฮันเม้มปากแน่น มันเป็นของที่นายเอาออกมาเองแท้ๆ แต่กลับไม่รู้? งั้นบอกมาว่านายไปได้มาจากไหน?
ภาพของนางเงือกนักบุญสาวแวบขึ้นมาในหัวชูฮันแต่ในตอนนั้นหวังไคก็อยู่กับชูฮันตลอดเวลา แล้วแบบนั้นหวังไคจะเอาเวลาไหนไปเก็บเกล็ดปลามากัน?
แต่ขณะเดียวกันเกล็ดปลาที่อยู่ในมือของหวังไคตอนนี้ก็เหมือนกับเกล็ดปลาบนตัวของนักบุญสาวทุกอย่างทั้งสีทอง ประกายวาว บรรยากาศอบอวลเต็มไปด้วยพลังอำนาจ!
หวังไคหลบสายตาหนีภายใต้การจับจ้องของชูฮันในที่สุดมันก็ต้องยอมรับออกมาอย่างเสียหน้า แค่ก! แค่ก! ก็ตอนนั้น ที่นายกำลังคุยกับยู่ยงหนานอยู่ชั้นล่าง
ชูฮันตอบสวนกลับทันที แสดงว่านายแอบขึ้นไปข้างบนและขโมยเกล็ดของนางเงือกสาวมา? แล้วตอนนั้นเธอไม่ทำอะไรนายเหรอไงที่เข้าไปในห้อง?!
มันก็ฟังดูเป็นไปได้สุดท้ายแล้วชูฮันก็ยังอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าทำไมนักบุญหญิงแห่งท้องทะเลถึงอาศัยอยู่ที่ชั้นสองในบ้านเดียวกันกับยู่ยงหนาน แม้ว่าทั้งสองจะเป็นพี่น้องกันก็จริง แต่ยังไงมันก็ไม่เหมาะสม อีกอย่างมันก็สมควรที่พวกเขาจะสร้างสถานที่ศักดิ์สิทธิเพื่อให้นักบุญสาวอาศัยอยู่เพียงลำพังถึงจะถูกต้อง
ประเด็นคือตอนที่หวังไคลอบเข้าไปชิงเกล็ดมาทำไมเธอไม่ทำอะไรหวังไคหรือว่าเธอไม่เห็นหวังไค?
ชูฮันคิดวนไปมาซ้ำๆ
อ๊า!ไม่ หวังไคกระวนกระวาย มันชิงพูดขัดชูฮันขึ้นมาด้วยความวุ่นวายใจ ใช่ว่ามันเป็นสถานที่ต้องห้ามหรืออะไร ก็แค่นักบุญ ฉันก็แค่อยากรู้แต่ฉันมั่นใจว่าฉันแอบดูอยู่เงียบๆจนอีกฝ่ายไม่รู้ตัวแน่ๆ
นายนี่มันอยากรู้อยากเห็นไปซะทุกเรื่อง! ชูฮันบ่นออกมา
อย่าพูดนะว่านายไม่อยากรู้เลยหรืออยากจะสอดสส่องให้ทั่วทั้งท้องทะเล จะพวกนางเงือกที่หายากหรือนางเงือกเกล็ดสีทอง! หวังไคตะโกนอย่างตื่นเต้น
ชูฮันหน้าดำเคร่ง อย่าพูดไร้สาระ อธิบายมาให้ในทีเดียวซะที!
หวังไคกระแอมคอเล็กน้อยก่อนจะอธิบายตามคำสั่ง ตอนที่ฉันคลำทางไป ฉันก็ไปเห็นนางเงือกสาวเปิดเปลือกหอยขนาดใหญ่ และได้เห็นเกล็ดสีทองประกายวาว ฉันก็ไม่แน่ใจว่าเกล็ดพวกนี้อาจจะตกไปที่พื้น? อย่างไรก็ตาม ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ฉันคิดว่าที่ตัวเธอคงจะมีเกล็ดอีกมาก ดังนั้นตอนที่เธอลงไปข้างล่างเพื่อคุยกับนายและยู่ยงหนาน ฉันก็ใช้จังหวะนั้นหยิบเกล็ดมา มันจะต้องคุ้มค่าเงินแน่ๆ! แต่นี่ไม่ใช่การคาดการณ์จากฉันนะ!
ชูฮันยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยแสดงท่าทางร้ายกาจอันเป็นธรรมชาติ แล้วทำไมนายไม่เอามามากกว่านี้?
หวังไคกรอกตาและตอบมาอย่างหมดความอดทน ฉันหยิบมาแค่สองชิ้นเท่านั้น
หลังจากนั้นหวังไคก็มองไปที่ชูฮันอีกครั้งและอีกครั้งและส่งยิ้มให้
ขโมยมาสองชิ้นแล้วอีกชิ้นละ? ชูฮันจับทุกคำพูดของหวังไค
ชูฮันจ้องหวังไคสะบัดขาด้วยสีหน้าว่างเปล่า เขาบิดคอไปมาและบิดข้อนิ้ว
ให้แล้วนายเอาไปเลย! หวังไคแสนจะโมโห เขาไม่รู้ว่าการจะจับเอาเกล็ดของนางเงือกมาส่งคืน ฉัน พวกนาย ดังนั้น ฉัน รอที่รถ??
ชูฮันพอใจอย่างมากเขายิ้มและผลักอุปกรณ์ทั้งหลายออกมา เขาส่งยิ้มให้หวังไค ชูฮันเดินหยิบแสดงท่าทาง
